NCT | เพื่อน(?)ข้างห้อง JaeMark

ลำดับตอนที่ #7 : -07- Make It Official

-07-

MAKE IT OFFICIAL

--

มาร์คตื่นขึ้นมาเพราะอีกคนลุกขึ้นมาเล่นกับแมวอยู่ข้าง ๆ เขา ได้ยินเสียงพูดคุยกับแมวอยู่แว่ว ๆ แต่ก็จับใจความอะไรไม่ได้มากนักเพราะสติยังไม่ค่อยเข้าที่เข้าทาง แต่ก็ลืมตาขึ้นมาดูแจฮยอนที่กึ่งลุกกึ่งนั่ง เอนหลังพิงกับหัวเตียงและให้มูมินนอนอยู่บนขาที่เหยียดยาวของตัวเอง เกาคางให้มูมินที่เงยหน้าจนสุดคอและหลับตาพริ้มมาทางเขา ดวงตากลมโตของมาร์คเงยหน้าขึ้นดูเจ้าของห้องและแมวที่กำลังมีโมเมนท์ด้วยกันก็อดยิ้มไม่ได้จริง ๆ นั่นแหละ มันน่ารักออก ใช่มั้ยล่ะ

มือเล็กเอื้อมไปลูบหัวมูมินด้วยความเอ็นดู ปากก็ยิ้มออกมาจาง ๆ ก่อนที่แจฮยอนจะเลื่อนมือมาลูบผมของมาร์คอย่างแผ่วเบา เหมือนกับที่คนน่ารักทำให้แมวของเขา แลกกันเหรอ?

คนโดนลูบหัวแกล้งหลับตาพริ้มเลียนแบบเวลาที่โดนลูบหัวอย่างที่มูมินทำ จนเรียกเสียงหัวเราะจากเจ้าของห้องและทำให้ตัวเองหัวเราะตามได้ไม่ยากนัก “มาเป็นแมวอีกตัวให้เราเลี้ยงมั้ย” แจฮยอนเอ่ยถาม

มาร์คคลี่ยิ้มเล็กน้อยแต่ไม่ยอมตอบอะไร ปล่อยให้อีกคนลูบหัวเขาแบบนั้นอยู่สักพัก จริง ๆ มันก็สบายดีนะ

ลุกขึ้นนั่งแล้วเอ่ยกับแจฮยอนและมูมินว่า “อรุณสวัสดิ์” อย่างเป็นทางการ แจฮยอนโน้มตัวเข้ามาก่อนจะเกาคางให้มาร์คอีกครั้ง ซึ่งอีกคนก็เชิดหน้าขึ้นให้อีกคนได้เกาคางเขาได้ถนัด จนรู้สึกว่ามันเริ่มจั๊กกะจี้ เลยปัดมืออีกคนออก “จั๊กกะจี้แล้วเว้ย”

“ขอโทษ” แจฮยอนเอ่ยเสียงแผ่ว “ทีหลังจะทำเบา ๆ นะ”

“บางทีก็ไม่ใช่แมวมั้ยล่ะ” พอให้เล่นได้ก็เอาใหญ่เลยนะ “เพื่อนเล่นเหรอ”

“อ้าว ไม่ใช่เพื่อนเหรอ” เลิกคิ้ว พลางเอียงคอถาม “งั้นเป็นแฟนก็ได้นะ ไม่ถือหรอก” พูดจบก็ยิ้มหวาน ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนมาร์คต้องใช้นิ้วจิ้มหน้าผากดันออกไป ได้คืบแล้วเอาศอกตลอด

“ไปอาบน้ำละ”

“อาบด้วย”

“เยอะไปแล้วนะ”

“แล้วเท่าไหร่จะพอดีล่ะ”

“ไม่รู้ คิดไม่ออก” มาร์คหันกลับมาตอบคำต่อล้อต่อเถียงพร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่ไปหยิบมาจากตรงระเบียงแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่อแปรงฟันและล้างหน้า “เอาเป็นว่าไม่กวนนะ”

“โอเคไม่กวน” แจฮยอนยิ้มกว้างยกมือสองข้างขึ้นอย่างยอมแพ้ นั่นเป็นภาพสุดท้ายก่อนที่มาร์คจะเดินเข้าห้องน้ำไป ส่ายหน้ายิ้ม ๆ ให้กับตัวเองในกระจก แล้วหยิบแปรงสีฟันขึ้นมา

ในขณะที่กำลังจะบีบยาสีฟันลงไป พลันสายตาเหลือบมองไปเห็นมูมินนั่งจ้องหน้าเขาอยู่จากในอ่างล้างมือ มาร์คไม่เคยอ่านดวงตากลมโตสีฟ้าสดใสของมันออกเลยสักครั้ง ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเจ้าแมวขาวอวบขนฟูตัวนี้ต้องการอะไรกันแน่ ไม่เหมือนกับเจ้าของที่มองทีไรก็ต้องหลบตาทุกทีเพราะความรู้สึกที่แสดงออกผ่านสายตาที่มันชัดเจนมาก ๆ

เลยทำให้มาร์คต้องชะโงกหัวออกมาถามแจฮยอนที่นั่งดูทีวีอยู่บนเตียงข้างนอกนั่นอย่างช่วยไม่ได้ เพราะถ้ามูมินยังคงอยู่ตรงนี้อาจจะเปียกเวลาที่เขาล้างหน้าก็ได้

“เจย์ ทำไมมูมินอยู่ในห้องน้ำอะ”

“ไม่กวนสิมาร์ค” พูดย้อนอีกคนอย่างยียวน ซึ่งมาร์คที่กำลังจะอุ้มมูมินออกมาก็ชะงัก เพราะเจออีกคนที่ลุกจากเตียงเดินเข้ามาดูในห้องน้ำ หยิบถ้วยเล็ก ๆ ที่คว่ำไว้อยู่ข้างแก้วใส่แปรงสีฟันขึ้นมาก่อนจะเปิดน้ำจากก๊อกตรงอ่างล้างมือจนเกือบเต็มแล้วยื่นให้มูมิน ซึ่งกระโดดขึ้นมากินน้ำโดยทันที คนตัวสูงกว่าเลยอธิบาย “มูมินต้องกินน้ำตรงนี้ตอนเช้าน่ะ”

“แล้วที่อื่นไม่ได้เหรอ” มาร์คถาม

“เคยลองแล้ว ไม่กิน”

คนฟังหัวเราะพรืด แอบคิดอยู่นิด ๆ ว่าเจ้าแมวนี่ก็เรื่องมากเหมือนกันแฮะ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เว้นเสียแต่ว่าก็ทำธุระส่วนตัวของตัวเองต่อไป ซึ่งอีกคนที่พิงขอบประตูยืนดูเขาอยู่ก็ขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะมาหยิบแปรงสีฟันและยืนอยู่ข้าง ๆ เขา “แปรงด้วยสิ”

มาร์คขยับให้อีกคนเดินเข้ามาได้ พอดีกับที่มูมินก็เดินออกจากห้องน้ำไป ทั้งสองคนแปรงฟันอยู่ด้วยกันแล้วก็เป็นมาร์คที่บ้วนปากออกไปก่อนเพราะแปรงฟันเสร็จก่อนแล้ว และออกไปนั่งดูทีวีรออีกคนอยู่ข้างนอก

“เราเสร็จแล้ว จะอาบน้ำต่อมั้ย” แจฮยอนเดินออกมา เช็ดหน้าที่ล้างเสร็จแล้วด้วยผ้าขนหนู “หรือจะให้เราอาบก่อน?”

มาร์คลุกขึ้น “เราขออาบก่อน”

“อาบน้ำพร้อมกันไปเลยดีมะ ประหยัดเวลา”

มาร์คไม่ตอบ ทำแค่จ้องและย่นจมูกใส่อีกคนเล็กน้อยก่อนจะปิดประตูห้องน้ำ ไม่ทันให้แจฮยอนที่แกล้งทำเป็นวิ่งตามหลังไป ได้ยินเสียงหัวเราะร่ามาจากอีกฝั่งของประตู อะไรจะอารมณ์ดีเบอร์นั้นวะ

ไม่ใช่ว่าพอเป็นแฟนกันนี่จะจับปล้ำเลยเหรอ

เขาทำธุระส่วนตัวจนเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนชุดเดิมที่ใส่เมื่อคืน รีบมากจนเผลอลืมหยิบชุดจากวันนี้เข้ามา

จริง ๆ ล็อบบี้ข้างล่างน่าจะเปิดให้เขายืมกุญแจสำรองมาได้แล้ว แต่ว่าเพราะตัวเขาเองล็อคกุญแจด้วยแม่กุญแจนี่แหละ เลยต้องทำให้ไม่สามารถเปิดห้องได้ และกลับไปเอาที่มหา’ลัย ถอนหายใจให้กับความไม่มีสติของตัวเองเมื่อวานนี้ เงยหน้าขึ้นมาเพราะเสียงทักของแจฮยอน

“ทำไมใส่ชุดนอนอะ”

“เราลืมหยิบชุดเข้าไป มีเสื้อให้ยืมใส่มะ”

“มี เดี๋ยวเอามาให้” แล้วก็เดินไปหยิบเสื้อยืดมาให้จากในตู้แล้วยื่นให้ มาร์คกล่าวขอบคุณก่อนที่แจฮยอนจะเดินผ่านเขาไปเข้าห้องน้ำ

คนน่ารักพูดต่อว่า “รีบอาบน้ำนะ หิวแล้ว”

แต่แจฮยอนหันกลับมาทำหน้าตาย “ก็บอกให้อาบพร้อมกันก็ไม่เชื่อ จะได้เสร็จไว ๆ” แล้วรีบปิดประตูห้องน้ำหนี

มาร์คทำอะไรไม่ได้ จะตะโกนไล่หลังไปแต่ก็คิดคำไม่ออก เลยได้แต่เขินหน้าแดงอยู่คนเดียวกับแมวอีกหนึ่งตัวที่นั่งจ้องเขาอยู่ พึมพำกับเจ้ามูมินที่นอนเล่นอยู่บนเตียงของแจฮยอนว่า “นี่ปกติเป็นคนชอบบังคับเหรอ” ไม่ทันได้ฟังคำตอบก็ไปหยิบกางเกงที่ผึ่งไว้ด้านนอกมาสวมแล้วตามด้วยเสื้อที่อีกคนให้มา เป็นเสื้อยืดสีขาว ที่มีลายกราฟฟิคเท่ ๆ อยู่ตรงกลาง

ถ้ามูมินตอบมาร์คก็คงไม่ยืนอยู่ตรงนี้หรอกถ้าจะให้พูด

มองเห็นแผ่นกระดาษโพสท์อิทที่ติดอยู่ตรงประตู เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปมันไว้ ก่อนจะอมยิ้มอยู่กับตัวเอง ตั้งค่าเป็นวอลเปเปอร์ในโทรศัพท์ หันไปหามูมินที่นั่งเล่นอยู่ตัวเดียวตรงพื้นหน้าทีวี เลยหันไปอุ้มเจ้าเหมียวตัวนั้นมานอนบนตัวเอง ลูบหัวเกาคางไปตามประสา (แอบขยำด้วยความมันเขี้ยวด้วยนิดนึง อย่าบอกแจฮยอนนะ) จนเผลองีบไปเพราะอีกคนอาบน้ำแต่งตัวนานเหลือเกิน

รับรู้ได้ถึงแรงสะกิดจากอีกคนที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียงข้างตัวเขา แจฮยอนแต่งตัวเสร็จแล้ว “ออกไปเอากุญแจเลยมั้ย วันนี้วันเสาร์ตึกเปิดรึเปล่า”

มาร์คขยับมูมินที่นอนหลับอยู่บนตักให้ไว้ข้างตัว ก่อนจะดันตัวขึ้นนั่ง พยักหน้าเบา ๆ “เปิด แต่ออกไปกินข้าวก่อนได้มะ หิวอะ”

“ไปดิ กินไรดี”

เพราะตกลงกันไม่ได้สักที เลยมานั่งกินขนมที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อหน้าหออยู่บนรถนี่แหละ ในระหว่างที่นั่งกันออกไปยังมหา’ลัย และด้วยความที่วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ถนนจึงโล่งและผู้คนไม่ค่อยหนาตาเท่าไรนัก ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงและหาที่จอดรถได้ด้วยความว่องไว ประหยัดเวลาไปได้มากโข

มาร์คกับแจฮยอนเดินเข้าไปในตึกที่วันนี้ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่เลย ยกเว้นก็แต่คนดูแลอาคารเรียนที่เข้ามาตรวจตราความเป็นระเบียบเรียบร้อยบ้างในบางที เขาเดินตรงไปยังห้องที่คาดว่าน่าจะลืมกุญแจของตัวเองไว้

คนตัวเล็กกว่าถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่ากุญแจของตัวเองยังเสียบคาตู้เก็บของซึ่งเป็นตู้ของเขาอยู่ตรงนั้น ไม่ได้หายไปไหน

เขาคงลืมไว้ตอนที่เจโน่โทรหาเมื่อวานว่าแจฮยอนรออยู่ที่หอสมุดแล้ว เลยรีบออกไปโดยไม่ได้ตรวจว่ามีอะไรที่ตัวเองลืมไว้บ้าง

แจฮยอนที่เดินตามเข้ามาก็ลูบหัวของมาร์คพร้อมกับโยกเบา ๆ ยิ้มให้เมื่อมาร์คหันมาหาเขา

“ปะ ได้กุญแจแล้ว อยากไปไหนต่อมั้ย”

มาร์คส่ายหน้า “อยากกลับไปนอนเล่นที่ห้องอะ”

“ไปนอนด้วยได้มะ”

“ไม่เหลือที่ให้หายใจหน่อยเหรอ เอะอะหยอดตลอดเลยเว้ย”

อีกคนหัวเราะ แล้วตอบคนน่ารักกลับไป “เผื่อได้”

มาร์คถอนหายใจ แต่ดู ๆ ไปแล้วเหมือนหัวเราะพรืดออกมาเสียมากกว่า “งั้นก็ไปนอนเล่นกัน ดูหนัง เล่นเกม ซื้อกับข้าวไปกินด้วยกันถึงเย็นเลยมะ ขี้เกียจออกมาแล้วอะ”

ถือว่าเป็นการตอบแทนที่ให้นอนค้างที่ห้องหนึ่งคืนก็แล้วกันนะ

แจฮยอนพยักหน้า “ได้ครับ” แล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากตึกไป

--

ในระหว่างที่ออกไปซื้อของในร้านแถว ๆ หอพัก หลังจากที่ตกลงกันได้แล้วว่าจะซื้ออะไรไว้กินเป็นมื้อเย็น ต่างคนก็ต่างแยกกันออกไปซื้อของใช้ส่วนตัวของตัวเอง จนกระทั่งแจฮยอนซึ่งเลือกของเสร็จแล้วก็ออกเดินตามหามาร์ค และพบเข้ากับมาร์คที่ยืนอยู่กับผู้ชายอีกคน ที่ดูยังไงก็เหมือนกับอีกคนกำลังคิดอะไรมากกว่านั้น ขยับเข้ามาชิดกันเสียขนาดนั้น และคนน่ารักของเขาก็ถอยหลังไปจนจะชนกับชั้นวางของอยู่แล้ว

เมื่อแจฮยอนเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเดินเข้าไปแล้วดึงแขนของมาร์คออกมาจากชายแปลกหน้าคนนั้น

“มีอะไรเหรอ” แจฮยอนถามเสียงเรียบ

“อ๋อ เปล่าครับ ไม่มีอะไร” ชายคนนั้นตอบ แต่อีกคนก็ไม่ได้วางใจ มาร์คก็เดินตามแจฮยอนที่ออกแรกดึงเขาออกไปให้ห่างจากตรงนั้น แต่ไม่วายคนนั้นก็ตะโกนไล่หลังมา “เดี๋ยวพี่โทรหา”

มาร์คหันหลังไปมอง แต่แจฮยอนก็จับมืออีกคนลากให้เดินตามเขาออกไปมากขึ้น

พอออกมาได้สักระยะ แจฮยอนก็ถามมาร์คในระหว่างที่เดินไปด้วย “ได้ของครบยัง”

“ครบแล้ว” มาร์คตอบเสียงอ้อมแอ้ม เดินตามแจฮยอนที่เดินนำเขาไป

แล้วขายาว ๆ นั่นก้าวเร็วซะจนเขาเดินตามแทบไม่ทัน จะรีบไปไหนของเขาวะ

ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่ได้มีใครพูดอะไรขึ้นมาอีกเลย มาร์คเดินตามคนตัวสูงกว่าที่ถือทั้งถุงของเขาและของตัวเองเดินออกมาจากร้าน ขึ้นรถ นั่งมาบนรถจนถึงที่หมาย ซึ่งก็คือที่พักของพวกเขา ช่างเป็นบรรยากาศความเงียบที่น่าอึดอัด แต่มาร์คก็ไม่คิดจะกวนอะไรเพราะอีกคนแค่อาจจะอารมณ์ไม่ดี เพียงแค่เขาเองไม่รู้สาเหตุเท่านั้น แต่ก็ไม่กล้าแหย่เลยเพราะแจฮยอนดูน่ากลัวมาก พอเดินมาถึงประตูหน้าห้อง มาร์คก็เอ่ยถามขึ้น “แล้วจะยังมาห้องเรามั้ย”

อีกคนไม่ตอบ แต่ถามคำถามกลับคืน “เมื่อกี๊คนนั้นมันพูดอะไรกับนายบ้าง”

มาร์คเม้มปากแน่น ใบหน้าขึ้นสี “เข้ามาก่อนแล้วกัน” ไขกุญแจห้องแล้วเดินเข้าไป ก่อนจะให้แจฮยอนเดินตามเข้ามา และวางของทุกอย่างลงบนโต๊ะในส่วนครัว แล้วเดินตามมาร์คมานั่งอยู่ตรงโซฟา

คนน่ารักหันมาหาแจฮยอนที่ทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ เขา “คนนั้นเขาทำทีเหมือนจะเข้ามาถาม ทำแบบสำรวจ อะไรทำนองนี้แหละ ขอเงินเราไปบริจาค แต่เราไม่ได้ให้ไปนะ เพราะเราไม่ได้คิดว่าเขาเป็นคนดีอะไรขนาดนั้น”

“...” แจฮยอนยังคงเงียบ รอให้อีกคนพูดต่อ

“เขาก็ถามว่าเรามีแฟนรึยัง เราก็ตอบไปว่ายัง” ใบหน้าน่ารักหันมามองแจฮยอน “ก็นั่นแหละ จะขอจีบเราด้วย”

“แล้วนายก็ให้เบอร์มันไป?” ถึงตรงนี้อีกคนเริ่มเสียงดังแล้วแฮะ

“ก็ตอนแรกเขาขออะ...แต่ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าเขาจะมาขอจีบนี่” มาร์คเพิ่มระดับเสียงขึ้นตามแจฮยอนไปเล็กน้อย พูดกันดี ๆ ก็ได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องเสียงดังเลย อยู่กันสองคนเอง ตะโกนทำไม

ก่อนที่คนฟังจะถอนหายใจออกมา “ทำไม...” ถึงได้ซื่อขนาดนี้นะ

“แต่เขาฟังเราผิดไปตัวนึง ก็คงโทรมาไม่ติดเราหรอก เราเลยไม่ได้คิดอะไรมาก” มาร์คตอบอย่างร่าเริงพร้อมกับยิ้มตาหยี เอียงหน้ามองอีกคน “นี่หึงเราอยู่เหรอ”

“มาก” แจฮยอนตอบ พยายามปั้นหน้าขึงขัง ทั้งที่ใจในนั้นเหมือนยกโลกทั้งใบออกจากอก แต่ก็ดูเหมือนว่าความพยายามเก๊กหน้าขรึมจะไม่เป็นผลสำเร็จเพราะอีกคนทำตัวน่ารักอยู่ตรงหน้าเขานั้นชวนให้ยิ้มตามเหลือเกิน “ปกติมีคนมาขอจีบเยอะเหรอ”

คนตัวเล็กกว่าส่ายหน้าไปมา “เนี่ย เพิ่งมีคนหลงผิดมาสองคนนี่แหละ” พูดเสร็จแล้วก็หัวเราะย่นจมูก ราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลกมาก ๆ จนอีกคนอดไม่ได้ที่จะหยิกปลากจมูกนั่นเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู

“น่ารักขนาดนี้ต้องเป็นแฟนเราแบบเป็นทางการได้แล้วนะ”

“ฮะ?”

“ไม่ให้คนอื่นมาจีบแล้วนะ” แจฮยอนพูดเชิงเอาแต่ใจ “แล้วนี่ก็ไม่ใช่ประโยคคำถามด้วย อันนี้คือประโยคบอกเล่า”

“ไม่อะ เราว่านี่ประโยคคำสั่ง” มาร์คเถียงยิ้ม ๆ

ไม่คิดเลยแฮะว่าจะขอเป็นแฟนเร็วขนาดนี้ เหมือนอีกคนเพิ่งขอจีบเขาไปไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมานี้เอง แต่จริง ๆ เขาก็แอบคิดไว้แล้วแหละว่าอีกคนน่าจะต้องขอ เพราะถ้านานไปแล้วยังไม่ขอ และถ้าแจฮยอนยังไม่มีคนที่สนใจ มาร์คก็คิดว่าตัวเขาเองนี่แหละจะไปขออีกคนเป็นเอง

“ก็หึงอะ แล้วอยากเป็นมั้ยล่ะ แฟนเราเนี่ย” พยายามวกกลับเข้ามาเรื่องตัวเองเมื่อเห็นท่าทางอีกคนพยายามพาออกนอกเรื่อง

“เป็นก็ได้ แต่อย่าโกรธน่ากลัวแบบเมื่อกี๊อีกนะ”

เป็นแฟนกันแล้วอะ เออ ตลกดี

“แต่เราน่ากลัวเหรอ”

“เออสิ” มาร์คตอบออกไปแทบจะทันที “เหมือนจะระเบิดออกมาตอนไหนก็ไม่รู้อะ”

“ขอโทษ” แจฮยอนเอ่ยเสียงแผ่ว “แต่ถ้าเราพูดไปตอนนั้นเราอาจจะตะคอกใส่มาร์คเลยก็ได้ เราขี้หวงอะ เลยพยายามทำให้ตัวเองใจเย็นก่อนอะ”

แต่มาร์คก็ส่ายหน้าน้อย ๆ ปากเล็ก ๆ นั่นคลี่รอยยิ้ม แล้วพึมพำเบา ๆ ว่า “ไม่เป็นไร”

“งั้นเป็นแฟนกันแล้วขอหอมแก้มหน่อย” คนหล่อตรงหน้ามาร์คพูด เหมือนจะพูดเล่นแต่ตัวเขาจับได้ถึงความจริงจังที่อยู่ในน้ำเสียง และเขาก็เดาไว้ไม่มีผิดเลย พอเป็นแฟนแล้วหยอดหนักกว่าเดิมอีก

“งั้นไม่เป็นแฟนละ ขอลาออก”

“ไม่ได้ดิ แฟนไม่อนุญาต เดี๋ยวไปเอามูมินมาก่อนนะ” พูดแค่นั้นแล้วก็รีบฉกชิงความหอมจากแก้มเนียนแล้ววิ่งออกไป

มาร์คยืนงง ยกมือขึ้นมาปิดหน้าสีแดง ๆ ที่มาจากความเขินเมื่อครู่ วันนี้เขินจนต้องปิดหน้าถี่ไปรึเปล่าวะ พอตั้งสติได้แล้วก็เอาของที่ซื้อมาเก็บให้เข้าที่ในระหว่างรออีกคนกลับเข้ามา

ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องของเขาอีกครั้ง แจฮยอนถือแมวอุ้มเข้ามาหาเขาที่นั่งพักอยู่ตรงโซฟา “นี่มูมิน นี่แม่นะ” ทำการแนะนำตำแหน่งใหม่ของตัวเขาให้แมวตัวเองเสร็จสรรพ

แต่มาร์คไม่เห็นด้วย “แม่บ้านเอ็งเดะ”

“เอ้า ก็เราเป็นพ่อแล้วอะ มาร์คก็ต้องเป็นแม่สิ เป็นแม่ก็ต้องพูดเพราะ ๆ นะ” พ่อมูมินตอบกลับมาหน้าตาเฉย

“แล้วทำไมต้องเป็นแม่วะ” คนน่ารักยังคงเถียง ก็เขาไม่ได้อยากจะเป็นแม่สักหน่อย นี่ก็จะมัดมือชกกันตลอดเลยรึไงนะ

แต่ดูจากท่าทางแล้วแจฮยอนก็มิได้นำพา “ก็เพราะน่ารักไง เลยให้เป็นแม่”

“เจย์ก็น่ารัก ก็เป็นแม่ได้เหมือนกันสิ”

มาร์คเม้มปาก ก่อนที่แจฮยอนจะหัวเราะออกมาแล้วถามอีกคนว่า “เราน่ารักเหรอ แล้วรักเรามั้ย”

“ไม่พูดและ” เพราะรู้สึกว่ามันเริ่มเข้าตัวเองมากขึ้นทุกทีที่พวกเขาเถียงกัน ทำไมเถียงแพ้ตลอดเลยวะ สกิลการต่อล้อต่อเถียงแจฮยอนของมาร์คอ่อนด๋อยขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย

“พูดหน่อยดิ นะ” คนหล่อของมาร์คยังคงอ้อน “แต่เราชอบมาร์คนะ”

หมดแล้วแหละ ความอดทนที่สั่งสมมา เถียงอะไรก็แพ้ ลูกอ้อนก็แพ้ หมดกัน

“อือ ชอบเหมือนกัน”

“รู้สึกไม่นกแล้วอะมูมิน ดีใจ” แจฮยอนพูดกับแมวของตัวเองที่นอนอยู่ระหว่างเขาทั้งคู่

มาร์คหัวเราะทำลายความประหม่าของตัวเองก่อนจะลุกขึ้นแล้วถามแจฮยอน “หิวแล้วอะ ทำไรกินกันดี”

แจฮยอนยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นตามมาร์คไปที่ส่วนครัวแล้วทำอาหารกัน อาจจะมีขัดเขินไปบ้าง แต่ก็มีความสุขมาก

ทำอาหารง่าย ๆ แค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็ดูจะอร่อยกว่าอาหารมื้อหรูที่ต้องออกไปควักเงินจ่ายแพง ๆ เสียอีก การนั่งดูหนังในทีวีที่ห้อง ก็ดูเหมือนจะดีกว่าการออกไปดูในโรงภาพยนตร์ อาจจะเพราะคนที่เราใช้เวลาด้วยมันคือคนพิเศษที่แค่พอได้อยู่ข้าง ๆ ก็มีความสุขมาก ๆ แล้วมั้ง

--

แต่พอเปลี่ยนสถานะกันแล้ว ทั้งมาร์คและแจฮยอนก็ไม่ได้คิดว่าความรู้สึกหรืออะไรต่าง ๆ รอบตัวเขาทั้งสองจะเปลี่ยนไปมากมายขนาดนั้น มันก็เหมือนกับตอนที่อีกคนขอจีบเขานั่นแหละ ทั้งคู่ยังคงตัวติดกันเหมือนเดิม คุยกันเหมือนเดิม ใช้ชีวิตเป็นเพื่อนกัน เป็นพื้นที่สบาย ๆ ของกันและกัน อันไหนมีความเห็นไม่ตรงกันก็ค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนกันไป เพียงแค่แจฮยอนรุ่มร่ามกับเขามากกว่าเดิมเท่านั้นเอง และมาร์คที่ตอนแรกดูเหมือนจะขัดขืน แต่ตอนนี้ก็สมยอมมากไปกว่าครึ่งแล้ว ส่วนทักษะการเถียงก็ยังไม่พัฒนาเหมือนเดิม แต่มาร์คไม่ยอมแพ้แค่นี้แน่

เพราะถ้าจะบอกว่าชีวิตของเขาทั้งคู่มันเปลี่ยน อาจจะต้องย้อนกลับไปจนถึงตอนที่มูมินเข้ามาหามาร์คครั้งแรก ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วแหละ

--

เป็นแฟนกันแล้วค่า เย้

กราบขอโทษอีกทีที่มาช้า แต่จบแน่นอนค่ะ เรื่องนี้ต้องโทษกัปตันเลย โมเมนท์มาทีก็เขียนไม่ออกที ช่วงที่หาย ๆ ไปก็นี่แหละค่ะ อายมาก โมเมนท์ฟินกว่าฟิคที่เขียนอยู่อี๊ก 555

ฟิคเรื่องนี้เราเองตั้งใจเขียนเอาฟินเป็นการส่วนตัว สาระเลยไม่ค่อยมีเท่าไหร่นะคะ 55555 โดยเฉพาะตอนนี้ ไหลไปเรื่อย ๆ มาก ๆ เลยอะ ฮือออ ด่าได้แต่อย่าแรงนะคะ ใจเราบางมาก

แต่ถ้าอยากอ่านให้อารมณ์ดี ๆ ก็น่าจะได้อยู่ 555555555 ขอบคุณทุกคนที่ยังคงติดตามนะคะ อีกไม่กี่ตอนน่าจะจบแล้วล่ะค่ะ แฮ่ บอกไม่ได้ว่ากี่ตอน แต่อาจจะเขียนอยู่เรื่อย ๆ เพราะไม่มีอะไรที่ตายตัวเลยสักอย่าง 55555555555555555

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์ทุกยอดวิว ทุกกำลังใจทั้งทางเว็บเด็กดีและทางทวิตเตอร์นะคะ

ตอนนี้ก็เช่นเคยค่ะ รบกวนคอมเมนท์บอกกันด้วยน้าว่าเป็นยังไงบ้าง ถือว่าเป็นคำติชมให้เราได้พัฒนาฝีมือกันต่อไปเน้อ

ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ