คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : -04- Movie Date
04
The Movie Date
--
“นี่ ไม่อยากไปดูหนังแล้วเหรอ”
มาร์คถามเพื่อนข้างห้องที่ตอนนี้เหมือนจะมาปักหลักอาศัยอยู่ที่ห้องของเขาจนจะยึดไปเป็นอีกห้องของตัวเองแล้ว
ก็ดันบอกอีกคนไปว่ายอมให้ดูแลได้ ไม่ได้ว่าอะไร รายนั้นก็ตามติดเขาไม่ปล่อยเลยสิทีนี้
โดยปกติแล้วจะเป็นแมวที่มาเยี่ยมเขาที่ห้องอยู่เสมอ
ๆ แต่คราวนี้เป็นเจ้าของมาเองแค่คนเดียว เพราะแจฮยอนกลัวว่าถ้าเอามูมินมาด้วยแล้วมาร์คที่ร่างกายอ่อนแออยู่จะยิ่งไม่หายไปกันใหญ่เพราะขนแมวและอะไรอื่น
ๆ
“ยังไม่หายไม่ใช่เหรอ” แจฮยอนหันหน้ามาถามก่อนจะเอามืออังหน้าผากของคนป่วย
“ตัวก็ยังรุม ๆ อยู่เลย”
“แต่ดีขึ้นกว่าเดิมแล้วนะ” มาร์คเถียง
พลางเบี่ยงตัวเองออกให้ห่างจากมือใหญ่ของคนตรงหน้า
เดี๋ยวรู้กันหมดสิว่าไม่หาย
เป็นเวลามากกว่าสี่วันแล้วที่มาร์คยังไม่หายป่วยเสียที
มันเป็นวงจรเดิมซ้ำ ๆ ที่พอยาที่ทานไปหมดฤทธิ์ อาการของไข้ก็จะย้อนกลับมาอีก
ก็เลยทำอะไรไม่ได้มากนักนอกจากนอนพักผ่อนกับลุกขึ้นมากินข้าวและยาที่คนดูแลซึ่งก็คือแจฮยอนเตรียมไว้ให้
แค่ลุกเดินไปเข้าห้องน้ำยังรู้สึกว่าตัวเบา
ๆ ชนิดที่ว่าลมพัดก็เหมือนจะปลิวเลยเถอะ
ถือว่าเป็นการป่วยที่แทบจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้โดยสมบูรณ์แบบ
เฮ้อ...เมื่อไหร่จะหายนะ
อยากไปดูหนัง(กับแจฮยอน)แล้ว
“อยากไปดูหนังเหรอ” คนข้างห้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้
ยิ้มล้อ ๆ
หลังจากที่ตัวติดกันมาได้ประมาณห้าวัน
ทั้งแจฮยอนและมาร์คก็เริ่มเป็นอิสระที่จะพูดคุยและแสดงความเป็นตัวเองให้กันและกันเห็นมากขึ้นกว่าแต่ก่อน
เลยเหมือนจะสนิทกันมากขึ้น...มั้ย?
“อยู่ห้องเฉย ๆ ก็เบื่ออะ”
คนป่วยยู่ปาก
ขัดใจเล็ก ๆ ที่ต้องขังตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมโดยไม่ได้รับอากาศเย็น ๆ จากข้างนอกมาเกือบอาทิตย์แล้ว
แต่พอเปิดหน้าต่างรับลมทีไรก็หนาวสั่นทุกที
“ไปตากแอร์ในโรงหนังเดี๋ยวก็เป็นไข้อีกหรอก ยังหนาวอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“...”
ถูกอีกคนดักคอเสียหมดเลยแบบนี้ก็เถียงไม่ออกอะเดะ
“งั้นดูหนังกันที่ห้องแล้วกัน เอามะ”
แจฮยอนเสนอไอเดียขึ้นมาเอาใจคนป่วย
ดวงตาเรียวเป็นประกายด้วยความนึกสนุก
มาร์คพยักหน้าเห็นด้วยอย่างกระตือรือร้น
เพราะเขานอนมาตลอดทั้งวันแล้ว แถมคืนนี้ก็ค่อนข้างน่าเบื่อ มีอะไรสนุก ๆ
ให้เล่นก็น่าจะดีเหมือนกัน แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรเพื่อเห็นด้วย อีกคนก็พูดขึ้นมาก่อน
“มาเล่นเกมกัน คนชนะได้เลือกหนัง เคปะ”
คนป่วยหยุดคิดไปครู่เดียว
“ก็ได้ เกมไรอะ”
และมันเป็นเกมที่เขาไม่ได้คาดคิดไว้เลย
“ใครหลบตาก่อนคนนั้นแพ้...”
เป็นเกมที่ท้าทายความรู้สึกของตัวเองมาก
ๆ เลยให้ตายสิ
“เอางั้นเลยเหรอ”
มาร์คถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแบบติดตลก ลึก ๆ ก็แอบหวั่นในใจ แต่แจฮยอนก็พยักหน้าเพื่อเป็นการบอกว่าเขาแน่ใจแล้วสำหรับเกมนี้
“เริ่ม!”
อยู่
ๆ ก็พูดว่าเริ่มแบบที่มาร์คไม่ทันตั้งตัว
จึงต้องหันหน้าไปมองแจฮยอนเลยแบบไม่ได้เตรียมใจมาก่อน ในหัวของมาร์คตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรมากนักเพราะมึน
ๆ จากการนอนพักผ่อนที่ลากยาวมาตลอดหลายวัน และสายตาของเขาแทบจะไม่ได้โฟกัสอะไรเลยด้วยซ้ำ
จะต้องพูดว่าอะไรดีล่ะ
คือมันโฟกัสไม่ได้เพราะแจฮยอนมาอยู่ใกล้เกินไปมากกว่า...ระยะทางมันหดไปตอนไหนมาร์คก็ไม่รู้
ก็อย่างที่บอก เขาไม่มีสติเลยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้
แต่มาร์คชนะ...เพราะแจฮยอนหลบตาไปก่อน
เขาทันเห็นหูของแจฮยอนเป็นสีชมพูเข้มเมื่อตอนที่อีกคนหันกลับไป
และเพราะอะไรไม่รู้ มาร์คเลือกที่จะหัวเราะออกมาแก้เขินและตบต้นแขนของแจฮยอนเบา ๆ “ไม่เป็นไรนะ
โอ๋ ๆ”
อยากจะอธิบายว่าตัวเองเมายาแก้ไข้
ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นไหม
แจฮยอนหันมายิ้มจนตาปิดให้กับมาร์ค
“ร...เรามีป๊อปคอร์นอยู่ที่ห้องด้วยนะ” แจฮยอนเสนอ “เดี๋ยวเวฟมาให้กิน เลือกหนังดูก่อนเลย” แล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องตัวเอง
และในตอนนี้มาร์คมีสิทธิ์เลือกสิ่งที่เขาอยากดูได้
แต่จะว่าไป เขาก็ไม่ได้ดูหนังมานานแล้วเหมือนกันแฮะ...ตั้งแต่ก่อนสอบได้มั้ง
ดูเรื่องอะไรดี...
มาร์คที่มองตามแผ่นหลังของอีกคนไป
ก็ละสายตามาจัดการเปิดแล็ปท็อปของตัวเองแล้วก็จัดการเสิร์ชหาชื่อเรื่องเพื่อดู
Walking
Dead season ล่าสุด
อยากดูมาตั้งนานแล้ว
หาเวลาดูไม่ได้สักที มีคนมานั่งดูด้วย แล้วยังปิดเทอมอีก นี่แหละ เวลาที่เหมาะสม
แจฮยอนเดินกลับเข้ามาพร้อมกับถือป๊อปคอร์นกลิ่นหอมมาถ้วยใหญ่
ส่วนตัวของมาร์คก็ไปโกยหมอนและผ้าห่มมาทำฐานทัพสำหรับการดูซีรีส์แบบมาราธอนสำหรับค่ำคืนนี้
ยาว ๆ ไป
“Walking
Dead เหรอ” เสียงมาจากคนที่ถือถ้วยป๊อปคอร์นเข้ามานั่งลงข้าง
ๆ มาร์ค แล้วหยิบเข้าปาก จัดที่ทางให้กับตัวเองได้นั่งสบาย ๆ
“ใช่ ยังไม่ได้มีเวลาดูซักที แถมมีคนมาดูเป็นเพื่อนอีก”
“...”
“ไม่ชอบเหรอ” มาร์คหันไปถามเมื่อเห็นว่าอีกคนเงียบไป
“ก็เราดูแล้ว แต่ดูอีกได้”
“อ้าว ถ้าดูแล้วเราเปลี่ยนเรื่องก็ได้นะ”
“ไม่ดิ มาร์คชนะเกมนะ ดูเลย อย่ามาทำให้เดทล่มดิ”
หืม?
พูดอีกที พูดอีกที พูดอีกที ได้รึเปล่า
“เดทเหรอ อันนี้ก็เรียกว่าเดทด้วยเหรอ”
“ใช่ movie date ไง”
แจฮยอนที่พูดจบแล้วก็ยิ้มเผล่
จนมาร์คต้องทำทีเป็นหันกลับไปสนอกสนใจในจอแล็ปท็อปตรงหน้า แต่ในหัวสมองอันเชื่องช้าของมาร์คนี่คิดไปกันใหญ่
ไม่รู้จะตอบกลับแจฮยอนไปว่าอะไรดี
เพื่อนมันสนิทกันยังไงถึงมีความคิดที่จะเรียกอะไรแบบนี้ว่าเดทวะ
หูแดง
ๆ ของคนป่วยทำให้แจฮยอนเห็นแล้วก็ต้องยิ้มออกมา แล้วทำลายบรรยากาศความเคอะเขินด้วยการยื่นป๊อปคอร์นอุ่น
ๆ ให้กับคนข้าง ๆ ที่รับมาไว้แล้วเริ่มหยิบเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ
จนคนไปทำมาให้ยิ้มอย่างเอ็นดู
หลังจากผ่านไปประมาณ
2-3 ตอน คนป่วยที่ตอนแรกลั่นวาจาไว้ในใจว่าคงดูหนังไปอีกยาวก็ง่วงจากฤทธิ์ของยาที่ทานไปก่อนหน้านั้น
ก็หลับไปทั้ง ๆ ที่ยังนั่งอยู่นั่นแหละ
ที่พิเศษหน่อยก็คงเป็นท่าหลับที่มาร์ค
(ซึ่งเขยิบเข้ามาใกล้ ๆ กันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้) พิงไปซบไหล่กว้างของแจฮยอน
คนไม่หลับก็นั่งนิ่งไปให้อีกนอนพิงไหล่อยู่แบบนั้น
แต่คราวนี้ไม่ข้ามคืนไปครั้งก่อน
พอดึกแล้วแจฮยอนก็เอื้อมมือกดปิดคอมพิวเตอร์อย่างระมัดระวังแล้วปลุกคนป่วยให้ไปนอนดี
ๆ ที่เตียง แต่สิ่งที่แปลกไปคือคราวนี้มาร์คงอแง
และแจฮยอนก็พบว่ามันน่ารักและก็น่ารังแกมากทีเดียว
มาร์คตื่นขึ้นมาแต่ยังคงนั่งกอดแขนของอีกคนไว้แน่น
“กลัวอะ”
“มีอะไรเหรอ”
แจฮยอนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ลูกเสือน้อยตัวนี้อยู่ ๆ ก็เข้ามากอดแขนเขาแบบนี้เมื่อไหร่
ปกติแล้วมาร์คเป็นคนไว้ตัวจะตาย
“เรากลัวซอมบี้อะ”
พูดพร้อมเบะปากเล็กน้อย
ถ้าแจฮยอนอยากหยิกแก้มคนป่วยเพราะความหมั่นเขี้ยวจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย
“กลัวแล้วจะมาอยากดูทำไมเล่า” ระเบิดหัวเราะเสียงดัง
เล่นเอาคนป่วยหน้ามุ่ย
พูดออกมาเสียงแผ่ว “ก็คิดว่าพอมีคนดูด้วยแล้วจะไม่กลัว”
ได้ยินแบบนั้นแล้วได้แต่ก็ส่ายหัวด้วยความเอ็นดู
มองอีกคนที่เริ่มโกยหมอนและผ้าห่มจากโซฟากลับไปยังเตียงนอนของตัวเอง
“ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวจะอยู่ด้วยจนหลับนั่นแหละ”
“จริงนะ”
คนป่วยหยุดเดินแล้วหันกลับมามองแจฮยอนแบบตื่น ๆ
ทั้งที่ผ้าห่มและหมอนยังมีอยู่เต็มมือ
แจฮยอนพยักหน้ารับ
แล้วเดินตามมาร์คไปที่เตียงนอน
“รีบนอน
จะได้หายไว ๆ”
มาร์คเอนลงตามคำพูดของอีกคนอย่างว่าง่าย
แล้วเงยหน้ามองแจฮยอนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของเตียงข้างที่ว่าง
“อย่าเพิ่งปิดไฟนะ”
พึมพำก่อนจะพลิกตัวเพื่อหาท่านอนที่สบายสำหรับตัวเอง
สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงมือที่จับอยู่บนหน้าผากของตัวเอง
“ใกล้หายแล้ว”
ความอบอุ่นจากมือของแจฮยอนที่ส่งผ่านมาทำให้มาร์คยิ้มออกมาน้อย
ๆ จ้องคนข้าง ๆ ตาใสแจ๋ว พูดกับอีกคนอย่างติดตลก
“หายแล้วอย่าลืมพาไปเดทนะ”
แจฮยอนหัวเราะให้กับความน่ารักของมาร์ค
“ไปแน่ ถ้าหายน่ะ” แล้วเอามือมาปิดตาคนป่วยไว้ แต่ด้วยความที่มือใหญ่และหน้าคนป่วยก็เล็ก
เลยกลายเป็นเหมือนปิดมันไปทั้งหน้า “แต่ตอนนี้ต้องนอนก่อน”
มาร์คหัวเราะตาม
ยกมือขึ้นแกะฝ่ามือใหญ่ออกจากใบหน้าของตัวเองเพราะหายใจไม่ออก
“ไม่ต้องปิดตากันแบบนี้ก็ได้มะ”
“งั้นก็หลับตาสิ”
“คร้าบบ
ออกไปแล้วฝากล็อคห้องด้วยนะ”
“ครับ
ฝันดีนะ”
และก็ไม่รู้ทำไม มาร์คฝันดีกว่าทุกคืนจริง ๆ
--
ตัวอย่างของการประคบประหงมค่ะ 5555555 แจฮยอนขี้ตามใจมาร์คมากจริง ๆ เดี๋ยวจะไม่เชื่อกัน
ความไม่มีอยู่จริงของพระเอกฟิคเรื่องนี้มันดีจริง ๆ เนอะ 555555555
อ่านแล้วรู้สึกยังไงบอกกันบ้างนะคะ ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อย
ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
ความคิดเห็น