ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ทะเลาะ
“เห้ยไอปีย์ ตื่นได้แล้วโว้ย แกบอกว่าจะมาซ้อมละครไม่ใช่หรือไงว่ะ” เสียงจากหูโทรศัพท์ดังเหือนกับทนดลมาพูดอยู่ข้างๆ ปีย์มนัสลืมไปเลยว่าวันนี้มีนัดซ้อมละครที่มหาวิทยาลัยตอน 8 โมงเช้า
“แล้วนี่กี่โมงแล้ว”
“8 โมง 15 แล้วโว้ย แกยังไม่ตื่นใช่มั้ย ฉันฟังเสียงแกก็รู้แล้ว”
“เออ ขอโทษ เดี๋ยวไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ อย่าบ่นมากได้มะ รำคาญ”
“เดี๋ยวไปถึงพี่ปิ๊กด่าแก อย่ามาให้ฉันช่วยแล้วกัน” พูดจบทนดลก็วางโทรศัพท์ไป
ปีย์มนัสจัดแจงตัวเอง อาบน้ำแต่งตัว ภายใน 15 นาที แล้วลงมาหยิบนมไปเพียงกล่องเดียว ทำให้มารดาของปีย์มนัสบ่นพึมพำว่ามักจะไม่รอบคอบตั้งนาฬิกาปลุกไว้ ต้องให้ทนดลโทรมาปลุกเสมอๆ
“โหยแม่ ปีย์ก็มีลืมบ้างดิ วันๆปีย์เหนื่อยจะตาย ทั้งเรื่องเปียโน แล้วก็เรื่องเรียนอีก”
“แต่ลูกก็ต้องมีความรับผิดชอบนะ คิดดูสิ เพื่อนๆคนอื่นเค้าจะคิดยังไง”
“ค่า แม่”
ไม่นานปีย์มนัสก็พาตัวเองมาถึงตึกคณะทันตแพทย์ศาสตร์ของมหาวิทยาลัย สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เธอ แต่ละคู่ล้วนแต่แสดงออกมาว่าเจ้าของสายตาคู่นั้นรู้สึกไม่พอใจอย่างมากับการปรากฏตัวของปีย์
“นี่ปีย์ พี่คิดว่าปีย์ควรมีความรับผิดชอบมากกว่านี้นะ เราเป็นตัวแสดงเอก ไม่ใช่นึกจะมาก็มา รู้รึปล่าวว่าทุกคนรออยู่”
“ปีย์ขอโทษ ปีย์ลืมจริงๆ อีกอย่าง บทนี้ปีย์ก็ไม่ได้อยากเล่นเท่าไรหรอก ถ้าไม่ใช่พี่ปิ๊กให้ทรายช่วยพูดให้ ปีย์ก็ไม่เล่นหรอก” ฉันพูดออกไปอย่างฉุนเฉียว ก็มันจริงนี่นา บทนี้มันอ่อนหวานซะจนฉันไม่อยากเล่น แล้วจะให้ทำยังไง
“นี่ปีย์ พี่เป็นรุ่นพี่นะ ถ้าเธอจะอวดดีก็ต้องไม่ใช่กับฉัน พี่ว่าเธอไม่ต้องแสดงแล้ว ออกไปเลยดีกว่า”
“แล้วพี่คิดว่าปีย์จะง้อหรอ..”
“เห้ยๆๆๆ หยุดๆๆ พี่ปิ๊กผมขอโทษแทนไอปีย์มันด้วยนะครับ มันปากดีไปหน่อย ไอปีย์มานี่” ไม่รู้ว่านี่เป็นเสียงสวรรค์หรือเสียงจากนรก ไอนิวมันมาขัดจังหวะซะนี่ เฮ้อ
ทนดลกึ่งลากกึ่งจูงปีย์มนัสไปให้ไกลจากสายตาของรุ่นพี่ ทั้งๆที่ปีย์มนัสไม่ยอม ทนดลจึงต้องทั้งพูดทั้งดุว่าควรจะเคารพรุ่นพี่ให้มากกว่านี้
“ไอปีย์แกทำอะไรของแกวะ แกผิดนะครั้งนี้ แล้วแกยังจะไปว่าพี่ปิ๊กอีก”
“อะไร ตกลงแกเข้าข้างพี่เค้าใช่มั้ย ก็ฉันไม่อยากเล่นจริงๆนี่” ฉันพูดปนเสียงน้อยใจ
“โอเค ถ้าแกไม่อยากเล่นก็ไม่ต้องเล่น เพราะตอนนี้พี่เค้าก็คงไม่ให้แกเล่นแล้วด้วย แต่แกควรไปขอโทษ”
“ไอนิว ฉันทำไม่ได้ ฉันด่าเค้าไปแล้ว”
“ปีย์ ทำไมแกดื้อแบบนี้ว่ะ แกผิดนะ ไปขอโทษเหอะ ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไปเป็นเพื่อน” ยังไม่ทันที่ปีย์มนัสจะตัดสินใจ รุ่นพี่อีกคนหนึ่งก็วิ่งกระหืดกระหอบเค้ามาพร้อมด้วยรอยยิ้ม
“น้องปีย์ครับ พี่ว่าน้องกลับเข้าไปแสดงตามเดิมเหอะ เพราะบทนี้เหมาะกับน้องที่สุดแล้ว แต่น้องต้องมีความรับผิดชอบหน่อยนะครับ” ไม่ทันที่ปีย์มนัสจะได้ตัดสินใจ ทนดลก็โพล่งออกไป
“ได้ครับๆ วันนี้ปีย์มันมีธุระด่วนจริงๆเลยมาสาย ขอบคุณมากนะครับ… ไปเร็วไอปีย์” ปีย์มนัสงงกับคำที่ทนดลพูดออกไป แต่ก็ยอมกลับไปซ้อมละครตามเดิม ไม่รู้ว่าที่ยอมกลับไปเพราะความเกรงใจรุ่นพี่หรือเพราะมือใหญ่แตะบ่าเบาๆให้กำลังใจยามที่เดินกลับไปซ้อมละคร
“แล้วนี่กี่โมงแล้ว”
“8 โมง 15 แล้วโว้ย แกยังไม่ตื่นใช่มั้ย ฉันฟังเสียงแกก็รู้แล้ว”
“เออ ขอโทษ เดี๋ยวไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ อย่าบ่นมากได้มะ รำคาญ”
“เดี๋ยวไปถึงพี่ปิ๊กด่าแก อย่ามาให้ฉันช่วยแล้วกัน” พูดจบทนดลก็วางโทรศัพท์ไป
ปีย์มนัสจัดแจงตัวเอง อาบน้ำแต่งตัว ภายใน 15 นาที แล้วลงมาหยิบนมไปเพียงกล่องเดียว ทำให้มารดาของปีย์มนัสบ่นพึมพำว่ามักจะไม่รอบคอบตั้งนาฬิกาปลุกไว้ ต้องให้ทนดลโทรมาปลุกเสมอๆ
“โหยแม่ ปีย์ก็มีลืมบ้างดิ วันๆปีย์เหนื่อยจะตาย ทั้งเรื่องเปียโน แล้วก็เรื่องเรียนอีก”
“แต่ลูกก็ต้องมีความรับผิดชอบนะ คิดดูสิ เพื่อนๆคนอื่นเค้าจะคิดยังไง”
“ค่า แม่”
ไม่นานปีย์มนัสก็พาตัวเองมาถึงตึกคณะทันตแพทย์ศาสตร์ของมหาวิทยาลัย สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เธอ แต่ละคู่ล้วนแต่แสดงออกมาว่าเจ้าของสายตาคู่นั้นรู้สึกไม่พอใจอย่างมากับการปรากฏตัวของปีย์
“นี่ปีย์ พี่คิดว่าปีย์ควรมีความรับผิดชอบมากกว่านี้นะ เราเป็นตัวแสดงเอก ไม่ใช่นึกจะมาก็มา รู้รึปล่าวว่าทุกคนรออยู่”
“ปีย์ขอโทษ ปีย์ลืมจริงๆ อีกอย่าง บทนี้ปีย์ก็ไม่ได้อยากเล่นเท่าไรหรอก ถ้าไม่ใช่พี่ปิ๊กให้ทรายช่วยพูดให้ ปีย์ก็ไม่เล่นหรอก” ฉันพูดออกไปอย่างฉุนเฉียว ก็มันจริงนี่นา บทนี้มันอ่อนหวานซะจนฉันไม่อยากเล่น แล้วจะให้ทำยังไง
“นี่ปีย์ พี่เป็นรุ่นพี่นะ ถ้าเธอจะอวดดีก็ต้องไม่ใช่กับฉัน พี่ว่าเธอไม่ต้องแสดงแล้ว ออกไปเลยดีกว่า”
“แล้วพี่คิดว่าปีย์จะง้อหรอ..”
“เห้ยๆๆๆ หยุดๆๆ พี่ปิ๊กผมขอโทษแทนไอปีย์มันด้วยนะครับ มันปากดีไปหน่อย ไอปีย์มานี่” ไม่รู้ว่านี่เป็นเสียงสวรรค์หรือเสียงจากนรก ไอนิวมันมาขัดจังหวะซะนี่ เฮ้อ
ทนดลกึ่งลากกึ่งจูงปีย์มนัสไปให้ไกลจากสายตาของรุ่นพี่ ทั้งๆที่ปีย์มนัสไม่ยอม ทนดลจึงต้องทั้งพูดทั้งดุว่าควรจะเคารพรุ่นพี่ให้มากกว่านี้
“ไอปีย์แกทำอะไรของแกวะ แกผิดนะครั้งนี้ แล้วแกยังจะไปว่าพี่ปิ๊กอีก”
“อะไร ตกลงแกเข้าข้างพี่เค้าใช่มั้ย ก็ฉันไม่อยากเล่นจริงๆนี่” ฉันพูดปนเสียงน้อยใจ
“โอเค ถ้าแกไม่อยากเล่นก็ไม่ต้องเล่น เพราะตอนนี้พี่เค้าก็คงไม่ให้แกเล่นแล้วด้วย แต่แกควรไปขอโทษ”
“ไอนิว ฉันทำไม่ได้ ฉันด่าเค้าไปแล้ว”
“ปีย์ ทำไมแกดื้อแบบนี้ว่ะ แกผิดนะ ไปขอโทษเหอะ ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไปเป็นเพื่อน” ยังไม่ทันที่ปีย์มนัสจะตัดสินใจ รุ่นพี่อีกคนหนึ่งก็วิ่งกระหืดกระหอบเค้ามาพร้อมด้วยรอยยิ้ม
“น้องปีย์ครับ พี่ว่าน้องกลับเข้าไปแสดงตามเดิมเหอะ เพราะบทนี้เหมาะกับน้องที่สุดแล้ว แต่น้องต้องมีความรับผิดชอบหน่อยนะครับ” ไม่ทันที่ปีย์มนัสจะได้ตัดสินใจ ทนดลก็โพล่งออกไป
“ได้ครับๆ วันนี้ปีย์มันมีธุระด่วนจริงๆเลยมาสาย ขอบคุณมากนะครับ… ไปเร็วไอปีย์” ปีย์มนัสงงกับคำที่ทนดลพูดออกไป แต่ก็ยอมกลับไปซ้อมละครตามเดิม ไม่รู้ว่าที่ยอมกลับไปเพราะความเกรงใจรุ่นพี่หรือเพราะมือใหญ่แตะบ่าเบาๆให้กำลังใจยามที่เดินกลับไปซ้อมละคร
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น