ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : FOUR TIMES : กลิ่นดินปืน
FOUR TIME : กลิ่นดินปืน
Kagura(神楽) POV :
" แก......... " เธอพูดออกไปอย่างยากลำบาก เพราะความเจ็บปวดระบมจากร่างกายที่ได้รับการกระแทกกับผิวน้ำอย่างแรง เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอขยับไม่ได้ หรือแม้กระทั่งจะขยับนิ้วมือยังทำแทบไม่ได้
ไม่นึกเลยว่ามันจะเจ็บมากขนาดนี้.....
แต่ทั้งหมดนั้นก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับสายตามุ่งร้ายที่เธอใช้จ้องมองเด็กหนุ่มผมสีม่วงเข้มที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆเธอในตอนนี้ ดวงตาสีเขียวมรกตมองมาที่เธอด้วยความฉงนราวกับว่าเธอเป็นสิ่งแปลกประหลาด ใบหน้าของเขาที่เธอมักเห็นว่าเจ้าเล่ห์อยู่เสมอกลับนิ่งเรียบคิ้วขมวดไร้แววเยาะเย้ยที่เขามักชอบทำ.......เขาคนนี้ดูอ่อนเยาว์กว่าเขาคนนั้นที่อยู่ในที่ที่เธอจากมา และ.....ดวงตาข้างซ้ายของเขาที่ยังไม่ถูกพรากไป.....
เธอหลับตาลงไม่แม้แต่อยากจะมองใบหน้าของเขา...เพราะยิ่งมองใบหน้านั้นมากเท่าไร ยิ่งทำให้เธอนึกถึงการสูญเสียกินโทกิมากเท่านั้น......
ทากาสุงิ ชินสุเกะ....
ทำไม.....ทำไมต้องเป็นเจ้าหมอนี่ด้วย!?....
เกลียด....เกลียด!.....เกลียด!!!...
" ไสหัวไป...... " เธอกัดฟันพูดและพยายามกดน้ำเสียงให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้ ภายในใจก็ได้แต่ข่มสัญชาตญาณความดุร้ายของยาโตะ ดวงตายังคงปิดสนิทและพยายามไม่ลืมตาขึ้นมาจ้องมองเขา
" ......ก่อนที่อั๊วจะฆ่าลื้อ... " เธอพยายามจะไล่ทากาสุงิไปให้ไกลจากเธอและบอกกับตัวเองให้ใจเย็นลง เพราะเธอกลัวว่าสัญชาตญาณของยาโตะในตัวเธอจะกระตุ้นให้เธอบีบคอเขาให้ตายคาฝ่ามือ แล้วทุกอย่างที่เธอตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรกจะพังไม่เป็นท่า.....
สิ่งที่เธอต้องทำหลังจากที่ร่างกายของเธอรักษาตัวเองแล้ว....คือ ตามหากินโทกิเป็นอันดับแรก.....
" เธอตอบแทนคนที่ช่วยเธอแบบนี้เหรอ? " เสียงราบเรียบของเขาเรียกให้เธอลืมตาขึ้นมาแล้วตวัดสายตาไปมองเขาทันทีที่เขาพูดจบประโยค ดวงตาสีเขียวมรกตมองมาที่เธอ....ยากที่จะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ คิ้วเรียวของเขาขมวดเข้าหากันเป็นปม ซึ่งก็ไม่ต่างจากคิ้วของเธอในตอนนี้เช่นกัน
สิ่งที่เกิดขึ้นกลับตรงกันข้ามกับในความคิดของเธออย่างสิ้นเชิง เพราะถ้าหากเป็นทากาสุงิคนปัจจุบันในที่ที่เธอจากมา.....เขาคงไม่สนใจเธอและปล่อยเธอให้นอนอยู่แบบนี้ตามที่เธอต้องการหรือไม่ก็ฆ่าเธอทิ้งแล้วเดินจากไป....แต่ทากาสุงิคนนี้กลับยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆเธอไม่ยอมไปไหน ทั้งๆที่เธอได้เอ่ยปากไล่เขาไปและขู่เขาแล้วแท้ๆ แต่เขาก็ยังคงจ้องมองเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉยและดวงตาสีเขียวมรกตที่ไม่มีความเจ้าเล่ห์ราวกับงูพิษอยู่ในแววตาเลยแม้แต่น้อย....
เขาเป็นคนเดียวกันกับทากาสุงิคนที่ฆ่ากินโทกิจริงๆน่ะหรือ?.......
Takasugi Shinsuke(高杉 晋助) POV :
เธอไม่ใช่มนุษย์.....
แน่นอนเธอไม่ใช่มนุษย์......เพราะไม่มีมนุษย์คนไหนที่ตกมาจากที่สูงกว่าระดับพื้นดินหลายสิบเมตรและตกลงมาบนผิวน้ำ แล้วรอดชีวิตมานอนจ้องหน้าเขาเขม็งแถมยังขู่ว่าถ้าเขาไม่ปล่อยเธอเอาไว้คนเดียว....เธอจะฆ่าเขาซะ......บอกตามตรง.....มันไม่ได้ทำให้เขากลัวเลยแม้แต่น้อย เพราะแรงที่เธอจะใช้ขยับร่างกายของตัวเองยังไม่มีเลย แล้วเธอจะไปเอาแรงจากที่ไหนลุกขึ้นมาฆ่าเขากัน
" ลื้อหูหนวกหรือน่อ? อั๊วบอกให้ลื้อรีบไสหัวไปไง....." เด็กสาวผมสีแดงอมส้มพยายามกดน้ำเสียงต่ำใส่เขา แต่มันกลับฟังดูแหบพร่าจนดูไม่มีความน่ากลัวเลยแม้แต่น้อย กลับกัน....มันกลับฟังดูอิดโรยเหมือนคนกำลังจะหมดลมหายใจเสียมากกว่า
" เธอชื่ออะไร? " เขาทำเมินใส่คำพูดเมื่อครู่ของเด็กสาว ก่อนจะเปลี่ยนประเด็นของบทสนทนาอย่างกะทันหัน ทำให้ดวงตาสีน้ำทะเลลึกตวัดมามองเขาด้วยความดุร้ายแต่ก็เต็มไปด้วยความฉงน
ทำไมเขาถึงต้องอยากรู้ชื่อของเธอด้วย?......
" ............. " เด็กสาวเงียบพลางเม้มริมฝีปากไม่ยอมตอบคำถามที่เขาถามไปเมื่อครู่ ดวงตาสีน้ำทะเลลึกฉายแววลังเลราวกับว่าเธอกำลังคิดอะไรบางอย่าง
" ทากาสุงิ ชินสุเกะ..... " เขาเอ่ยบอกชื่อของตนก่อนเพื่อเป็นการบอกเด็กสาวเป็นนัยว่าให้เธอบอกชื่อของเธอกลับมาตามมารยาท
" ......คางุระ...... " ดวงตาสีน้ำทะเลลึกฉายแววลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะยอมบอกชื่อของตนให้กับเขา
คางุระ.....
การร่ายรำของเทพเจ้า......
ดวงตาสีน้ำทะเลลึกสบกับดวงตาสีเขียวมรกตของเขาเนินนานเกินกว่าที่พวกเขาคนใดคนหนึ่งจะรู้ตัว รอบตัวพวกเขาในบริเวณทะเลสาบยังคงเงียบสงัดไร้เสียงของสิ่งมีชีวิต มีเพียงเสียงของสายลมที่พัดผ่านเหล่าต้นไม้ใบหญ้ารอบตัวให้สั่นไหวและพัดโดนผิวหนังให้เย็นสบายราวกับปลอบประโลม กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ที่ส่งกลิ่นออกมาในยามค่ำคืนลอยมาตามสายลม หากมันมีแค่กลิ่นของดอกไม้มันคงทำให้เขาผ่อนคลายลง แต่กลับมีกลิ่นของอะไรบางอย่างลอยมาเตะจมูกของเขา อย่างเช่น......
กลิ่นดินปืน.....
ปัง!! ปัง!! ปัง!!!
ด้วยสัญชาตญาณและประสาทสัมผัสที่ว่องไว ทำให้เขารีบก้มตัวลงหลบลูกกระสุนนับสิบนัดที่ถูกยิงมาจากข้างในป่าทางด้านซ้ายจนใบหน้าเกือบจะแนบชิดกับใบหน้าของเด็กสาวผมสีแดงอมส้ม ปลายจมูกของเขาเฉียดโดนแก้มเนียนของเธอแต่ริมฝีปากของเขาดันแตะโดนปลายจมูกของเธอ นั่นทำให้ดวงตาสีน้ำทะเลลึกตวัดมามองเขาตาขว้าง ใบหน้าขาวซีดขึ้นสีเล็กน้อย....ไม่ต่างจากใบหน้าของเขา
เขาเลิกสนใจสายตาของเธอก่อนจะรีบคว้าดาบคาตานะคู่ใจแล้วฟาดไปยังโคมไฟกระดาษเพื่อดับแสงไฟ และรีบคว้าเสื้อผ้าเปื้อนเลือดที่เขาถอดออกไปเก็บยัดเข้าไปในห่อผ้าของชุดยูกาตะทันทีแล้วหยิบห่อผ้าติดมือมาด้วย นับเป็นโชคดีของเขาเพราะแสงจันทร์ที่เคยสาดส่องกลับถูกเมฆบดบังจนมืดมิดราวกับฟ้าดินเป็นใจ
เมื่อแสงสว่างหายไปความมืดก็เข้าครอบงำทั่วบริเวณทะเลสาบ เขานำแขนข้างที่ว่างช้อนเข้าไปใต้เอวบางของคางุระ ก่อนจะออกแรงยกร่างของเธอขึ้นมาพาดไหล่เอาไว้.....
" ลื้อทำบ้าอะ--!! "
" เงียบ! " เขาปรามคางุระให้เงียบทันทีที่เธอเริ่มโวยวาย ก่อนจะเอื้อมมือข้างที่ไม่ได้อุ้มเธอไปหยิบก้อนหินที่อยู่ใกล้บริเวณนั้นแล้วปามันออกไปให้สุดแรงแขน จนมันลอยไปตกอยู่ผิวน้ำของทะเลสาบไกลจากเขาและคางุระไปหลายเมตร
จ๋อม!
" มันอยู่ตรงนั้น! ยิง!! "
ปัง!! ปัง!! ปัง!!!
เขาใช้จังหวะที่ศัตรูกำลังสนใจก้อนหินที่เขาได้ปาไปจับร่างของคางุระที่พาดอยู่บนบ่าเอาไว้แน่น ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปข้างในป่าทางด้านขวาทันที สิ่งที่คาซึระได้บอกกับเขามาก่อนหน้านี้เป็นความจริงและมันดันเกิดขึ้นผิดเวลามากเสียด้วย เขาต้องหนีเข้าป่าไปก่อน เพื่อไม่ให้พวกศัตรูรู้ว่าค่ายกบดานของพวกเขาอยู่ที่ไหน
ถึงแม้เขาจะมีฝีมือในการต่อสู้ด้วยดาบคาตานะมากขนาดไหน แต่เขาไม่อาจสู้กับศัตรูที่เขาไม่รู้จำนวนที่แน่ชัดและมีปืนหลายสิบกระบอกจ่อมาที่ศรีษะของเขาในขณะที่เขากำลังแบกร่างของเด็กสาวผมสีแดงอมส้มอยู่ด้วย ทำให้เขาจึงเลือกที่จะหนี
บัดซบ.....
ทากาสุงิ ชินสุเกะ หัวหน้ากองทหารอสุรา วิ่งหนีศัตรูเพราะกลัวว่ากระสุนจะโดนเด็กสาวที่ตัวเองแบกมาด้วย...หรือไม่...ก็กลัวจะโดนซะเอง....
นี้อาจเป็นตัวอย่างคำพูดจิกกัดของเจ้ากินโกทิ...ถ้าหากมันรู้เรื่องนี้เข้า.....
มีอะไรที่แย่ไปมากกว่านี้อีกไหม?.....
" ทากาสุงิเข้าไปในป่าอีกด้าน!! ตามมันไป!! " เสียงของศัตรูที่ดังไล่หลังมา ทำให้เขาต้องเร่งฝีเท้าวิ่งลัดเลาะผ่านต้นไม้ใหญ่เข้าไปในป่าลึกให้ไวมากขึ้น
" ลื้อจะพาอั๊วไปไหน!? " คางุระที่เงียบมาได้สักพักเริ่มพูดทักท้วงเขาขึ้นมา เขารู้สึกว่าเธอเริ่มจะขยับตัวได้แล้ว เพราะว่าเธอเริ่มจะดิ้นไปมาบนไหล่ของเขาเล็กน้อย เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงจับตัวเธอให้แน่นขึ้นกว่าเดิม เพราะกลัวว่าเธอจะพยศแล้วตกจากไหล่ของเขาไป
" หนีตาย.... " เขาตอบเธอไปเสียงเรียบ พลางขาก็วิ่งลัดเลาะผ่านต้นไม้ใหญ่ไปต้นแล้วต้นเล่า
Kagura(神楽) POV :
ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เมื่อเธอรู้สึกว่าถูกแขนของทากาสุงิกอดรัดรอบสะโพกของเธอแน่นขึ้น แขนที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่ก่อนหน้านี้เริ่มขยับได้บ้างเล็กน้อย เมื่อรู้สึกได้ดังนั้นเธอจึงเอื้อมมือไปจับบริเวณเอวสอบทั้งสองข้างที่เปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าของทากาสุงิ....แม้ว่าจะไม่อยากทำแบบนี้มากเท่าไร แต่ก็ต้องทำเพื่อไม่ให้ตัวของเธอเองต้องตกลงไปจากบ่าของเขาในขณะที่เขากำลังวิ่ง...เธอก็ต้องเกาะเขาเอาไว้ให้แน่น
น่าสมเพชชะมัด....
ขยับตัวก็ไม่ได้....เรี่ยวแรงก็ไม่มี......
แถมยังต้องให้ศัตรูของตัวเองมาช่วยอีก.....
มีอะไรที่แย่ไปมากกว่านี้อีกไหม?.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น