<== Fic หัวขโมยแห่งบารามอส คร่า==> ตอน ธิดาแห่งความมืดหลงยุค

ลำดับตอนที่ #1 : ธิดาแห่งความมืดผู้โศรกเศร้า

     เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 2 ของเราฮับ แต่เรื่องแรกยังไม่จบนะฮับไปอ่านกันด้วยก็ได้นะฮับ น่าจะบอกว่าช่วยอ่านหน่อยละกันนะฮับ  ฟิคบารามอส ตอน นักเรียนใหม่ทำปวดหมอง ฮับ



----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





\"ท่านพ่อคะ ทำไมโซฟิเลียถึงไม่มีแม่ล่ะคะ\"   



     เสียงหวานนุ่มเล็กของเด็กสาวอายุประมาณ5ขวบ นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววอยากรู้อยากเห็น อยู่บนใบหน้าขาวเนียน ผมสีเดียวกับนัยน์ตายาวสลวยถูกปล่อยสยายอยู่ด้านหลังร่างเล็กบางที่น่ารัก ที่บัดนี้อยู่อ้อมแขนผู้เป็นพ่อ นัยน์ตานั้นกำลังหลุบต่ำลงด้วยความเพลีย แต่ยังคอยเงี่ยหูรอฟังคำตอบ มือใหญ่ถูกยกขึ้นมาลูบศีรษะที่มีผมปกคลุมอยู่อย่างอ่อนโยน ก่อนปริริมฝีปากเอ่ย



     \"แม่ของลูกไปที่ที่เธอชอบแล้วล่ะ\"



     เมื่อเห็นว่าคำตอบยังคงเป็นคำตอบเดิมที่ไม่เปลี่ยนแปลง ถึงแม้เธอจะถามผู้เป็นพ่อมานับร้อยครั้ง แต่คำตอบกลับเป็นคำตอบเดียวกันถึงร้อยครั้ง แต่ความคิดของเธอยังไม่เปลี่ยน ยังคิดจะเพียรถามคำถามเดียวต่อไป ถึงจะนับพันครั้ง หมื่นครั้ง แสนครั้ง หรือแม้แต่ล้านครั้ง เธอก็จะถามเพื่อจะได้รับรู้ความจริงที่ปกปิดของพ่อเธอเกี่ยวกับแม่ ผู้ที่เธอไม่เคยจะเห็นหน้าแม้แต่ครั้งเดียวในชีวิต ตั้งแต่เธอจำความได้



     ความคิดยังดำเนินต่อไป เพียงแต่สมองน้อยๆไม่อาจทนความอ่อนเพลียได้ สติที่เคยมีอยู่พลันดับวูบถึงแม้เธอไม่อยากจะหลับเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ก็ต้องจมลงสู่ห้วงนิทราในที่สุด อย่างขัดขืนไม่ได้



     ราตรียังปกคลุมท้องฟ้า ทำให้เหนือทุกสรรพสิ่งมืดมิดในดินแดนเดมอส พาให้สิ่งมีชีวิตที่หากินในเวลากลางวันพากันหลับใหล ส่วนสิ่งมีชีวิตที่หากินในเวลากลางคืนตื่นขึ้นออกทำหน้าที่หากินตามปกติ เจ้าปีศาจออกคำสั่งให้ปิดปราสาทใหญ่ของตน ให้ข้าราชบริภารทุกคนไปพักผ่อนก่อนรับวันใหม่ ส่วนตนเองยังอุ้มเด็กสาวที่หลับใหลอยู่ในอ้อมอก เดินกลับห้องบรรทม



     แม้เด็กสาวจะมีอายุเพียงแค่ 5 ปีเศษ แต่เจ้าปีศาจก็จัดห้องเดี่ยวให้พระธิดานอนเพียงคนเดียว ไม่แม้แต่จะนอนด้วย จึงมักมีบ่อยที่เธอฝันร้ายแล้วร้องไห้เมื่อตื่นขึ้น พบตัวเองอยู่คนเดียวไม่มีคนที่จะคอยปลอบโยนให้เธอหยุดร้อง ไม่มีแม้แต่คนที่เธออยากจะระบายเรื่องที่เธอฝันให้ฟัง เธอจึงได้แต่เก็บความฝันนั้นไว้ในใจแล้วกดความกลัวข่มตานอนต่อไป ทั้งที่น้ำตาแห่งความกลัวจะยังไม่เหือดหายไปจากแก้มก็ตาม



===== 1 ปีต่อมา ======



     \"โซฟี่ มาเล่นกันเถอะมาก่อปราสาททรายด้วยกันนะ\" เสียงตะโกนอย่างร่าเริงของเด็กหนุ่มอายุไล่เรี่ยกับเธอเรียกเธอให้ไปที่เนินทรายใกล้ๆเล่นกันตามประสาเด็ก



      \"อือ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ\" โซฟิเลียตะโกนตอบกลับไป แล้วเดินเข้าไปหาเด็กผู้ชายที่มีผมสีเงิน นัยน์ตาสีฟ้าบอกถึงความอารมณ์ดีของเจ้าตัว ซึ่งในมือข้างนึงถือของเล่นที่ใช้สำหรับขุดทรายก่อให้เป็นปราสาท และอีกข้างนึงหยิบของเล่นแบบเดียวกันยื่นมาให้สาวน้อยที่เพิ่งเดินมาร่วมเล่นด้วย



     สาวน้อยยิ้มตอบกลับ แล้วยื่นมารับของเล่นและนั่งลงข้างๆตัวเด็กหนุ่ม เริ่มก่อปราสาททรายกัน รอยยิ้มผุดพรายขึ้นบนใบหน้าเด็กหนุ่ม ริมฝีปากเหยียดกว้างอย่างมีความสุข แต่อีกคนก็คือองค์หญิงองค์น้อย พระธิดาของจ้าวปีศาจแห่งเดมอส ในใบหน้าที่ดูเศร้าหมองแต่ยังคงความสวยไว้ในอีกรูปแบบหนึ่ง มีรอยยิ้มจากริมฝีปากบาง แต่ไม่กว้างอย่างออกนอกหน้าเหมือนเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่เคียงข้างตรงนี้



      \"เก่งจังเลย ลีออน\" คำชมจากองค์หญิงเรียกรอยยิ้มอย่างอายๆจากใบหน้าของเด็กหนุ่มนาม ลีออน ได้ดีทีเดียว



     \"โซฟี่ ก็เก่งเหมือนกันนะ\" จะปล่อยให้ผู้หญิงชมเราอย่างเดียวได้ยังไง ลีออนจึงชมบ้าง



     ทั้งสองจึงได้หัวเราะกับลูกยอกันเองของฝ่ายตรงข้ามอย่างสนุกสนาน ปราสาททรายที่ไม่กี่นาทีก่อนยังเป็นกองทรายธรรมดา ตอนนี้กองทรายนั้นก็มีลักษณะเหมือนปราสาทมาก มีทั้งธงสีน้ำเงินที่ลีออนใช่เวทสร้างขึ้นมาปักไว้เหนือปราสาท ให้ปลิวไสวตามแรงลมที่พัดไปมาดูแล้วเป็นธรรมชาติถึงแม้จะเป็นธงจะเล็กมากก็ตาม มองลงไปข้างล่างตรงพื้นทรายรอบปราสาททรายก็มีดอกไม้จิ๋วสีสันสวยงามรายล้อมเป็นวงกว้างที่เป็นฝีมือการใช้เวทของโซฟิเลีย



     \"เธอนี่ดีจังเลยนะโซฟี่ ไม่ต้องจำเวทให้เหนื่อยแค่นึกอยากให้มันมีมันก็มีได้ตามคิดเลย\" ลีออนพูดชมความสามารถของสาวน้อย



     \"มันก็ดีนะ แต่ว่าถ้าคิดเรื่องไม่ดีมันก็ทำให้เป็นเรื่องร้ายมากๆได้เลยล่ะ\" โซฟิเลียบอกข้อเสียของความสามารถของเธอ ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแห้งๆ



     \"อืม\" ลีออนพูดอย่างยอมรับว่ามันก็เป็นความจริงอย่างที่ว่า



     แต่การสนทนาของทั้งคู่ก็ถูกขัดเพราะเสียงๆหนึ่งพูดขึ้น



     \"หวานกันจังเลยนะเพื่อน เจ้าชายกับเจ้าหญิง ช่างเหมาะสมอะไรเช่นนี้\"  ร่างเด็กหนุ่มผมสีดำสนิท นัยน์ตาสีม่วงเดินเข้ามา คุยด้วยอย่างอารมณ์ดีทำให้เพื่อนทั้งสองหันขวับมามองคนมาใหม่



     \"หวัดดี วิล\" เจ้าหญิงและเจ้าชายทักพร้อมกัน



     \"จะเรียกเต็มยศฉันก็ไม่ว่าหรอกนะท่านลีออน เวเนบลี เดอะ ปรินซ์  ออฟ คาโนวาล และ โซฟิเลีย เกรเดเวล เดอะ ปรินเซส  ออฟ เดมอส\"  วิลกล่าวเสร็จทั้งคู่เจ้าหญิงและเจ้าชายก็ตอบทันที \"ไม่จำเป็นล่ะมั้ง วิล ฟีลมัส เดอะ คิลเลอร์ ออฟ ซาเรส\"



     \"ก็ได้ ล้อเล่นน่าคู่สร้างคู่สม\" วิลยังล้อต่อ



     \"วิล!!\"  คู่สร้างคู่สมตะโกนพร้อมกัน



     \"ก็ได้ ก็ได้ ไม่เล่นแล้วคร้าบบบ\" วิลยอมแพ้ แล้วหย่อนก้นลงมานั่งจมกองทรายกับทั้งคู่

     \"มาทำอะไรที่นี่\"  ลีออนถาม



     \"ก็แบบเดียวกับนายนั่นแหละ\"  วิลย้อน \"ก็มาอยู่เป็นเพื่อนกับเจ้าหญิงคนสวยที่ไง หรือว่าฉันมาขัดจังหวะพวกนาย\"



     \".................\"  ไม่มีคำตอบให้ท่านครับ จะเดาเอาเองก็ได้ว่า ใช่! หรือ ไม่ใช่! ก็ได้ฮับ



     \"เอาเหอะน่า ฉันมาแปปเดียวจะกลับพร้อมนาย ไม่ต้องห่วงหรอก\" วิลทำหน้าเบื่อที่แกล้งอะไรพวกนี้แล้วมันไม่หน้าแดงกันซะบ้าง เรานะอยากจะได้เห็นมันหน้าเป็นลูกตำลึงซักหน่อย จะสุกหรือไม่สุกก็ได้ แต่อยากเห็นจริงๆเล้ย อยากเห็นนนนนนนน!! ไอ้พวกนี้นี่มันเป็นพวกความรู้สึกช้าหรือยังไงนะ แต่ถ้ามันความรู้สึกช้าก็น่าจะแดงได้แล้วนะ เฮ้อ...



     \"ช่างเถอะ ความจริงก็กะจะมาเล่นด้วยจริงๆ แต่ถูกใช้งานซะก่อนนี่สิ\" วิลทำหน้าเบื่อยิ่งกว่าเก่า



     \"งานอะไรเหรอ\" ลีออนถามอีก



     \"ไม่มีอะไรมาก แค่พานายไปหาพ่อนายแค่นั้นแหละ\" วิลบอก



     \"อึ๋ย!! โดนทำโทษแหงเลย\" ลีออนทำหน้าสยิว \"โซฟี่ โทษนะที่เล่นต่อไม่ได้แล้ว ฉันต้องไปแล้ว\"



     พอลีออนพูดเสร็จก็วิ่งนำหน้าวิลไปด้านหน้าปราสาททันที



     \"โทษทีนะ โซฟิเลีย\" วิลตะโกนบอก ขณะกำลังวิ่งตามลีออนไป



     \"ไม่เป็นไร\"



     โซฟิเลียพูดเสียงอ่อยๆ เธอพูดไปทั้งๆที่เธอก็ไม่อยากให้สองคนนั่นไปเลย เธอเหงา ความรู้สึกแรกที่ออกมาหลังจากที่เด็กหนุ่มทั้งสองจากไป เธอลุกออกจากที่ที่เธอนั่งอยู่ ปัดกระโปรงสีชมพูให้ทรายที่ติดกระโปรงอยู่นั้นหลุดออกจากกระโปรงของเธอ แล้วเธอก็เดินเข้าไปในประสาท หวังที่จะเจอคนที่คุยด้วยได้โดยไม่ต้องเกรงใจกันมาก เหมือนวิลกับลีออน



     ระหว่างเดินไปความคิดก็ไหลรินเข้าสู่สมองไม่ชอบเลยที่จะต้องอยู่คนเดียว เหงา ใช่ เหงามากเลย  เหงาสุดๆเธอต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว พ่อเธอก็งานยุ่งจนไม่มีเวลาเล่นกับเธอเลย แต่ความจริงแล้วถึงมีเวลาก็ไม่เล่นด้วยอยู่ดี คิดแล้วน้ำตาก็ร่วงผลอยออกมาจากดวงตา ทีละหยด แล้วไหลลงผ่านแก้มของเธอ หยดน้ำตาไหลเอ่อลงมาเรื่อยๆ แต่เธอยังไม่หยุดเดิน ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะเดินไปไหน สายตาพลันสอดส่องไปตามทางเดินหมายจะได้เห็นใครสักคน แต่ไม่มีให้เธอเห็นเลยซักคนเดียว



     แต่สายตาก็ชะงัก เมื่อเธอมองเห็นบันไดวนพาลงไปข้างล่างของปราสาท ซึ่งเธอไม่เคยเห็นมาก่อน  ตอนนี้เธอยังไม่ได้ขึ้นไปชั้นบนเลยตั้งแต่เข้ามาในปราสาทไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมถึงมีทางลงไปข้างล่างอีก หรือว่าจะมีห้องใต้ดิน ใต้ปราสาทนี้ยังมีห้องใต้ดินอยู่อีกหรอ? ข้างล่างนั่นจะมีอะไรบ้างนะ คำถามพรั่งพรูออกมา ทำให้โซฟิเลียอดใจไม่ไหว เหมือนถูกดูดเข้าไป เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในบันไดวนนั้น..



     มันมืด!! มืดมาก แถมยังมีแต่กลิ่นอับ น่าวิงเวียนศีรษะ แต่ขาก็ยังคงก้าวเดินต่อไป ทางเดินข้างตัวเธอรวมทั้งบันไดมีตะไคร่น้ำเกาะติดอยู่เต็มไปหมด เห็นได้ถึงความชื้นภายในทางใต้ดินนี้ว่ามันชื้นมาก ขนาดที่มีตะไคร่น้ำเกิดขึ้นได้ ตะไคร่น้ำพวกนี้มีเยอะมาก จนเธอเกือบจะลื่นตกลงไป ทั้งความชันของบันไดกับความชื้นดูจะไม่ต่างกันซักเท่าไหร่ เธอจึงต้องใช้ความระมัดระวังในการเดินมากเป็น2เท่า



     เธอน่าจะเอาตะเกียงมาซักอันนึงนะ!!



     ความคิดที่เริ่มขึ้นเมื่อเจอกับความมืดที่ไม่มีแสงสว่างจากทางเข้าแล้ว สักพักสายตาก็เริ่มชินกับความมืด ทำให้มองทางเดินได้สะดวกขึ้น เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะกล้าขนาดนี้ แต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนถูกเรียกจากที่ที่นึง ที่เธอก็ไม่รู้ว่ามันเป็นที่ไหน แต่ก็แน่ใจว่ามันต้องอยู่ภายในที่ใดที่หนึ่งในทางใต้ดินนี่แน่ มันเป็นอะไรกัน



     บันไดวนหยุดลงไม่มีทางให้เธอไปต่อแล้ว ด้านหน้ามีเป็นกำแพงอิฐหน้าอยู่  เสียงหายใจถี่รัวเพราะความเหนื่อยหอบจากการลงบันไดวนมาตั้งนาน เธอจึงนั่งลงพักเหนื่อยก่อนสักพัก ถึงแม้อากาศในนั้นจะไม่ค่อยเป็นใจให้การหายใจสะดวกขึ้นก็ตาม โซฟิเลียปล่อยตัวของเธอให้พิงบนกำแพงที่เป็นทางตัน แต่แล้ว...

.

     ตุบ!!!!



     \"อูย  เจ็บจังเลย\"  ร่างของเธอที่หมายจะพิงกำแพงล้มตึงลงไปนอนกับพื้น สิ่งแรกที่นึกได้คือผนังอิฐนั้น เป็น กำแพงลวงตา



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



     แหะแหะ อัพยาวไปป่ะ อันนี้แต่งสดครับท่าน ไม่รู้จะโดนใจหรือป่าวนะ ตอนนี้เป็นตอนแรกของฟิคบารามอสเรื่องที่2ของเรา จะเน้นไปที่โซฟิเลียมากกว่าเฟรินนิดหน่อย แต่ก็ยังคงตัวละครเดิมไว้อย่างเพียบพร้อมนะเจ้าคะ พยายามไม่ให้ตกใครเลยแม้แต่คนเดียว แต่ก็ต้องให้ออกมาเรื่อยๆ ค่ะ (จะได้หนุกงาย ^ 0 ^ )

     ขอให้ติดตามต่อไปนะคะ แล้วขอความเห็นเรื่องนี้หน่อยนะคะ ไม่รู้ว่าเริ่มดีรึเปล่า แต่ก็จะพยายามต่อไปคร่า



     อยากให้โซฟิเลียเป็นยังไงก็บอกได้นะคะ แล้วที่สำคัญที่สุดอยากได้คะแนนมากเยย แต่ขอเน้น ไม่บังคับค่ะ



                                             ^0^   > .<  =_=  +0+  TT . TT