คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พบธรรม 100%
บท 1 พบธรรม
“ โย โส ภะะวา อะระหั สัมมาสัมพุทโธ
พระผู้มีพระภาเ้านั้น พระอ์ใ, เป็นพระอรหัน์, ับเพลิิเลส เพลิทุ์สิ้นเิ, รัสรู้อบไ้โยพระอ์เอ
สวาาโ เยนะ ภะะวะา ธัมโม
พระธรรม เป็นธรรมอันพระผู้มีพระภาเ้า พระอ์ใ, รัสไว้ีแล้ว
สุปะิปันโน ยัสสะ ภะะวะโ สาวะะสัโ
พระส์สาว,อพระผู้มีพระภาเ้า พระอ์ใ, ปิบัิีแล้ว………………………………………อิมัสสะ เวะลัสสะ
ทุั
ันธัสสะ อันะิริยายะ สัวัะุ
เป็นไปเพื่อารทำที่สุ แห่อทุ์ทั้สิ้นนี้ เทอ”
เมื่อเสียบทสวทำวัรเ้าบล ผม่อยๆปรับท่านั่ในท่าัสมาธิและปิเปลือาล้าๆ หายใเ้าสบาย หายใออสบาย ผมปล่อยิให้โล่โปร่สบายเท่าที่ะทำไ้ เพราะวันนี้เป็นวันที่ผมื้นเ้นสุๆไปเลยรับ ผมำลัะไ้เป็นนิสินัศึษาอมหาวิทยาลัยเอนแห่หนึ่แถวานเมือ ผมไม่ไ้ีเรียสว่าะ้อเรียนมหา’ลัยเอนหรือมหา’ลัยอรัฯ
สำหรับผมแ่ไ้โอาสศึษา่อผม็ีใมาแล้วรับ อ๊ะ ผมลืมแนะนำัวินะรับ ผมื่อ นายพบธรรม ิสบาย หลวพ่อเรียผมว่า นะโม อนนี้ผมอายุ 18 ย่า 19ปีรับ
หลวพ่อเป็นพ่อแท้ๆอผม ท่านบวั้แ่ผมยัเล็ๆอยู่ เท่าที่ผมำไ้หลวพ่อับแม่แยทาันอนผมน่าะสั 3 วบ อนนั้นผมอยู่ับป้า ป้าเล่าให้ฟัว่าหลวพ่อเสียใมาที่้อแยทาับแม่ ท่านเลยัสินใออบว ส่วนแม่อผมท่าน็ไปมีีวิใหม่ที่่าประเทศ ผมไม่ไ้ถามป้า ว่าทำไมพ่อับแม่ผมถึ้อแยทาัน เพราะอนนั้นผมเ็เินว่าะเ้าใ ป้าเลี้ยูผมอย่าีเพราะอนนั้นท่านมีลูยา แ่อนนี้ท่านมีน้อๆมาให้ผมถึ 2น ถ้ามีโอาสผมะแนะนำให้ทุนรู้ั
ทำไมผมถึมาอยู่วันะเหรอรับ เพราะผมป่วยบ่อยมา เ้าออโรพยาบาลเป็นว่าเล่น นผมอายุไ้ 5 วบ หลวพ่อที่าาริ่อไปั้แ่ออบว ท่านมาหาป้าถึที่บ้านและรับผมไปอยู่ที่วั้วย ั้แ่นั้นผม็ฝึสมาธิ ปิบัิามหลัำสอนอพระสัมมาสัมพุทธเ้าและหลวพ่อ อาารป่วยอผม่อยๆีึ้น ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมโึ้นร่าายเลยแ็แรึ้นรึเปล่า หรือเพราะผมมีิใที่โล่โปร่สบาย แ่ที่แน่ๆผมีใรับที่ไ้มาเป็นเ็วั อืมผมวรมีสิอยู่ับารภาวนา ผม้อทำสมาธิ ทำิใให้สบ
ผมหยุวามิ่าๆในหัวแล้วมาสนใับารทำสมาธิอีรั้ ผม่อยๆผ่อนลมหายใเ้าออยาวๆ้าๆ หายใเ้าสบาย หายใออสบาย…. หายใเ้าสบาย หายใออสบาย….พุทธ โธ พุทธ โธ พุทธ โธ….. ผมมอยู่ับสมาธินระทั้ไ้ยินสียหลวพ่อ
“่อยๆลืมาเถิเ้านะโม”
ผม่อยๆเปิเปลือาึ้น
หลัาที่ไ้ยินเสียอหลวพ่อ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่
แ่ใผมสบึ้นเยอะเลยรับ ผมะอบมานั่สวมน์ ทำวัรเ้าับพระที่วัทุๆเ้าพอทำบ่อยๆเ้ามัน็ลายเป็นวามเยินรับ
“เอ็เรียมอพร้อมรึยัเ้านะโม”
หลวพ่อถามผม้วยวามเป็นห่วเพราะั้แ่ผมำวามไ้ผม็ไม่เยไปไหนไลๆาวัเลย เรียน็เรียนโรเรียนวั ิน อยู่ หลับ นอน ็ที่วั เรียไ้ว่าผมเิบโมาับวั็ไ้เลยรับ
“ยัาเหลืออะไรอีไหม
”
“เรียบร้อยีรับหลวพ่อ” ผมอบลับพร้อมรอยยิ้มว้าบนใบหน้า หลวพ่อท่านะไ้ไม่เป็นห่ว
“อืม ีแล้วๆ อามาไม่มีอะไระให้เอ็หรอนะ นะโมเอ๋ย สิ่ที่อามามีอามา็สอนเอ็ไปมาโแล้ว ถ้าเหนื่อยนั็ลับมาที่นี้ มาพัายพัใให้หายเหนื่อยแล้ว่อยไปสู้่อ เอ็ำไ้ใ่ไหม นะโม ว่านเราทุนเิมานั้น มีรรมเป็นอัวเอ มีรรมิามัว มีรรมเป็นที่ั้อแนเิ"
"ำไ้รับหลวพ่อ”
ผมนั่พนมมือรับฟัำอหลวพ่ออย่าเียบๆ้วยหัวใที่สบ ถึผมะไม่ไ้มีวิถีีวิ พ่อแม่ลูแบบรอบรัวอื่น แ่ผมไม่เยเสียใที่ไ้เิเป็นลูอหลวพ่อและแม่ ผมมีวามสุแบบอผม ในแบบอผม ในแบบอนะโมเอ
“รับหลวพ่อ ผมะั้ใเรียนและเป็นเ็ีรับ หลวพ่อหมห่วไ้เลย” ผมอบหลวพ่อ้วยรอยยิ้มและวามมั่นใว่าะทำไ้แน่ๆในสิ่ที่พู
“เอาเถิ เห็นแบบนี้อามา็เบาใ ไปเถิไปเรียมัว วันนี้ไม่้อออไปเินามอามาบิบาหรอ ลาันสียรนี้” ปิทุเ้าหลัทำวัรเ้าเสร็ผมะิามหลวพ่อและพระรูปอื่นๆออไปเินามบิบาร้วย แล้ว่อยลับมาิน้าวเ้า และ่วยเ็วันอื่นๆทำานวั่อามแ่สมวร
แ่วันนี้ผม้อย้ายอเ้าหอพัในมหาวิทยาลัยและรายานัวเป็นวันแร เลย้อรีบไปแ่เ้า เมื่อไ้ฟัที่หลวพ่อท่านล่าว ผมึ้มลราบลาพระพุทธรูปพระสัมมาสัมพุทธเ้า และราบลาหลวพ่อ่อนะไปเรียมัวนอึ้นรถ
ทาวัมีรถส่วนลาเอาไว้ใ้อยู่ 2
ัน เป็นรถระบะลาเ่าลาใหม่และรถู้ที่ลูศิษย์ลูหาถวายให้ับทาวัเพื่อให้พระที่วัไ้เินทาไปในที่่าๆไ้สะวเวลาถูลูศิษย์หรือาวบ้านนิมน์ให้พระไปามบ้านหรือนอสถานที่ วันนี้หลวพ่ออนุาให้ ‘ลุสม’ เอารถระบะไปส่ผมที่มหา’ลัย ลุสมเป็นนเ่านแ่อที่นี่แ่มีบ้านอยู่ิวั แเป็นนูแลเรื่อรถเรื่อัหารถให้ับพระที่วัั้แ่ที่วัยัไม่มีรถสััน
วันนี้ผมเลยสบายหน่อยไม่้อออไปโหนรถเมล์
อนนี้ผมยืนอยู่หน้าึที่้อรายานัว หลายนสสัยว่าทำไมเ็วัอย่าผมถึเลือเรียนมหา’ลัยเอนแพๆแทนทีะสอบเ้าเรียนมหา’ลัยอรัฯ เพราะผมไ้ทุนเรียนฟรีาผู้ให่ใีรับ ท่านเป็นลูศิษย์อหลวพ่อที่วั
ผมเรียท่านว่า ‘ุอา’ ุอาและรอบรัวอบให้ทุนแ่เ็วัเป็นประำทุปีรับ
ส่วนให่ะเป็นเ็ๆที่สอบไ้แ่ไม่มีทุนเรียน่อ
แ่ในรีผมท่านเห็นผมมาั้แ่เ็ๆเลยอยาให้ผมเรียนที่นี่
ส่วน่าเทอมและ่าใ้่ายรายเือนบาส่วนท่านะออให้ทุเือนนผมบารศึษา
แ่ผมวาแผนว่าะหารายไ้พิเศษ้วยรับเผื่อมี่าใ่่ายที่เินำเป็นะไ้ไม่รบวนหลวพ่อ้วย
อ๊ะผมลืมบอไป ทุนที่ผมไ้ผมไม่ไ้ๆมาฟรีๆนะรับ ผมมีภาริรับ ุอาบอว่าลูอท่าน็เ้าเรียนที่นี่ปีนี้ะบริหารฯ
ุอาเลยอยาให้ผมเรียนที่นี้ะไ้เรียนเป็นเพื่อนลูอท่านและุอาอยาให้ผม่วยัเลานิสัยลูอท่านรับ
เห็นไหมรับว่าผมไม่ไ้มาเรียนเล่นๆนะ ผมมีภาริัเลาบุลที่ผมไม่เยเห็นหน้า
แ่วัน่อนุอาเพิ่เอารูปถ่ายอนๆนั้นมาให้ผม ผมไม่มีสมาร์ทโฟนรับ ท่านเมาเลยไปหารูปถ่ายมาให้ผมแทน
“ โอ๊ย ! ”
ผมมัวแ่เินิอะไรเพลินๆนทำให้นเ้าับผู้ายนหนึ่
เรานันไม่แรมา แ่้วยวามที่เา้วยแ็มาๆ เป็นนอบออำลัายินะ
ล้ามเนื้อถึไ้แน่นนานี้ อ่า...นอเรื่อละ
“ อโทษรับ ”
ผมเอ่ยอโทษ่อน แ่เาลับทำเพียแ่เยหน้าึ้นาหน้าอโทรศัพท์ แล้วปลายหาามอผมนิ่ๆและเินาไปอย่า้าๆ “อ่า.... นแบบนี้็มี้วยหรอ”
ผมไ้แ่พูเบาๆับัวเอ และเินเ้าไปรายานัวในึ
ผมเินออมาาึเมื่อัารธุระเสร็แล้ว อนนี้เหลือแ่นอึ้นหอพั
อผมมีไม่เยอะรับแ่ผม็ไม่ไ้หิ้วเินไปเินมานะรับ ผมฝาพี่ป้อมยามรทาเ้าไว้รับ
พอทราบวว่าอาารหอพัอยู่รไหน ผม็ไปรับอืน ผมไม่ลืมที่ะอบุพี่ที่ป้อมยาม
ที่ให้ผมฝาอไว้ เพราะนอื่นๆเามีรถ มีผู้ปรอมา้วย
อะไรๆเลยูล่อัวว่าผม แ่ผม็มีวิธีล่อัวๆแบบนะโมเอ
ผมเินทามาถึหอในโยรถราอทามหาลัย ผมไม่รู้ที่อื่นเรียรถอะไรแ่ที่นี้เาเรียรถรารับ
ถ้าใรนึไม่ออ ลอนึถึรถแบบที่ใ้ับพานัท่อเที่ยวมวิวมเมืออะไรประมานั้นอะรับ
“สวัสีรับ ผมมาิ่อหอพัรับ”
ผมเินรไปสอบถามพี่ที่นั่รเ้าเอร์ใ้อาารหอพั
“สวัสี่ะ อรหัสนัศึษาับะ่ะ”
“5903004
ะบริหารฯรับ”
“สัรู่นะะ”
“นายพบธรรม ิสบาย ะบริหารธุริ ปี 1 นะะ”
“รับ” ผมอบรับพร้อมรอยยิ้มว้า
“ึ 9 ั้น 3 ห้อ 303 ่ะ”
“อบุรับ”
ผมล่าวอบุหลัาไ้รับุแห้อเรียบร้อยแล้ว
แล้วเินรไปที่บันไทาึ้น หอพันี้มีหลายึรับแ่ๆละึมีแ่ 4ั้นเลยทำให้แ่ละหอพัไม่มีลิฟท์ ีนะรับที่ผมมีแ่เป้สะพาย 1ใบับระเป๋าถือใส่เสื้อผ้าอี1ใบ
เลยเินไ้ิลๆรับ เท่าที่ผมทราบมานส่วนให่ะอยู่หอนอรับเพราะหอนอสะวสบายว่าและไม่้อแร์ห้อับใร้วย
แ่หอในเินทาสะวละประหยัสำหรับผมมารับ ผมเลยไม่มีปัหาับารมีรูมเมท
อ่าส์ผมลืมถามื่ออรูมเมทาพี่เา ไม่เป็นไรเี๋ยวไว้เอัว่อยทำวามรู้ัันทีเียวเลย
ผมเินึ้นบันไไป็ไ้แ่ภาวนาอให้ไ้รูมเมทที่ไม่แปลประหลาเหมือนนที่เินนันเมื่อเ้า
ถ้าไ้แบบนั้นแย่น่าู
‘๊อ ๊อ ๊อ’
‘๊อ ๊อ ๊อ’
ผมลอเาะประููรับเผื่อรูมเมทผมมาแล้ว ะไ้ไมู่เสียมารยาท
แ่พอไม่มีเสียอบรับผมเลยไุแเ้าไปเลยรับ
“ะเ้าไปแล้วนะรับ”
ผมลอส่เสียไปอีรอบแล้ว่อยๆเปิประูแล้วเินเ้ามา
แล้ว็พบว่าห้อไม่ไ้ไรผู้นแบบที่ผมิไว้และำภาวนาที่ผมอมาลอทา็ไม่สมหวั
ความคิดเห็น