『FIC GINTAMA』LOVE ME RIGHT!? ♥

ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER III : Whose wallet is this?

CHAPTER III : Whose wallet is this?

' นี่คือกระเป๋าสตางค์ของใคร? '

Toshiro POV ::

.......ณ สนามหญ้า หน้าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์.........

ตึง!!!

ผู้หญิงผมสีแดงอมส้มกระแทกขวดน้ำลงตรงม้านั่งยาวข้างๆที่เขานั่งอย่างแรงจนเสียงดังลั่น ก่อนจะยืนเอามือเท้าสะเอว แล้วจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง

" อุตส่าเอามาให้ ก็ดื่มๆไปเถอะย่ะ! เรื่องมากอยู่ได้! ไอ้เกย์เถื่อน!! "  เสียงของผู้หญิงผมสีแดงอมส้มต่อว่าเขาอย่างหัวเสียที่เขาไม่ยอมรับน้ำใจเธอ

เมื่อยัยหัวแดงต่อว่าเขาเสร็จ เธอก็เดินตะบึงตะบอนไปยังม้านั่งที่อยู่อีกฝาก ตรงข้ามจากม้านั่งยาวที่เขานั่งไปหลายเมตร เขามองตามหลังเธอไปและเห็นว่ามีผู้หญิงผมสีดำขลับยาวสลวยนั่งรอเธออยู่ ก่อนจะพูดคุยอะไรกันสักอย่าง เมื่อยัยหัวแดงคว้ากระเป๋าแล้วรีบเดินออกไปอย่างตะบึงตะบอน ผู้หญิงผมดำจึงรีบลุกขึ้นแล้วสาวเท้าตามยัยหัวแดงไป 

เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะมองตามเธอไป....แต่ขอยอมรับเลยละกันว่าเมื่อกี้เธอทำเขาเหวอ 

ไม่เคยมีใครกล้าต่อว่าเขาว่าเป็นเกย์ต่อหน้าคนอื่นมาก่อน.....

ยัยหัวแดงนี่เป็นใคร? กล้าดียังไงวะครับ? 

ช่วยไม่ได้...ยัยนั่นมาเข้าหาเขาโดยไม่รู้อะไรเอาซะเลย เขาชอบมีอคติกับผู้หญิงที่พยายามเข้าหาเขาด้วยสิ

จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าถูกจ้องมอง ก่อนจะหันขวับไปยังทิศทางที่คิดว่ามีคนมองอยู่.....

พรึบ!!

พวกเด็กปีหนึ่งหลายคนรีบหลบหน้าเขาทันที เมื่อรู้ว่าเขารู้ตัวว่าถูกมอง เขาเห็นว่ารุ่นน้องของเขาคงได้พักกันนานเกินเวลาแล้ว เพราะเห็นจับกลุ่มนินทากันสนุกปาก...คงหนีไม่พ้นเรื่องของเขากับยัยหัวแดงเมื่อตะกี้หรอก

เขาเรียกพวกเด็กปีหนึ่งมาเข้าแถวทันทีเมื่อคิดได้ดั้งนั้น....

" มีแรงคุย!! แสดงว่าก็มีแรงวิ่ง! งั้นก่อนจะแยกย้ายกัน วิ่งรอบสนามห้ารอบ!! ปฏิบัติ!!! " เขาตะโกนสั่งเสียงเข้ม

" ครับ/ค่ะ!! " เด็กปีหนึ่งตอบพร้อมกันอย่างเสียงดังฟังชัดกว่าครั้งก่อนๆ

ครั้งนี้ไม่มีใครส่งเสียงโอดครวญ มีแต่สีหน้าอิดโรยกับกิจกรรมสุดโหดที่เขายัดเยียดให้

เมื่อพวกเด็กปีหนึ่งเริ่มทยอยต่อแถวเรียงหนึ่งกันไปวิ่ง เขาจึงเดินไปขอตัวกลับบ้านกับเพื่อนร่วมคณะของเขา

" ยามาซากิ ฉันขอตัวกลับก่อนล่ะ ฝากดูแลพวกปีหนึ่งด้วย....ใครเป็นลม ก็ให้รีบปฐมพยาบาลเข้าใจไหม? " เข้าสั่งงานยามาซากิอย่างรวดเร็ว

" เข้าใจแล้วครับ! คุณฮิจิคาตะ " หนุ่มผมดำยาวระต้นคอตอบรับคำสั่งอย่างกระตือรือร้น

" อืม...งั้นฉันไปล่ะ " เมื่อพูดจบเขาก็กำลังจะเดินออกไปยังที่ลานจอดรถ

" อะ เอ่อ คุณฮิจิคาตะครับ.....อย่าหาว่าผมยุ่งไม่เข้าเรื่องเลยนะครับ คือว่าขวดน้ำที่สาวผมแดงคนนั้นเอามาให้ ไม่คิดจะเอาไปดื่มหน่อยหรือครับ? อย่างน้อยเธอก็อุตส่าเอามาให้นะครับ " ยามาซากิถามอย่างกล้าๆกลัว คงเพราะเห็นใจคนที่เอามาให้

" ไม่ล่ะ....นายจะเอาไปดื่มเลยก็ได้นะ " เขาตอบปัดไป

ถ้าเขาเอาไปดื่มก็เท่ากับเห็นใจยัยนั่นน่ะสิ.................

" แต่ตั้งแต่เริ่มทำกิจกรรมวันนี้ คุณยังไม่ได้ดื่มน้ำเลยนะครับ...... " ยามาซากิยังคงอยากให้เขาเก็บขวดน้ำนั่นไปด้วย

" .....เออๆ  เดี๋ยวฉันเอาไปดื่มเองก็ได้ พอใจหรือยัง?  " เขาตอบไปอย่างหงุดหงิด ยามาซากิยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบที่ต้องการ

.

.

.

.

เขาเดินมายังม้านั่งยาวที่มีขวดน้ำเปล่าวางตั้งอยู่ ก่อนจะก้มลงหยิบมันติดมือมาด้วย.......พลางสายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างที่อยู่ตรงพื้นข้างๆม้านั่งยาว

กระเป๋าสตางค์? ลายกระต่ายสีชมพู?...........ของใครกัน?

พลางในหัวเกิดภาพของยัยหัวแดงที่เอาน้ำมาให้เขา แล้วต่อว่าเขาต่อหน้าบรรดารุ่นน้องในคณะ........

" ของยัยหัวแดงนั่นหรือเปล่าวะ? ทิ้งไว้นี่ซะเลยดีไหม!? " เขาบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิดเมื่อคิดถึงเธอ 

ถึงเขาจะบ่นไปแบบนั้นแต่ก็ก้มลงไปเก็บมันขึ้นมา แล้วขอเสียมารยาทเปิดดูข้างในกระเป๋าสตางค์ เผื่อจะเจอบัตรหรืออะไรที่สามารถบ่งบอกถึงเจ้าของได้.............

เมื่อเขาเปิดดูข้างในกระเป๋าสตางค์ ก็เจอเข้ากับบัตรนักศึกษาที่มีรูปคนที่เขาเรียกว่ายัยหัวแดงติดอยู่

' ยาโตะ คางุระ ' ปีหนึ่ง คณะนิเทศศาสตร์ สาขาวิชาการสื่อสารตรา...............

ชัดเจน....นี่มันของยัยหัวแดงชัดๆ!

ติ๊ดๆ! ติ๊ดๆ!

จู่ๆเสียงเรียกเข้าของสมาร์ทโฟนของเขาก็ดังขึ้น เรียกความสนใจของเขาให้ไปอยู่กับมันทันที

' กินโทกิ '

เขามองหน้าจอสมาร์ทโฟน ก่อนจะกดรับสายเมื่อเห็นว่าเป็นใคร 

" ไง ไอ้หัวหงอก โทรมามีอะไร? " เขาทักปลายสายไปอย่างกวนประสาท

( หงอกบ้านเตี่ยแกสิ!! สีเงินเว้ย! สีเงิน รู้จักไหม? ) กินโทกิตอบกลับมาอย่างหัวเสีย

" นี่หงุดหงิดอะไรมาหรือเปล่า? " เขาถามปลายสายกลับไป พลางเดินไปที่ลานจอดรถ

( ก็ตอนที่ฉันพึ่งทานข้าวเสร็จ แล้วกำลังเดินออกจากร้านอาหารหน้ามหาลัย จู่ๆดันมียัยบ้าหัวแดงที่ไหนก็ไม่รู้มาชนใส่ แล้วยังจะมาเถียงฉอดๆอีก ) กินโทกิอธิบายอย่างหัวเสีย

หัวแดง งั้นหรือ?........... 

" บังเอิญจังนะ วันนี้ฉันก็พึ่งมีเรื่องกับยัยบ้าหัวแดงคนหนึ่งไปเหมือนกัน.......... " น่าหงุดหงิดไม่ต่างกันหรอกบอกเลย

( หึ สงสัยคงเป็นคนเดียวกันมั้ง ) กินโทกิประชดกลับ

" .......แล้วตกลง โทรมาทำไม? " เขาถามคำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบ

( พรุ่งนี้ฉันขอไปหลบภัยที่ห้องแกหน่อยสิ ) กินโทกิพูดเสียงเบา

" มีอะไรถึงต้องไปหลบ? " เขาถามปลายสายไป

( ก็ฉันไปบอกให้สาวคนหนึ่งเลิกยุ่งกับฉันน่ะสิ แต่หล่อนดันไล่ตามฉันแจเลย ล่าสุดบุกถึงอพาร์ทเม้นท์เลยนะเว้ย! พูดแล้วขนลุก! ) 

" สาวคนไหนอีกล่ะ? " เขาถามกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ

( ...........ซารุโทบิ อายาเมะ  ปีสาม คณะนิเทศ คนที่ใส่แว่น หุ่นดีๆนั่นแหละ  ) 

" สเปคแกไม่ใช่หรือไง? สวยๆ หุ่นดีๆน่ะ? " เขาพูดย้อนปลายสายไป

( สวยแต่หลอนก็ขอผ่านละกัน ) กินโทกิตอบอย่างเหนื่อยหน่าย

" เออ...แค่นี้ล่ะ จะขับรถ " 

เมื่อเห็นว่ากินโทกิจะชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย เขาจึงพูดตัดบทปลายสายไป ก่อนจะกดวางสายอย่างรวดเร็ว แล้วเดินไปยังรถจากัวร์สีดำสนิททั้งคันที่จอดอยู่ข้างหน้าเขา ก่อนจะกดรีโมทกุญแจรถเพื่อปดล็อค แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ พลางวางกระเป๋าสตางค์และขวดน้ำไว้บนเบาะที่นั่งข้างคนขับ

ขวดน้ำนอนกลิ้งไปมาตามแรงที่เขาวาง ก่อนจะหยุดกลิ้ง ทำให้เขาสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ถูกเขียนเอาไว้ใต้ก้นขวด.....

เบอร์โทร!?.........

TO BE CONTINUED..........