NCT | เพื่อน(?)ข้างห้อง JaeMark

ลำดับตอนที่ #5 : -05- The Lost Cat

-05-

The Lost Cat

--

http://xmas-present.tumblr.com/

ตอนสายของวันหยุดฤดูหนาว เสียงเคาะประตูรัว ๆ ปลุกให้มาร์คตื่นและลุกจากที่นอน แล้วเดินงัวเงียไปเปิดประตูเพื่อดูว่าใครมารบกวนเวลานอนในวันหยุดสุดสัปดาห์อันแสนสบายของเขาหลังจากที่เพิ่งจะหายจากอาการไข้มาหมาด ๆ ก็คงเป็นใครไปไม่ได้หรอกนอกเสียจาก...

“มาร์คเห็นมูมินรึเปล่า”

ยังไม่ทันที่มาร์คจะได้ตอบรับ ก็ถูกแจฮยอนป้อนคำถามมาให้ด้วยน้ำเสียงร้อนรนบวกกับหน้าตาที่ดูเคร่งเครียด

คนถูกถามใช้เวลาให้สมองได้ประมวลผลอยู่สักพักเพราะเพิ่งตื่นและตกใจกับสีหน้าที่ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ของคนตัวสูงตรงหน้า แล้วเริ่มหันกลับไปมองรอบ ๆ ห้องของตัวเองเพื่อหาแมวที่หายไปของคนห้องข้าง ๆ

“เรา...ไม่รู้อะ พอดีเพิ่งตื่น” มาร์คตอบพลางขยี้ตาเพื่อแก้ง่วง ซึ่งมันไม่ได้ช่วยอะไร ก่อนจะชักข้อมือที่จับลูกบิดอยู่ให้เข้าหาตัว เพื่อเปิดประตูให้กว้างขึ้นพอที่จะให้อีกคนเข้ามา “เข้ามาก่อนก็ได้ ไม่รู้ว่าอยู่รึเปล่านะ เดี๋ยวเราลองช่วยหา”

แจฮยอนเดินเข้ามาก่อนจะมองหาไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่น เอ่ยปากเรียกชื่อเจ้ามูมินเบา ๆ มาร์คเดินเตาะแตะเข้าไปดูในส่วนของห้องนอนและห้องน้ำ แต่ก็พบว่าไม่มี

“ในนี้ก็ไม่มีนะ” มาร์คตะโกนออกมาจากห้องครัวที่เขาเพิ่งเข้าไปดู แจฮยอนมีสีหน้าเป็นกังวลอย่างชัดเจน

มาร์คพอได้เห็นสีหน้าแบบนั้นของแจฮยอนก็เดินออกมาหาแล้วลูบเข้าที่ต้นแขนของอีกคนอย่างปลอบประโลม “ใจเย็นก่อนนะ”

แจฮยอนพยักหน้า ก่อนจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเขาเข้ามารบกวนการพักผ่อนของเพื่อนห้องข้าง ๆ

“เพิ่งตื่นเหรอ”

“ก็…”

“ขอโทษนะ ไปนอนต่อเถอะ เพิ่งหายไข้ด้วย เดี๋ยวเราออกไปหามูมินต่อเอง”

“เฮ้ย ไม่เป็นไร เราตื่นแล้วแหละ ดีขึ้นมาก ๆ แล้วด้วย” พูดพลางเอามือจับหน้าผาก และรู้สึกว่ามันเริ่มเข้าสู่ภาวะปกติแล้วก็พยักหน้าเพื่อเพิ่มความแน่ใจอีกที “เจย์ได้ไปถามห้องอื่นมารึยัง”

“ยังเลย” อีกฝ่ายตอบพร้อมส่ายหน้า

“งั้นเอางี้...เจย์ลองไปถามห้องอื่น ๆ ก่อน เดี๋ยวเราเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จจะออกไปช่วย โอเคมั้ย”

เพราะชุดในตอนนี้ของมาร์คคือชุดนอนที่เขาสวมใส่อยู่เป็นประจำ เสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้น ซึ่งเขาเองก็คิดว่ามันดูจะไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่กับการเดินออกตามหาแมวหายด้วยเสื้อผ้าแบบนี้ในฤดูหนาว

เป็นไข้อีกก็ไม่สนุกแล้วนะ ถึงจะมีคนดูแลดีมาก ๆ ก็เถอะ

“เอางั้นก็ได้” แจฮยอนตอบก่อนจะเดินออกจากห้องไป ส่วนมาร์คก็รีบแปรงฟัน ล้างหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าแบบติดสปีดราวกับว่าวันนี้เขาตื่นสายแล้วกำลังจะมีควิซก่อนเรียนในอีก 20 นาทีต่อจากนี้

เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย เขาก็เห็นอีกฝ่ายเดินคอตกกลับมาหาเขาที่ห้อง

“เป็นไงบ้าง”

อีกคนส่ายหัวแทนคำตอบ

มาร์คซึ่งก็เริ่มเป็นกังวลขึ้นมาบ้างแล้วก็ถามคนตรงหน้าต่อ “ในห้องก็หาดีแล้วใช่ปะ”

“หาหมดทุกที่แล้วนะ เรียกก็ไม่ออกมา”

“เสียงกระดิ่งก็ไม่ได้ยินเลยเหรอ”

“ประเด็นคือเราเพิ่งถอดออกไปทำความสะอาดพอดีน่ะสิ”

แจฮยอนตอบก่อนจะใช้ปลายนิ้วกดนวดเข้าที่เบ้าตาของตัวเองพร้อมกับถอนหายใจยาว ๆ มาร์คจึงดึงแขนอีกคนให้เข้ามาที่โซฟาในห้องของตัวเองก่อนจะกดไหล่กว้างให้นั่งลงพร้อมกับกล่าวว่า “นั่งพักก่อนนะ เดี๋ยวหาอะไรมาให้กิน ยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่ไหม”

แจฮยอนนั่งลงแล้วพยักหน้าอย่างงง ๆ มองตามเจ้าของห้องที่หายเข้าไปในครัว ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับช็อคโกแลตร้อนสองแก้ว

“กินก่อน แล้วค่อย ๆ คิด”

มาร์คบอกพร้อมกับยื่นแก้วอีกใบหนึ่งให้เขา ก่อนจะเดินมานั่งลงข้าง ๆ กันแล้วนั่งจิบเครื่องดื่มในมือไปพลาง แอบมองคนข้างตัวที่แมวหายไปพลาง

แจฮยอนยังคงถือแก้วช็อคโกแลตร้อนไว้ในทั้งสองมือ ใช้ปลายนิ้วเรียวไล้ไปตามขอบปากแก้วอย่างใจลอย

แน่ล่ะ แมวหายไปทั้งตัวขนาดนี้นี่นา ก็คงไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรสักอย่างหรอก ถ้ามูมินเป็นแมวของมาร์ค เขาก็คงจะมีสภาพแบบนี้ไม่ต่างกัน เผลอ ๆ คงไม่หยุดเพื่อนั่งดื่มช็อคโกแลตร้อนกับเขาแบบนี้หรอก

มาร์คเลยเริ่มถามหาเบาะแสต่าง ๆ คนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

“เจย์รู้ว่ามูมินหายไปตอนไหนเหรอ”

“ปกติมูมินจะมาปลุกตอนเช้า ให้เราเกาคางให้...”

มาร์คพยักหน้า นึกภาพตามว่าแจฮยอนที่งัวเงียเพิ่งตื่นเพราะต้องมานั่งเกาคางกลม ๆ ให้เจ้าแมวขาวขนฟูในตอนเช้า พยายามกลั้นยิ้มให้กับความน่ารักของมูมินและเจ้าของ

เขาเคยเห็นแล้วนี่ และใช่ มันน่ารักมากทีเดียว

แจฮยอนเริ่มเล่าต่ออย่างเหม่อลอยเหมือนกับไม่รู้ตัว “แล้วก็จะมากินน้ำที่ก๊อกน้ำตรงอ่างล้างมือ ตอนที่เราแปรงฟัน...แต่...”

“แต่ก็ไม่มี?” มาร์คช่วยต่อประโยคของอีกฝ่ายให้จบ แจฮยอนพยักหน้า “แล้วเมื่อคืน มันนอนอยู่กับเจย์ใช่มั้ย”

แจฮยอนพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนจะมองหน้ามาร์คแล้วตอบคำถาม “ใช่ มูมินก็นอนกับเราเหมือนปกตินะ”

“แล้วปกติมูมินเคยหายไปนาน ๆ รึเปล่า” มาร์คถามต่อ เพราะเขาไม่ค่อยรู้เรื่องราวที่เกี่ยวกับมูมินหรือแจฮยอนเท่าไหร่นัก ปกติแล้วเขาจะเห็นมูมินก็ต่อเมื่อเจ้าเหมียวตัวนั้นมาหาเขาเอง ซึ่งก็บ่อยมาก ๆ ด้วย แล้วแจฮยอนก็จะมารับกลับไปหรือไม่ตัวเขาก็อุ้มไปส่ง เป็นแบบนี้มาตลอด

นี่เป็นครั้งแรกที่แจฮยอนมาเคาะประตูห้อง แล้วเจ้ามูมินไม่อยู่ในห้องของมาร์คเพื่อส่งคืนให้กับเจ้าของ

“ไม่เคยเลย ปกติมูมินไม่ใช่แมวที่ชอบออกไปเที่ยว” แจฮยอนตอบ ก่อนจะมองหน้ามาร์คแล้วยิ้มออกมาบาง ๆ แล้วพูดต่อ “ยกเว้นมาที่ห้องนาย”

มาร์ครู้ว่าตัวเองต้องทำหน้าตาเหรอหรามากแน่ ๆ เพราะเขาเห็นสีหน้าของตัวเองที่สะท้อนในดวงตาของแจฮยอน ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็คิดว่าตัวเองสนิทกับแจฮยอนขึ้นมากแล้ว และคำพูดเมื่อครู่ก็ไม่น่าเขินเลยแม้แต่น้อย แต่ความประหม่าที่มีก็ไม่ได้หมดไป แถมมันยังเพิ่มมากขึ้นด้วยเมื่ออีกคนเหมือนจะดูใส่ใจเขามากขึ้นเป็นพิเศษตั้งแต่ช่วงที่มาร์คไม่สบายเมื่อหลายวันก่อน

มาร์คก็พอจะดูออกแล้วว่าคนที่อยู่ข้างห้องของเขาคนนี้ก็คงจะคิดอะไรกับเขาที่เกินธรรมดาขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมากหรือน้อยแค่ไหน ก็รู้สึกดีที่อีกคนมาคอยดูแลหรืออยู่ใกล้ ๆ กันแบบนี้น่ะนะ

เพื่อนกันที่ไหนจะมาวอแวกันขนาดนี้วะ

แล้วเพื่อนกันที่ไหนอีกนั่นแหละจะยอมให้วอแวกันขนาดนี้...เข้าตัวเองล้วน ๆ เลยว่ะมาร์คลี

แจฮยอนเห็นสีชมพูที่แก้มและใบหูของมาร์คจากคำพูดที่เจ้าตัวพูดออกไป ซึ่งมันสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน และแจฮยอนก็คิดว่ามันน่ารักมากทีเดียว

“กินอันนี้ให้หมดก่อนนะ เดี๋ยวเราออกไปหามูมินกัน” มาร์คเปลี่ยนเรื่องแล้วรีบหลบสายตาก่อนที่หน้าจะไหม้เพราะความเขิน แล้วซัดช็อคโกแลตที่เหลืออยู่จนหมดแก้ว

แจฮยอนพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะมองคนตามคนที่ลุกหนีเขาเข้าไปในห้องครัว

มาร์คที่กำลังล้างแก้วที่ใช้ไปเมื่อครู่อย่างใจลอย พอเสร็จก็วางมันคว่ำไว้ตรงที่พักจาน ในจังหวะที่กำลังจะหันกลับไปที่ห้องนั่งเล่น มาร์คก็ได้ยินเสียงกระซิบเข้าที่หู “กินเสร็จแล้ว”

ก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากเจ้าของแมวที่เพิ่งหายไปนี่แหละ

มาร์คชะงักการกระทำทั้งหมด ตัวแข็งทื่อ เพราะเขาพอจะรู้สึกได้ว่ามันคงจะใกล้มาก แล้วพอหันไปมองหน้าแจฮยอนแบบระยะประชิด เขาพอจะรู้ว่าแจฮยอนหน้าตาดี แต่เขาไม่คิดว่าอีกคนจะหน้าตาดี ‘ขนาดนี้’ ผมสีดำที่หยอกล้อกับประกายแสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างทำให้เขาเห็นว่ามันเป็นประกายสีน้ำตาลหน่อย ๆ อีกทั้งยังไม่ได้ตั้งใจเซ็ทให้เป็นทรงและลู่ตกลงมาอย่างเป็นธรรมชาติ ซึ่งมาร์คก็ชอบให้เป็นแบบนี้ จมูกโด่ง ริมฝีปากเรียวสีชมพูอ่อน...พร้อมกับดวงตาคมที่มาร์คเองก็อ่านไม่ออกว่าอีกคนกำลังคิดอะไรอยู่ แต่มันกำลังมองลงมาที่ริมฝีปากของเขา และนั่นทำให้มาร์คกัดปากด้วยความประหม่าอีกครั้ง

และใบหน้าของแจฮยอนก็กำลังเลื่อนเข้ามาใกล้กับใบหน้าของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดสายตาของมาร์คก็พร่ามัวเพราะใบหน้าของอีกคนอยู่ใกล้เกินกว่าที่สายตาจะโฟกัสแล้ว

ว่าแต่...ดวงตาคม ๆ แบบนี้...แววตาแบบนี้...เขาเคยเห็นมันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่านะ?

“เมี้ยว”

เสียงเรียกที่ไม่ใช่ทั้งของเขาและแจฮยอนดึงสติที่หลุดลอยไปของมาร์คให้กลับเข้าที่ เขาผงะถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว รู้สึกได้ว่าขาสะดุดอะไรบางอย่างที่นิ่ม ๆ แล้วตัวเขาก็เสียสมดุลและล้มลงไปที่พื้น

“โอ๊ย!/แม้ว!”

สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน เสียงแรกเป็นเสียงของเจ้าของห้องที่ตอนนี้ลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น เสียงที่สองเป็นของแมวเจ้าปัญหาที่โผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้แต่โดนมาร์คถอยหลังไปเผลอเตะอย่างไม่รู้ตัว และตอนนี้ก็วิ่งหนีไปนั่งหลบอยู่ด้านหลังของเจ้าของ

แจฮยอนที่ไม่รู้จะสนใจอย่างไหนก่อน มองทั้งแมวและมาร์คสลับไปมา แล้วเขาก็ตัดสินใจได้

“มาร์ค”

แจฮยอนย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับคนตรงหน้าที่นั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้น ก้มลงมองข้อเท้าข้างซ้ายที่มาร์คใช้ทั้งสองมือกุมไว้ แล้วเงยขึ้นเพื่อสังเกตสีหน้าของอีกฝ่าย ซึ่งเขาเองก็บอกไม่ถูกว่ามันคืออาการตกใจหรือเจ็บปวดกันแน่

หรืออาจจะทั้งสองอย่างรวมกัน

“เป็นอะไรไหม”

แจฮยอนถาม มาร์คในตอนแรกที่เหมือนจะส่ายหน้าปฏิเสธ แต่แล้วก็หยุด ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ แล้วตอบกลับเสียงสั่น

“คงข้อเท้าพลิกน่ะ” มาร์คบอก “เราเป็นบ่อย ไม่เป็นไรหรอก”

“...”

“แต่ก็เจอมูมินแล้วนะ”

“ช่างมูมินก่อนเถอะ แล้วลุกไหวไหม”

มาร์คพยักหน้าให้แจฮยอนเป็นคำตอบ แต่สีหน้าที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยแน่ใจซึ่งขัดแย้งกันนั้นทำให้แจฮยอนหัวเราะออกมาเบา ๆ

“ขอโทษนะ” ที่หัวเราะ “แต่ให้เราช่วยเถอะ”

แจฮยอนเอ่ยยิ้ม ๆ ก่อนจะจับมือและพยุงมาร์คให้กลับไปนั่งที่โซฟาตรงกลางห้อง แอบเห็นใบหูของคนข้อเท้าพลิกกลายเป็นสีชมพู

เขินเหรอ...

เขินเขารึเปล่านะ?

“ขอบคุณมากนะ”

มาร์คตอบในระหว่างที่นวดข้อเท้าของตัวเองเบา ๆ เจ้ามูมินก็เดินเข้ามามองมนุษย์ทั้งสองที่นั่งอยู่ตรงโซฟา ถูกยกขึ้นมานั่งบนตักของเจ้าของ

“ไอ้แมวตัวแสบ ขอโทษมาร์คเลย”

แจฮยอนไม่พูดเปล่า เขาจับมือ(หรือขาหน้า)ของมูมินเข้ามาประกบอุ้งเท้ากันให้เหมือนพนมมือเพื่อเป็นการขอโทษ และนั่นทำให้มาร์คหลุดขำออกมา

“ขอโทษทำไม”

“ก็มูมินทำให้มาร์คเจ็บขานี่ ถ้าไม่สะดุดก็ไม่เป็นไรใช่ไหมล่ะ”

“แต่มันทำให้เราเจอมูมินนะ” มาร์คเถียง

“แต่มันก็ไม่ควรต้องเจอเพราะสะดุดรึเปล่าล่ะ” แจฮยอนเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้

แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมา

“ต้องประคบอะไรหรือทำอะไรรึเปล่า”

แจฮยอนถามในระหว่างมองมาร์คที่กลับมานวดข้อเท้าอีกครั้ง

คนนวดข้อเท้าอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมาตอบตาแป๋ว “ปกติก็ต้องประคบนะ แต่ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวก็หาย”

“เป็นบ่อยที่ว่านี่เป็นบ่อยขนาดไหนเหรอ”

“ก็... เดินอยู่เฉย ๆ แล้วพลิกก็มีนะ” มาร์คตอบกลั้วหัวเราะ เหมือนกับมันเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาเป็นอยู่บ่อย ๆ ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่เขาว่าจริง ๆ “เราเคยเอ็นข้อเท้าฉีกสมัยเด็ก ๆ น่ะ หลังจากนั้นก็ข้อเท้าพลิกอยู่บ่อย ๆ เลย แต่พอไม่เป็นก็เหมือนไม่เคยเป็นอะไรมาก่อน พอได้เป็นก็พลิกถี่เลยแหละ”

แจฮยอนพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะก้มหน้าพูดเสียงอ่อย ๆ อย่างสำนึกผิด “ขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก” มาร์คยิ้ม เอียงคอลงเล็กน้อยเพื่อให้เห็นสีหน้าของแจฮยอนที่ยังคงก้มอยู่ และพูดย้ำอีกครั้งเพื่อให้อีกคนสบายใจได้ “จริง ๆ นะ เดี๋ยวมันก็หาย มันไม่ได้พลิกมากขนาดนั้นหรอก”

“...”

“จริง ๆ” มาร์คย้ำ

“วันหลังเราขังมูมินดีกว่า จะได้ไม่ต้องมารบกวนมาร์คด้วย--”

“เฮ้ย เจย์จะขังมูมินทำไม” มาร์ครีบละล่ำละลักพูดขัดคนตัวสูง

“ก็...มันชอบเข้ามากวน...แถมยังมาร์คเพิ่งหายไข้อีก”

เอาจริง ๆ ก็ตกใจเหมือนกันที่อยู่ ๆ มาร์คถึงได้ดูเป็นเดือดเป็นร้อนแทนแมวที่อยู่ในการดูแลของเขาเองมากขนาดนี้

“มูมินไม่ได้กวนเราเลย แล้วเจย์เคยปล่อยน้องตลอด ขังไว้มีแต่จะทำให้เครียดเปล่า ๆ นะ ไม่ดีหรอก แล้วเราว่าก็ดีซะอีกที่ให้มูมินมาเล่นกับเรา เราจะได้เจอเจ--”

มาร์คตาโต เม้มปากแน่น เมื่อรู้สึกได้ว่าตัวเองพูดมากเกินไปแล้ว แจฮยอนเงยหน้าขึ้นมาเพราะเขาอยากรู้ว่าอีกคนจะพูดอะไรต่อ แต่พอเห็นริมฝีปากบาง ๆ นั่นเม้มแน่นก็ยิ้มน้อย ๆ

“ดีเหรอ”

“ก็...ดี...ใช่ มูมินมาหาก็ไม่เหงาดีนะ”

เป็นการตอบที่เหมือนจะพึมพำกับตัวเองเสียมากกว่า เพราะคราวนี้กลายเป็นมาร์คที่ก้มหน้าและไม่กล้าสบตาแจฮยอนแทน

“เหรอ”

รอยยิ้มที่ส่งมาให้เจ้าของห้องตอนนี้ เป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาที่จ้องมาที่เขามันมีประกายระยิบระยับอะไรสักอย่างที่มาร์คเองก็ไม่เคยจะเดาถูก ก็เหมือนกันกับแมวของแจฮยอนนั่นแหละ

“ก็ดีน่ะสิ”

“มาร์ค...ว่าจะถามมานานแล้ว” แจฮยอนเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังอีกครั้ง น้ำเสียงที่ใช้ถามก็จริงจังไม่แพ้กัน ขยับท่าทางมานั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหามาร์ค จนทำให้มาร์คที่จากนวดข้อเท้าเบลอ ๆ อยู่ก็หยุดแล้วนั่งท่าแบบเดียวกัน ยืดหลังตรง หันหน้าเข้าหาแจฮยอนเพื่อเตรียมรับมือกับคำถามที่อีกคนจะถามต่อจากนี้ว่า...

“มีแฟนรึยังอะ”

มาร์คจ้องหน้าคนถาม ตากลม ๆ นั่นกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ฮ่า ๆ รู้จักกันมาตั้งนาน ไม่น่าถามนะ” พูดไปหัวเราะไป “โสดดิเฮ้ย”

“งั้นเราจีบนะ”

คนที่หัวเราะค้างอยู่หยุดทันที...ไม่คิดมาก่อนว่ามันจะต่อมาทางนี้ ยอมรับว่าพอแจฮยอนพูดแบบนี้ก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน เออ แต่ก็ตรงดีนะ

แต่แม่งตรงไปมั้ยอะ ฮืออ ตกใจ

“แบบนี้เลยเหรอ”

“เออแบบนี้แหละ” แจฮยอนพูดยิ้ม ๆ ยิ้มจนตาปิด ซึ่งมันเป็นรอยยิ้มที่มาร์คแพ้มาตลอด รอยยิ้มที่สว่างเจิดจ้าจนตาพร่าเนี่ย “ว่าไง”

“เราคิดว่าที่ผ่านมานี่จีบมาตลอดซะอีก”

คิดแบบนั้นจริง ๆ ตอนตัวเขาไม่สบายนี่โคตรชัดเลย แต่ตอนนั้นเขาก็พยายามไม่เข้าข้างตัวเองจนมากเกินไป แต่แจฮยอนก็ดูแลเขาจนเกินพอดีไปจริง ๆ พอได้ยินอีกคนพูดมาขนาดนี้แล้วก็แสดงว่าคงคิดตรงกันแล้วแหละ

“ก็เป็นช่วงทดลองไง หยอด ๆ ไปก่อน” แจฮยอนยังคงยิ้ม แต่ขยับตัวเข้ามาใกล้อีกคนมากขึ้นจนหัวเข่าของทั้งคู่ชนกัน พูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ “แต่คราวนี้ของจริงนะ”

คนโดนโจมตีเอนตัวไปทางด้านหลังเล็กน้อย ยอมรับจากใจเลยว่าพอเป็นแจฮยอนทีไร ไม่ว่าอีกคนจะพูดตรง ๆ หรือพูดอ้อม ๆ แค่ไหนมาร์คก็ไม่เคยชินกับมันเสียที แต่ครั้งนี้จะลองทำตามที่ใจอยากดูบ้างแล้วกัน

มาร์คยิ้ม ก่อนที่ปากเล็ก ๆ นั่นจะขยับพูดเป็นเชิงท้าทาย “จีบให้ติดแล้วกัน”

ปากเก่งพูดไปแบบนั้น ทั้งที่จริง ๆ ใจมันไม่ได้อยู่ที่มาร์คตั้งแต่ที่แจฮยอนมารับมูมินกลับไปครั้งแรกแล้วแหละ

--

สวัสดีปีใหม่ค่ะทุกคน

ก่อนอื่นเลย กราบขอโทษที่มาช้าค่ะ พอดีสัปดาห์สุดท้ายของปีที่แล้วเราติดรับปริญญา ก็ยุ่งทั้งอาทิตย์เลย แถมมีงานเข้ามาก็เลยไม่ได้ว่างเขียนต่อเลยค่ะ ขอโทษมาก ๆ จริง ๆ ค่ะ อย่าลืมอย่าทิ้งไปนะ อยู่ด้วยกันกับเราและแจมาร์คมูมินก่อนน้า อาจจะนาน ๆ มาอัพทีเพราะช่วงนี้งานยุ่ง อดทนหน่อยนะคะ TT จบแน่นอน จบแน่นอน จบแน่นอน

พี่เจย์จะจีบมาร์คแล้วนะเออ แต่ก็ไม่ได้แตกต่างไปจากเดิมมากหรอกค่ะ เดี๋ยวรอดูในตอนต่อไปก็ได้ (ซึ่งยังไม่ได้เขียน 55555555555555555555555555555)

เช่นเคยนะคะ สนุกหรือไม่สนุก พบเจอคำผิด หรือหลังอ่านแล้วรู้สึกยังไงรบกวนคอมเมนท์บอกเราได้เลยค่ะ จะได้ช่วยกันปรับปรุงเนาะ

โอยยาวเลย ไม่ต้องอ่านมากก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ