ข้อมูลทั่วไปของร้าน

ลำดับตอนที่ #1 : Profile :: SpacE I. YuzaideL [Male / Age : 15]

ชื่อ นามสกุล – ทาคามุระ คิเค็น / สเปซ ไอ. (ย่อมาจากอิมมอร์ทัล) ยูไซเดล (Takamura Kiken / Space I. [Immortal] Yuzaidel)

ลักษณะ (ละเอียดๆ ไปเลยยย) – เส้นผมสีดำยาวระพื้นมัดรวบสูงด้วยวงแหวนสีเงิน ดวงตาสีครามเปล่งประกายประหลาดอยู่ภายใต้กรอบแว่นทรงรีซึ่งส่วนมากจะเป็นฝ้า (ผมบางส่วนปรกหน้าจนบางครั้งมองไม่เห็นดวงตา) ใบหน้าขาวแบบคนไม่เคยโดนแดด ริมฝีปากมักยิ้มอยู่เสมอแต่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นเพราะมักจะยกพัดญี่ปุ่นด้ามหนึ่งขึ้นมาปิดใบหน้าตั้งแต่จมูกลงไปอยู่ตลอด ชุดกิโมโนสีครามถูกปกปิดด้วยเกราะหนังเสริมเหล็กทั้งตัวทับด้วยเสื้อคลุมยาวลากพื้นอีกชั้นหนึ่ง แต่สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือสร้อยดำที่ร้อยไม้กางเขนสีทองซึ่งสลักประโยคที่ว่า ‘Space…only one immortal thing in the world’ ตัวเล็กนิดเดียวเอาไว้ซึ่งเขาจะสวมติดตัวตลอดเวลา รองเท้าบู๊ตหนังครึ่งน่องสีดำผูกเชือกไว้อย่างเรียบร้อยแต่จะถูกขากางเกงกิโมโนที่ยาวลากพื้นปิดเอาไว้ตลอดเวลา การแต่งตัวที่ดูรุ่มร่ามอย่างมากทำให้ดูไม่เหมาะเป็นนักรบเอาเสียเลย (ชอบใส่ชุดโทนดำ น้ำเงิน ขาว ครับ)

นิสัย – สุภาพ รักษามารยาทพอสมควร เกลียดแสงแดดเพราะแพ้ ดังนั้นจึงทำงานในเวลากลางคืนเสมอ เวลาไปไหนชอบไปมาแบบเงียบ ๆ ชอบทำเหมือนกับตัวเองไม่มีตัวตนอยู่จนกว่าจะจำเป็นหรือถูกจับได้เพราะไม่ชอบเจอเรื่องวุ่นวายเท่าไหร่ สายตาแย่กว่าแว่นที่สวมอยู่หลายเท่าตัวแต่ก็ยังดันทุรังใส่ต่อไป พอไปเดินชนอะไรเข้ามักจะยิ้มแห้ง ๆ แล้วคิดในใจว่าไม่น่าเลย แต่ก็ยังคงเป็นอย่างเดิมวันละกว่าสิบสองครั้งเป็นอย่างต่ำ (ชะอ้าว...) มักมองผิดต้องไปคุยกับเสาหรือต้นไม้แทนคู่สนทนาเสมอ แต่บางครั้งยังดีหน่อยที่พูดด้วยผิดคน (เช่นพูดกับ –ตรู๊ดดดดด- คุง กลายเป็นว่าคนที่เขายืนคุยด้วยเป็น – ตรื๊ดดดดดด – คุงแทน) พูดน้อยแบบนับคำได้แต่บทจะพูดมากก็พูดแบบก๊อกแตก... รั่วกระจายฮากระเจิงได้เหมือนกัน ขี้หวงอย่างร้ายกาจแต่ก็ซ่อนอารมณ์ตัวเองได้มากกว่า 90 เปอร์เซ็นต์ ความคิดและวาจาลื่นไหลแบบปลาไหลยังอาย ซ่อนคมที่ตัวมีจนถึงที่สุดจนกว่าจะจำเป็นจริง ๆ ชอบแบกหนังสือเล่มหนากว่า 1 ฟุตไปไหนมาไหนด้วยอยู่เสมอทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าหนัก ขี้เซาอย่างร้ายกาจ จำอะไรแล้วสามวินาทีต่อมาก็แกล้งบอกไปว่าลืมสนิททั้ง ๆ ที่ความจำเป็นเลิศ กว่าจะยอมปริปากบอกออกมาว่ามีข้อมูลก็เกือบจะสายไปทุกครั้ง วัน ๆ ถ้าไม่มีอะไรทำมักนั่งหลับไม่ก็อ่านหนังสือหนามหากาฬเล่มนั้น แต่ส่วนมากฉากที่ได้เห็นคือหลับคาหน้าหนังสือเท่านั้นเอง ชอบแกล้งคู่หูตัวเองเป็นชีวิตจิตใจ (เช่นบอกแผนผิด ๆ แล้วแจ้นหนี แกล้งหลับระหว่างต่อสู้ปล่อยให้อีกคนจัดการแทน หนีไปไหนก็ไม่รู้ทิ้งไว้แต่จดหมายบอกแผน บลา ๆ ๆ ๆ) แค้นฝังลึกและรักฝังใน เรื่องนี้จะไม่ลืมง่าย ๆ แน่นอน เวลาทำงานมักเผลอปล่อยรั่วหากมันไม่ค่อยสำคัญ แต่พองานสำคัญจะเปลี่ยนโหมดจากบ้ารั่วเอ๋อไปเป็นจริงจังขึ้นมามาก เพียงแต่เขาคนนี้ก็ยังคงไม่ทิ้งคอนเซ็ปต์... ยังคงขี้เล่นชอบล้อเล่นกับศัตรูอยู่เท่านั้นเอง (ยกเว้นกรณีโมโหเดือดที่หาได้ยากมากเท่านั้นเอง จึงเหมือนกับเขาเป็นความว่างเปล่าที่ไร้ซึ่งจุดเดือด) จะใจดีเป็นพิเศษกับคู่ต่อสู้ที่ถูกใจ หรืออาจเป็นศัตรูที่เป็นผู้หญิงและเด็ก... รักใครจะทุ่มเทให้คน ๆ นั้นจนถึงที่สุดแม้ว่าเขาจะรักหรือไม่รักตอบ และจะเป็นอย่างนั้นไปชั่วชีวิต ภายนอกชอบทำเหมือนไม่มีความรู้สึก แต่เมื่อกลับเข้าห้องส่วนตัวจะปลดปล่อยออกมาทันทีไม่มีการสนใจ และที่แน่ ๆ จะออกอาการเขิน พูดตะกุกตะกักทันทีที่อยู่ต่อหน้าคนที่ตัวเองชอบ และจะทำทุกอย่างแบบปิดทองหลังพระเสมอ

หมายเหตุ - เรื่องที่เขาจะจำแบบไม่มีวันลืมนั้นมีเพียงไม่กี่เรื่อง (เรื่องเงิน รักใครเกลียดใครแค้นคนไหน อะไรที่ไม่ควรทำอย่างร้ายกาจ ภารกิจสำคัญที่ต้องทำ < อันหลังจะจำได้เฉพาะตอนกำลังทำภารกิจนั้นอยู่) แต่นอกนั้นขอบอกว่า (แกล้ง) ลืมเรียบ...

นิยามคำสั้นๆ ที่แสดงถึงนิสัยของคุณ – ซ่อนคมในความบ้า ซ่อนนภาในฝ่ามือ

มีวิธีการเรียกชื่อคนอื่นยังไง(สนิทและไม่สนิทระบุมาทีละคนเลย) – ท่านพี่ (ใช้กับท่านพี่อาชูร่า) มาสเตอร์(เซจัง) นอกนั้น ไม่ว่าจะสนิทหรือไม่ ถ้าไม่ใช่เพื่อนร่วมงานของตัวเองที่จะเรียกชื่อห้วน ๆ แล้ว จะเรียกเหมือนเดิมหมด แต่เติมคำว่า “คุณ” ที่หน้าชื่อ 

ของรักของหวง(คนที่หวงด้วยนะ) – ศีรษะและเส้นผมของตัวเอง พัด แว่น หนังสือซุปเปอร์หนาที่ลากไปไหนมาไหนด้วย เวลานอน ท่านพี่อาชูร่า และใครก็ตามที่ตัวเองสนิทด้วย

ของกินที่ชอบ – ชาทุกชนิด อาหารจำพวกปลาหรือไก่ 

ของกินที่เกลียด – ของกินรสจัดจ้านไปในทางใดทางหนึ่งที่ไม่ใช่เค็ม โดยเฉพาะรสเผ็ด กาแฟ

สิ่งที่ชอบ  – ความเงียบ ความมืด ความเย็น การนอน ทุกอย่างที่ไม่มีปัญหา บทปรัชญา ศัตรูที่มีฝีมือ และคนที่คุยกันรู้เรื่องทุกอย่างราวรู้ใจกัน (จะมีหรือ...)

สิ่งที่เกลียด บวกกลัวด้วยก็ได้   รู้ไหม มีของที่กลัวจะทำให้เรามีอะไรเล่นกับตัวละครของคุณมากขึ้นเยอะเลย – แมงมุมตัวโต ๆ (อันนี้ทั้งเกลียดทั้งกลัว ถ้าไม่โกยอ้าวก็หาอะไรมาเป็นอาวุธสังหาร) ปรสิตดูดเลือดทั้งหลาย (เจอทีไรเป็นอันไล่ฆ่าตลอด เกลียดมาก...) การถูกหักหลัง คนไม่มีมารยาท (อันหลังนี่เกลียดมากจนอาจเลือดขึ้นหน้าได้ง่าย ๆ) คนพูดไม่รู้เรื่อง ความไม่สงบ เสียงเอะอะ ความร้อนและแสงอาทิตย์ (สองอันหลังสุด เจอที่ไหนเผ่นทุกครั้ง ไม่อยากตายเร็ว !)

ดอกไม้ที่ชอบ – กุหลาบสีขาวที่เปื้อนเลือด หนามยิ่งเยอะขนาดตำมือได้ในครั้งเดียวได้ยิ่งดี เพราะเขามีความรู้สึกว่ามันคือความบริสุทธิ์ที่ถูกย้อมด้วยเปลือกนอกที่อาจดูไม่งดงาม แต่ดอกไม้ก็ยังคงงดงามในแบบของมันได้ แต่ถ้าเป็นในบางครั้ง เขาจะมองว่ามันคือรักแท้อันเจ็บปวด

ดอกไม้ที่เกลียด - ไม่มีเป็นพิเศษ

ลักษณะและความสามารถของอาวุธ– หนังสือเล่มหนาที่ตัวเองชอบแบกไปไหนมาไหนโดยที่หากไม่มีมัน เจ้านายของมันก็เป็นเหมือนคนไร้เวทคนหนึ่งนั่นเอง สามารถสร้างอาวุธ สะท้อนกลับหรือลอกเลียนแบบท่าโจมตีของคนอื่น ๆ ออกมาได้ โดยมีข้อแม้คือ

1. ในกรณีลอกเลียนแบบ จะต้องเคยเห็นท่าโจมตีหรืออาวุธนั้นมาก่อน และจดจำได้ทุกรายละเอียด ส่วนในกรณีไม่ได้ลอกเลียนแบบ จะต้องเพ่งสมาธิที่อาวุธในจินตนาการนั้นอย่างยิ่งยวด ห้ามตกหล่นแม้แต่ชิ้นส่วนเดียวหรือรายละเอียดเดียว มิฉะนั้นหากมันมีส่วนผิดพลาดหรือเรียกออกมาแล้วใช้งานไม่ได้... ก็เป็นความผิดคนเรียก

2. หน้าหนังสือหนึ่งหน้าบรรจุอาวุธได้เพียงชิ้นเดียวเท่านั้น หรือในกรณีเป็นเวทมนตร์ สูงสุดห้ามเกินสี่บทในหนึ่งหน้า (อาจมีการเปลี่ยนแปลงตามระดับของเวทมนตร์) มิฉะนั้นหน้าหนังสือจะหายไปทั้งหน้า ต้องมาตามรวบรวมกันใหม่ซึ่งก็ยังไม่ทราบว่าจะเจอไหม... นี่คือความผิดคนเรียก

3. ในกรณีลอกเลียนแบบ จะต้องให้ผู้ที่เป็นต้นแบบจับปากกามาเซ็นอนุญาตในหน้าหนังสือด้วยตัวเองเสียก่อนจึงจะใช้ได้ มิฉะนั้นหากท่าออกมาผิดพลาดหรือมีพลังแค่ 0.000001% ก็เป็นความผิดคนเรียก...

4. ในการใช้งานแต่ละครั้ง ต้องกรีดเลือดแล้วไล่นิ้วที่เปื้อนเลือดไปตามคาถาเรียกที่จดเอาไว้บนหน้าหนังสือจนครบทุกตัวอักษรเท่านั้นจึงจะใช้ได้ หากรอยเลือดมีส่วนขาดหายหรือลากไม่ครบแม้แต่นิดเดียว... เท่ากับเรียกไม่ได้หรือเรียกออกมาไม่สมบูรณ์... นั่นก็ความผิดคนเรียก

5. กรณีลอกเลียนแบบพลังศัตรู ต้องหาทางเอา ‘ชิ้นส่วน’ ศัตรูมาแทนคำอนุญาต เช่นเส้นผม เศษเล็บ เศษเนื้อ บลา ๆ ๆ ว่าไป มาแปะที่หน้าหนังสือ (มันจะซึมเข้าไปโดยอัตโนมัติ) หากหาไม่ได้... ความผิดคนเรียก

6. ตอนจดคาถาเรียก ห้ามผิดเด็ดขาด เพราะลบไม่ได้ หากคาถาผิดพลาดก็เรียกไม่ได้... ความผิดคนเรียกอีก

7. ถ้าจะทำแค่สะท้อนพลังที่ซัดมากลับไป ก็แค่ผิดหนังสือแล้วคิดซะว่ามันคือไม้เบสบอล... หนักมาก ๆ ... แต่ต้องฟาดแบบโฮมรัน ไม่งั้น... ความผิดคนใช้...

** ในกรณีที่ไม่ได้ใช้เวท ให้เอาเป็นว่าหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือปรัชญาที่ซ่อนมีดบินอาบยาพิษที่บางมากขนาดกระดาษยังอายจำนวนต่าง ๆ กันเอาไว้ในทุกหน้าหนังสือครับ**

ความสามารถพิเศษของตัวเอง – ขี้เซา แต่ในขณะที่หลับยังสามารถต่อสู้และรับรู้ทุกอย่างราวกับตื่นอยู่ได้อย่างแม่นยำ ลางสังหรณ์แม่น (แต่มักไม่บอกใคร)

หนังสือแนวที่ชอบ  - ปรัชญา ไม่ก็นิยายที่เป็นแนวแอ็กชั่นปนตลก

ส่วนสูง – 184

น้ำหนัก - 75

อื่นๆ  -  เพิ่มเติมเต็มที่

คู่ของตัวเรา – (คิดขึ้นมาเองครับ เดี๋ยวข้อมูลจะกรอกให้) ซาคาโนะมิยะ อาราชิ / เมรีน่า ฟีไนเซีย (Sakanomiya Arashi / Meryna Phoenixia) 

ลักษณะ เส้นผมสีดำซอยยาวถึงกลางหลังปล่อยสยาย ดวงตาสีดำขลับเรียบเย็น ใบหน้าขาวหวานดูเย็นชา ชุดที่ใส่เป็นชุดกระโปรงโทนแดงดำรัดรูปพอสมควรซเรยบ เดี๋ยวข้อมูลจะกรอกให้) กับรู้ทุกอย่างราวกับตื่นอยู่ได้อย่างแม่นยำ ลางสังหรณ์แม่นม่งดงาม แต่ดอกไม้ก็ยังคงงดงามใน

ความสัมพันธ์ระหว่างคู่ และตัวเรา แต่คนแต่งพร้อมเสมอที่จะจับแต่งให้ ... หึหึ - เจ้านี่แอบรักเขาอยู่ข้างเดียวโดยที่อีกฝ่ายเขามีบางอย่างที่เราไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น... แต่ที่รู้ ๆ คือเขาเกลียดเรา และยังไม่พอ...ยังไปรักคนที่เรามองว่าเป็นศัตรูอีกด้วย (สามเส้าสิงานนี้)

กินเหล้าได้ไหม  – อย่าเชียว !!

อาการหลังกินล่ะ – ไปซุกหัวร้องไห้...นั่งซึมอยู่แต่ในห้อง แล้วออกอาการฝันกลางวัน ร้องเพลงเสียงแปร่ง ๆ ต่อท้ายด้วยเพ้อถึงแต่คนที่ตัวเองชอบแล้วก็ร้องไห้ไปน่ะสิคร้าบ =/////= (ระวังนะ ห้ามเข้าห้องเจ้านี่ตอนกำลังเมา ถ้าไม่อยากโดนลวนลามโดยที่คนผิดไม่ได้ตั้งใจ !!)