คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [RIVER 1] บทนำ
Chapter 1
ฝีเท้าที่ย่ำมาตามทางเลียบตลิ่งสม่ำเสมอมั่นคงและเต็มไปด้วยความมั่นใจ ทางเส้นเดียวที่เชื่อมต่อระหว่างเดอะริฟและเดอะซอล์ท เลือกแล้วจึงมั่นใจ เลือกแล้วจึงก้าวมา เลือกแล้วด้วยหัวใจและชีวิตทั้งหมดที่เหลืออยู่
เดอะซอล์ท... แผ่นดินอันอุดม
เดอะริฟ... มหานทีอันไพศาล
ท่าทางรีบร้อนของหญิงสาวคนหนึ่งที่มุ่งหน้าเดินตัดผ่านป่าต้นไม้ต้นเดียวอย่างไม่ลังเลทำเอาใครหลายคนที่ยืนอยู่บริเวณนั้นไม่กล้าห้ามปราม ไม่เคยมีใครกล้าเดินผ่านป่าต้นไม้ต้นเดียวไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืน ใครที่เข้าไปบางคนก็ไม่ได้กลับออกมาหรืออีกบางคนก็ซัดเซหลงทางจนผอมโซสิ้นเรี่ยวแรง กี่ชีวิตที่เอาไปทิ้งในนั้น กี่ชีวิตที่มุ่งหมายจะพิชิตป่าแห่งนี้ และอีกกี่ชีวิตกันที่ยังมีความคิดอย่างนั้นอยู่
“โง่จริงๆ น่าจะมีใครไปเตือนแม่หนูนั่นนะ” หากคนพูดเองก็ไม่แม้แต่จะขยับกาย
ไปไหนก็ได้อย่างนั้นเหรอ บ้าที่สุด... ตอนนี้เธอกำลังหลงทาง ไปไหนไม่ได้ต่างหากเล่า
หญิงสาวที่เดินดุ่มๆ หยุดชะงักมองรอบกายที่ราบเรียบไร้จุดสังเกตใดๆ นี่สินะป่าต้นไม้ต้นเดียว ทางออกเพียงทางเดียวคือหาต้นไม้ต้นเดียวของป่าให้เจอ
“นรกแตก สวรรค์สาป ชีวิตเฮงซวย”
แล้วจะไปหาต้นไม้ต้นเดียวได้จากที่ไหนกัน นี่แหละน้า... พอตัวโมโหมันวิ่งเข้าตาความโง่ก็บังเกิด เดินไม่ดูตาม้าตาเรือแพ่นเข้ามาทำไมในป่าเฮงซวยแบบนี้
‘ขอโทษนะ แต่ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี เธอก็รู้นี่ตอนนี้เดอะซอล์ทมันแย่ลงทุกวัน ฉันก็เลยอยากจะลดภาระหวังว่าเธอจะเข้าใจนะ’ นังป้าหนังเหี่ยว! ดูแลสามีตัวเองไม่ได้ก็มาลงที่เธอได้ไง ถึงยัยป้าเจ้าร้านจะไม่ได้พูดออกมาแต่เธอก็รู้ เศรษฐกิจไม่ดี? มันห่วยมาตั้งหลายปีแล้วทำไมเพิ่งมานึกได้เอาตอนนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะตาแก่ชีกอสามีของแกที่จ้องก้นเธอทุกวันก็เพราะลูกชายหน้าเขรอะของแกที่แกหลงละเมอคิดว่ามันคือเทพบุตร กลัวมันจะลงมาเกลือกกลั้วกับผู้หญิงอย่างเธอ ขอโทษเถอะนะ... ผู้หญิงอายุยี่สิบเอ็ดอย่างเธอเปรียบประหนึ่งดอกไม้ที่เพิ่งจะผลิบานแย้มกลีบเพียงสามสี่กลีบเท่านั้นยังไม่ต้องการตัวผู้หน้าไหนมาผูกคอทั้งสิ้น โดยเฉพาะตัวผู้ที่มีนิสัยตัวเมียอย่างไอ้เทพบุตร(ในสายตาป้าเหี่ยว)ซาตาน(ในสายตาของหญิงสาว)นั่น
“บ้าเอ๊ย! เฮงซวยชะมัด อย่าให้ออกไปได้นะ ฮึ่ย! โว้ย...” หญิงสาวกระแทกตัวนั่งกับพื้นดินแตกระแหงอย่างหงุดหงิด เดินไปก็เปล่าประโยชน์มองยังไงก็ไม่เห็นหนทาง ก็ดี... ชีวิตห่วยแตกแบบนี้ไม่ต้องไปเสียดายมันนักหรอก พระเจ้ามาเอาชีวิตลูกไปได้เลยค่ะ ลูกไม่ต้องการแล้ว
“โอ๊ย... อะไรอีกวะ” หญิงสาวกระโดดเหยง
“เออ ให้มันได้อย่างนี้สิ อยากกัดนักใช่ไหมเอาเลย มาดูกันว่าวันนี้ฉันจะตายเพราะมดกัดหรือเปล่า เอาสิวะ” ฝูงมดที่วิ่งพล่านแตกตื่นเพราะแรงกระทืบด้วยความเจ็บของหญิงสาวทำให้รังที่อยู่ใต้ดินของพวกมันสั่นสะเทือน มดงานฝูงใหญ่วิ่งวนหาศัตรูอย่างอลหม่าน มดทหารตัวใหญ่ใส่หมวกใบไม้คอยร้องสั่งการให้พวกมดงานอยู่ในระเบียบเตรียมโจมตี หญิงสาวมองภาพเหตุการณ์ดังกล่าวด้วยความรู้สึกเหนือคำบรรยาย ก็เคยรู้มาเหมือนกันว่าพวกมดนั้นเป็นอย่างไรแต่ก็เพิ่งจะเคยเห็นของจริงก็วันนี้ เหล่ามดงานตั้งแถวหน้ากระดานเรียงร้อยทั้งหมดสามสิบแถวหน้าตาของพวกมันมุ่งมั่นหมายจะพิชิตศัตรู หนวดของพวกมันโบกไหวพร้อมลุย
“เฮ้ๆ เอาจริงเรอะ” จริงไม่จริงไม่รู้แต่เหล่ากองหนุนทะยอยขึ้นมาตั้งแถวอีกหลายพันตัว หญิงสาวที่ประจันหน้ากับศึกใหญ่ครั้งแรกในชีวิตทั้งอยากหัวเราะทั้งอยากจะร้องไห้ แม้แต่มดมันยังเห็นเธอเป็นศัตรูเลย... พระเจ้าค่ะ ลูกไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว
แต่ก่อนที่จะเกิดสงครามระหว่างมนุษย์และกองทัพมด เหล่าทหารมดแกล้วกล้าก็แตกฮืออีกรอบเพราะเสียงการเคลื่อนไหวของแมลงชนิดหนึ่งที่เป็นศัตรูคู่อาฆาตของฝูงมด ตั๊กแตนสีเปลือกไม้สามตัวบินวนรอบตัวหญิงสาวก่อนจะร่อนลงจอดท่ามกลางฝูงมดนับหมื่น
“แฮ่มๆ ท่านสุภาพสตรีและเหล่าทหารมดทั้งหลาย กระผมคือตั๊กแตนสื่อสารหมายเลข 6 จากกองแมลงสื่อสาร ต้องการพบคุณเซอลีน โปโล มาร์เซลลุส” หญิงสาวกลอกตาชึ้นฟ้าอย่างเหนื่อยหน่าย ถัดจากมดก็เป็นตั๊กแตน นี่มันวันอะไรของเธอกันเนี่ย
“ฉันเซอลีน โปโล มาร์เซลลุส มีธุระอะไร” ตั๊กแตนสื่อสารกระแอมอีกครั้งก่อนเริ่มร่ายข้อความที่มีใครบางคนส่งผ่านมาถึงเธอ ในขณะที่เซอลีนกอดอกจ้องเจ้าตั๊กแตนสื่อสารด้วยดวงตาที่เริ่มฉายแววหงุดหงิดมากขึ้นทุกที ใครคนนั้นที่ส่งผ่านข้อความาถึงเธอไม่ใช่คนที่เธอรู้จัก แต่เนื้อถ้อยกระทงความนั้นเอ่ยชื่อของใครบางคนที่เธอเคยคุ้น
“ถึงคุณเซอลีน โปโล มาร์เซลลุส
จาก แรมแบรนดท์ อีทรัสกัน ตำแหน่งมงกุฏเหล็กแห่งเดอะริฟ
ฉันคิดว่าคุณคงสงสัยและอาจไม่เชื่อใจเนื่องจากเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนหากฉันมีความจำเป็นที่ต้องติดต่อคุณ มันอาจจะเสียมารยาทที่ฉันไม่ได้ไปพบคุณด้วยตัวเอง หากขอให้รู้ไว้ว่ามันจำเป็นที่สุด เนื่องจากมาวีลาพี่สาวของคุณได้ออกเดินทางไปจากเดอะริฟเมื่อสามเดือนก่อน ด้วยนิสัยของพี่สาวคุณ หวังว่าคุณคงจะเข้าใจ ก่อนหน้านี้มาวีลาเคยหายไปจากเดอะริฟถึงเก้าเดือน สิบสองวัน ฉันไม่อาจแน่ใจได้เลยว่ามาวีลาจะกลับมาเมื่อไหร่ และตัวฉันเองก็มีภาระสำคัญที่ไม่อาจปลีกตัวได้ จึงจำเป็นต้องรบกวนมายังคุณ พัสดุจากฉันจะส่งไปถึงคุณหลังจากนี้สามวัน ขอเรียนให้ทราบอีกครั้งว่าฉันจำเป็นต้องรบกวนคุณอย่างเลี่ยงไม่ได้ หวังว่าคุณคงเข้าใจ ฉันได้แต่หวังว่ามาวีลาจะกลับมาในเร็ววันนี้”
“อะไรของเขา พัสดุรบกวน? เออ เอาเข้าไป... เห็นฉันเป็นที่ฝากของหรือไง แล้วมีอะไรอีกหรือเปล่า” หญิงสาวถามเจ้าตั้กแตนสื่อสารเสียงขุ่นเพราะมันขึ้นมาเกาะที่แขนเสื้อโดยที่เธอยังไม่ได้เชื้อเชิญ เคยได้ยินแต่ว่ามดกลัวตั๊กแตน แล้วไอ้สามตัวนี่มันอะไรกัน
“มีเพียงเท่านี้ครับ” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้คิดทำอะไรต่อไป เหล่ากองทัพก้เริ่มเคลื่อนทัพเข้ามา เซอลีนถอยหลังกรูดด้วยความตกใจ จำนวนของมันมากมายไม่ใช่แค่หลักหมื่นอาจจะมากถึงหลักแสนหรือหลักล้าน เข้าใจแล้วว่าทำไมตั๊กแตนสื่อสารทั้งสามตัวจึงได้กลัวนัก มดตัวเดียวมันไม่กลัว สิบตัวก็ยังไหวหากเมื่อมดรวมตัวกันเข้าเป็นกลุ่มใหญ่ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ประเภทไหนก็ต้องถอยไว้ก่อน
“นี่ พวกนายสนใจจะรับงานต่ออีกสักชิ้นไหม” ตัวหัวหน้าพยักหน้าหงึกหงัก มันไม่อยากกลับไปมือเปล่า
“ดี... ส่งฉันไปที่ตลาดดินทราย สั่งจ่ายปลายทาง”
“ผู้รับล่ะครับ”
“เซอลีน โปโล มาร์เซลลุส”
“ด่วนไหมครับ”
“ด่วนที่สุด!”
เปิดตัวอย่างสวยงาม หวิดเกิดสงครามแมลงเสียแล้ว ...ยังไงก็ฝากเดอะริฟเวอร์ด้วยนะคะ สู้ๆ
ปล. ตอนแรกกะจะเปิดตัวยาวๆ สักห้าหกหน้าเอโฟร์ แต่เจอเดอะคอปเข้าไป โหยยย พอแค่นี้แหละค๊าบ
ความคิดเห็น