คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2nd insane. 100%
2
เช้าวันที่สดใสของฉันก็ได้ถูกลบออกจากเมมโมรี่สมองของฉัน เนื่องจากตอนเช้ามืดนี้ฉันถูกปลุกด้วยเสียงอันก้องกังวานของหมอฟิลด์ -_-
“ออกกำลังกายเหมือนกับออกกำลังสมองนะครับคุณพาว” นั่นแหละคือเหตุผลของการที่ฉันต้องตื่นตั้งแต่เช้ามืด แค่ออกกำลังกาย…ฮึ่ม แค่ออกกำลังกาย!
“ฉันไม่มีชุดออกกำลังกาย”
“ผมใส่อะไร” เขาย้อนถาม…เขาก็ใส่แค่เสื้อยืดกางเกงขาสั้น เฮอะ…ผู้ชายดูดีใส่อะไรก็ดี “เทคนิคดูดี ต้องคิดเสมอว่าตัวเองดูดี ^^”
“คิดจะดื่มน้ำ..ดื่มคริสตัล” นายเรนเจอร์โพล่งคิดและหันหน้าไปทางอื่น เขาอยู่ในชุดสบายๆ เหมือนกัน (หนูจะได้ค่าโฆษณามั้ย *O*)
“ฉันนึกว่านายจะพูดเป็นแต่ ‘ขบวนการโจ๋เรนเจอร์…เอ้อ…เอ้อ’ ”
“ผู้หญิงอะไร สวยก็ไม่สวยยังจะพูดจาไม่สวยอีก -_-^”
“ไอ้บ้า หล่อจริงเลยนะนายเนี่ย”
“ขอบคุณที่ชม” ดูดู๊ดู ดูเขาทำ ทำไมเขาช่างกล้า…
“ฉันประชด -_-”
“เราจะออกกำลังกายโดยการวิ่งรอบสนามของโรงพยาบาลซึ่งอยู่ทางตึกเหนือหรือบริเวณตึก A นะครับ โดยเราก็จะจากตึกใต้หรือตึก E ที่เราอยู่นี่ไปยังสนามครับ หวังว่าคงทำได้นะ” ทำได้กับผีสิ วิ่งไปตึก A ที่ห่างกันเป็นโยชแล้วยังจะให้วิ่งรอบสนามที่กว้างพอๆ กับสนามฟุตบอลเนี่ยนะ -_-^^
บ้าหรือเปล่า (วะ)
“ทำไมไม่คิดจะให้ออกไปสูดอากาศหรือเปิดตาโลกภายนอกโรงพยาบาลบ้างล่ะ” ฉันท้วง ฉันอยู่โรงพยาบาลบ้านี่มาสี่ปีแล้วนะ ฉันยังไม่ได้ออกไปดูโลกภายนอกเลยว่ามันเปลี่ยนไปยังไงบ้าง TOT
“เอ…ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ หวังว่าคุณคงไม่มีปัญหาใช่มั้ยคุณเรนเจอร์” ฟิลด์หันไปถามย้ำกับเรนเจอร์ซึ่งกำลังนั่งมองออกไปข้างนอกอย่างเพลินๆ แต่พอฟิลด์ถามเขากลับจ้องหน้าฟิลด์เขม็ง
“ฉันไม่มีอะไรอยู่แล้ว” เรนเจอร์ตอบเสียงแข็ง แล้วเดินออกไปรอข้างหน้าตึก (หรือบ้าน)
“โอ๊ะ...แต่จะว่าไป ผมคงต้องให้นี่กับคุณสองคน เพื่อเป็นการแน่ใจว่าพวกคุณจะไม่หนีไปไหนจากบริเวณที่ผมจะกำหนดให้”
หมอฟิลด์ยื่นตัวชิพซึ่งมีขนาดเล็กๆ ไม่ใหญ่มากแล้วเข้ามารุ่มร่ามมาแปะที่ไหนสักที่ในตัวฉัน แตะนู่นแตะนี่หลายที่จัง มองไม่ทันเลย -_- แล้วหมอฟิลด์ก็ไปติดไอ้ตัวนั้นให้เรนเจอร์ต่อ เขาแปะมือไปทั่วๆ หลังของเรนเจอร์ และสุดท้ายเขาก็แปะเสร็จ…มองไม่ทันอีกแล้ว (._.)
แฮก...แฮก..แฮกๆ =O=
ไม่ได้ออกกำลังกายมานานมันเหนื่อยขนาดนี้เลยหรือไงนะ TOT ตอนนี้ฉันอยู่บริเวณสวยที่ตึก A และในอีกไม่กี่นาทีนี้ฉันก็ต้องออกไปวิ่งต่อข้างนอกบริเวณโรงพยาบาลที่หมอฟิลด์กำหนดไว้ รวมๆ แล้ววันนี้ฉันสามารถเอาเหงื่อของตัวเองไปสร้างเขื่อนได้เลยนะเนี่ย -_-;
“นะ...นี่ไม่เหนื่อยกันบ้างหรือไงเนี่ย” ฉันหยุดพักในการวิ่ง แล้วโค้งตัวเอาแขนเท้าที่หัวเข่า
“ยัยบ้านนอก ไม่ได้ออกกำลังกายมาสิบชาติหรือไงฮะ” เรนเจอร์หยุดวิ่งเป็นเพื่อนฉันเพื่อกัดฉัน แหม...ตัวเองก็ทำเนียนหยุดพักเหมือนกันล่ะสิ -.,-
“สี่ปีย่ะ ไม่ใช่สิบชาติ =_=”
“จากนี้ไปผมจะให้พวกคุณได้ออกไปวิ่งตามใจพวกคุณเองนะครับ แต่มีข้อแม้ว่าต้องอยู่ในสายตาผมเท่านั้น” หมอฟิลด์พูดจบก็ล้วงมือไปหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงแล้วแยกตัวเองจากฉันและเรนเจอร์ไปอีกทางหนึ่ง
แล้วจะให้อยู่ในสายตาได้ยังไงเนี่ย –3-
“นายจะไปวิ่งไหน ฉันไปด้วยสิ” ฉันเดินเข้าไปหาเรนเจอร์ ก็ฉันไม่เคยออกมาเลยนี่นา กลัวหลังอ่ะ T^T
จะว่าไปตอนนี้ฉันก็อยู่ข้างนอกโรงพยาบาลแล้ว...เปลี่ยนไปเยอะจริงๆ สี่ปีที่ผ่านมา ก่อนหน้านั้นฉันจำได้ว่าตรงหน้าโรงพยาบาลจะเป็นทางเปลี่ยวๆ หน่อย แต่ก็ไม่ถึงกับเปลี่ยวมาก ฉันจำได้ว่าต้องเดินเข้ามาในโรงพยาบาล เพราะน้ำมันรถดันหมดตรงทางเข้าโรงพยาบาลเฉยเลย -_- แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปเป็นทางเข้าที่ใหญ่กว่าเดิมและมีเสาไฟตลอดทางเข้าซอยมา บริเวณนั้นจะเป็นที่จอดรถด้วยล่ะ
รถนั่นเอี้ยดเลย ท่าทางจะมีคนมาใช้บริการโรงพยาบาลนี้เยอะ J
“บ้านนอกอย่างเธอมากับฉันฉันก็ไม่ได้วิ่งน่ะสิ” เรนเจอร์พูดดูถูกฉัน (ดูถูกจริงๆ -_-;) “แต่สงสารหรอกนะ จะวิ่งตามมาเรื่อยๆ ก็ได้ไม่ว่ากัน” เรนเจอร์วิ่งนำไปเรื่อยๆ ตรงทางฟุตบาททางเข้าหน้าโรงพยาบาล แต่อยู่ดีๆ เขาก็หยุดวิ่งจนทำให้ฉันที่วิ่งอยู่ถึงกับกระแทกหลังเขาไปเต็มๆ
เขาค่อยๆ หยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเองแล้วหันมาพูดกับฉัน
“แป๊ปนะ” เขาพูดแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง
รู้สึกว่าพักนี้นายเรนเจอร์จะมีโทรศัพท์เข้ามาบ่อยเหลือเกินนะ (-*-)
ฉันวิ่งของฉันอยู่คนเดียวแต่วิ่งวนอยู่แค่บริเวณที่วิ่งออกมาจากที่เดิมจนถึงเมื่อครู่นี้ที่เรนเจอร์หยุดรับโทรศัพท์ แต่แล้วฉันก็ต้องหยุดวิ่งเพราะเรนเจอร์เดินมาทำหน้าเครียด
“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่เต้อ กรุณาเข้าใจหน่อย!” เรนเจอร์สบถคำต่อๆ จากนั้นอีก “หมายความว่าไงว่าคุณอยู่ใกล้ๆ ผมน่ะ” เรนเจอร์ค่อยๆ หมุดตัวไปรอบๆ เขาทำอย่างนี้เหมือนเป็นโจรลอบวางระเบิดเลยแฮะ =.,=
“อะไรนะ! ให้ตายเถอะ!!” แล้วเรนเจอร์ก็เคลื่อนร่างกายของตัวเองผ่านฉิวฉันไป เขาวิ่งเร็วกว่านักกีฬาทีมชาตินะ ฉันว่า…
“ไอ้เต้อ!!!” และก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งวิ่งผ่านฉิวฉันไปอีก -_-;; เหมือนว่าเขากำลังไล่ล่ากันอยู่อย่างไงอย่างงั้นเลยแฮะ
พอเห็นอย่างนั้นฉันเลยคิดว่าน่าจะวิ่งกลับเข้าไปในโรงพยาบาล แต่ในขณะที่ฉันวิ่งอยู่นั้นก็มีสองคนในกลุ่มที่วิ่งไล่นายเรนเจอร์เข้ามาประกบตัวฉันไว้
ต้องบ้าให้เป็นประโยชน์สินะ...
“อ๋า...พวกคุณคือใคร @_@” เชื่อฉันเถอะ (_ _^)
“ขอโทษทีที่ฉันไม่ใช่พวกกระจอกเชื่อยัยบ้าอย่างเธอ” หนึ่งในคนที่เข้ามาประกบตัวฉันพูดขึ้น
“แล้วพวกคุณจะประกบตัวฉันทำไม ฉันไม่ใช่ครีมในโอริโอ้นะ >O<” ฉันไม่ใช่ครีมดังนั้นฉันจึงไม่สมควรจที่จะถูกประกบกับคนตัวดำๆ หรือสีฟันโออย่างผู้ไม่ประสงค์ดีอย่างสองคนนี้
“-_-^ เธอรู้มั้ยว่าไอ้นั่นมันคือใคร” อีกคนหนึ่งพูดขึ้น เขาใส่เสื้อสีดำกันทั้งสองคนเลย อ๊ะ! คนที่ถามฉันน่ะใส่แว่น เรียกไอ้แว่นแล้วกัน
“ก็นายเรนเจอร์ไง เขาอยู่ที่นี่มา 2 ปีแล้วล่ะ ทำไมงั้นเหรอ”
“เฮอะ...เรนเจอร์งั้นเหรอ ถุ้ย!” ไอ้แว่นสบถก่อนจะหันมาซักถามฉันต่อ
“มันบอกเธอเหรอว่าชื่อเรนเจอร์”
“ก็ใช่น่ะสิ เขามีอาการบ้าๆ เลยต้องมาอยู่ที่นี่น่ะ” ต้องบอกด้วยหรือเปล่าว่าที่เขาถูกส่งมาเพราะว่าดูโจ๋เรนเจอร์มากเกินไปน่ะ ก๊ากกกก >O<
“ฮึ ไอ้เหินฟ้ากูว่ามีเรื่องจะเอาไปบอกนายท่านแล้วล่ะ” หา ไอ้อีกคนนั่นชื่อเหินฟ้าเหรอเนี่ย เข้ากับหน้าเสียจริง (ประชด) O_o
“ถ้าไม่มีอะไรฉันช่วยบิดตัวนายออกจากครีมอย่างฉันเถอะ” (ยังไม่เลิกกับโอรีโอ้) ไอ้สองคนนั้นปล่อยตัวฉันเป็นอิสระจากการประกบแล้วเดินเข้าไปอีกทางซึ่งทางนั้นมีรถตู้อยู่
ฉันไม่สนใจหรอก
แต่ว่าเขาจะมาถามเรื่องเรนเจอร์กับฉันทำไมนะ? ถ้าทางจะเป็นเรื่องไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย
ฉันรู้มาจากหมอฟิลด์มาว่านายเรนเจอร์นี่ดูจะเคยมีเรื่อง แต่เขาบอกแค่นั้นแล้วก็ไม่ปริปากขึ้นมาอีกเลย แต่ฉันก็ไม่ถามอะไรมากหรอกนะ ถามมากแล้วจะกลายเป็นว่าสอดรู้สอดเห็นเปล่าๆ >O<
แต่ความจริงเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฉันสมควรรู้นะ เพราะถ้าเกิดฉันเป็นอะไรไปฉันจะรู้ได้ทันทีว่าคือนายเรนเจอร์นั่นแหละ ที่ทำให้ฉันเป็นอะไรไป! ขนาดฉันแค่มาวิ่งออกกำลังกายด้วยยังโดนประกบเป็นแฮมเบอร์เกอร์เลย (จะโอริโอ้หรือแฮมเบอร์เกอร์ -_-‘)
“หมอฟิลด์ไม่รู้อะไรอีกเหรอๆ” นั่นแหละ...ฉันไม่ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของคนอื่นร๊อกก
“-_-; คุณถามคำนี้กับผมมาสิบสองครั้ง”
“บ้าหรือเปล่า ฉันจำได้ว่าแค่เก้า”
“พอๆ กันน่ะครับ ผมจะบอกอีกทีว่า ผมไม่สามารถให้คำตอบอะไรกับคุณได้ เพราะผมไม่ใช่คนที่รู้เรื่องอะไรเยอะนัก”
“ก็เห็นมีความลับกับนายเรนเจอร์เยอะแยะ ใครจะไปคิดว่าไม่รู้ล่ะ =^=”
“ทำไมคุณพาวไม่ลองถามนายเรนเจอร์เอาเองล่ะครับ”
“พาวเดอร์ไม่ชอบเข้าหาใครฮ่ะ =^=o” ฉันเชิดหน้าใส่หมอฟิลด์ ความจริงแล้วที่ฉันสามารถมาคุยกันเรื่องของนายเรนเจอร์ตอนนี้ได้ก็เพราะว่านายเรนเจอร์ไม่อยู่บ้านในวันนี้ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเขาไปไหน รู้แต่ว่าทางโรงพยาบาลจะเรียกไปเท่านั้นเอง
วันนี้ฉันเลยต้องอยู่ที่บ้าน (ในโรงพยาบาลบ้า) นี่กับอีตาหมอฟิลด์แค่สองคน ไม่มีคนอื่นอีกเลย เพราะว่านางพยาบาลที่ตอนแรกหมดสุเถิกจะให้มาอยู่ด้วยก็ถูกถอนตัวไปซะเฉยๆ -_-; บอกว่าเปลืองค่าใช้จ่าย แค่หมอฟิลด์คนเดียวก็เอาอยู่แล้ว
โรงพยาบาลนี่มันงกจริงๆ -_-^
“แล้วหมอรู้มั้ยว่าทำไมโรงพยาบาลต้องเรียกนายเรนเจอร์ไปด้วย”
“ไม่ทราบครับ ตอบครั้งสุดท้ายนะครับ ว่าให้ไปถามเขาเอาเองจะดีกว่า”
“พาวก็จะตอบเหมือนเดิมค่ะ ว่าพาวเดอร์ไม่ชอบเข้าหาใคร!” ฉันได้คำตอบที่ดีจริงๆ เชื่อว่านี่เป็นคำตอบที่ดีที่สุดในวันนี้แล้วล่ะ -_- เจอแต่คนกวนส้นเท้าบ่อยเหลือเกิน
พาวเดอร์ต้อแต๊ T^T;
“แล้วหมอ...” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบประโยค หมอฟิลด์ก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
“ไม่ต้องถามแล้วครับ ตอนนี้สองทุ่มแล้ว กรุณาขึ้นไปนอนแล้วครับคุณพาว!” เป็นการพูดขัดที่ทุเรศที่สุด ฉันมันน่ารำคาญมากนักรึไงฮะ!
“ขอโทษนะที่ฉันไม่ใช่ลูกคุณหมอ ฉันจะทำอะไรก็ได้ และตอนนี้ฉันก็จะขึ้นแล้ว ลาก่อนไอ้หมอเฮงซวย!” ฉันพูดประชดแล้วเปิดปึงปังขึ้นข้างบนเข้าห้องตัวเอง
ปัง!
ฉันปิดประตูเสียงดังให้หมอฟิลด์รู้ว่าฉันโมโห -3- โมโหมากๆ จริงนะ แล้วที่ฉันจะพูดน่ะ ฉันแค่จะพูดว่า ‘แล้วหมอจะไม่ไปนอนเหรอ สองทุ่มแล้วนะ’ ต่างหากเล่า เฮงซวย เฮงซวยจริงๆ
“หมอที่ไหนเขาพูดกับคนไข้แบบนี้กัน เนอะก๊าบก๊าบเนอะ!” ฉันหันไปถามความคิดเห็นกับ
“มันคงให้คำตอบเธอไม่ได้หรอกยัยบ้านนอก”
“...” นายเรนเจอร์มาหลอกหลอนฉันถึงในห้องเลยหรือไงนะ TOT;
“ยัยบ้านนอก!”
“อ่าว! นายมาอยู่ในห้องฉันได้ไง ออกไปๆๆๆๆ” ฉันผงะเมื่อเห็นนายเรนเจอร์นั่งอยู่ปลายเตียงนอนของฉัน แต่ฉันจำเป็นต้องไล่เขาออก แต่เอ...
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งออก” ฉันพูดดักเขาไว้เมื่อเขาทำท่าจะออกไปจริงๆ
“อะไรของเธออีก ตะกี้ก็เพิ่งไล่ใช่หรือไง เสียเวลาดูโจ๋เรนเจอร์จริงๆ -.-” นายเรนเจอร์พิงไหล่ตัวเองไว้ที่ประตูห้องของฉันแล้วทำปากจู๋
“อ่า...ตอนกลางวันทำไมมีคนวิ่งไล่ตามนายด้วยอ่ะ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปก่อนนะ” เรนเจอร์ทำท่าจะบิดลูกบิดประตู แต่ฉันก็วิ่งเข้าไปจับแขนเรนเจอร์ไว้ก่อนที่เขาจะออกไป คนมันอยากรู้นี่นา!
“นี่ฉันอยากรู้จริงๆ นะ นายหายไปทั้งคนฉันเป็นห๊วงเป็นห่วง *O*” ฉันจับแขนเขาไว้ ยังไม่ปล่อยเพราะถ้าฉันปล่อยไป ฉันเชื่อว่าเขาต้องไหนกลับห้องแน่ๆ -_-
“เหรอ เออ…ฉันให้อาหารก๊าบก๊าบแล้วนะ ไม่ต้องห่วงว่าจะไม่มีคนให้อาหารมันแล้ว แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะแวะมาอีกที เดี๋ยวฉันต้องไปที่นั่นแล้ว แล้วเจอกัน”
เขาบอกลาแค่นั้นแล้วปิดประตูออกไปก่อนจะเข้ามาใหม่ -_-a
“ไอ้หมอนั่นยังอยู่ข้างล่างใช่มั้ย” อย่างนี้นี่เอง ถ้าจะแนบเนียนก็ต้องไม่ให้มีคนเห็นสินะ
“ไม่อยู่” ฉันโกหก :P
“อืม” เขาพูดแล้วเดินเข้ามาในห้องฉันอีกที แล้วเดินผ่านฉันไปแถวๆ หน้าต่างห้องของฉัน และทันใดนั้นเขาก็ทำเรื่องที่ฉันไม่คาดคิด
ตุ้บ!
ฉันรีบวิ่งไปที่หน้าต่างแล้วเปิดมันออกเพื่อดูเหตุการณ์ที่เกิดเมื่อเสียงดังตุ้บนั่นเกิดขึ้น และฉันก็เห็นนายเรนเจอร์กำลังปัดฝุ่นที่ก้นของตัวเอง และชี้หน้าขึ้นมาบ่นใส่ฉัน
“ฉันไม่โง่นะยัยบ้านนอก ฉันเห็นไอ้หมอนั่นแล้วฉันถึงเข้ามาถามเธอต่างหาก โกหกไม่เนียนเลย!”
“เด่อ…คงไม่เจ็บใช่มั้ย ฮ่าๆ” ฉันหัวเราะแล้วปิดหน้าต่าง แต่ฉันก็ยังเห็นว่านายเรนเจอร์นั่นวิ่งเร็วขนาดไหน ท่าทางคงจะหนีออกมาสินะ คิคิ (หัวเราะสตอร์มาก -_-)
ก๊อกๆๆ
ทันทีที่ฉันปิดหน้าต่างได้ไม่ถึงห้าวินาที เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“คุณไม่จำเป็นต้องเปิดให้ผมหรอกนะ ผมแค่จะมาขอโทษกับเรื่องที่ผมทำเหมือนว่าผมรำคาญคุณ จริงๆ แล้วผมไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นนะคุณพาว…” ฉันเปิดประตูประจันหน้ากับเขา และเจอหน้าหมอฟิลด์ทำหน้าเลิ่กลั่กมากๆ เลย เห็นแล้วขำจัง -.,-
“เอ่อ…จริงๆ แล้วมันก็นิดนึงนะ เพราะคุณเอาแต่ถามคำถามเดิมเป็นสิบๆ รอบ”
“เก้ารอบ -_-;”
“แต่รวมครั้งนั้นด้วยก็สิบครั้งครับ ฟังผมต่อนะ คือผมรู้สึกไม่ดีที่ทำร้ายจิตใจคุณ เพราะคุณไม่ได้เป็นเหมือนกับผม คุณเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจอ่อนไหวกว่า และ…”
“…” ฉันรอฟังว่าเขากำลังจะพูดอะไรต่อ ตอนนี้ฉันกำลังรู้สึกอิน และมองหมอฟิลด์ในแง่ดีมากขึ้น…นิดนึง และมองว่าเขาก็ยังพอมีความสุภาพบุรุษอยู่บ้างที่มาขอโทษฉัน
“และสุดท้ายคือคุณเป็นคนประเภทที่ไม่สมสติเท่าไหร่”
ถอนคำพูด!!
วันนี้ฉันก็ต้องมาออกกำลังกายอีกวัน -_-;; แต่ไม่มีเรนเจอร์มากวนสตินั่นก็…ดีเหมือนกันมั้ง ฉันจะได้ออกกำลังร่างกาย จิตใจ และสมองของฉัน ถ้ามีนายเรนเจอร์ฉันคงต้องไม่มีสติแน่ๆ แต่มันก็รู้สึกเซ็งๆ เหมือนกันนะ T^T
ฉันเลยพกเจ้าก๊าบก๊าบมาด้วย (อย่างกับก๊าบก๊าบเป็ดโปรใช้พกได้ =O=)
“ก๊าบก๊าบ แกพอจะรู้มั้ยว่านายเรนเจอร์อยู่ไหนตอนนี้” อาจฟังดูบ้า เพราะฉันมันบ้าที่ไปถามเป็นอย่างนั้น แต่ฉันบ้าอยู่แล้วนี่นา -_-/
“แควกๆ” ก๊าบก๊าบวิ่งเลยหน้าฉันไป ทำให้ฉันต้องวิ่งตามสายที่จูงที่รัดคอมันอยู่ไปด้วย เกิดขึ้นอะไรขึ้นมาของมันนะ
“สวัสดีตอนเช้ายัยบ้านนอก” โอ๊ะ! ฉันคิดว่านายเรนเจอร์นี่ตายยากชะมัดเลย -.- พราะก๊าบก๊าบเห็นเรนเจอร์สินะ เลยวิ่งมา “ให้อาหารเช้าก๊าบก๊าบหรือยัง”
“ฉันยังไม่ได้กินอะไร ก๊าบก๊าบก็ไม่ได้กินหรอกย่ะ =^=”
“งั้นกลับไปหาอะไรให้ก๊าบก๊าบกินก่อนเหอะ”
“ก็ดีฉันก็หิว” ฉันพูดพลางอุ้มก๊าบก๊าบขึ้นมาไว้บนแขนของฉัน ฉันจะได้กินข้าวเช้าแล้ว! ตื่นเต้นจัง -_-^
“ไอ้หมอฝึกหัดนั่นอยู่หรือเปล่า” เขาพูดถึงหมอฟิลด์อีกแล้ว ดูท่าเขาจะไม่ชอบหมอฟิลด์เท่าไหร่แฮะ
“ไม่อยู่หรอก…อ้อ ไม่ต้องคิดว่าฉันจะโกหกเหมือนเมื่อวานหรอกนะ เพราะว่าวันนี้หมอฟิลด์บอกฉันว่าเขาจะไม่อยู่ สองทุ่มโน่นกว่าจะกลับ”
“ก็ดี ฉันรำคาญมันจะแย่” เขาพูดเสียงเบา และเดินนำฉันไปทางกลับบ้าน
เขากำลังปิดบังอะไรกันอยู่นะ ฉันเชื่อว่าต้องมีหลายเรื่องแน่ๆ ฉันในนามพาวเดอร์ผู้หญิงที่หน้าตาจิ้มลิ้มไม่สมสติคนนี้ จะไขคดีนี้เอง~
________________________________________
Let's talk with justamp :D
มันเป็นรูปเป็นร่างบ้างแล้วใช่มั้ย ! อ่า ... ทำไมมีแต่คนหมั่นไส้หมอนะ 55
เค้าก็แอบหมั่นไส้อยู่เล็กๆ แต่ไม่ได้จะให้ออกมาเป็นคาแร็กเตอร์ที่น่าหมั่นไส้เลยนะ T_T;
อัพจบแล้ว 100 เปอร์เซ็น ! เฮี๊ยกกกกก xD ปลื้มใจจัง
last update ; 09/04/09
ความคิดเห็น