ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ความคิด + กังวล
\"แต้งกิ้วหลายเด้อ โร แต่คราวหน้าฉันไม่แพ้นายแน่\"
เสียงกล่าวอย่างอวดตัวกลับมาอีกครั้งกับร่างเด็กหนุ่มหัวขโมยนามเฟริน เดอเบอโรว์ ที่ยิ้มร่ารับวันใหม่ ไม่สนใจสีหน้าเบื่อหน่ายที่ฉายอยู่บนใบหน้าของโร เซวาเรส ขอทานแห่งทริสทอร์ เลยซักนิดเมื่อตัวเองในแหวนกลับมาอยู่ในมือ
\"ขอให้เป็นอย่างนั้นนะ เพราะถ้านายแพ้ฉันอีกอาจจะไม่ใช่เสียแค่แหวน\"
ขอทานกลั้วหัวเราะ หึ หึ ทำเอาขนในกายลุกซู่ มันพูดถึงอะไรวะ ถ้าแพ้อาจจะไม่ใช่เสียแค่แหวน... คิดแล้วก็ยิ่งหน้าซีดมากกว่าเดิม ไอ้ที่มันพูดแบบนี้นี่มัน ทำให้เขายิ่งสับสนเข้าไปใหญ่ เกลียดลักษณะการพูดของมันจริงๆเล้ย ให้ตายสิ ถ้าให้แกพูดออกมาแบบนี้แล้วมันจะคิดเป็นอย่างอื่นได้ไงล่ะ นอกจากเสีย..ตัว
เฟรินกลืนน้ำลายเอื้อก พยายามจะไม่คิดถึงมันอีก ไอ้ขอทานนี่มันก็ช่างสรรหาคำพูดให้เสียวหลังวูบทุกทีสิน่า
หรือว่ามันจะเป็นเลสเปี้ยน!!
คิดแล้วกลืนน้ำลายอีกเอื้อก ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงเขาจะไปเหลืออะไรอีก.. เอื้อก
\"เฮ้เฟริน ทำอะไรอยู่เดี๋ยวไปกินข้าวสายนา แล้วแอปเปิ้ลแสนอร่อยก็จะหายไปลงท้องคนอื่นหมด\"
เสียงกล่าวทักจากเพื่อนนักฆ่า ทำให้เฟรินตื่นจากภวังค์ความคิด แล้วกลับมาสู่โลกปัจจุบัน ซึ่งตอนนี้คิลเจ้าเพื่อนซี้ปึ้กเดินนำล่วงหน้าไปห้องอาหารทิ้งห่างเฟรินเป็นโยชน์ เจ้าตัวดีจึงได้รีบวิ่งตามไปแทรกกลางระหว่างเจ้าเพื่อนซี้กับเจ้าน้ำแข็ง ยิ้มจนแก้มปริ เขาจะไปกลัวไอ้โรมันมาทำอะไรเขาทำไมเพราะเขามีสองคนนี่อยู่ทั้งคน!! หน้าที่ยิ้มร่าอย่างไม่มีสาเหตุ ทำให้เจ้าสองคนนั้นได้แต่เกาหัวแกรกๆอย่างงงๆ
\"อาโอ อั๊นอืมอ๋ามอายไออ่างอึง\" เฟรินพูด ขณะเคี้ยวแอปเปิ้ลแสนอร่อยที่สุดท้ายก็ถูกฟันขาวๆบดลงท้องในที่สุด \"นายเมื่อวานตอนเย็นไปไหนมา ฉันรอนายที่ห้องตั้งนานเพราะฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย แต่ดันไม่อยู่ซะนี่ ทำไมนายถึงต้องใช้ร่างก๊อปปี้ให้ไปกับแค็ทล่ะ\"
\"เมื่อวานฉันออกไปทำธุระนิดหน่อยข้างนอก แล้วที่ต้องใช้ร่างก๊อปปี้ก็เพราะว่าฉันรู้สึกว่าแค็ทไม่เหมือนเมื่อสมัยก่อนก็เลยให้ตัวก๊อปปี้ไปกับเธอ เพื่อสังเกตว่าเธอจะทำอะไรบ้างก็เท่านั้น\" คาโลกล่าวเรียบๆ โดยไม่ละสายตาจากจานอาหารตรงหน้ามามองคนที่กำลังสนทนาด้วย ราวกับมันเป็นของที่น่าสนใจกว่า
\"หมายความว่าไง เหมือนสมัยก่อน!?\" เฟรินขมวดคิ้วอย่างสงสัย
\"เอ่อ.. เฟริน\" คิลพูดตะกุกตะกัก
\"หา? นายรู้อะไรใช่มั้ยคิล\" เฟรินคาดคั้น
\"คือว่า... \"
\"บอกไปเหอะคิล ยังไงก็ไม่รู้จะปิดไปทำไม\" คาโลพูดขึ้นแล้วละสายตาจากจานอาหารที่กินหมดแล้วมาสบกับคนคาดคั้นอยากจะรู้ความหมายของสิ่งที่พูดถึง ทำให้คนถูกสบตาหันขวับไปจ้องคนที่มีหน้าที่คายคำตอบให้เขา แล้วคนที่ถูกโยนหน้าที่คายคำตอบมาให้ก็ต้องเล่าอย่างไม่ค่อยเต็มใจ เพราะความคิดที่ว่า ถ้าเกิดเล่าให้คนที่ต้องการฟังคนนี้แล้วล่ะก็อาจจะเกิดเรื่องยุ่งยากตามมาเป็นพรวน..
\"คือว่าอย่างนี้น่ะเฟริน นายอยากรู้จริงๆเหรอ\"
\"ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นฉันจะถามนายไปทำไม\"
\"อือก็ได้ คือว่ามันเป็นอย่างนี้... \"
\"โธ่เอ๊ยแค่นี้เอง ทำไมต้องปิดกันด้วยล่ะไม่เห็นจะมีอะไรเลย\" เจ้าตัวดีพูดอย่างอารมณ์ดีผิดกับที่คิลคาดไว้ \"แค็ทน่ะฉันก็ชอบนะสวยดี แต่ฉันว่าสมองเค้าต้องมีปัญหาแน่เลยที่มาชอบไอ้คาโล\"
แล้วสมองนายไม่มีปัญหาหรือไงที่มาชอบฉัน!!
คาโลคิด แต่ก็ไม่ได้พูดออกมาเพียงแต่ส่งสายตาปรามไปให้เท่านั้น
\"เมื่อเช้านายเห็นแค็ทกับคิดหรือเปล่า ฉันยังไม่เห็นพวกนั้นตั้งแต่เช้า\" คิลพูดขึ้น
\"ยัง\"
พูดถึงได้แค่แหม็บเดียวสองคนที่พูดถึงก็ปรากฏกายให้เห็นหน้าประตูห้องอาหาร แล้วก้าวฉับๆอย่างรวดเร็วไปที่ตักอาหารแล้วก็เดินมาที่โต๊ะที่ทั้ง3คนนั่งอยู่ก่อน
\"หวัดดี\" คิดกับแค็ทกล่าวทักก่อน
\"หวัดดี\"
\"เมื่อเช้านี้ไปไหนมาน่ะ หายไปทั้งคู่แน่ะกะจะไปชวนมากินพร้อมกัน แต่เคาะประตูห้องเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ\" คิลถาม
\"ก็อยู่ในห้องนี่แหละ แต่พอดีวันนี้ตื่นสายทั้งคู่น่ะ เรามันประเภทขี้เซา ปลุกยังไงก็ไม่ตื่นนอกจากจะตื่นเอง\" คิดอธิบายแล้วเดินมานั่งข้างๆเฟริน ส่วนแค็ทนั่งถัดจากพี่ของเธอติดกับคาโล
\"แค็ทว่าไง นอนสบายดีมั้ย\" คาโลหันมาถามคนที่มานั่งข้างๆ
\"ก็สบายดีนะ หลับสบายเลย\" แค็ทยิ้มตอบคาโล แล้วลงมือตักอาหารเข้าปาก
เฮ้อ คู่นี้นี่ช่าง...น่าแหวะ!!
เฟรินคิดพลางฟังคิดเล่าเรื่องสถานที่ต่างๆในเวนอลอย่างอารมณ์ดีให้เขากับคิลฟัง แต่เขากลับไม่อยากสนใจฟังสักนิดเพราะว่า ที่ต่างๆในเวนอลน่ะ เขาไปกับพ่อจนเบื่อแล้ว เขาจึงเปลี่ยนความสนใจจากคนที่นั่งบ่นอยู่ข้างๆไปอยู่ที่คู่ที่อยู่ถัดไป
ความจริงแล้วเขาก็ชอบแค็ทนะน่ารักดี แต่เขารู้สึกไม่ชอบยังไงไม่รู้ที่เธออยู่กับไอ้น้ำแข็ง แล้วถ้าเกิดเป็นธรรมดาเขาก็คงต้องสงสัยแน่ว่าทำไมแค็ทถึงสนิทกับคาโลขนาดนั้น แต่ตอนนี้ไม่แล้วเมื่อรู้แล้วว่าเธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กของไอ้คาโล เขาจึงคิดว่าถึงแม้จะไปทักตอนนี้ก็ทำไม่ได้เพราะเขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถแทรกกลางระหว่างสองคนนั่นได้เลย...
\"ริน... เฟริน\" เจ้าของชื่อสะดุ้ง หลุดจากความคิดแล้วกลับมาทำหน้าปกติ ละสายตาออกจากคู่ที่ยังคุยกันอยู่มามองคนทัด
\"เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าเศร้าอย่างงั้นวะ\" คิลพูด
\"เปล่า แค่คิดอะไรนิดหน่อย\"
\"...........\"
คิลกับคิดยังทำหน้าไม่เชื่ออยู่ แต่ก็ไม่ได้พูดออกไปเพราะรู้ว่าพูดออกไปก็คงจะไม่ได้อะไร
\"นี่คิล ถ้าเรนอนไม่คนที่มาชอบแล้วรู้สึกว่าเวลาเรนอนกับคนนั้นคุยกันแล้วเราแทรกไม่ได้นี่นายจะทำไง\" เฟรินทำหน้าเหม่อลอยอย่างที่คิลคิดว่ามันไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย ก็เลยได้แต่ตอบตามความคิด เพราะเขายังไม่รู้ว่าเฟรินมันกังวลอะไรของมัน
\"ก็คงนั่งดูอยู่เฉยๆล่ะมั้ง แต่ถ้ามันทำอะไรเกินเหตุก็คงอดไม่ไหวที่จะตื้บมันซักตื้บ แต่ถ้าเป็นฉันจริงๆก็คงนั่งดูอยู่เฉยๆไม่ได้นานหรอก ยังไงก็ต้องทำอะไรซักอย่าง ที่ตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงถ้าเกิดเรื่องอย่างงั้นขึ้น แต่ว่าถ้าถึงตอนนั้นก็คงรู้เอง แต่ฉันขอไม่ให้มันเกิดเลยจะดีกว่าขี้เกียจคิด แล้วนายถามเรื่องนี้ไปไมอ่า\" คิลจัดแจงร่ายความคิดเสร็จสรรพก็มาถามเจ้าของคำถามบ้าง
\"ก็ไม่รู้ดิ คิดว่ามันกำลังจะเกิดเรื่องอย่างนั้นมั้ง แต่ก็อย่างที่แกว่าล่ะวะคิลจะไปคิดให้เปืองหมองทำไมเนอะ\"
เฟรินหัวเราะ หึ หึ ตามปกติแล้วทำให้สองคนที่ฟังอยู่ก็ไม่เอะใจสงสัยอะไรต่อ แต่แล้วคิดก็พูดออกมาว่า
\"เฟรินแล้วที่ฉันถามล่ะว่าไง\"
\"ถามอะไร?\" เฟรินหันขวับกลับมาหาคนถาม
\"ก็ที่ฉันถามว่า วันเสาร์นี้จะไปเดทกับฉันได้มั้ย\"
\"หา!? \"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หึหึ ตอนนี้ไม่มีอะไรมากคร่า แค่ตอนท้ายนิดหน่อย
ตอนนี้อัพเรื่องใหม่ด้วยแล้วนะค้า เป็นเรื่องของเด็กผู้หญิงชื่อ โซฟิเลีย เกรเดเวล ค่ะ เป็นธิดาแห่งความมืดเช่นเดียวกับเฟรินของเราแต่เป็นธิดาแห่งความมืดในชาติก่อน แล้วเฟรินก็เป็นร่างในชาตินี้ของโซฟิเลียค่ะ เรื่องเริ่มขึ้นเนื่องจากโซฟิเลียไปเจอนาฬิกาเก่าๆเรือนนึง ซึ่งพบโดยบังเอิญ แล้วนาฬิกาเรือนนั้นก็ได้ส่งโซฟิเลียข้ามกาลเวลามาพบกับเฟริน เรื่องวุ่นๆก็ได้เกิดจากตรงนี้นี่แหละค่ะ ช่วยไปอ่านให้หน่อยนะคะ ฝากเม้นต์แล้วก็โหวตให้หน่อยนะคะ แต่ไม่บังคับค่ะ
สำหรับเรื่องนี้จะอัพสลับกับเรื่องของโซฟิเลียนะคะ ก็คงจะอัพช้าลงไปนิดหน่อย ก็รออ่านด้วยนะคะ
รักคนอ่านคร่า^0^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น