<==Ficหัวขโมยแห่งบารามอส==>>ตอน นักเรียนใหม่ทำปวดหมอง

ลำดับตอนที่ #7 : คนที่ตามมา

    

     พอคิดกับแค็ทหายตัวไปแล้วก็....



     \"คาโลนายรู้สึกมั้ยว่าเราถูกตามน่ะ\" เฟรินพูด แล้วหันหลังมองทางเดินหินหมองๆที่ไม่ค่อยได้รับการขัดตั้งมีงานเลี้ยงในปีที่แล้วทีพวกเขาเดินผ่านมาแต่ไม่เห็นใครเลย มีเพียงแต่ทางเดินว่างๆลมพัดเบาๆทำให้เกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดจากประตูตามทางเดิน ความจริงป้อมอัศวินนี่มันก็บ่จี้ แต่จะให้คิดได้ไงล่ะว่าความรู้สึกเหมือนถูกตามมาจากเสียงของประตูโทรมๆพวกนั้น



     \"อาจจะเป็นเพราะเสียงจากประตูก็ได้\" คาโลพูดตรงกันข้ามกับสิ่งที่เฟรินคิดอย่างสิ้นเชิง



     \"พวกนายเดินตามชั้นมานะ\" คาโลกระซิบให้พวกเขาได้ยินเพียงสามคนเท่านั้น ทำให้เฟรินรู้ตัวว่าคาโลก็รู้สึกเหมือนกันแต่เพื่อให้ใครก็ตามที่ตามพวกเขามาไม่รู้สึกตัวว่าพวกเขารู้ตัวแล้วว่ามีคนตามมา



     คาโลเดินห่างออกไปจากทางที่พวกเขาหมายจะไปในตอนแรกคือห้องของพวกเขาแต่เดินออกไปยังที่ที่ป้อมอัศวินเรียกว่าเป็นที่วังเวงที่สุดในบริเวณของป้อมอัศวิน ทางเดินเริ่มเก่าลงเรื่อยๆเหมือนไม่ได้รับการทำความสะอาดมาเป็น10ปี กำแพงหินเริ่มเหลืองจนเห็นได้ชัดกับพื้นที่เฟรินรู้สึกว่าไม่มันคงสักเท่าไหร่ กองหินทั้งใหญ่ เล็ก มีให้เห็นข้างทางเดินเป็นพักๆแสดงให้เห็นว่าที่นี่เคยมีการถล่มมาก่อน แสงแดดเริ่มลอดส่องเข้ามาในทางเดินน้อยลงทุกทีเพราะหน้าต่างเอยประตูเอยแทบจะไม่มีให้เห็น อาจจะมีบ้างแต่ต้นไม้เถาเลื้อยก็ขึ้นบดบังเส้นทางที่แสงจะส่องผ่านได้ไปหมด ทางเดินมืดลงเรื่อยๆแต่คาโลก็ยังไม่หยุด เดินนำหน้าหัวขโมยและนักฆ่าต่อไป บัดนี้ไม่มีเสียงเอี๊ยกอ๊าดจะประตูแล้ว เสียงใบไม้ปลิวก็แทบจะไม่มีให้ได้ยิน มีแต่เสียงก้าวเท้าของพวกเขาทั้งสามคนดังก้องไปกระทบกำแพงหินแล้วสะท้อนกลับมา



     เดินมาซักระยะก็พบบริเวณที่มีกองหินมากกว่าทางเดินที่เดินผ่านมามาก ทำให้การเดินต้องใช้ความระมัดระวังกับเศษหินพวกนี้ หน้ากองหินถล่มพวกนี้ไม่ไกลนักก็พบช่องว่างซึ่งโทรมจนน่ากลัวไม่ไกลจากทางเดินที่พวกเขาอยู่มากนักแสงแดดไม่ส่องเข้ามาแล้วเหลือเพียงแสงจากไข่มุกแสงจันทร์ส่องสว่างแต่มันก็ไม่สว่างพอที่จะทำให้เห็นว่าในช่องว่างที่คล้ายประตูข้างในมีอะไรอยู่บ้างในระยะที่พวกเขายืนอยู่



     \"คาโลกลับเหอะฉันว่ามันน่ากลัวอ่ะ อาจจะมีผีอยู่ในนี้ก็ได้น่ากลัว แล้วอีกอย่างอ่ะฉันหิวแล้วกลับกันเหอะ\" เฟรินพยายามกระซิบให้เบาที่สุดด้วยเสียงที่สั่นเทาแสดงให้รู้ว่าโรคประจำตัวหนึ่งเดียวที่ทำให้หัวขโมยผู้นี้กลัวจนหางจุกตูดได้คือผีและเรื่องที่บ่นได้ไม่หยุดนั่นก็คือเรื่องอยากกิน



     \"ไม่ต้องกลัวหรอกมีฉันอยู่ทั้งคน ฉันเคยมาทางนี้ครั้งนึงแล้วไม่มีผีหรอก เดี๋ยวอีกแปปนึงก็กลับแล้วเดี๋ยวนายก็ได้กินแอปเปิ้ลของนายอยู่แล้วแหละน่า\" เป็นคำปลอบที่ทำให้หายกังวลได้ไปเปราะนึงแต่เฟรินก็ยังมีท่าทีกลัวอยู่หน่อยๆแต่ก็ตาลุกวาวเมื่อได้ยินคำว่าแอปเปิ้ล



     \"ข้างในช่องนั่นจะเป็นบันไดขึ้นไปห้องๆหนึ่งที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นของอาจารย์คนเก่าเพราะมีชั้นหนังสือกับหนังสือเก่าๆอยู่มากตั้งซ้อนๆกันอยู่อาจจะบังให้เราหยุดดูคนที่ตามพวกเรามาได้ แต่ฉันคิดว่าทางนั้นก็ฝีมือดีทีเดียวคงจะระวังตัวกันพอสมควร เพราะฉะนั้นเราอาจจะมีโอกาสเห็นหน้าได้เพียงแค่แปปเดียวเท่านั้นและอีกอย่างคือทางนั้นมีมากกว่า1คน ดังนั้นฉันจะให้คิลไปแอบอยู่หลังชั้นหนังสือทางด้านซ้ายของทางออกที่พวกเราจะเข้าไปแล้วก็ฉันกับเฟรินจะไปอยู่ทางขวาของทางออก เข้าใจนะ\" คาโลอธิบายเบาๆแล้วเดินนำขึ้นไปตามด้วยเฟรินแล้วก็คิล



     เป็นไปตามที่คาโลคาดไว้คนที่ตามมาเดินตามขึ้นมา แม้จะเป็นที่คนที่มีฝีมือแต่ก็ยังมีเสียงจากเศษหินที่จะพังมิพังแหล่ตรงขั้นบันไดวนที่เชื่อมต่อไปยังห้องที่พวกเขากำลังรอการมาของพวกเขา



     รอไม่นานก็มีร่างสองร่างปรากฏออกมาจากประตูแต่ก็หายไปทันทีเช่นกัน แต่ความเร็วยังแพ้สายตาของสองคนที่แอบรอยู่คือคาโลและคิลส่วนเฟรินหลับตาปี๋ไม่รับรู้อะไรแล้ว หลังจากร่างทั้งสองหายไปคาโลก็สะกิดให้เฟรินลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากหลังชั้นหนังสือพร้อมกับคิล



     \"นายเห็นใช่มั้ยคิล\" คาโลถามประเมินประสิทธิภาพสายตาของนักฆ่า



     \"อืม เห็น2คน คนนึงเป็นผู้หญิงอีกคนเป็นผู้ชาย ฉันคิดว่า..\" นักฆ่าบอกประสิทธิภาพสายตาเสร็จสรรพทันที



     \"พวกนายออกมาได้แล้วล่ะ ผู้หญิงที่ว่าคือแค็ทใช่มั้ย\" คาโลตะโกนเรียกฝาแฝดที่เขาคิดว่าเป็นผู้ที่ตามพวกเขามา



     \"แล้วอีกคนก็คือคิดใช่มั้ย\" คิลตะโกนบ้าง



     เฟรินได้ยินว่าไม่ใช่ผีก็แปลกใจ แอบเปิดตามาสังเกตการณ์ข้างนึง และพบว่าปรากฏร่างฝาแฝดขึ้นให้พวกเขาได้เห็นตรงหน้า แต่เด็กหนุ่มที่เคยมีผมสีดำสนิทซอยที่เคยถูดมัดไว้ข้างหลังและนัยน์ตาสีม่วงอ่อน แปลเปลี่ยนเป็นเด็กหนุ่มผมสีเทานัยน์ตาสีเขียวอ่อนมาดขรึมแทน ยืนคู่อยู่กับเด็กสาวที่มีผมสีเขียวน้ำทะเลนัยน์ตาสีเขียวอ่อน เค้าโครงหน้าทั้งสองคนนั้นเหมือนกันมาก ทำให้เฟรินคิดได้ว่าคนนี้นี่แหละที่เขาเจอตอนเช้าที่ลานตะวันล่ะ



     \"นายคนที่ฉันเจอตอนเช้านี่\" เฟรินพูดออกมา ทำให้สีหน้าแปลกประหลาดใจส่งมาจากใบหน้าทุกคน



     \"นายคือคิดใช่มั้ยฉันจำนายได้\" เฟรินถามบุรุษนัยน์ตาสีเขียวอ่อนตรงหน้า



     \"ใช่ ฉันชื่อคิด นายเคยรู้จักฉันมาก่อนหรอ\" คิดถามอย่างประหลาดใจที่คนที่เขาไม่เคยรู้จักรู้ชื่อของเขา



     \"อืม โทษทีฉันยังไม่เคยพบนายในร่างนี้นี่เนอะ\" เฟรินหัวเราะแล้วก็ถอดแหวนออก ร่างเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลสั้นแปรเปลี่ยนเป็นเด็กผู้หญิง หน้าตาสวย ผมสีน้ำตาลยาวขึ้น ทำให้คิดนึกได้แล้วแต่ยังเงียบอยู่ สำหรับคนที่ไม่เคยเห็นอย่างแค็ทก็อดถามไม่ได้



     \"อู้หู พระเจ้าจอร์จมันยอดมาก นายทำได้ไงน่ะเอามายากลที่ไหนมาเล่นเนี่ย\" แค็ทถามอย่างประหลาดใจแบบสุดๆ พลางนึกว่าไอ้หมอนี่ไม่ทำมะดาซะแล้ว



     \"ไม่ใช่มา...\" แต่เฟรินก็อดอธิบาย เพราะคาโลมาแตะบ่าทำสายตาดุๆ แล้วพูดว่า



     \"กลับห้องเถอะ เดี๋ยวจะไม่รู้จักห้องของพวกนายแล้วพวกฉันจะโดนลงโทษที่ไม่พาพวกนายไป\" คาโลพูดอย่างสงบแล้วเดินนำลงไป(เราคาดว่าคาโลหวงเฟรินนะคะเนี่ย ไปรู้จักคนที่มาดเท่ขนาดนั้นโดยไม่บอกคาโล หุหุ -- Pand@)



     \"งั้นฉันจะเล่าให้เธอฟังตอนไปที่ห้องแล้วอ่ะนะ โอยหิวจะตายอยู่แล้ววววง่า\" เฟรินว่าแล้วก็โดนคาโลลากไป



     \"เดี๋ยวก่อน ฉันอยากสู้กับนาย\" คิดท้า



     \"นายพูดไม่รู้เรื่องหรือไง\" คาโลพูดน้ำเสียงปนโกรธนิดๆ แต่ยังไม่ยอมหยุดเดิน



     \"ก็ได้ แต่นายต้องสัญญาว่าต้องสู้กับฉันตัวต่อตัวหลังจากนี้\" คิดยอมอ่อนข้อให้เมื่อเห็นท่าทีที่ไม่สนใจเขา



     \"ก็ตามใจนาย\" คาโลบอกอย่างไม่ใส่ใจ



     หลังจากนั้นทั้งสามคนก็เดินตามคาโลไป ยกเว้นเฟรินที่คาโลจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้ไปหาคิดที่เขาไม่แน่ใจว่าจะเป็นมิตรหรือศัตรู ระหว่างเดินกลับห้องทั้ง3คนที่เดินอยู่กันข้างหลังคุยกันอย่างถูกคอ เฮฮาปาตี้กันตลอดทาง คาโลจึงไม่แน่ใจว่าควรจะห่วงหัวขโมยที่ตอนนี้เชื่องดีเพราะไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้าทำให้ไม่มีกำลังโวยวายอะไร หรือจะห่วงนักฆ่าที่มนุษสัมพันธ์ดีเหลือเกินดีกันแน่ แต่พอเหลือบตาไปดูคนข้างหลังก็ต้องแปลกใจที่คิดร่างกลับเป็นเด็กผู้ชายตัวขนาดเท่าคิลอีกแล้วแต่ก็ต้องเก็บความสงสัยเอาไว้ไปถามคนมนุษสัมพันธ์ดีทีหลังเพราะ....



     \"คิลระวังกับดักด้วย..\" พูดยังไม่ทันจบร่างของคิลก็ตกลงไปในหลุมๆหนึ่งที่ก่อนหน้านี้ยังเป็นแผ่นหินเก่าๆธรรมดาอยู่เลย แต่คิลก็เกาะขอบพื้นหินได้ทันเวลาพลางหันลงไปดูข้างล่าง ภาพที่เห็นทำให้ขนลุกเพราะข้างล่างเป็นเหมือนเข็มยักษ์เป็นพันๆเล่มเรียงโผล่ออกมาจากก้นหลุม บวกกับซากโครงกระดูกที่มีอยู่เกลื่อนกลาดในนั้น คิลมองภาพด้านล่างแล้วกลืนน้ำลายเอื้อกเหงื่อออกท่วมตัวแล้วคิดว่าถ้าเขาตกลงไปจริงๆจะเป็นยังไงเนี่ย เฟรินวิ่งมาที่หลุมแล้วยื่นมือให้เพื่อนนักฆ่าช่วยคิดดึงขึ้นมา



     \"แถวนี้มีกับดักเยอะมากเลยระวังหน่อยนะ\" คาโลเตือน



     \"เฮ้ยคาโลแล้วทำไมตอนมาเราถึงไม่เจอเลยล่ะ\" เฟรินถาม



     \"ก็ฉันลงเวทไว้ไม่ให้พวกเราโดนกับดัก\"



     \"แล้วทำไมคราวนี้ไม่ลงเวทอีกล่ะวะ\"



     \"ฉันคิดว่าไม่จำเป็น\"



     \"...\"



     \"...\"



     แล้วคาโลก็เดินนำต่อไปโดยไม่พูดอะไรอีก เฟรินก็สงสัยกับท่าทีของคาโลแต่ก็เดินต่อไปไม่พูดอะไร หลังจากนั้นกับดักก็เล่นงานทุกคนมาทุกรูปแบบ ทั้งหลุมที่มีงูพิษ ทั้งห่าฝนลูกธนู ทั้งหินยักษ์ ทั้งเวทกระจกทมิฬ ฯลฯ พอกลับออกมาจากบริเวณนั้น เนื้อตัวดูไม่ได้กันทุกคน ยกเว้นคาโล พอเดินมาเรื่อยๆกำแพงหินสองข้างทางก็ใหม่ขึ้นและพบเพื่อนๆเดินอยู่ตามทางเดินเยอะขึ้น คาโลก็เดินต่อไปจนถึงห้องของตนเอง



     \"ห้องของพวกนายคือห้องนั้น\" คาโลพูดแล้วก็ชี้ไปที่ประตูถัดจากห้องตรงหน้าไป



     \"ขอบใจ\" คิดพูดแล้วเดินไปพร้อมกับแค็ท



     เมื่อฝาแฝดเข้าห้องไปแล้ว คาโลก็เดินเข้าห้องตัวเองบ้างคิลปิดประตูตามหลัง ส่วนเฟรินน่ะเหรอติดเกียร์หมาไปห้องอาหารดราก้อนแล้ว



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



จบอีกแระ ช่วยเมนต์ด้วยนะครับ โหวตด้วยก็ดีน้า( ขอบอกว่าไม่บังคับนะครับท่าน)



แต่ขอให้ติติติติติติติติติติติชมชมชมชมชมชมชมชมชมกันมาหน่อยละกันนะจะได้เอามาปรับมาปรุงให้มันอร่อยขึ้นนะ



รักคนอ่านทุกคนก๊าบบ^.^