แล้วเราก็รักกัน(จนได้)

ลำดับตอนที่ #1 : วันฝนตก

          ดวงตากลมโตมองดูสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลดละจากตึกห้องสมุดของมหาวิทยาลัย  เธอยกนาฬิกาข้อมือเรือนจิ๋วขึ้นมาดูเวลา  นาฬิกาบอกเวลา 5 โมงเย็น  เธอเริ่มจะหงุดหงิดกับคนที่บอกว่าจะมารับซะแล้ว ก็นี่เวลามันผ่านไปตั้ง 15 นาทีแล้วนี่ จะให้ไม่อารมณ์เสียได้ไง

         “นาฬิกาของไอนิวมันช้า 15 นาทีรึไงเนี่ย ถึงยังไม่มารับซะที คอยดูนะ ถ้ามาถึงแม่จะด่าให้ร่วงเลย”

          เวลา 15 นาทีสำหรับคนอื่นๆ คนจะไม่ต้องให้บ่นมากนัก แต่สำหรับ ปีย์มนัส สาวอารมณ์ร้อนอย่างเธอแล้ว ย่อมทนไม่ได้แน่นอน

          “ปี๊นๆๆๆ”  เสียงแตรรถดังขึ้น พร้อมกับเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือเครื่องจิ๋วที่ดังเพียงครู่เดียวแล้วเงียบไป เป็นสัญญาณเตือนว่าผู้ โทรมาถึงที่หมายแล้ว

          “นี่นิว แกมาช้า 15 นาทีนะยะ นาฬิกาช้ารึไง หรือว่ามัวแต่จีบสาวๆอยู่” หญิงสาวโพล่งออกมาทันทีเมื่อก้าวขึ้นรถยนต์และปิดประตูแล้วเรียบร้อย

          “คุณปีย์ครับ กระผมมิใช่ทาสในเรือนเบี้ยนะครับ  แกไม่เห็นรึไง ฝนมันตกกระหน่ำเอาเป็นเอาตายขนาดนี้ รถก็โคตรติดหว่ะ แกยังจะมาว่าฉันอีก   ผมมารับเนี่ยก็บุญโขแล้วครับคุณหญิง”

           “ก็แกบอกว่าจะมารับเองนี่  แล้วแกรู้มั้ย ห้องสมุดไม่มีคนเลยฉันนั่งอยู่คนเดียวน่ากลัวจะตายไป”

           “อย่างแกไม่ต้องกลัวอะไรหรอก ผีกลัวแกอยู่แล้ว”

           “พลั่ก!! ๆ”  แน่นอนนี่คือเสียงจากมือของปีย์ที่ทุบลงบนต้นแขนของนิว

           “โอ้ย! เจ๊บนะโว้ย ยัยปีย์ แกบ้ารึไง นี่คนนะไม่ใช่กระสอบทราย พูดความจริงก็โกรธไปได้”

          “ไม่พูดกับแกแล้ว รีบๆไปส่งบ้านเร็ว ง่วง” ปีย์มนัสพูดพร้อมหาวแล้วหลับตาลง เป็นอันว่าสงครามน้ำลายคราวนี้สงบลง โดยนิวเป็นผู้ชนะ