ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    『FIC GINTAMA』LOVE ME RIGHT!? ♥

    ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER VII : Gay couples(?)

    • อัปเดตล่าสุด 21 ก.พ. 62





    CHAPTER VII : Gay couples(?)


    ' คู่เกย์(?) '










    Gintoki POV :: 



    อะไรของมันวะ? ผีเข้าหรือไง?


    จะไม่ให้เขาแปลกใจได้อย่างไง ในเมื่อ ฮิจิกาตะ โทชิโร่ เจ้าชายน้ำแข็งแห่งมหาวิทยาลัยที่เกลียดผู้หญิงเข้าไส้ ตั้งแต่เกิด เรื่องตอนนั้น ทำให้เจ้าหมอนี่กลายเป็นคนขยาดพวกผู้หญิงมาตลอด........

    ไม่สิ........คงตั้งแต่เรื่องตอนสมัยที่พวกเขาเรียนอยู่ม.ปลายแล้ว แต่เพราะเกิดเรื่องตอนนั้นทำให้ทุกอย่างแย่ลงกว่าเดิมต่างหาก ทั้งที่เป็นแบบนั้นแต่ทำไมเจ้าหมอนั่นถึงได้ยอมอุ้มยัยนั่นกัน ดวงตาสีแดงเข้มมองตามหลังเพื่อนของเขาที่เดินไปที่โซฟาพร้อมกับอุ้มผู้หญิงคนนั้นไปด้วย 

    ย้อนกลับไปเมื่อตอนเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นในห้องน้ำเมื่อครู่ เขาไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆถึงได้มียัยบ้าที่ไหนไม่รู้เปิดประตูเข้ามาตอนที่เขากำลังอาบน้ำ แถมยังตะโกนใส่เขาว่า ช้าง แม้เขาจะแอบภมูิใจ(?)อยู่บ้างก็เหอะ ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเปลื่อยต่อหน้าผู้หญิงแต่เขาก็ยังอายอยู่ดีนั่นแหละ เพราะยัยหัวแดงถ้ำมอง(?).............เดี๋ยวนะ!?


    หัวแดง!?........หรือว่า!?.........


    ในขณะที่เขากำลังจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอนของโทชิโร่ ภาพความทรงจำอันเลวร้าย(?)บางอย่างที่เกี่ยวกับบุคคลที่มีผมสีแดงอมส้มแล่นเข้ามาในสมองของเขาเต็มไปหมด ทำให้เขารีบหันขวับไปมองยัยหัวแดงที่โทชิโร่กำลังวางไว้บนโซฟาเพื่อยืนยันว่ายัยหัวแดงที่เขาเห็น ใช่คนเดียวกับยัยหัวแดงที่เดินชนแล้วเถียงกับเขาที่ร้านอาหารหน้ามหาลัยหรือเปล่า แต่ก่อนที่เขาจะได้ใช้สายตาสำรวจไปมากกว่านี้ เขาก็ต้องชะงักไปเมื่อเลื่อนสายตาไปเจอกับดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่จ้องมองมาทางเขาอย่างเย็นชาและเบื่อหน่าย


    " ยังไม่ไปใส่เสื้อผ้า? แกเป็นพวกชอบโชว์หรือไง? " โทชิโร่พูดกับเขาด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย แต่นั่นกลับทำให้เส้นเลือดข้างขมับของเขาเต้นตุบๆเพราะประโยคหลังที่โทชิโร่พูด เขารู้ว่ามันกำลังล้อเลียนเขาอยู่


    " ไม่ใช่พวกชอบโชว์เว้ย! ทำไม?......อิจฉาที่ฉันมีมากกว่าแกว่างั้น? " คำพูดและน้ำเสียงยียวนกวนประสาทของเขาถูกส่งไปให้หนุ่มหล่อผมดำที่ยืนอยู่ข้างโซฟา เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วยืนกอดอกมองอย่างกวนประสาท นั่นยิ่งทำให้คนผมดำเดือดดาลขึ้นเป็นสิบเท่า


    " หึ....เล็กเหมือนหนอนชาเขียวแบบแกยังกล้าพูดอีกนะ " โทชิโร่สวนกลับมาพร้อมกับคำพูดเจ็บแสบอย่างไม่ยอมแพ้ แล้วเลื่อนสายตามองไปยังกล่องดวงใจ(?)ของเขาอย่างเยาะเย้ย นั่นยิ่งทำให้เขาหัวเสียเข้าไปใหญ่


    นะ...หนอนชาเขียว!? หนอย....แก!!

    ถ้าเขาต่อยปากเพื่อนตัวเองตอนนี้จะผิดหรือเปล่า!!


    " ไอ้--! " ก่อนที่เขากำลังจะพ่นคำหยาบคายจำนวนนับไม่ถ้วนออกมาก็ต้องชะงักไป เมื่อถูกคนผมดำพูดตัดบทเขาขึ้นมาเสียก่อน


    " รีบไปใส่เสื้อผ้าซะ ถ้ายัยนี่ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นแกยังเป็นแบบนี้....แกได้เป็นพวกชอบโชว์จริงๆแน่ " คำพูดราบเรียบของโทชิโร่สยบสงครามประสาทระหว่างพวกเขาลง และทำให้เขาต้องยอมรับความจริงอย่างเสียไม่ได้ เพราะถ้ายัยนั่นตื่นขึ้นมาเห็นเขาในสภาพนี้แล้วเอาไปเล่าให้คนอื่นฟัง เขาคงจะกลายเป็นพวกชอบโชว์อย่างไม่ต้องสงสัย


    " เออๆ รู้แล้วๆ ขี้บ่นซะจริง " เขาบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะรีบเปิดประตูเข้าไปยังห้องนอนของโทชิโร่เพื่อไปใส่เสื้อผ้า









    Toshiro POV ::



    เขามองตามกินโทกิที่เดินเข้าห้องนอนของเขาไปแล้วส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ ก่อนจะหันมามองยัยหัวแดงที่นอนสลบอยู่บนโซฟา ใบหน้าที่ขาวซีดที่ซีดอยู่แล้ว ตอนนี้กลับดูซีดยิ่งกว่าเดิม ผมสีแดงอมส้มยาวประบ่าที่ตอนแรกถูกมัดรวบเป็นหางม้าลวมๆแต่ตอนนี้มันดูกระเซอะกระเซิงไปหมด คงเพราะได้ทำความสะอาดห้องเขาล่ะมั้ง

    ที่จริงเขาแค่อยากจะแก้เผ็ดเธอที่ตะโกนด่าเขาเมื่อวานก็เท่านั้น แต่มีบางอย่างที่เขาแปลกใจสำหรับเธอ โดยเฉพาะเวลาที่เธออยู่รอบๆตัวเขา ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงถูกเขาไล่ตะเพิดไปนานแล้ว เพราะมันทำให้เขารู้สึกอึดอัด แต่กับเธอเขากลับไม่รู้สึกเช่นนั้น ทำไมกัน........หรือเพราะว่า.........


    ยัยหัวแดงนี่ดูไม่เหมือนผู้หญิง(?)ในสายตาของเขากัน


    ก็ไม่แปลกหรอก ถ้าจะมีใครมองเธอแบบนั้น เพราะการแต่งตัวของเธอมันดูทะมัดทะแมงเหมือนผู้ชาย เขาไล่สายตาดูสภาพคนที่นอนสลบอยู่บนโซฟา เธอใส่เสื้อยืดตัวโคร่งสีแดงเข้มและส่วมกางเกงบลูยีนส์สีซีด 

    เขาสะดุดตากับผมที่รุงรังของเธอมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดที่เห็นมัน นั่นทำให้เขาเอื้อมมือไปปัดผมหน้าม้าและปอยผมที่ร่วงมาเกะกะที่ใบหน้าของเธอ แต่ก่อนที่เขาจะนำปอยผมไปทัดไว้ที่หลังใบหูของเธอ เขาก็ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อสังเกตุจำนวนตุ้มหูที่อยู่บนใบหูของเธอ เพราะมันเยอะซะจนแถบไม่มีที่ว่างอยู่แล้ว และมันเป็นแบบนี้ทั้งสองข้างเลย


    เธอไม่กลัวเจ็บบ้างหรืออย่างไงกัน?.......


    เขาเลิกให้ความสนใจกับใบหูของเธอ แล้วรีบนำปอยผมมาทัดไว้หลังใบหูของเธอทันที ก่อนจะเหลือบไปเห็นหนังยางรัดผมที่เกือบจะหลุดออกจากปลายผมของเธอ เขาเอื้อมมือไปดึงมันออกจากปลายผมของเธอ แล้วนำมันมาสวมเอาไว้ที่ข้อมือข้างหนึ่งของเธออย่างเบามือ


    นี่เขากำลังทำอะไรอยู่?.......ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้ยัยนี่ด้วย?.....


    เหมือนมีส่วนหนึ่งในสมองสั่งให้เขารีบถอยห่างออกจากเธอ ความรู้สึกขยาดผู้หญิงกลับมาทำงานเหมือนปกติ ภายในส่วนลึกของจิตใจกลับรู้สึกหวาดกลัวภาพความทรงจำในอดีต เขาก้าวถอยหลังออกห่างจากโซฟาที่เธอนอนอยู่  ก่อนจะหันหลังกลับไปทางโต๊ะทำงานของเขาแล้วรีบเดินไปหามัน







    Kagura POV ::



    เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอย่างสลึมสลือ ความรู้สึกวิงเวียนศรีษะถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง เธอยกมือข้างหนึ่งขึ้นมากุมศีรษะ แล้วค่อยๆปรับสายตาให้เข้ากับความสว่างภายในห้อง เมื่อเริ่มมองเห็นสิ่งต่างๆชัดขึ้น เธอก็ไล่สายตาไปทั่ว ก่อนจะเหลือบไปเห็นปีศาจผมดำ(?)ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา เพราะเขานั่งหันหลังให้กับเธอ เลยยังไม่รู้ว่าเธอตื่นขึ้นมาแล้ว เธอค่อยๆใช้แขนค้ำยันให้ตัวเองลุกขึ้นไปนั่งบนโซฟา ก่อนจะหันไปทางที่เขาอยู่


    " นี่....นาย ทำมะ-- "


    " ตื่นแล้วเหรอ "


    ยังไม่ทันที่เธอจะได้ถามคนที่นั่งทำงานอยู่ให้จบ ก็ดันมีเสียงของบุคคลที่สามแทรกเข้ามาจากทางด้านหลัง ทำให้เธอต้องรีบหันขวับไปมอง จังหวะที่เธอหันไปมองดวงตาสีน้ำทะเลลึกของเธอเบิกโพลงด้วยความตกใจ......ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่ตกใจ คนที่เข้ามาแทรกก็ตกใจไม่แพ้กัน ดวงตาสีแดงเข้มของคนผมเงินเบิกโพลง ก่อนจะค่อยๆหรี่ลงแล้วจ้องมาทางเธออย่างกินเลือดกินเนื้อเหมือนกับที่เธอจ้องเขาอยู่ตอนนี้


    ไอ้หัวหงอก!! ยัยหัวแดง!! " เธอและเขาตะโกนออกมาพร้อมกัน พลางชี้นิ้วชี้ไปที่อีกฝ่าย


    " รู้จักกันเหรอ? " คนผมดำที่นั่งทำงานอยู่เมื่อครู่ ตอนนี้กำลังยืนมองสลับไปมาระหว่างเธอและคนผมเงินที่กำลังจ้องหน้ากันอย่างไม่วางตา นี่ถ้าเป็นปลากัดคงท้องไปแล้ว(?)


    " ก็ยัยนี่ไง! ที่เดินชนฉันแล้วไม่ขอโทษ แถมยังเถียงฉอดๆอีก! " เขาพูดพลางยกแขนขึ้นมากอดอก แถมใช้สายมองเธอราวกับว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเธอเพียงผู้เดียว คำพูดและการกระทำแบบนั้นของเขายิ่งทำให้เธอปรี๊ดแตก!


    ว่าไงนะ! ไอ้หัวหงอก!!......


    " ใครเดินชนใครกันแน่! พูดให้มันดีๆ! " เธอลุกพรวดขึ้นจากโซฟาแล้วยืนกอดอกจ้องมองไปทางคนผมเงินอย่างไม่ยอมแพ้


    " ทำผิดแล้วยังไม่ยอมรับอีก! ยัยถ้ำมอง! " คำด่าว่าถ้ำมองของคนผมเงินทำให้เธอทั้งอายและโกรธไปพร้อมกัน....ใครมันจะไปรู้วะ ว่าจะมีคนอาบน้ำอยู่ พอถามไอ้คนที่นั่งทำงานอยู่ก็ไม่ยอมตอบเธอสักนิด แถมไอ้คนที่อาบน้ำก็ดันไม่ล็อคประตูห้องน้ำอีก.......ทำให้เธอ เห็น อะไรต่อมิอะไรไปหมดแล้ว!.....


    แล้วทำไมตอนพูดไอ้หัวหงอกต้องหน้าแดงด้วย! มันต้องเป็นเธอไม่ใช่เหรอ!?......


    " แล้วทีนายล่ะ! ทำไมไม่ล็อคประตู! เป็นพวกชอบโชว์หรือไง!?  " เธอเถียงกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของคนผมดำที่ยืนอยู่ใกล้โต๊ะทำงาน นั่นทำให้คนผมเงินตวัดสายตาไปมองค้อนคนที่หัวเราะ


    " ก็นี่ห้องเพื่อนฉัน! ทำไมฉันต้องล็อคประตูด้วย? แล้วเธอล่ะเป็นใคร? ทำไมถึงมาอยู่นี่? " คำพูดและใบหน้าของเขาช่างกวนประสาท มันทำให้เส้นเลือดข้างขมับของเธอเต้นตุบๆด้วยความโกรธ


    เขาบอกว่าเป็นห้องเพื่อนอย่างนั้นเหรอ? ใช่เพื่อนกันแน่เหรอ? เป็นคู่ขากันมากกว่าล่ะมั้ง!.......


    " ถ้าอยากรู้มากนักก็ถามคู่ขาของนายเองสิ! " เธอพูดกระแทกเสียงใส่คนผมเงิน ก่อนจะเดินไปอยู่ตรงหน้าคนผมดำแล้วยื่นมือไปแล้วแบออกตรงหน้าเขา


    " เอากระเป๋าสตางค์คืนมาได้แล้ว! ฉันจะกลับบ้าน! " เธอพูดพร้อมกับทำหน้าตาให้โหดที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้เขาเอากระเป๋าสตางค์ของเธอคืนมา แต่เขากลับกระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างร้ายกาจ


    เธอเห็นว่าคนผมดำกำลังล้วงกระเป๋าสตางค์สีชมพูของเธอออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์สีเข้มของเขาแล้วยื่นมันออกมาให้เธอ เมื่อเธอเห็นดังนั้นจึงเอื้อมมือไปจับกระเป๋าสตางค์ที่เขายื่นให้ แล้วออกแรงดึงให้มันหลุดออกจากมือของเขา.......แต่ทว่ามันกลับดึงไม่ออกเพราะเขายังไม่ยอมปล่อย นั่นทำให้เธอรีบเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าคนที่ตัวสูงกว่าทันที


    ไอ้เกย์เถื่อนนี่จะเอาอย่างไงกับเธออีกเนี่ย!?............


    " อย่างที่เธอเข้าใจ ฉันกับเจ้านั่น.... " เขาพูดแล้วหันไปมองทางคนผมเงิน แล้วหันกลับมามองเธอ " .....เราเป็นคู่ขากัน และฉันไม่ชอบผู้หญิง......เพราะงั้นเลิกยุ่งกับฉันซะ  " เขาพูดเน้นเสียงคำว่า ' ไม่ชอบผู้หญิง ' กับ ' เลิกยุ่ง ' ให้เธอได้ยินอย่างชัดเจนด้วยน้ำเสียงราบเรียบและเย็นชาของเขา


    " หา!? อะไรน--  " คนผมเงินที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ต้องเงียบไปเมื่อถูกเธอแย่งบทพูด


    " คิดว่าฉันชอบนายนักหรือไง? อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย? " เธอย้อนคำพูดของเขาที่เคยพูดกับเธอพลางจ้องมองดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่แสนเย็นชาของเขาด้วยใบหน้าเยาะเย้ย แล้วหันไปมองคนผมเงินอย่างเฉือดเฉือน ที่ตอนนี้ยืนทำหน้าเหวออยู่หน้าประตูห้องนอน ก่อนจะดึงกระเป๋าสตางค์ออกจากมือของร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีดำตรงหน้า จากนั้นเดินจ้ำอ้าวไปยังประตูทางเข้าอพาร์ทเม้นท์ เปิดมันแล้วเดินออกไปทันที 


    ไอ้พวกนรกส่งมาเกิด!!.....

    พระเจ้าคะ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ขออย่าให้ลูกได้เจอกับเจ้าสองคนนี้อีกเลยนะคะ.........




      





    TO BE CONTINUED..........


     









    ปล.เจอคู่หูปากร้าย(?)เข้าไป ถึงกับต้องพึ่งไสยศาสตร์

     


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×