คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter3:Muddled
Muddled
21.30PM.
ฮงแด
เอี๊ยด!
ทันทีที่รถแท็กซี่หยุดจอดที่หน้าผับสุดหรูในฮงแด ชายหนุ่มร่างสูงก็ก้าวลงมาจากรถดุจเจ้าชายน้ำแข็ง ใบหน้าเรียบเฉยไม่ได้สีหน้าออกมาแต่อย่างใด แค่เพียงเท่านี้ก็เรียกเสียงกรี๊ดก็เหล่าสาวๆที่เดินผ่านไปแถวนั้นได้อย่างดี
“อ้าว!ไอ้ฮุนทำไมวันนี้นั่งรถแท็กซี่มาล่ะว่ะ”เสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลังทำให้เซฮุนหันไปมองก็เจอเพื่อนสนิทอย่าง ปาร์ค ชานยอล เดินเคียงคู่มากับ คิม จุนมยอน เพื่อนสนิทร่วงแกีงของเขา
“มีเรื่องนิดหน่อยว่ะ เข้าไปข้างในเหอะ”เซฮุนว่าพร้อมกับเดินนำเข้าไปในผับ ให้เพื่อนสองคนเดินตามมา ผู้คนมากมายหลายสัญชาติเดินเบียดเสียดกันไปมา อีกทั้งเสียงเสียงเพลงในนี้ก็ดั่งกระหึ่ม ทำให้ไม่ได้ยินบทสนธนาก็ชานยอลที่คุยกับพนักงานหน้าเคาน์เตอร์
“ว่าไงมั้งว่ะมึง”ซูโฮถามชานยอลที่เดินไปคุยกับพนักงานเรื่องที่นั่ง
“เขาบอกว่าโต๊ะที่เรานั่งเป็นประจำ วันนี้มีคนมานั่งแทนแล้วว่ะ วันนี้ก็เลยต้องนั่งที่อื่นแทน”
“โห่ ไรว้าที่ตรงนั้นสาวๆเดินผ่านเยอะซะด้วยเสียดายวะ”ซูโฮ่บนออกมาก่อนมองไปหาสาวๆที่เดินผ่านไปมา
“แล้วพวกเราจะนั่งที่ไหนดีล่ะ”
“นั่งกับพวกนั้นแม่งแหละ”พอชานยอลสรุปเท่านั้นทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะให้ชานยอลเดินนำไปยังโต๊ะนั้นทันที
“ผมว่าพี่เลิกดื่มเถอะ พรุ่งนี้พี่มีเรียนนะ”ชายหนุ่มผมออกน้ำตาลทองพยายามดึงแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ออกจากบุคคลที่ตนเองเรียกว่าพี่
“ไปเรียนวันต่อไปก็ได้” พูดจบก็กระดกเหล้าที่เหลือลงปากทันที ก่อนฟุบลงไปกับโต๊ะ น้องชายที่นั่งมองอยู่เกาหัวอย่างอารมณ์เสีย เมื่อพี่ชายตนเองตอบกับมาแบบนั้น
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ชายเขาเมาเป็นหมาแบบนี้ แต่เป็นครั้งแรกที่พี่ชายเขาดื่มหนักขนาดนี้ ทุกอย่างมันเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น...
“ถ้าพี่ไม่กลับผมจะบอกพ่อ และไม่ให้พี่กลับไปเรียนอีกเอาไหม?”น้องชายนั่งยิ้มอยู่ฝั่งตรงข้ามก่อนจะนั่งเท้าคางและยิ้มออกมา พี่ชายของเขาเมือได้ยินดังนั้นก็ผงกหัวขึ้นมาและพยักหน้าอย่างรัวๆ
“งั้นพี่ไม่ต้องไปโอเคไหม?”น้องชายถามก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ
“……”
“งั้นพี่ก็ไม่ต้องไปเจอคยองซู...”
“ว่าไงนะ!!”คนเป็นพี่เมื่อได้ยินแบบนั้นก็รีบผงกหัวขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะนั่งตะลึงน้องชายเห็นดังนั้นก็ยิ้มมุมปากทันที
“ผมได้ยินมาว่าปีนี้คนที่ชื่อโด คยองซูอะไรนั่นเรียนอยู่ที่ห้องCเหมือนกับพี่ด้วย...ไม่แน่พี่อาจได้เป็นพี่รหัสเขานะ”
“ซานฮาพูดจริงหรอ”คนเป็นพี่ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจก่อนจะยิ้มออกมา ความเมาเมื่อกี้แทบจะหายไปทันทีเมื่อน้องชาของเขาเอ่ยเพียงแค่ว่า โด คยองซู
“แต่ก็เท่านั้นในเมื่อพี่ก็ไม่อยากไปเองนี่นา”
“เปลี่ยนใจแล้ว พรุ่งนี้พี่จะไปโอเคไหม?”
“อืม”ซานฮาตอบกลับมาแบบยิ้มๆแต่ภายในกลับเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นพี่ชายของเขามีท่าทางดีใจเมื่อได้ยินคำว่า คยองซู....อีกแล้ว
ซานฮานั่งมองพี่ชายของตนเองที่เก็บพวกขวดเหล้าวางไว้ข้างๆหน้าต่างแล้ววางเงินสดไว้บนโต๊ะอย่างเงียบๆและเมื่อเห็นว่าเสร็จแล้วจึงลุกขึ้นเพื่อที่จะกลับบ้านทันทีวันนี้เหนื่อยมามากพอแล้วทั้งเรื่องพี่รหัส ล่อพี่ชายหลับบ้านและก็...เรื่องจดหมาย....
หึ!
“งั้นซานออกไปรอข้างนอกนะครับ”ซานฮาหันไปมองพี่ชายของตนเองก่อนจะเดินออกไปก่อน
“เฮ้ย!”เสียงเรียกต่ำแบบหาเรื่องดังมาจากด้านหลังทำให้คนที่งวนอยู่กับการจัดสัมภาระอยู่บนโต๊ะหันไปมอง
“เรียกฉันหรอ?”
“เออ”
“มีไรเปล่า”
“มี..พวกฉันขอนั่งด้วยได้เปล่า”ชานยอลถามไปพลางมองคนตรงหน้าที่กำลังทำหน้างุนงง จนชานยอลเอื้มมือไปจับต้นแขนของอีกคนไว้
“ฉันถามไม่ได้ยินหรอ”ชานยอลถามอีกครั้งก่อนจะถกแขนเสื้อเหมือนพวกนักเลงแถวโรงเรียนที่ยกพวกตีกันหลังเลิกเรียน
“อ่อ อยากนั่งก็นั่งไปเหอะ แต่ถ้าจะมาหาเรื่องฉันอย่าเลยดีกว่า ฉันไม่อยากมีเรื่องเพราะฉันกำลังอารมณ์ดีโอเค๊?”คนตรงหน้าชานยอลตอบออกมาก่อนจะสลัดมือที่อีกคนจับไว้ทิ้งก่อนจะเดินแทรกไปยังกลุ่มเพื่อนของชานยอลทันที
“เดี๋ยว!” เป็นซูโฮที่ยื่นมองอยู่เอื้มมือไปจัแขนอีกคนที่มีท่าทางที่กำลังเดินออกไป
“อะไรอีก?”คนที่โดนจับแขนไว้หันมาทำหน้าเสียใส่ จะหาเรื่องให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ยคนยิ่งไม่อยากมีเรื่องอยู่ ซูโฮเห็นดังนันจึงปล่อยมือคนที่จับต้นแขนไว้ออก แล้วเปลี่ยนมากุมมือก่อนจะเขย่าแทน ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร ชานยอลกับเซฮุนที่ยืนมองอยู่ต่างก็อึ้งไปตามๆกันเพราะไม่เคยเห็นซูโฮจะทำแบบนี้กับคนที่ไม่รู้จักมาก่อน
“ฉันชื่อ คิม จุนมยอน เรียกฉันว่าซูโฮนะ”ซูโฮฉีกยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“แล้วนาย?”
“ฉันชื่อ คิม จงอิน แต่เรียกฉันว่าไคล่ะกัน ฉันต้องไปแล้วบาย!” เพื่อนใหม่ของซูโฮทักทายก่อนจะแกะมือออกแล้วรีบเดินออกมาจากกลุ่มชานยอลทันที ซูโฮเห็นดังนั้นจึงยิ้มออกมาเหมือนคนบ้าออกมาก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
คิม จงอิน ไค โอเค ฉันจะจำนายไว้นะไคอาคุง
“เค้กเมื่อวานของใคร?”เสียงทุ้มต่ำของคริสถามคนที่เดินลงมาจากชั้น2ของตัวบ้านก่อนจะชูกล่องเค้กที่เหลือเพียงแค่กล่องส่วนเนื้อข้างในโดนสูบออกไปหมดแล้ว
“ของพี่ไง”แบคฮยอนตอบกลับไปส่งๆก่อนจะเดินไปทางห้องครัว
“ซื้อมาให้?”คริสถามก่อนจะเดินตามแบคฮยอนเข้าไปในห้องครัว บ้านหลังนี้เป็นบ้านของพ่อกับแม่ของแบคฮยอนเป็นบ้าน2ชั้นที่มีพร้อมทุกอย่าง แต่เนื่องจากพ่อกับม่ของแบคฮยอนต้องไปธุระต่างประเทศหรือไปฮันนีมูนกันก็ไม่รู้จึงส่งพี่ชายของเพื่อนสนิทอย่างคูณนาย ‘อู๋’ มาดูแลแบคฮยอนพร้อมกับยกศักความเป็นพี่ชายให้อย่างหน้าตาเฉย ที่จริงแบคฮยอนเป็นลูกคนเดียวแต่เนื่องมีคริสมาอยู่ด้วยความเป็นลูกคนเดียวเลยหายวับไปกับตา
“ไม่อ่ะอย่าหวังเลย พี่ลู่หานเอามาให้ต่างหาก”แบคฮยอนหันไปทำตำโตใส่คริส ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะอาหาร ตาเป็นประกายเมื่อเห็นของกินมากมายอยู่บนโต๊ะอาหาร มือสวยของแบคฮยอนเอื้อมไปหยิบเฟรนฟรายก่อนจะโยนใส่ปากตัวเองแล้วเคี้ยวอย่างอร่อยก่อนจะหันไปถามคริสที่กำลังรินนมใส่แก้วอยู่
“ทำเองอ่อ?”
“อือ”
“ไม่น่าเชื่ออ่ะ”แบคฮยอนส่ายหัวไปมาก่อนจะจิ้มเฟรนฟรายกินอีก กินแล้วกินอีกมันก็ยังรสชาติเดิม ให้ตายเถอะ!นี่มันอร่อยจริงๆนะเนี่ย
“เป็นไงอร่อยใช่ป่ะ?”
“อือ ทำไงอ่ะ”
“ก็..ตั้งกระทะใส่น้ำมันเปิดเตาแก็สแล้วก็ใส่เฟรนฟรายลงไปแล้วก็ทอดๆให้มันสุกแค่นั้นแหละ อ้อ!แล้วก็ตักใส่จานแค่นั้นแหละ”คริสตอบไปแล้วยิ้มให้กับความฉลาดน้อยให้กับแบคฮยอนก่อนจะวางนมลงไว้ตรงที่นั่งของแบคฮยอนก่อนจะนั่งลงตรงข้าม
“เดี๋ยวนะ!นี่มันแบบสำเร็จรูปนี่หว่า”แบคฮยอนทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้ ก่อนจะเงยหน้าไปหาคริสที่ยิ้มกวนประสาทให้อยู่
“อร่อยใช่ป่ะหล่ะ ไม่ต้องชมๆ”
“อย่าหลงตัวเองครับ ของสำเร็จรูปยังไงก็อร่อยอยู่แล้ว”แบคฮยอนใช้ปลายช้อนส้อมชี้ไปทางคริสก่อนจะลงมือทานมื้อเช้าพร้อมกับคริสที่กำลังบ่นถึงป๊ากับม๊าของตนเอง
“วันนี้ตอนเย็นเดี๋ยวมารับไม่ต้องกลับเอง”คริสเอ่ยกับแบคฮยอนเมื่อมาส่งแบคฮยอนถึงที่หมายแล้วเจ้าตัวก็ได้แต่พยักหน้ารับๆไปก่อนจะลงมาจกรถ ก่อนจะเดินไปซื้อน้ำแถวตึกเรียนของตนเองและไม่ลืมที่จะซื้อไปเผื่อเพื่อนตัวเล็กของเขาไปด้วย เพราะเคยโดนงอนไปครั้งนึงที่มาซื้อน้ำแต่ไม่ยอมซื้อไปเผื่อคยองซู
ลั้ยยยย
เสียงไลน์ดังขึ้นทำให้แบคฮยอนที่กำลังนึกถึงตอนที่เคยโดนคยองซูงอนเรื่องน้ำก่อนจะหลุดขำออกมา มือเรียวล้วงไปหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยออกมาก่อนจะพบข้อความที่ส่งมาเป็นเพื่อนสนิทของเขาเอง
Kyungsoo:มาถึงยัง
Baekhyun:ถึงแย้วว
Kyungsoo:ซื้อน้ำมาด้วย
Baekhyun:เรียบรอยแล้วครับผม
Kyungsoo:โอเค อยู่บนห้องขึ้นมาเลย
ตุบบบ
เพราะมัวแต่สนใจแต่คยองซู เอ้ย!สนใจแต่การตอบไลน์เลยไม่ได้เดินมองทางเดินที่จะขึ้นชั้นเรียนทำให้แบคฮยอนเดินชนกับบุคคลที่เดินออกมาจากห้องวิชาการแบบพอดิบพอดี
“อ๊ะ!ขอโทษครับ เดี๋ยวผมช่วย”แบคฮยอนก้มหน้าเป็นเชิงขอโทษก่อนจะช่วยเก็บหนังสือมากมายที่หล่นลงมา
“ขอบคุณครับ”อีกฝ่ายก้มหัวขอบคุณแบคฮยอนก่อนจะรับหนังสือมาถือไว้ ก่อนจะเดินขึ้นตึกเรียนไป......เด็กใหม่นี่หว่า
“กว่าจะมาได้นึกว่าอยู่อเมริกาซะอีกไหนบอกว่าถึงแล้วไง ร้านน้ำก็อยู่แค่นี้ไม่ใช่อ่อ”นั่นคือคำทักจากเพื่อนสนิทของแบคฮยอน คือทักแบบนี้ไงไม่ใช่แบบที่แบคฮยอนจินตนาการเอาไว้เลยไอ้เราก็นึกว่าจะทักแบบว่า
‘อ้าวแบคฮยอนมาสักที’ไม่ใช่ไงคือมันไม่ใช่งายยย
“ใจเย็นๆครับคุณเพื่อน”แบคฮยอนเอามือขึ้นมาเป็นเชิงบอกว่าให้คยองซูหยุดพูดก่อนจะวางน้ำไว้บนโต๊ะของอีกฝ่ายก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“เมื่อวานหลับสบายป่ะ”แบคฮยอนถามเพื่อนตัวเล็กที่นั่งอ่านหนังสือเตรียมการเรียน คยองซูเงยหน้ามาสบตากับแบคฮยอนก่อนจะเอามือฟาดที่ไหล่ของแบคฮยอนทันที
“หลับ สบาย มาก”คยองซูเน้นเสียงชัดๆใส่แบคฮยอน ซึ่งแบคฮยอนก็ได้แต่หัวเราะชอบใจอยู่ฝ่ายเดียว เพราะว่าเมื่อวานแบคฮยอนได้ส่งรูปของคุณเพื่อนประมาณ3-4รูปไปให้พร้อมกับอัพสเตตัสว่า ‘วันนี้เราได้กินเชอรีด้วยอร่อยจัง’ ซึ่งเชอรี่ที่หมายถึงคือ.....ก็ไม่รู้สินะ
“จริงอ่ะ เหมือนเราเลยยย”แบคฮยอนยังคงตีหน้าซื่อไม่รู้เรื่องอะไร คยองซูได้แต่ส่ายหัวกับแบคฮยอนก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไปโดยไม่สนใจแบคฮยอนที่กำลังเปิดดูรูปเมื่อวานที่ถ่ายไว้ ปากก็พูดไม่หยุด จนคยองซูต้องลุกเอาหนังสือมาฟาดที่หน้าของอีกฝ่าย จนเจ้าตัวหันมาเบะปากใส่ก่อนจะเงียบปากแล้วเอาหนังสือออกมาอ่าน หนังสือโป๋นะ
คยองซูแม่งโหดสัสรัฐเซีย เดี๋ยวพี่ก็จับกดซะหรอก
ปี3ห้องC
คิม จงอินเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางที่หวาดระแวงทุกสายตาต่างก็หันมามองพร้อมกับคำซุบซิบ จิงอินเลือกที่จะนั่งลงที่หลังห้องสุด ซึ่งนั่งลงแล้วคำซุบซิบก็ยังมีไปเรื่อย
“แกๆเด็กเส้นชัวว่ะ เข้ามาแบบนี้”
“เออว่ะ แกคิดเหมือนฉันใช่ป่ะ แล้วดูดิไปนั่งตรงนั้นด้วยไม่รู้เรื่องแน่ๆเลยว่ะ”เสียงของผู้หญิงแถวหน้าห้องซุบซิบนินทา หาว่าเขาเป็นเด็กเส้นเข้ามาตอนนี้ อะไรว่ะ เส้นห่าอะไรกูแค่ไม่มาเมื่อวานเอง ได้แต่คิดอยู่อย่างนั้นก็ไม่อาจจะลบเสียงนินทาที่จะดังมากขึ้นเรื่อยๆ
ปึงงง!!
เสียงทุบโต๊ะที่ดังมาจากหลังห้องทำให้เสียงเงียบไป จงอินลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปทางหญิงสาวกลุ่มข้างหน้าแล้วส่งยิ้มไปให้ เหล่าหญิงสาวหน้าห้องเมื่อเห็นดังนั้นต่างก็กลืนน้ำลายกันใหญ่
“ผมไม่ใช่เด็กเส้นครับ!ผมแค่ไม่มาเมื่อวาน ได้โปรดเข้าใจตรงกันนะครับ อ้อ!และทำไมผมจะนั่งตรงนี้ไม่ได้ครับ ผมจะนั่งตรงนี้และหยุดคำนินทาเถอะครับ ผมรู้เรื่องและสติครบร้อยเข้าใจตรงกันนะครับว่า กู! ไม่! ใช่!เด็ก! เส้น!”จงอินเปลี่ยนสรรพนามจากผมเป็นกูทำให้ทั้งห้องเงียบอีกครั้งก่อนจะมีเสียงพูดคุยแทน จงอินนั่งลงก่อนจะคว้าขวดน้ำมาดื่มและวางไว้อีกโต๊ะก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเล่น
“โอ๊ยมึงงคือแบดมากอ่ะ ทำไงดีกูชอบจังเลยว่ะ ชื่ออะไรว่ะมึงส่องดิ๊”หญิงสาวกลุ่มเดิมกรี๊ดออกมาก่อนจะใช้ให้เพื่อนอีกคนส่องชื่อ
“คิม...คิม จงอินเว้ย”
“คิม จงอิน ขนาดชื่อยังแบดอ่ะ มึงไปเปิดชมรมเลยนะ ขอชื่อว่า ชมรมคนรักคิม จงอินปี3ห้องCกูขอสมัครคนแรกกก”
จงอินเงยหน้าขึ้นมาจากจอโทรศัพท์ก่อนจะมองไปยังกลุ่มหน้าห้องที่เมื่อกี้เพิ่งจะนินทาเขาไปหมาดๆตอนนี้กลับกลายเป็นเปิดชมรมแฟนคลับกูล่ะ อะไรว่ะ คนหล่องง
หรือนี่คือวิถีของเด็กหญิงของที่นี่
ชานยอลที่ยืนดูสถานการณ์ในห้องเรียนพร้อมกับเซฮุนและซูโฮต่างก็อึ้งในความหล่อของจงอินไม่ใช่ล่ะ! อึ้งในความบ้าผู้ชายของกลุ่มเด็กหน้าห้อง คือกูอยู่ตั้งนานหน้าตากูเกินสองร้อย ความแบดกูก็เกินสองร้อยแม่งหาว่ากูเลวทีพอไอ้จงอินมาไม่เกิน20นาทีแม่งเสือกชมว่าแบคคือชอบ เอ้า!แล้วพวกกูล่ะว่ะกูก็หล่อนะเว้ย!ชานยอลเพลีย
ซูโฮที่ยืนดูอยู่คลี่ยิ้มออกมาก่อนจะหันไปพูดกับชานยอล
“กูว่า...เด็ดว่ะ”
หลังจากจบภาคเรียนตอนช่วงเช้าไปแล้วแบคฮยอนกับคยองซูก็ลงมาจากตึกเรียนแล้วรีบเดินไปโรงอาหารทันทีเพราะว่าตอนนี้บอกได้เลยว่าหิวมากก
“คาบเมื่อกี้นี่อย่างง่วงอ่ะ”แบคฮยอนหันไปพูดกับคยองซูก่อนจะทำท่าหาว คยองซูก็ได้แต่เบะปากใส่
“เมื่อกี้ยังหลับไม่พอหรือไงครับคุณ บยอน แบคฮยอน”คยองซูหันไปถามแบคฮยอนที่ ขอนั่งตรงที่ม้าหินเพื่อที่จะผูกเชือกรองเท้า เพราะคาบเมื่อกี้แบคฮยอนเล่นหลับตั่งแต่ต้นคาบยันท้ายคาบ แล้วตอนนี้พักกลางวันแล้วก็ยังบ่นว่าง่วงอีก
“พอแล้วครั...”
“พออะไรกันขอพอด้วยสิครับ”เสียงบุคคลที่สามแทรกมาทำให้เพื่อนซี้ทั้งคู่หันไปพบกับพี่รหัสของคยองซูที่มาถึง เอ่อ หนึ่ง สอง สาม สามคน
“เสือก”นั่นไม่ใช่เสียงของแบคฮยอนเพราะว่าแบคฮยอนต้องสำรวมต่อหน้ารุ่ยพี่ที่ชื่อชานยอล
“อ่าฮะ ชอบเสือกมีไรป่ะครับ”
“ไมมี แบคฮยอนไปเหอะ”คยองซูหันไปคว้าข้อมือของแบคฮยอนที่ยืนเอ๋ออยู่
แล้วพยายามลากออกมาจากตรงนั้น ถ้าไม่ติดว่าเซฮุนมายืนขวางไว้
“หลบ”คยองซูกดเสียงต่ำแล้วมองตาขวางไปยังเซฮุน แบคฮยอนที่ยืนอยู่ด้านหลังไม่รู้จะทำอะไรก็หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปข้อมือที่ถูกคยองซูจับไป ก็แหม...ของแบบนี้หาดูยากร้อยวันพันปีไม่เคยติดที่จับ ต้องเป็นแบคฮยอนที่ต้องจับก่อน ก็เก็บเอาไว้ดูเล่นๆนะ เมื่อถ่ายเสร็จก็เก็บใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะเงยหน้ามามองสถานการณ์ตรงหน้า
“โห โหดจิงว่ะมึง”เซฮุนหันพูดกับชานยอลก่อนจะหลบดีๆ
“เฮ้ยย รอนานป่ะว่ะ” คยองซูที่กำลังเดินไปจากตรงนั้นหันไปมองเสียงบุคคลที่สี่
ที่แทรกเข้ามา คยองซูจะไม่หันไปเลยถ้าไม่ใช่เสียงที่คุ้นเคย
“จงอิน....”คยองซูคลางหลุดออกมาทำให้แบคฮยอนหันไปมองหน้าเพื่อนตัวเอง
คยองซูมีท่าทางตกใจมือที่จับแบคฮยอนอยู่นั้น ชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“อ้าว เด็กเมื่อเช้านี่หว่า”แบคฮยอนทักขึ้นมาอีกคนทำให้คยองซูรีบหันหลังกลับและลากแบคฮยอนออกมาจากตรงนั้นแล้วรีบเดินไปยังโรงอาหารทันที
“คยองซูรู้จัก?”แบคฮยอนเอ่ยถามคนตัวเล็กที่รีบเดินแล้วมีเสีหน้าผิดปกติ
“อืม”
“………”
“แบคฮยอนรู้จักด้วอ่อ?”คยองซูหันมาถามแบคฮยอนหน้าของคยองซูตอนนี้เกือบซีดไปครึ่งแถบแล้ว
“ไม่อ่ะ”แบคฮยอนตอบแบบส่งๆไปก่อนจะนึกถึงเมื่อรู้จักคยองซูเมื่อตอนปลายปี1ก่อนที่จะขึ้นมาปีที่2เมื่อไม่กี่เดือน
‘เราเคยมีแฟนคนนึง เขาดูแลเราดีมาก เขารักเรามากแล้วเราก็รักเขามากด้วยเหมือนกัน เรียกได้ว่าเขาเป็นรักแรกของเราเลยล่ะ...แต่ว่าเราเลิกกับเขาแล้วล่ะ555เขาชอบจับหัวเรา ลูบหัวเราด้วยอ่ะ555ว่าแต่แบคฮยอนจะถามเราทำไมเนี่ยไปซื้อน้ำได้แล้วไป’
รักมาก....
รักแรก....
จับหัว....
ลูบหัว....
ชัดมากเลยครับคยองซูไม่ชอบให้ใครลูบหัวหรือจับหัวยกตัวอย่างวันที่ได้ชานยอลเป็นพี่รหัสแล้วพี่เขาก็จับหัวของคยองซู แต่กลับโดนคยองด่าว่าไม่ให้มาจับหัว
“อย่างนี้นี่เอง เพราะว่าคนที่ชื่อจงอินนั่นคงเป็นรักแรกแล้วยังคงอยู่ในใจตลอดเวลา”
“......”
“นี่ช่ไหมอดีตที่คยองซูยังไม่ลืมและยังคงลืมไม่ลง ใช่ป่ะ?”
“…….”
“ตอบเราทีเหอะว่ะเราจะได้เตรียมใจเผื่อไว้”
“…..”
“ถ้ายังไม่ลืมก็อย่ามาให้ความหวังเราแบบนี้เลยว่ะ”
“…..”
“ตอบเราดิว่ะ!คยองซู”
talk
ไรต์ยังไม่ตายนะ5555
เจอคำผิดตรงไหนและผิดพลาดตรงไหน
ต้องขออภัยด้วยนะค่ะ
พี่แบคไม่ได้โมโหเล่นๆนะ
พี่แบคต้องการคำตอบ
ปล.สวัสดีปีใหม่นะค่ะสุขภาพร่างกายแข็งแรง
ขอให้exoรักexoหลงไม่ใช่ล่ะ555ผิดเรื่องๆ
ขอให้ทุกคนมีแต่ความสุขนะค่ะ อ่านแล้วอย่าลืมคอมเม้นนะเออ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
Happy new year 2016
ความคิดเห็น