┇FIC GINTAMA┇ ◈ GIRL OF TIME ◈

ลำดับตอนที่ #1 : TIME : จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยน

TIME : จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยน

Kagura(神楽)  POV :

สายฝนหยดแล้วหยดเล่า โปรยตกลงมาจากท้องฟ้าที่มีเมฆก้อนหนาทึบสีเทาหม่นปะปนกับสีดำทะมึนปกคลุมไปทั่วทั้งท้องฟ้าจนดูหน้ากลัว ประกอบกับเสียงฟ้าร้องดังครืนๆไม่คาดสาย 

เลือดที่ไหลออกจากบาดแผลที่หน้าผากเปื้อนผมสีแดงอมส้มที่เปียกชุ่ม ไหลรวมไปกับน้ำฝนที่หยดไหลไล่ไปตามใบหน้าขาวซีดของเธอแล้วหยดสู่แอ่งน้ำบนผืนดิน

ใบหน้าขาวซีดของเธอมีรอยฟกช้ำที่เกิดจากการต่อสู้กับผู้เป็นพี่ชายที่มีสายเลือดเดียวกัน แขนทั้งสองข้างที่ตั้งท่าเตรียมสู้เอาไว้ตลอดเวลาตั้งแต่เริ่มสู้ เริ่มที่จะอ่อนแรงและสั่นเทา ขาเริ่มจะรับน้ำหนักของร่างกายแถบไม่ไหว 

" ยังยืนไหวอยู่อีกงั้นหรือ? " 

เสียงพี่ชายของเธอเอ่ยถามเธอออกมาอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าของเขาที่เปื้อนเลือดไม่ต่างจากเธอ กำลังแย้มรอยยิ้มที่เสแสร้งแกล้งทำออกมา  นั่นเป็นสิ่งที่เขามักชอบแสดงออกทางใบหน้าอยู่เสมอ.........

" ยังหรอกน่อ! อั๊วจะต้องโค่นลื้อลงให้หล่าย! คามุอิ! "

ใช่.......

เธอจะต้องโค่นเขาลงให้ได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม.....

เธออยากให้เขากลับมาเป็นพี่ชายที่แสนดีคนเดิมของเธอ

เธอจะมายอมแพ้ตอนนี้ไม่ได้!

คิดได้ดังนั้น พลันกำหมัดแน่นแล้วกระโจนเข้าใส่พี่ชายของตนพร้อมง้างหมัดไว้สุดวงแขน แล้วชกออกไปอย่างแรงด้วยพละกำลังอันมหาศาลของเผ่ายาโตะ....

แต่ทะว่าพี่ชายของเธอนั้นก็ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมารับหมัดของเธอเอาไว้ ด้วยพละกำลังของยาโตะทำให้พื้นดินที่เขายืนอยู่นั้นยุบเป็นหลุม พื้นดินแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

อดีตพี่ชายผู้แสนดีใช้มือที่เหลืออีกข้าง กำหมัดแน่นและชกเข้าไปยังท้องของเธออย่างแรงจนเธอปลิวไปชนเข้ากับหน้าผาที่อยู่ด้านหลังซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายเมตร

เธอรู้สึกว่าแผ่นหลังของเธอชนเข้ากับหน้าผาอย่างแรง จนกระอักของเหลวสีแดงสดออกมาทางปาก หินของหน้าผาแตกออกเป็นเสี่ยงๆแล้วหล่นทับตัวเธอ แต่เธอก็สามารถผลักเศษหินก้อนใหญ่ที่ทับตัวเธอแล้วออกมาได้ 

เธอพยายามที่จะยืนขึ้นเพื่อตั้งท่าเตรียมสู้อีกครั้ง แต่ก็ทำได้แค่ยืนเอามือกุมท้องที่โดนชกไปเมื่อครู่เท่านั้น เพราะสภาพร่างกายของเธอในตอนนี้.....เริ่มร่อยหรอเต็มที.......

พลันสายตาเหลือบไปเห็นชายหนุ่มผมหยักศกสีเงินยวงที่กำลังต่อสู้กับเพื่อนสมัยเด็กของเขา........  

ร่างกายของเขาดูอ่อนแรง มีบาดแผลและรอยฟกช้ำเต็มไปหมด เลือดเปรอะเปื้อนไปเกือบทั่วทั้งตัว ดูเหมือนว่าเขาทนสู้ต่อไปแถบจะไม่ไหวแล้ว มือข้างหนึ่งของเขากำดาบไม้เอาไว้แน่น พยามยามประคองร่างกายของตัวเองให้ยืนอย่างมั่นคง

ผมสีเงินยวงที่ปกติมักจะดูหยักศกยุ่งเหยิง ตอนนี้กลับเรียบแนบติดกับศรีษะและข้างแก้ม เพราะเปียกโชกไปด้วยน้ำฝนและเลือด ใบหน้าที่มีรอยเปื้อนเลือดหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แต่ดวงตาสีแดงเข้มของเขายังคงจ้องมองคู่ต่อสู้อย่างแข็งกร้าว.........

อีกฝ่ายก็มีสภาพไม่ต่างกัน แต่ชายหนุ่มผมสีม่วงเข้มยังพอมีแรงให้พยุงร่างกายของตนได้ดีกว่า.....

ใบหน้าของทากาสุงิยังคงเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากของเขาแสยะยิ้มเย็นอยู่เสมอตลอดการต่อสู้ มันทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย......

" อากินจัง.... " เธอกระซิบชื่อของชายผมเงินเสียงแผ่วเบา

เธอหวังว่าเขาจะไม่เป็นอะไร......

" อย่ามัวแต่สนใจคนอื่นสิ! " 

เสียงพี่ชายของเธอดังขึ้นมาจากทางข้างหน้าเธอ พร้อมกับขาที่เตะมาอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง จนเธอเกือบจะยกแขนขึ้นมาป้องกันแถบไม่ทัน แล้วตีหลังกากระโดดหลบไปอีกทางเพื่อตั้งหลัก

จากลูกเตะเมื่อครู่ ทำให้ความเจ็บปวดจากแขนไล่มาถึงหัวไหล่ลามไปถึงช่วงตัว......

อดทนไว้....นั้นเป็นสิ่งที่เธอบอกกับตัวเองเสมอ

เธออยากจะจดจ่อกับการต่อสู้ของตน แต่ด้วยความเป็นห่วงชายผมเงิน เธอจึงเหลือบสายตาไปมองที่เขาอีกครั้ง.....

และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น.....มันเป็นสิ่งที่เธอกลัวมากที่สุด....

ฉึก!!

ดาบคาตานะของทากาสุงิชุ่มไปด้วยของเหลวสีแดงสดจากร่างที่มันได้เสียบแทงไป คมดาบแทงทะลุตรงกลางหน้าอกของกินโทกิ เลือดสาดนองเต็มพื้น กลิ่นคาวคละคลุ้งแข่งกับสายฝน ริมฝีปากของเขากระอักเลือดออกมาเป็นจำนวณมาก 

ดวงตาสีน้ำทะเลลึกของเธอเบิกกว้างกับภาพที่เห็น.......

" อา...กิน....จัง.... " 

น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ ภายในหัวใจมีความรู้สึกมากมายปะทุขึ้นมาจนเจ็บไปทั้งทรวงอก ของเหลวสีใสเริ่มเอ่อคลออยู่รอบดวงตาจนไหลรินตามข้างแก้มแข่งกับสายฝน....

ทากาสุงิดึงดาบออกจากทรวงอกของกินโทกิ แล้วทรุดตัวนั่งลงคุกเข่ากับพื้น ดาบของเขาปักเอาไว้กับพื้นดิน เลือดยังคงไหลเอ่อนองไม่หยุด 

ร่างกายของชายผมเงินร่วงลงสู่พื้นอย่างไม่อาจขยับเขยื้อนได้....เลือดไหลอาบนองเต็มพื้นแดงฉานไหลรวมกับสายฝน

" อากินจังงงงงงงง! ม่ายยยยยยยยยย!!! " 

เหมือนกับสติโดนกระชากจนขาดผึง......จู่ๆขาก็มีแรงวิ่งขึ้นมาทันที เธอรีบพุ่งตัวไปหาคนสำคัญของเธออย่างรวดเร็ว

น้ำตาไหลอาบแก้มสีขาวซีดทั้งสองข้างอย่างบ้าคลั่ง..... 

ได้โปรดเถอะ....เธอภาวนา ขอให้คมดาบนั้นไม่โดนหัวใจของเขา

เมื่อมาถึงตัวเขา เธอรีบช้อนร่างของเขาขึ้นมานอนหงายบนตักของเธอทันที พร้อมกับเอามือตรวจจับชีพจรและลมหายใจของเขา

ไม่นะ...มันช่างแผ่วเบาเหลือเกิน...... 

เมื่อรู้ดั้งนั้น ดวงตาของเธอเอ่อล้นไปด้วยน้ำตามากขึ้นกว่าเดิม เสียงสะอื้นดังลั่นไปทั่วบริเวณ แขนทั้งสองกอดศรีษะกินโทกิไว้แนบอก...

" ฮึก ฮืออออ อากินจัง!....กินจัง....กินจัง! แข็งใจเอาไว้น่อ! อั๊วจะพาลื้อไปรักษา! "

เธอพูดออกไปทั้งน้ำตา พลางมองดวงตาสีแดงเข้มของกินโทกิที่กำลังจะปิดลงเต็มที พยายามจะยกร่างของเขาขึ้น แต่ร่างกายของเธอก็ไม่ไหวพอที่จะแบกร่างของเขาแล้วเช่นกัน

หากเธอแข็งแกร่งกว่านี้ล่ะก็........

" คะ คา....คางุระ "  

กินโทกิพูดออกมาอย่างแผ่วเบา พร้อมกับยกมือข้างที่ยังพอมีแรงขึ้นมากุมแก้มของเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยน เธอยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมมือของเขาเอาไว้

เสียงของเขาทำให้เธอรู้สึกว่ายังมีความหวัง......

" ดะ..ดูแลตัวเอง..ดีๆนะ ฝะ....ฝากบอกเจ้าชินปาจิ วะ ว่าฉันคงมาได้ไกลแค่นี้ " เขาพูดออกมาเสียงขาดห้วง

" อย่าพูดแบบนั่นน่อ! อั๊วอยากจะอยู่กับอากินจังตลอดไป ลื้ออย่าพูดแบบนั่นอีกน่อ! " 

น้ำตาของเธอไหลออกมาจนรู้สึกปวดรอบดวงตา ภายในอกเจ็บจนทรมาน

" คะ คางุระ.....ฉะ ฉันมีบางอย่าง.....จะบอกกับเธอ...."  

คำพูดในครั้งนี้ของเขาทำให้เธอตั้งใจฟังมากว่าครั้งไหนๆ....

" อะ อะไรน่อ? ลื้อพูดมาเลย...อั๊วตั้งใจฟังอยู่น่อ " 

เธอยังคงกุมมือของเขาเอาไว้แน่น พร้อมกับตั้งใจฟังในสิ่งที่เขากำลังจะพูด

ผ่านไปได้สักพัก.....

ไร้ซึ่งเสียงใดๆหลุดออกมาจากริมฝีปากของเขา มีเพียงแต่ดวงตาสีแดงเข้มที่โดนเปลือกตาปิดสนิทเท่านั้น ฝ่ามือของเขาที่กุมแก้มเธอเอาไว้ก็ไร้เรี่ยวแรงหากเธอไม่จับมันเอาไว้

ร่างกายของเขาเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ หัวใจเริ่มเต้นแผ่วลงจนหยุดนิ่งสนิท รวมถึงลมหายใจของเขาด้วย...... 

" อา...กิน..จัง อากินจัง! กินจัง! ฮึก ฮือออออ "

" ฟื้นขึ้นมา....ฟื้นขึ้นมาน่อ!!!! "

" อย่าทิ้งอั๊ว......อากินจัง......" 

เขาเป็นคนสำคัญของเธอ เขาเป็นเหมือนพ่อ เหมือนพี่ชาย เหมือนเพื่อน แม้กระทั่ง.......เป็นคนที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงในบางครั้ง......

เธอไม่อยากเสียเขาไป.....

ความรู้สึกภายในใจอันหลากหลาย ทั้งเสียใจ ทั้งเศร้า โกรธ และเคียดแค้น!!!

ทุกอย่างมันอัดอั้นจนแถบทนไม่ไหว.....

" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!! "

เธอเงยหน้าตะโกนเสียงดังลั่นแข่งกับเสียงฟ้าร้องและสายฝน ดวงตาและใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวด แขนทั้งสองข้างกอดร่างไร้วิญญาณของกินโทกิไว้แนบอก.....

เธอว่างร่างของกินโทกิลง ก่อนจะยืนขึ้น แล้วหันไปเผชิญหน้ากับคนที่เธอควรจะเคียดแค้นมากที่สุด 

มือทั้งสองกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูด ดวงตามุ่งร้ายจ้องมองไปยังคนที่คุกเข่าเหนื่อยหอบ ในมือของเขากำดาบที่ปักอยู่ที่พื้นดินเอาไว้แน่น 

เธอกำลังแปลเปลี่ยนไปเป็นสิ่งที่เธอพยายามจะหลีกหนีมากที่สุด....

" ทากาสุงิ!!!!! "

เธอตะโกนชื่อเขาออกไปอย่างเดือดดาล พร้อมกับพุ่งตัวออกไปและง้างหมัดเอาไว้สุดวงแขน.....

เธอจะฆ่าเขาซะ!

ปึก!

เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาทุบเข้าอย่างแรงที่ท้ายท้อยของเธอ จนภาพที่เห็นผ่านดวงตาเริ่มเบลอ และมืดมิดไปในที่สุด.....

.

.

.

.

" โอ๊ะ! ทันเวลาพอดีแฮะ....นึกว่านายจะโดนยัยน้องสาวที่แสนอ่อนแอฆ่าแล้วซะอีก " คามุอิพูดพร้อมกับแสดงรอยยิ้มที่เขาชอบทำอยู่เสมอ หลังจากใช้สันมือสับเข้าไปยังท้ายท้อยของน้องสาวของเขาจนสลบไป 

"......................." 

ชายหนุ่มเจ้าของผมสีม่วงเข้มไม่ได้ตอบอะไรไป เพียงแค่ใช้ดวงตาสีเขียวมรกตจ้องมองไปทางเด็กสาวผมสีแดงอมส้มที่นอนสลบไป ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตาปนคราบเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลที่หน้าผาก

" อะไรกัน~....เอาแต่จ้องน้องสาวฉันอยู่ได้ ติดใจอะไรยัยนี่เข้าล่ะหืม? " คามุอิเอ่ยทีเล่นทีจริง.....

" แล้วจะเอาไงกับยัยเด็กนี่ต่อ? " ทากาสุงิพูดเสียงเรียบ

" ฉันจะเอาไปส่งที่บ้านของเจ้าหมอนั่น พร้อมกับศพเจ้าของบ้าน...... " คามุอิพูดก่อนจะปรายตามองร่างไร้วิญญาณของชายหนุ่มผมสีเงินยวง

" ฉันนึกว่านายจะฆ่าเธอซะอีก " ดวงตาสีเขียวมรกตมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าเพื่อค้นหาคำตอบ 

" ยัยนี่ไม่มีค่าพอให้ฉันฆ่าหรอก...... " ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่แววตาของเขากลับดูอ่อนลง