『FIC GINTAMA』LOVE ME RIGHT!? ♥

ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER VIII : Ghost story from the cashier

CHAPTER VIII : Ghost story from the cashier

' เรื่องผีจากพนักงานแคชเชียร์ '

Kagura POV ::

ตั้งแต่วันที่เธอไปเอากระเป๋าสตางค์ของตัวเองคืนที่อพาร์ทเม้นท์ของไอ้เกย์เถื่อน แล้วก็ได้เปิดสงครามประสาทกับสองคู่ขาสุดปากหมาและได้ขอพร(?)จากพระเจ้าว่าอย่าได้เจอเจ้าสองคนนั้นอีก.....นี่ก็ผ่านมาได้หลายวันแล้ว และจนมาถึงวันนี้ เวลานี้ วินาทีนี้ที่เธอยืนอยู่ในร้านสะดวกซื้อใกล้มหาลัย เธอก็ยังไม่เจอเจ้าสองคนนั้นเลยตั้งแต่วันที่ไปเอากระเป๋าสตางค์คืน

นี่ต้องเป็นพรจากพระเจ้าแน่ๆ!.....ช่างโชคดีอะไรอย่างนี้!!.....

เธอคิดแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้....นี่สินะคนแต้มบุญสูง(?)....ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเธอก็คงจะลืมเรื่องบ้าบอที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อนได้สบายๆเลยล่ะ.......ส่วนเรื่องพนันกับโซโยะ เธอก็พอจะไกล่เกลี่ยได้อยู่หรอก ไหนๆก็ได้กระเป๋าสตางค์คืนมาแล้ว แสดงว่าเธอก็สามารถเลี้ยงข้าวโซโยะแทนการไล่จีบไอ้เกย์ปีศาจนั่นได้เสียที พอคิดเรื่องนี้แล้วก็ทำให้ริมฝีปากฉีกยิ้มน้อยใหญ่ราวกับคนบ้า(?)

เป็นอิสระแล้วโว้ยยยยย!!!......

" เอ่อ....คางุระจัง....ของที่สั่งให้เวฟได้แล้วนะ " เสียงของพนักงานสาวที่เธอคุ้นเคยเรียกเธอให้ออกจากภวังค์ พร้อมกับยื่นถุงพลาสติกที่มีอาหารสำเร็จรูปที่พึ่งออกมาจากไมโครเวฟอยู่ในถุง เธอรับมันมาจากพนักงานสาวพร้อมกับกล่าวขอบคุณแล้วโบกมือลา แต่ก่อนจะหันไปหาทางออกของร้านก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นว่ามีฝนห่าใหญ่ตกลงมาในความมืดในยามค่ำคืนของเวลาสามทุ่มอย่างไม่ขาดสาย

มาตกอะไรตอนนี้วะ!....

ซวยล่ะ....เธอไม่มีร่มด้วยสิ.....แล้วตกเยอะขนาดนี้เธอจะฝ่าไปขึ้นรถไฟฟ้าได้อย่างไงเนี่ย จะซื้อร่มใหม่ก็เสียดาย(งก)เงินอีก เธอมองผ่านผนังกระจกออกไปที่นอกร้านสะดวกซื้อก็เห็นแต่ความมืดและเม็ดฝนที่ตกลงมาเท่านั้น เธอคงต้องรอให้ฝนหยุดตกแล้วค่อยกลับอพาร์ทเม้นท์

" เธอไม่มีร่มเหรอ? " พนักงานสาวเอ่ยทักเธอเมื่อเห็นว่าเธอยังยื่นอยู่หน้าเคาน์เตอร์ไม่ไปไหน

เธอหันไปมองหญิงสาวที่อายุมากกว่าเธอ หญิงสาวมีหน้าตาน่ารักและมีผมสีน้ำตาลที่ถูกมัดเป็นทรงหางม้าสูงดูทะมัดทะแมง ดวงตาสีน้ำตาลที่มีแววตาอ่อนโยนมองมาทางเธออย่างเป็นมิตร เธอคนนี้ชื่อ ชิมูระ ทาเอะ เป็นพนักงานพาร์ทไทม์ร้านสะดวกซื้อแห่งนี้ เวลาเธอมาซื้อของที่ร้านและไม่มีลูกค้าคนอื่นอยู่ในร้าน ทาเอะมักชวนเธอพูดคุยหรือเล่าเรื่องราวต่างๆให้เธอฟังเสมอจนพวกเธอทั้งสองสนิทกันในระดับหนึ่ง

" ช่วงนี้ฉันยุ่งๆน่ะ....เลยไม่ค่อยได้ดูพยากรณ์อากาศ " เธอตอบไปตามความจริงที่ว่าช่วงนี้เธอนั้นมีแต่เรื่องยุ่งๆให้ทำเต็มไปหมด โดยเฉพาะเรื่องงานที่ต้องทำส่งอาจารย์....สั่งงานทีนึกว่าสั่งเผื่อชาติหน้า และนี้ก็เป็นสาเหตุที่วันนี้เธอต้องกลับอพาร์ทเม้นดึกดื่นขนาดนี้ คิดแล้วมันน่าแค้นใจนัก!

" งั้น....เรามาเม้าท์ฆ่าเวลากันดีไหม? กว่าฝนจะหยุดก็คงอีกนานเลย "  ทาเอะพูดจบก่อนจะกวาดสายตามองไปทั่วร้านเพื่อดูว่ามีลูกค้าคนอื่นอยู่ในร้านนอกจากเธอหรือเปล่า เพราะเวลาที่เจ๊คนนี่ได้เม้าท์แล้ว เธอจะไม่สนใจใครเลยนอกจากคนที่เธอคุยด้วยเท่านั้น......และปรากฏว่าภายในร้านมีแค่เธอคนเดียวที่เป็นลูกค้า 

" ได้สิ.....เจ๊มีอะไรมาเม้าท์ล่ะ? " เธอถามคนที่มีอายุมากกว่า พลางหยิบกล่องสาหร่ายดองออกมาจากถุงพลาสติกของร้านสะดวกซื้อ แกะกล่องแล้วหยิบสาหร่ายดองขึ้นมากินเล่นพลางฟังทาเอะพูดไปด้วย

" มีสิ....แต่ว่า...เรื่องมันจะหลอนๆหน่อยนะ " ทาเอะพูดก่อนจะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดตัวเองเหมือนกลัวเรื่องที่ตัวเองจะเล่า เธอไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้าเป็นเชิงให้ทาเอะพูดต่อ

" คือ.....เมื่อสามวันก่อน มีคะ-- รอเดี๋ยวนะ เชิญคะ คุณลูกค้า! "

สาวผมน้ำตาลหยุดเล่าเรื่องทันทีก่อนจะส่งเสียงต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาในร้าน เมื่อได้ยินเสียงออดของประตูเลื่อนหน้าร้านดังขึ้น เธอไม่ได้สนใจที่จะหันไปมองตามต้นเสียง เพราะมัวแต่สนใจเรื่องที่ทาเอะเล่าค้างเอาไว้เมื่อครู่มากกว่า

" เมื่อสามวันก่อน มีคนโดนรถชนแล้วหนีแถวๆป้ายรถบัสที่ห่างจากที่นี่ไปแค่ไม่กี่ช่วงตึก.....มันจะไม่น่ากลัวเลย ถ้าคนที่โดนชนไม่ตายคาที่อ่ะนะ.... " สาวผมน้ำตาลเอามือลูบแขนตัวเองพลางทำท่าทางเหมือนขนลุก

" แล้วมันน่ากลัวอย่างไงล่ะ?....มันก็แค่อุบัติเหตุไม่ใช่เหรอ? " 

" ก็น่ากลัวที่ว่า....ถึงตัวจะตายแต่วิญญาณยังอยู่อย่างไงล่ะ......มีหลายคนเลยที่เห็นวิญญาณของคนที่โดนรถชน มีคนเห็นว่ายืนข้างทางบ้างล่ะ......เห็นว่าวิ่งตัดหน้ารถบางล่ะ......และที่น่ากลัวที่สุดนะ คือเอาหัวห้อยลงมาจากหลังคารถแล้วจ้องตากับคนขับ แต่พอพวกเขาหลับตาแล้วลืมตาขึ้นมาอีกครั้งวิญญาณนั่นก็หายไปเลย.... " ทาเอะเล่าไปด้วยกลัวไปด้วย

" น่ากลัวนะเนี่ย.... " เธอแสดงความคิดเห็นให้กับเรื่องเล่าของพนักงานสาว เธอก็กลัวเรื่องผีสางอยู่นะ แต่ก็ไม่ได้กลัวจนถึงขั้นแพนิคแล้วหลอนจนทำอะไรไม่ถูก

" ใช่ไหมล่ะ.....เขาเล่ากันมาว่าเจ้าวิญญาณนั่นกำลังรอแก้นแค้นคนที่ชนแล้วหนีอยู่.....คนที่โดนหลอกส่วนมากก็เลยเป็นคนที่ขับรถยนต์น่ะ.......พูดถึงเรื่องนี้ทีไรฉันก็ขนลุกทุกทีเลย "

ตุบ!

เสียงอะไรบางอย่างหล่นลงพื้น เรียกให้เธอและพนักงานสาวหันไปมองทางต้นเสียงด้วยความตกใจ.....แต่สิ่งที่เธอเห็นกับทำให้เธอตกใจมากกว่าตอนที่ได้ยินเสียงอีก!!

" !!! "

มาอยู่นี้ได้ไงเนี่ย!?.....

ทำไมพระเจ้าถึงได้ทรยศเธอ! ม่ายยยยยยย!!!........ 

ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีดำขลับก้มตัวลงเก็บของที่ตกพื้นก่อนจะเงยขึ้นมาสบตากับเธอ ใบหน้าหล่อเหลาที่มักจะแสดงสีหน้าเย็นชาออกมาอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้กลับซีดเผือกราวกับไก่ต้ม ดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่เยือกเย็นและคมกริบราวกับน้ำแข็งที่เขามักใช้มันมองค้อนใส่เธอ ตอนนี้กลับวูบไหวและแสดงความกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เธอเหลือบไปมองมือของเขาที่ถือของที่เขาพึ่งเก็บมันขึ้นมาจากพื้น.......แล้วทำไมมือของเขาต้องสั่นด้วย?....แถมของที่อยู่ในมือยังเป็นอะไรที่เธอไม่คิดว่าน้ำหน้า(?)อย่างเขาจะซื้ออีกด้วย

มายองเนสเนี่ยนะ!?........

" อะ--เอ่อ...เจ๊....ฉันไปก่อนนะ!....ไว้เจอกันวันหลัง! " เธอรีบบอกลาทาเอะทันทีเมื่อเห็นว่าฝนข้างนอกร้านหยุดตกไปแล้ว ที่เธอต้องรีบออกไปจากร้านก็เพราะว่าเธอไม่อยากอยู่กับลูกค้าอีกคนต่างหากล่ะ!

หมับ!

ในขณะที่เธอกำลังจะก้าวขาเดินไปยังประตูเลื่อนของร้านสะดวกซื้อก็ต้องหยุดชะงักไป เมื่อมีความรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังจับชายเสื้อแจ็คเก็ตของเธอเอาไว้ทำให้เธอไม่สามารถเดินไปต่อได้ เธอรีบหันขวับไปมองคนที่บังอาจมารั้งเธอเอาไว้ และเมื่อหันไปก็ได้สบตาเข้ากับเจ้าของดวงตาสีน้ำเงินเข้มทันที เธอถลึงตาใส่เขาเป็นเชิงบอกให้ปล่อยมือจากชายเสื้อแจ็คเก็ตของเธอ

อย่าบังอาจมารั้งเธอ! เจ้าปีศาจร้าย!!!......

" อ่าว.....รู้จักกันเหรอ? " ทาเอะที่เห็นสถานการณ์ตรงหน้าเอ่ยทักออกมาอย่างสงสัย

" เปล่า! / เปล่า " เธอหันไปตอบทาเอะแล้วหันขวับไปหาคนที่พูดขึ้นมาพร้อมเธอเมื่อครู่ ก่อนจะเริ่มสบัดและดิ้นให้หลุดจากการจับกุมของชายหนุ่มผมดำ

ปากบอกว่าไม่รู้จัก! แต่ทำไมยังไม่ปล่อยมือจากเสื้อของเธอสักทีเนี่ย!!.......

" อ๋อ.....งั้นก็เป็นเพื่อนกันสินะ " 

นี่เจ๊แกเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าวะเนี่ย!!!......

" ไม่ใช่โว้ย!! / ไม่ใช่! " เธอหันขวับไปหาเจ้าของเสียงราบเรียบที่พูดตามเธอทันที แล้วพยามยามออกแรงสบัดให้หลุดจากการจับกุมของเขามากขึ้น แต่ชายหนุ่มผมดำกลับจับชายเสื้อแจ็คเก็ตของเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม 

อย่าว่าแต่เพื่อนเลย! แค่ให้รู้จักกันยังไม่อยากจะรู้จักเลย!!...

" ไม่ใช่เพื่อน.....หรือว่า!.......พวกเธอเป็นแฟนกันอย่างนั้นเหรอ!?" ทาเอะพูดแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทำหน้าเขินอายราวกับกำลังดูซีรี่ย์โรแมนติกคอมเมดี้

" จะบ้าเหรอ!! / ไม่มีทาง!! " เธอพยามออกแรงให้เยอะที่สุดเพื่อที่จะสลัดให้หลุดจากมือของเขา แต่เขาก็ไม่ได้สะทกสะท้านเลย แถมยังออกแรงดึงเธอจนเสียหลักเซถลาไปด้านหลังชนเข้ากับเขาพอดี ก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัวก็โดนเขาเอาแขนข้างหนึ่งมาล็อกคอเธอให้ติดแหง็กกับตัวของเขาเสียแล้ว คราวนี้ดิ้นหลุดยากกว่าเดิมอีก!!

   

ใครก็ได้!! ช่วยเอามีดมาแทงเธอให้ตายที!!.....

" ช่วยคิดเงินด้วยครับ " ปีศาจผมดำเลิกสนใจเธอที่กำลังดิ้นรนเอาชีวิตรอด(?)จากเขา ก่อนจะวางขวดมายองเนสไว้บนเคาน์เตอร์แล้วบอกทาเอะเป็นนัยๆว่าให้เธอรีบคิดเงิน พนักงานสาวเห็นดังนั้นจึงรีบทำตามทันที ก่อนจะยื่นถุงพลาสติกที่มีขวดมายองเนสอยู่ข้างในให้กับเขา เขารับมันมาพร้อมกับเงินทอน จากนั้นก็ลากเธอออกจากร้านไปด้วย

" ทั้งสองคนน่ารักกันจังเลยนะ....ทำอะไรก็อย่าลืมป้องกันด้วยล่ะ! " ทาเอะตะโกนไล่หลังมาพร้อมโบกมือลาไปมา ใบหน้าของเธอนั้นยิ้มแย้มอย่างกับเห็นน้องสาวตัวเองได้แต่งงานอย่างนั้นแหละ!

ม่ายยยยยยย!!......อย่าไปคิดอย่างน้านนนน!!.........

.

.

.

.

ปีศาจผมดำลากเธอออกมาจากร้านสะดวกซื้อจนมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านแล้วจึงปล่อยเธอให้เป็นอิสระ เธอยกมือมาลูบคอตัวเองปอยๆเมื่อเขาผละออกไป พร้อมกับส่งสายตาอาฆาตและปล่อยจิตสังหารใส่เขายกใหญ่ ก่อนจะหันหลังให้เขาแล้วรีบเดินทางกลับอพาร์ทเม้นท์เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว แต่ทว่าในขณะที่เธอกำลังจะก้าวขาเดินออกไปนั้น ก็ได้รู้สึกว่ามีมือมาจับชายเสื้อแจ็คเก็ตของเธออีกครั้ง

" นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย!? จะรั้งฉันไว้เพื่อ!? " เธอหันกลับไปตะวาดใส่เขาเสียงดังลั่น แต่เมื่อเธอเห็นสภาพของเขาก็ต้องชะงักไป

" ................. " ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำไม่ได้ตอบอะไรเธอกลับมา เขาก้มหน้าก้มตาแล้วเหมือนว่าจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่เสียงของเขามันเบามากซะจนเธอฟังแถบไม่ออก ตัวของเขาดูสั่นๆเล็กน้อยเหมือนกับคนเป็นไข้....แต่เสื้อผ้าของเขาก็ไม่ได้เปียกหนิ.....หรือว่า......

ไม่อยากจะเชื่อ......คนอย่างเขาเนี่ยนะ!.......

" นายกลัวเรื่องผีที่เจ๊ทาเอะเล่าเหรอ? "  

 

TO BE CONTINUED..........

ปล.ชะนีเถื่อนขี้โวยวายกับคนแมนแอ๊บเกย์ขี้กลัวผี