คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“ไม่..
ันะรีเ็ทุอย่า”
“ไม่นะ
.. เี๋ยวสิ”
ร่าบารหน้าไม่รอให้ถูเธอวบุมไ้อี่อไป
เธอรีบรีเ็ในทันทีที่เธอเผลอและนั่นทำให้เธอโรธนแทบเป็นบ้า
เธอพลาโอาสไปอีแล้ว
.. ทำไม ะมาสำนึอะไรอนนี้ ิว่ารีเ็ลับไป
ไอ้โรระูี่เ่านั่นะยอมอภัยให้หรือไ
...
Mercy .. อย่ามาลไปหน่อยเลย
ร่าบาทิ้ัวลนั่อยู่ในวามมื
วามั้ใอเธอำลัะหายไป เหมือนับเธอที่ำลัะหายไป ..
..แล้ววามมุ่มั่นอัน
ืออะไรันล่ะ
ใ่
มันืออะไร ันหลอยู่ในวามมืมานาน
อยเฝ้าามหลอหลอนร่าบาในุสีม่วสายทาในวามฝัน
..
นี่ัน ลืมมันไปริๆ แล้ว ..ั้นเหรอ
ร่าบา้มมอมือนิ้วมือที่โผล่พ้นออมาาเสื้อแนยาวัวโปรมันำลั่อยๆเลื่อนลานเือบะมอทะลุไ้แล้ว
ถ้าเธอไม่ทำอะไรสัอย่าเธอะ้อหายไปแน่ๆ .. แ่ะทำอะไรล่ะ?
วามทรำ..
ันำลัะายเหรอ ายอีรั้?
..
วามมุ่มั่นอันืออะไร
แย่ริันหลลืมมันไปเสียแล้ว
ร่าบา้มหน้าลเธออเ่าัวเอแน่น..
ันำลัะาย พร้อมๆับวามสสัยมามายแ่่อนที่สิสุท้ายะับวูบล เธอเหลือบมอลอาและนิ้วมือที่เริ่มเลื่อนลา
ุสีำ.. รอเท้าเหมือนเ้าัวลโรระูเลย
เธอไม่ไ้สนใอะไรมา
เธอหลับาล ่อนะไม่รู้สึถึอะไรอี
แสสว่า้าทำให้ร่าบนเียปรือาึ้น้าๆ
เธอพยายามปรับโฟัสอสิ่ที่เห็นรหน้า แ่ไม่ว่าะ้วยวาม่วหรือฤทธิ์อยา..
ยาเหรอ
ร่าบาพยายามันัวึ้น
วาม่วทำให้เธอยับัวไ้ลำบาเธอพยายามลุึ้นนั่ับเียแ่อะไรบาอย่าที่ยืนอยู่ใล้ับัวเธอให้ลไปนอนับเียแบบเิม
“อยู่ๆนิ่
เือบะเสร็แล้ว” หลัาเธอให้ลไปนอนไ้สำเร็อย่า่ายายเา็เอ่ยออมา
แ่เหมือนับวามทรำในอีที่น่าลัวำลัทำให้ร่าที่นอนอยู่บนเียแทบะื่นึ้นเ็มา
ภาพผู้ายัวให่สอนที่พยายามแนเธอให้นอนับเียเธอมอเห็นายที่แ่ัวเหมือนหมอ
ใ่เหมือนหมอ แ่เาไม่ใ่หมอ เป็นนบ้า่าหา..
ร่าบารีร้อ
เธอโนับมาที่เียบ้าๆนี่อีแล้ว
เ็น้อยะิ้นอย่าไรถึะหลุออไปาแรอผู้ายสอนไ้
เธอถูีอะไรบาอย่าที่แน้าวา เธอระุแน้านั้นแ่นั่นไม่ไ้่วยอะไร
เพราะนอามันแทบะไม่ยับ.. ถ้าเ็มนั่นหั เธอ็ะถูี้ำ ไม่มีประโยน์เลย
“าวาเธอสวยมา หนูน้อย ถ้ามันเป็นสีแมันะยิ่สวยว่านี้”
อ๊า!!
ร่าบาไม่ปล่อยให้ภาพอีทำร้ายเธอไ้นานนับเธอพุลุาเียระโลไปอบนพื้น
ภาพทาหน้านั่นบิเบื้อราวับรูปภาพที่โนย่ำยี้ เธอระาสายน้ำเลือที่แนออ่อนะออวิ่
ที่บ้านี่
ือที่ไหน ั่ประไร หนี เธอ้อหนี เธอวิ่ไปไ้ไม่ไลมานัภาพเบื้อหน้าทำให้เธอปวหัวอย่านัเธอวิ่ไปอย่าทุลัทุเล
แ้า็ไม่มีเรียวแรพอะพาเธอเิน่อไป
เธอพยายามแม้ะ้อลานไปแ่็ไม่ไ้่วยให้ไปไ้ไลว่าเิม
เธอไ้ยินเพียเสียโวยวายอนในห้อที่เธอหนีมา
แ่เาลับไม่ไ้ามเธอมาแ่เธอ็ฟัที่เาะโนมาไม่รู้เรื่อ้วย
“..
สภาพูไม่ืเลยนะ” เสียทุ้มที่เย็นเยียบับั้วหัวใ เธอไม่ไ้หันไปมอ
แม้มอสิ่ที่อยู่่าหน้า็มอไม่ออแล้วว่าอะไรเป็นอะไร ..
ทามืๆนี่ะพาเธอไปที่ไหน ในหัวพาันประมวลผลอย่าวุ่นวาย
ไม่ว่าะเพราะฤทธิ์ยาเินนา
อาารปวหัวอย่าแร อี .. หรืออะไร็ั่ เพราะอนนี้เธอลั้นมันไม่ไหวแล้ว
ร่าบาอาเียนออมา มันไม่มีอะไร นอาน้ำย่อย น้ำี
และเมือเหนียวๆในระเพาะ
มันเป็นภาพที่ไม่วนมอเอาะเลย แ่มัน็เหมือนะเป็นวามสำเร็อใรนหนึ่
ที่เาสามารถสร้าร่าายใหม่ให้เธอไ้สำเร็
..................................................
โปริามอน่อไป
สวัสีะ นู๋เฮเอะ .. เปิเรื่อมาน่ารัรุบริบ >< เ้ามาแ้ำผิและหล่นะ
อยาลืมอมเม้นไว้้วยนะะ ทุๆอมเม้น เป็นำลัใอย่าีให้ไรท์เลยะ
ความคิดเห็น