คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter1:The Current
“โหยยยคยองซูไหนนายบอกว่านายจะจับไม่ได้พี่เขาไง ไหงการเป็นแบบนี้เนี่ย?”
แบคฮยอนเหวี่ยงกระเป๋าลงบน โต๊ะของตัวเอง สายตาก็มองไปยังเพื่อนสนิทของตัวเองที่เพิ่งเดินเข้ามา ผลจากการจับสลากเลือกพี่รหัสเมื่อเช้าที่ผ่านมา80เปอร์เซ็นพอใจกับพี่รหัสที่ตนเองจับได้ ส่วนอีก20เปอร์เซ็นที่เหลือก็เฉยๆกับพี่รหัสที่ตนเองจับ
ได้..แต่สำหรับแบคฮยอนคงไม่เฉยแน่
“นี่แบคฮยอนคิดว่าเราอยากจะจับพี่เขาหรือไง?นิสัยก็ไม่ดี.ไม่มีมารยาท”คยองซูบ่นออกมา พร้อมกับทำปากยู่
“โถ่..ยังไม่ลืมเรื่องเมื่อเช้าอีกหรอ”
“ไม่ล่ะ..ไม่ลืมแน่ๆ”
----ย้อนกลับไปเมื่อตอนเช้า---
“ปาร์ค..ชาน..ยอล”เสียงแผ่วเบาของคยองซูอ่านชื่อคนที่ตนเองจับสลากขึ้นมาได้สายตาก็มองไปยังแบคฮยอนที่พยายามส่งสายตาเป็นเชิงถามว่า ‘นายจับได้ใคร’
คยองซุก็ได้แต่ส่ายหน้า
“ว่าไงครับน้อง จับได้ใครเอ่ย?” เสียงของรุ่นพี่คนหนึ่งดังขึ้นมาแล้วถามว่าคยองซูจับได้ใคร..แต่คยองซูก็ได้แต่ยืนนิ่งไม่โต้ตอบ รุ่นพี่คนข้างหน้าต้องเอื้อมมือไปแย่งกระดาษที่คยองซูถืออยู่
“เขินแน่ๆเลยมาๆเดี๋ยวพี่อ่านให้”
“อ๊ะ!” คยองซูที่โดนรุ่นพี่แย่งกระดาษไป พยายามที่จะแย่งคืนมา แต่ด้วยรุ่นพี่คนข้างหน้าตัวสูงกว่า คนตัวเล็กอย่างคยองซูก็ทำได้แต่ยืนมองตาขวางๆอยู่
“ไม่ต้องเขินหรอน้อง อืม...ป.อา กอ ปาร์ค ช.อา นอ ชาน เฮ้ย!นี่มันไอ้ชานนี่หว่า
ไอ้ชานน้องเขาจับได้มึงว่ะ” เสียงของรุ่นพี่ดังไปทั่วห้อง ทำให้คนที่ชื่อว่าชาน หันมามอง......คนนี้หรอ?พี่รหัสคยองซู ดูยังไงก็เหมือนพวกนักเลง
“คนไหนว่ะ”
“นี่ไงๆ น่ารักป่ะหว่ะ” รุ่นพี่คนข้างหน้าชี้มาทางคยองซูที่ยืนมองชานยอลอยู่ ชานยอลลุกขึ้นเดินมาทางที่คยองซุยืนอยู่
“โด คยองซู..ไม่น่าชื่อนี้เลยนะ น่าชื่อว่าไอ้เหลือกมากกว่า”
“ว่าไงนะ!”เจ้าของชื่อสวนขึ้นมาทันควัน สายตามองมาอย่างดุดัน แต่นั่นก็ไม่ทำให้ชานยอลรู้สึกกลัวแม้แต่นิดเดียว แต่มันทำให้ชานยอลสู้สึกหัวเราะซะมากกว่า
“หัวเราะอะไร!”
“หัวเราะเด็กแถวนี้ไง”ชานยอลว่าพร้อมกับจิ้มนิ้วไปที่หัวของคยองซู
“อย่ามาจิ้มหัวของฉันนะ!!” คยองซูปัดมือของชานยอล แล้วถอยหลังออกมา จนรุ่นพี่ข้างหน้าต้องมาห้ามไว้
“ใจเย็นๆครับน้อง ไอ้ชานก็เหมือนกันไปจิ้มหัวน้องเขาทำไม? ไอ้นี่ นี่ชอบแต่จะแกล้งคน ไอ้ตัวประหาด” รุ่นพี่ว่า พลางหันไปว่าชานยอลที่กำลังทำหน้าล้อเลียนคยองซูอยู่
“พอเลยๆ” รุ่นพี่ยกมือห้าม
“น้องเข้าไปนั่งที่ก่อนนะครับ คนต่อไปมาได้!” รุ่นพี่พลายมือไปข้างหน้าเป็นเชิงให้คยองซูกลับเข้าไปนั่งที่ แล้วตะโกนให้คนต่อไปมาจับสลากได้
คยองซูกลับมานั่งที่แล้วแต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร แบคฮยอนที่ถูกเรียกออกไปก็ลุกขึ้นไปจับสลากหน้าห้อง แต่ด้วยแบคฮยอนเป็นคนสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ออกไป รอฟังจากรุ่นพี่หน้าห้อง
“น้องคนสุดท้ายชื่ออะไรครับ”
“แบคฮยอนครับ”
“ครับ น้องจับได้.ไม่สิ น้องได้พี่รหัสชื่อว่า ซูโฮนะ ชื่อเต็มๆมันคือ คิม จุนมยอน แต่มันยังไม่มาหรอก” รุ่นพี่คนข้างหน้าบอกมา แบคฮยอนก็ได้แต่พยักหน้ารับ
“โอเคนะ ทุกคนรู้แล้วนะว่พี่รหัสของตัวเองคนไหน มีอะไรปรึกษาได้นะ โอเคนะ ทุกคนแยกย้ายกลับไปเรียนได้แล้ว” รุ่นพี่ว่า พลางโบกไม้โบกมือไล่เด็กให้ออกไป แต่คงนึกอะไรได้ว่าห้องนี้เป็นของรุ่นน้องที่เขาไล่ไปเมื่อกี้ เขารีบหยิบกระเป๋าของตัวเอง แล้วรีบชิ่งออกจากห้องไป รุ่นพี่คนอื่นๆก็เดินออกไป
---กลับมาปัจจุบัน---
“นิสัยก็ไม่ดีชอบมาจิ้มหัว” คยองซุบ่นออกมาทำให้แบคฮยอนที่มองอยู่เอ่ยออกมา
“ยังไม่ลืมเรื่องนี้อีกหรอ?” คำถามของแบคฮยอน ทำเอาคยองซูนั่งนิ่งไป สายตาก็มองไปยังกระเป๋าของตนเอง
ลั้ยยย
เสียงไลน์ของคยองซูดังขึ้นมา ทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ แล้วล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกางเกงออกมา หน้าจอแสดงการแจ้งเตือนจาก ‘ลู่หาน’พี่ชายสุดที่รักของเขา คยองซูกดอ่านข้อความจากพี่ชายของตนเอง
คยองงงงง
ครับ?
วันนี้หลังเลิกเรียนเดี๋ยวพี่ไปรับนะ จะพาไปกินขนมเค้ก เป็นร้านเปิดใหม่น่ารักมากๆเลย พี่แวะเข้าไปดูเขาบอกว่าวันนี้มีโปรโมชั่นมา3จ่าย2 คุ้มมากๆเลยนะ คยองชวนแบคฮยอนมาด้วยนะ นะนะนะ
ครับ
โอเค เดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปรับนะ แล้วเจอกัน
คยองซูปิดหน้าจอโทรศัพท์ลง พร้อมกับยิ้มออกมา พี่ชายเขาเป็นแบบนี้แหละ ชอบพูด
และทำตัวเฟรนลี่มากๆ สามารถเข้ากับคนแปลกหน้าได้ไวมาก ต่างจากคยองซูที่เป็นคนเงียบๆ และไม่กล้าคุยกับใครได้ก่อน
“ใครทักมาหรอ” แบคฮยอนที่นั่งมองคยองซูเอ่ยถามขึ้นมา
“พี่ลู่หานน่ะ” คยองซูตอบพร้อมกับเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง
“อ่อ”
“แบคฮยอน”
“หืม?”
“เย็นนี้ไปกินเค้กกันไหม พี่ลู่หานชวนน่ะ”
“ไปสิ” แบคฮยอนตอบออกมาโดยที่ไม่คิดอะไรเลย
“ตอนย็นกลับกับเรานะ เดี๋ยวพี่ลู่มารับ”
“อืม..ว่าแต่คยองซูที่เราถามไปตอนแรกน่ะ..ว่า...”
“อ๊ะ!อาจารย์มาแล้วแบคฮยอน”คยองซูพูดขึ้นมาพร้อมกับหยิบหนังสือออกมา เตรียมพร้อมเรียนอย่างเต็มที่ ทำให้แบคฮยอนไม่กล้าถามต่อ
“อืม” แบคฮยอนตอบพร้อมกับหยิบหนังสือออกมา
.....คยองซูทำเหมือน..ว่าตั้งใจเรียน
....แต่ใครจะรู้ไหมว่าตอนนี้เขาไม่มีสมาธิจะเรียนเลย
แล้วจู่ๆคำถามของแบคฮยอนก็ดังขึ้นมาในหัวของคยองซู
‘ยังไม่ลืมเรื่องนี้อีกหรอ?’…นั่นสินะ ทำไมคยองซูถึงไม่ลืมนี้ไปซะที..ทั้งๆที่มันก็นานมาแล้ว ตอนนี้คยองซูควรจะเป็นคนใหม่สิ คนใหม่ที่มีความรักใหม่ๆ ไม่ใช่คนเก่า ที่มีอดีตแบบนั้นอีกแล้ว
แบคฮยอนก็รู้สึกไม่ต่างอะไรกับเพื่อนสนิทของตัวเอง หลายครั้งที่แบคฮยอนเหล่ ไปทางที่เพื่อนของเขานั่งอยู่ คยองซูนั่งเหม่อตลอดเวลา คำถามมากมายดังอยู่ในหัวของแบคฮยอน เขาไม่รู้ว่าคยองซูคิดอะไรอยู่ และเขาก็หวังว่าคงจะไม่ใช่เรื่องนั้น.......
ที่เพื่อนของเขากำลงคิดอยู่
Chapter Luhan
16.30น.
วันนี้ลู่หานบอกว่าจะมารับน้องชายของเขา แต่เขาดันออกมาสายกว่าปกติที่โรงเรียนของน้องของเขาเลิก เป็นเพราะอาจารย์ประจำวิชาของเขาที่ดันมาสั่งประชุมแบบกะทันหัน กว่าจะปล่อยออกมาก็ปาไปสี่โมงครึ่งแล้ว ไหนจะรอปล่อยแถวอีก ระเบียบเกิ้นน
แต่ถ้าจะรอให้อาจารย์ปล่อยแถว พรุ่งนี้ล่ะมั้งถึงจะออกมาจากมหาลัยได้ ลู่หานแอบวิ่งออกไปก่อนที่จะปล่อยแถว เขารีบวิ่งไปยังรถ
คันโปรดของเขา มือเรียวหยิบกุญแจรถออกมาจากกระเป๋าแต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
“เวรเอ๊ย!” เขาสถบออกมาพยายามหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ทั้งกระเป๋ากางเกง กระเป๋าเสื้อ
“หาไอ้นี่อยู่หรอ” เสียงหนึ่ง ดังแทรกขึ้นมาทำให้ลู่หานกันไปมอง เชี้ยล่ะ!นี่มันไอ้ประธานมหาลัยขี้เก๊กนี่หว่า ในมือของเขาชูกุญแจรถของลู่หานอยู่...ไปอยู่ที่มันได้ไงว่ะ?
“ครับ นั่นกุญแจรถของผม”
“ผมเห็นคุณวิ่งออกมาจากแถวเด็กปี4 ทั้งๆที่เขายังไม่ได้ปล่อยแถว คุณหนีแถวหรอ” ประธานนักเรียนถามมือก็ชูกุญแจรถของเขาอยู่
โถ่!ไอ้คุณประธานได้ข่าวว่าคุณก็อยู่ปี4ไม่ใช่หรอ ทำเป็นเก๊ก ตัวเองก็อยู่ปี4แท้ๆยังจะมาเรียกว่าเด็กปี4อีก ลู่หานล่ะอยากจะตะโกนตอบกับไปจริงๆ แต่สถานการณ์ตอนนี้ทำให้เขาต้องนิ่งไว้ก่อน สมองก็พยายามหาทางเอากุญแจรถคืนมา
“ผมเปล่าหนีแถวนะครับ ป้ายชื่อผมอยู่ปี3ต่างหาก” ลู่หานว่าพร้อมกับชี้ไปที่ป้ายชื่อของตัวเอง โชคดีจริงๆที่วันนี้เขาหยิบเสื้อของเมื่อปีที่แล้วมาใส่ แต่มาโชคดีตอนนี้เท่านั้นแหละ เมื่อเช้าโดนอาจารย์ทำโทษ ข้อหาว่าอยากกลับไปเรียนปี3หรือไง
“อืม ว่าแต่คุณเข้าไปที่แถวเด็กปี4เท่าไม” อ้อ!ลืมบอก ว่าไอ้ประธานขี้เก๊กเนี่ยมันชื่อว่า คริส ประธานสุดหล่อ พ่อรวย ลู่หานว่าก็งั้นๆแหละ
“ผมเข้าไปเอาของที่น้องมาครับ”
“น้องชื่อว่าอะไรล่ะ” คริสเดินเข้ามาใกล้ลู่หานขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับโยนกุญแจรถคืนให้ลู่หาน
“ คยอง..เอ้ย!คิม...คิม มินซอกครับ”
“ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัวนะครับ” ลู่หานรีบตัดบทเขารีบเข้าไปในรถพร้อมกับสตาร์ทออก คริสที่อยู่ด้านหลังหลบตัวออก เพื่อให้รถของลู่หานออกได้ เมื่อรถของลู่หานออกได้แล้ว เขาจึงรีบบึ่งไปยังโรงเรียนของน้องเขาทันที
16.49น.
ลู่หานขับรถออกมาได้ครึ่งทางแล้ว ตลอดทางที่เขาขับรถมา เขาหยีบด้วยความเร็ว60กม.ต่อ1ชั่วโมง เพื่อที่จะไปรับน้องของเขา ให้ไวที่สุด แต่ดันมาติดไฟแดงก่อนที่จะถึงโรงเรียน ลู่หานเอนหลังไปพิงกับเบาะรถ พลางเอื้อมมือไปเปิดเพลงฟังเพื่อฆ่าเวลา
“นา อือ รือรอง อือ รือรอง อือ รือรอง เด นา อือ รือรอง อือ รือรอง อือ
รือรอง เด นอ มุลลอ ซอจี อานือ มยอน ทา ชยอโด โมลลา” เสียงเพลงบนรถของเขาดังขึ้นมา ลู่หานส่ายหัวไปตามจังหวะของเพลง รอไม่ถึง1นาที ไฟแดงก็เปลี่ยนเป็นไฟเขียว ลู่หานขับรถออกไป หัวก็ส่ายไปตามจังหวะเพลง
“E.X.O.โต ดารึน นึกเต ดึลรี โบล เซรา..เฮ้ยยยยย”
เอี๊ยดดดดดดดดดด
เสียงเบรกรถของลู่หานดังกระทบกับถนน เสียงนั่นดังพอที่จะทำให้รถคันที่ตัดหน้ารถของลู่หานเบรกทัน
“เชี้ยล่ะ!ชนป่ะว่ะ!” ลู่หานสถบออกมาก่อนที่จะผลักประตูรถออกไปดู ยังรถคันข้างหน้า อ่า..เป็นรถมอเตอร์ไซค์ด้วย รถขับเป็นยังไงบ้างนะ ลู่หานคิดในใจ พลางภาวนาไม่ให้คนขับเป็นอะไร ไม่ใช่ว่าเป็นห่วงแต่ รถมอเตอร์ไซค์คนนี้ราคา เกือบล้านน่ะสิ ถ้ารถคนนี้เป็นอะไร ไม่มีตังใช้คืนแน่ๆ ส่วนคนขับจะเป็นยังไงก็ช่างๆมันไปเถอะ ดันมาขับตัดหน้าซะด้วยสิ
“โถ่เว้ยยย!คุณขับรถภาษาอะไรเนี่ยย” เจ้าของรถมอเตอร์ไซค์คันข้างหน้าสถบออกมาพร้อมกับเดินมาหาลู่หานด้วยอารมณ์ที่พร้อมจะเอาเรื่องลู่หานอย่างเต็มที่ ใบหน้าที่บูดเบี้ยวด้วยอารมณ์ที่ไม่จอย เส้นผมที่แสกกลาง อย่างลวกๆ เสื้อนักเรียนที่สีขาว แต่ตอนนี้สีของมันมีรอยเปื้อนคราบน้ำมันอยู่เต็มไปหมด สิ่งเหล่านี้ที่ดูไม่เจริญหูไม่เจริญตาและไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่นัก แต่มันกลับไม่สามารถทำอะไรความหล่อเหล่านั้นได้เลย ลู่หานมองด้วยสาตตาที่เคลิบเคลิ้ม จนคนข้างหน้าต้องทัก
“เฮ้คุณ!คุณหลับไปยังน่ะ” เจ้าของรถมอเตอร์ไซค์โบกมือไปมา เรียกให้ลู่หานออกจากภวังค์
“ห้ะ!คุณว่าไงนะ”
“ผมถามว่าคุณขับรถภาษาอะไรห๊ะ!ทำไมไม่ดูหน่อยล่ะว่ามีรถขับมาอยู่” คนข้างหน้าลู่หานถามอย่างเอาเรื่อง
“เฮ้!คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าผมเนี่ย?คุณเองไม่ใช่หรอที่ขับรถมาตัดหน้าผมเอง”
“เอ้า!แล้วทำไมคุณไม่ดูให้ดีก่อนล่ะว่า มีรถขับมาหรือเปล่า”
…หน้าด้าน
“สรุปผมผิด?” ลู่หานชี้มาที่ตัวเองพลางถาม
“ใช่”
คนข้างหน้าลู่หานตอบมาอย่างมั่นใจ เมื่อฟังคำตอบเสร็จ ลู่หานก็ม้วนตัวกลับไปยังรถของตัวเอง ปล่อยให้คนข้างหน้า งวนอยู่กับรถของตัวเอง ลู่หานอาศัยจังหวะที่เขาเผลอ รีบเอาตัวเองเข้าไปในรถของตัวเองทันทีแล้วรีบ ขับออกไป ทิ้งให้เด็กหนุ่มอยู่คนเดียว เด็กหนุ่มหันมาไม่เจอลู่หานก็สถบออกมาอย่างหัวเสีย
“โถ่เว้ยยย! ไปไวจังว่ะ!” เขาระเบิดออกมาก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
“กะจะขอเบอร์ซักหน่อย อดเลยกู”เขาว่าพลางเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเองของตัวเอง ก่อนที่จะพยุงรถออกเขาแล้วสตาร์ทออกไป
มาอัพแล้วจ้าา ไม่รู้ว่าจะถูกใจกันหรือเปล่านะT^T
ความคิดเห็น