『FIC GINTAMA』LOVE ME RIGHT!? ♥

ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER IX : Don’t be scared I

CHAPTER IX : Don’t be scared I

' อย่ากลัวไปเลยนะ '

Kagura POV ::

" นายกลัวเรื่องผีที่เจ๊ทาเอะเล่าเหรอ? " เธอถามชายหนุ่มผมดำพลางใช้สายตามองสำรวจปฏิกิริยาของชคนตรงหน้า ร่างกายของเขาสั่นเทาเล็กน้อยราวกับจับไข้ โดยเฉพาะมือที่กำลังจับชายเสื้อแจ็คเก็ตของเธอเอาไว้แน่น ใบหน้าหล่อเหลาขาวซีดไร้รอยเลือดฝาด ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหลุบมองต่ำไม่ยอมสบตาเธอ 

สภาพของเขาในตอนนี้ทำให้เธอ......

" นาย-- ฮะ-- อุบ! พรืด!! ฮ่าๆๆๆๆ!!! " ต้องขอโทษจริงๆที่เธอไม่สามารถกลั้นหัวเราะเอาไว้ได้....ไม่ได้....ทำไม่ได้จริงๆ

กรามจะค้างไหมเนี่ย.....

เธอรู้สึกว่าเธอหัวเราะมากเกินไปจนรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากตัวของชายหนุ่มตรงหน้าเธอ ราวกับว่าเขากำลังบอกเป็นนัยๆว่าเขาไม่ชอบให้เธอล้อเล่นกับเรื่องที่เขากลัว นั่นทำให้เธอต้องหยุดหัวเราะไปชั่วขณะ แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อไม่ให้ตัวเองหลุดหัวเราะออกมาอีก

" นี่....ถ้ากลัวก็รีบกลับบ้านซะ นายจะจับชายเสื้อของฉันไปตลอดไม่ได้และพรุ่งนี้ฉันก็มีเรียนตอนเช้าด้วย....เพราะงั้น....รีบ-ปล่อย-มือ-ออก-ซะ " เธอพูดเสียงเข้มเน้นประโยคสุดท้ายให้เขาฟังอย่างชัดเจนทุกคำ แต่แทนที่เขาจะรีบปล่อยมือออกไป เขากลับกระชับมือที่จับชายเสื้อแจ็คเก็ตของเธอให้แน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม

โอ้ย!.....เป็นเด็กหรือไง? ทำไมถึงได้พูดยากอย่างนี้นะ!......

ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยกลก็คงต้อง......

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มผมดำยังไม่ยอมปล่อยมือ เธอจึงเอื้อมมือข้างที่ว่างไปยังมือของเขาที่จับชายเสื้อแจ็คเก็ตของเธออย่างช้าๆเพื่อให้เขารู้ตัวว่าเธอกำลังจะทำอะไร...ทันใดนั้นเมื่อเขาเห็นว่าปลายนิ้วมือของเธอกำลังจะสัมผัสโดนมือของเขา ทำให้เขารีบปล่อยมือจากชายเสื้อแจ็คเก็ตของเธอแล้วปัดมือของเธอออกไปจนเกิดเสียงดัง ก่อนจะผละออกไปให้ห่างจากตัวเธอทันทีราวกับกลัวว่าเธอจะสัมผัสโดนตัวเขาอีก

เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด.....เขากลัวผู้หญิงจริงๆด้วย

" ฉันขะ-- ขอ........ " ชายหนุ่มผมดำเริ่มพูดทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ แต่เขากลับพูดตะกุกตะกักจนเธอฟังแทบไม่รู้เรื่อง เมื่อเห็นดังนั้นเธอจึงเหลือบมองลงไปยังที่ชายเสื้อแจ็คเก็ตของเธอว่ายังถูกคนตรงหน้าจับเอาไว้อยู่หรือไม่....และตอนนี้เขาไม่ได้จับชายเสื้อของเธออีกต่อไป....เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรมารั้งเธอไว้ได้อีกแล้ว เธอจึงรีบเบี่ยงตัวหันไปยังทางที่ตัวเองต้องการจะไปแล้วออกตัววิ่งสุดฝีเท้าหนีชายหนุ่มผมดำทันที  

หึ!....ลาก่อนย่ะ!....

หมับ!!

" ยะ...อย่าทิ้งฉัน! " สิ่งที่เธอไม่คาดคิดกำลังเกิดขึ้น เมื่อร่างสูงผมดำที่เธอคิดว่าไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อครู่ จะวิ่งตามเธอทันแถมยังจับหมับเข้าที่แขนของเธอแล้วออกแรงดึงตัวเธออย่างแรง ทำให้เธอที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเซถลาเอาหน้าไปชนเข้ากับอกของเจ้าปีศาจอย่างแรง จนเธอรู้สึกเจ็บที่จมูก

พอกันที!!....

" เจ็บนะเว้ย! ทำบ้าอะไรของนะ —! " จากที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมาตวาดใส่เขาให้มันรู้แล้วรู้รอดเพื่อที่จะจบเรื่องบ้าบอนี่ กลับต้องชะงักไปเมื่อใบหน้าของคนที่เธอเกลียดขี้หน้า.....

ของเหลวสีใสเอ่อนองอยู่บริเวณขอบตาล่างของดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่เคยดูเย็นชาราวกับผลึกน้ำแข็งที่พร้อมจะทิ่มแทงคนที่เขามองได้เสมอ.....แต่ตอนนี้กลับสั่นไหวและหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

เจ้าหมอนี่....กลัวมากขนาดนี้เลยเหรอ?....

" เฮ้อออออ...... " เธอไม่ได้พูดอะไรออกไป ทำเพียงแค่เซหน้ามองทางอื่นพลางถอนหายใจออกมายาวๆเท่านั้น

เขาจะมาไม้ไหนอีกล่ะ.....แล้วเธอควรจะทำยังไงต่อ?

ทั้งเธอและเขาต่างรู้ดีอยู่แก่ใจว่าพวกเขาทั้งสองไม่ชอบขี้หน้ากันแล้วจะให้เธอทำยังไง? ลดทิฐิแล้วปลอบโยนเขาอย่างนั้นเหรอ? หรือต้องพาเขาไปส่งที่อพาร์ตเมนต์....หรือว่า...พาเขากลับอพาร์ตเมนต์ของเธอ......

คิดบ้าอะไรอยู่วะเนี่ย!!

เจ้าบ้านี่ไม่ใช่ลูกหมาถูกทิ้งสักหน่อย! ถึงตอนนี้จะเหมือนอยู่ก็เถอะ.....

" นายจะเอายังไง? ให้ฉันนอนในรถเป็นเพื่อนจนเช้าอย่างนั้นเหรอ? แต่ขอบอกเอาไว้ก่อนเลยนะ ว่าฉันจะไม่ไปส่งนายที่ห้อง " เธอพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิดแล้วยกแขนขึ้นมากอดอก พลางก้าวถอยออกห่างจากร่างสูงผมดำให้อยู่ในระยะที่พอเหมาะ

" ฉันก็ไม่ได้อยากให้เธอเข้าไปนั่งในรถของฉันหรือไปส่งฉันที่ห้องนักหรอก " เจ้าปีศาจผมดำตอบกลับเธอมาพร้อมกับทำหน้าตาเหมือนรังเกียจอะไรสักอย่าง ทำให้เธอถลึงตามองเขาอย่างคาดโทษ ในใจอยากจะเข้าไปต่อยคนตรงหน้าให้รู้แล้วรู้รอด

ไอ้คนกลัวผีเมื่อกี้มันหายไปไหนฮะ!!

คนเขาอุตส่าห์เกิดใจดีจะช่วยแต่ดันปากหมาซะงั้น!

" เหอะ!...ดูเหมือนนายจะไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากฉันนะ " เธอพูดอย่างประชดประชันพลางยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเตรียมตัวหันหลังกลับเพื่อเดินออกไป แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อรู้สึกว่ามือของร่างสูงผมดำยังคงจับแขนเธอเอาไว้

นี่เขาจับแขนของเธอมาตลอดเลยเหรอ....

เหมือนว่าเขาจะเริ่มรู้ตัวว่าลืมปล่อยมือออกจากแขนของเธอ ทำให้เขารีบดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอเห็นดังนั้นจึงเริ่มเดินจากไปจริงๆ เพราะดูเหมือนว่าเจ้าปีศาจผมดำคงไม่อยากได้รับความช่วยเหลือจากเธอแล้ว

" นี่!...ยัยหัวแดง " เสียงทุ้มต่ำที่ดังไล่หลังเธอมาทำให้ให้เธอหยุดฝีเท้าลง ก่อนจะหันกลับไปมองร่างสูงผมดำที่เดินตามหลังเธอมาพลางกรอกตามองบนอย่างเหนื่อยใจ

อะไรอีกเนี่ย?.....

" ฉันจะไปกับเธอ.... " 

" ฮะ? "

เขาพูดว่าอะไรนะ?.....

นี่เธอเรียนหรือทำงานหนักจนหูเพี้ยนไปแล้วเหรอ?.....

" ฉันบอกว่า...ฉัน-จะ-ไป-กับ-เธอ.... " เสียงทุ้มต่ำของร่างสูงผมดำพูดเน้นทุกถ้อยคำที่ตั้งใจให้เธอรับรู้ พลางเอาแต่เซมองไปทางอื่นไม่ยอมสบตาเธอ

เอาจริงดิ!?.....

โลกคงใกล้แตกแล้วจริงๆนั่นแหละ(?)......

" นายกลัวจนยอมลดตัวลงมายุ่งกับคนที่เกลียดเลยเนี่ยนะ? " เธอถามเขากลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย พลางมองสังเกตท่าทีของร่างสูงตรงหน้า....ไม่รู้ว่าเจ้าปีศาจตรงหน้าจะมาไม้ไหนอีก(ระแวง)....

" ฉันไม่ได้เกลียดเธอ.... " เขาพูดพลางเซหน้ามองไปทางอื่น ดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่ปกติดูเย็นชากลับดูอ่อนโยนขึ้นมาเล็กน้อย อยู่ๆใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ เกิดความเงียบขึ้นมาระหว่างเธอและคนตรงหน้าจนเริ่มรู้สึกอึดอัดหากยังไม่มีใครพูดอะไรออกไป

ทำไมจากหนังผีกลายเป็นหนังรักเฉยเลย! 

แล้วเธอจะเขินทำพระแสงอะไรเนี่ย!...

" เอากุญแจรถมา " เธอยื่นมือออกไปแล้วแบอยู่ตรงหน้าเขาประกอบคำพูด พลางหันหน้ามองไปทางอื่นเพราะกลัวว่าเขาจะเห็นว่าใบหน้าของเธอกำลังขึ้นสี....

เกลียดนิสัยชอบใจอ่อนของตัวเองชะมัด.....

" เธอมีใบขับขี่แล้วหรือไง? " เขาถามพลางขมวดคิ้วมองเธออย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์สีเข้มแล้วหยิบกุญแจรถออกมาแล้วยื่นให้กับเธอ

" ดึกขนาดนี้ไม่มีตำรวจมาตรวจดูใบขับขี่หรอกหรือนายจะเป็นคนขับ? แต่ทางไปอพาร์ตเมนต์ของฉันมันผ่านทางที่มีอุบัติเหตุนั่นนะ..... " เธอพูดพลางแสยะยิ้มกับตัวเองเล็กน้อยเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสังเกตเห็น จากท่าทีเหมือนว่าไม่อยากให้เธอขับรถจากัวร์สุดที่รักของเขา กลับรีบยัดกุญแจรถใส่มือเธอซะอย่างนั้น ต้องขอบคุณตาแก่หัวโล้นที่บ้าน?(พ่อ)ที่สอนเธอขับรถตั้งแต่อยู่ม.ปลาย....

คิดในแง่ดีคือประหยัดค่ารถไฟฟ้าไปอีกหนึ่งวันละวะ.....

.

.

.

" นี่.. " เธอพูดขึ้นทำลายความเงียบภายในรถ เมื่อขับออกมาได้จากหน้าร้านสะดวกซื้อได้สักพัก

" ? " เขาหันหน้ามามองเธอ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มมองเธอด้วยความสงสัย

" ก้มหน้าแล้วเอามือปิดตาซะ....ฉันว่าฉันเห็นอะไรบางอย่าง " เธอพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบและจริงจัง จนทำให้เขาต้องทำตามที่เธอพูดทันทีเมื่อรู้ว่าที่เธอพูดหมายถึงอะไร คนผมดำก้มหน้างุดก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดตาทั้งสองข้างเอาไว้ ตัวของเขาสั่นเล็กน้อยด้วยความกลัว

" มะ--มันหายไปหรือยัง? " คนผมดำถามเธอเสียงตะกุกตะกัก เมื่อเห็นว่าเธอเงียบไปและไม่ยอมตอบเขา

" มันเกาะที่กระจกหน้าต่างฝั่งของนาย....อย่าพึ่งเอามือที่ปิดตาออกนะ " เธอพูดเสียงนิ่งเรียบและแผ่วเบาราวกับกลัวว่าใครบางคนจะได้ยิน นั้นยิ่งทำให้ร่างสูงที่นั่งข้างๆตัวสั่นเกร็งราวกับน้ำแข็งที่แช่ในช่องฟรีซ

.

.

.

" พรืดดด!.....ฮะๆ " ภาพที่เห็นทำเอาเธอกลั้นขำจนไหล่สั่น ที่จริงแล้วเธอไม่ได้เห็นอะไรแปลกๆหรอก แล้วมันก็ผ่านบริเวณที่เกิดอุบัติเหตุมาไกลแล้วด้วย เธอแค่อยากแกล้งเขาคืนเท่านั้นเอง 

" ......... "

ดูเหมือนว่าเจ้าปีศาจจะรู้ตัวแล้วว่าโดนเธอแกล้งหลอกให้เขากลัว เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยดวงตาคมสีน้ำเงินเข้มแผ่รังสีอำมหิตมาทางเธออย่างคาดโทษ รอบดวงตาขึ้นสีแดงระเรื่อและมีของเหลวสีใสเอ่อนองอยู่ที่บริเวณขอบตาล่าง.....ภาพที่เห็นทำเอาเธอถึงกับทำตัวไม่ถูก

ร้องไห้เหรอ!?....

นี่เธอเล่นแรงไปไหมนะ...

" สนุกมากเหรอ?.... " เขาถามเธออย่างเคืองๆ ใบหน้าหล่อขึ้นสีแดงก่ำถึงหู คิ้วคมขมวดปม ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือร้องไห้กันแน่แต่เธอคิดว่าคงทั้งสองอย่าง ทำเอาเธอรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

" ....ขอทะ--  "

" จอดข้างทางแล้วลงจากรถฉันไปเลยไป " ก่อนที่เธอจะได้ขอโทษกับสิ่งที่ทำลงไป เขาก็พูดออกมาอย่างหงุดหงิดพลางสะบัดหน้าไปอีกทางราวกับไม่อยากเห็นหน้าเธออีกต่อไป

งอน!? หมอนี่เซนซิทีฟเป็นบ้าเลย!...

ถึงกับจะไล่เธอลงจากรถเลยเนี่ยนะ?....

" ไม่ลงย่ะ! นายทำให้ฉันพลาดรถไฟรอบสุดท้ายไป แล้วยังจะมาทิ้งฉันไว้กลางทางแบบนี้อีกเหรอ!? " เธอเถียงกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้พลางเหลือบมองท่าทีเขาสลับกับมองทางข้างหน้า เรื่องอะไรที่เธอจะต้องลงจากรถไปแล้วหาทางกลับไปอพาร์ทเม้นท์เอง เขาเป็นคนขอให้เธอช่วยเองแท้ๆยังไม่สำนึกบุญคุณอีก!

" ลงไป...ยัยหัวแดง " เขาพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว และยังไม่ยอมหันหน้ามองเธอตามเคย

ยัง...

ยังไม่เลิกอีก....ต้องใช้ไม้แข็ง!.....

" ถ้านายไล่ฉันลงจากรถอีก....ฉันจะลงจริงๆแล้วจะแช่งให้วิญญาณนั่นตามนายไปถึงห้องเลยคอยดู! ปากฉันศักดิ์สิทธิ์กับเรื่องซวยๆ(?)มากบอกเลย " เธอพูดออกมาก่อนจะยกยิ้มมุมปาก เขายังคงเงียบและไม่ยอมหันหน้ามามองเธอเลยแม้แต่น้อย บรรยากาศจากที่ฝนหยุดตกมาสักพักกลับเริ่มตกแรงขึ้นกว่าเดิมอีกเป็นเท่าตัวจนแทบมองไม่เห็นทาง ทำให้เธอต้องแวะจอดที่ข้างทางเพื่อรอให้ฝนซาลง

หมับ!

มือของร่างสูงที่นั่งเงียบมาเกือบตลอดทางจับหมับเข้าที่ชายเสื้อของเธอทันทีเมื่อเธอขับรถมาจอดข้างทางและกำลังเอื้อมมือไปปลดสายเข็มขัดนิรภัยเพื่อให้ตัวเองนั่งได้สบายขึ้น ทำให้เธอหันไปมองเขาที่กำลังมองเธอด้วยสีหน้าตื่นๆ

" เธอจะทำอะไร? " เขาถามออกมาพลางทำสีหน้าหวาดระแวง มือยังคงจับชายเสื้อแจ็คเก็ตของเธอเอาไว้แน่น...

เธอคงได้ซื้อเสื้อแจ็คเก็ตตัวใหม่เร็วๆนี้แน่...

" นายจะให้ฉันขับลุยฝนไปแบบนี้เลยหรือไง? เดี๋ยวก็ได้ศพไม่สวยทั้งคู่หรอก " เธอพูดพลางเอื้อมมือไปปลดสายเข็มขัดนิรภัยออก ก่อนจะยกแขนขึ้นมากอดอกแล้วเอาหลังพิงเบาะที่นั่ง พลางเหลือบมองคนผมดำที่นั่งข้างๆที่กำลังหันหน้าหนีเธอ

" ผู้หญิงปากเสีย " เขาบ่นพึมพำกับตัวเองพลางหันหน้าหนีไปมองทางกระจกหน้าต่างรถที่มีแต่หยดน้ำฝนเกาะอยู่เต็มไปหมด

ขอโทษนะ...เธอได้ยินเต็มสองหูเลยแหละ....

" ปากนายดีตายแหละ " เธอบ่นพึมพำพลางกรอกตามองบนโดยตั้งใจให้คนข้างๆได้ยินสิ่งที่พูด ก่อนจะเหลือบมองที่ชายเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเองที่ยังถูกเขาจับเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ส่วนคนจับนั้นก็เซหน้ามองไปทางกระจกหน้าต่างรถด้านข้างแล้วทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้เธอถึงกับเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วอดที่จะเอ่ยปากแซวคนข้างๆไม่ได้

" กลัวฉันลงจากรถเหรอ? "

" หนวกหูน่า "  

TO BE CONTINUED..........

P.S.แกงกันตลอด