รักแสนยุ่งวุ่นถึงอะดีเลด

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter IV

อาจารย์ที่ไปคอยกำกับดูแลน่ะใจดี...ใจดีมาก ไม่ได้ประชดนะ แบบว่าฉันพูดโน้มน้าวอะไรนิดหน่อยก็ได้แล้ว แต่ที่น่าเบื่ออย่างหนึ่งก็คือ ทริปที่ไปอะดีเลดของโรงเรียนคราวนี้ดันเป็นฉันที่แก่สุด ฉันไม่ได้หมายความว่าอายุมากสุดหรอกนะ แต่ไอ้พวกคนที่เหลือดันเรียนอยู่ชั้นเรียนที่ต่ำกว่าทั้งนั้น แล้วพวกนั้นยังชอบทำตัวเป็นเด็กซะด้วย ฉันล่ะเซง

“พี่ฟิน” เสียงของน้องนิสุดน่ารักดังขึ้น เธอเป็นคนที่โอเคที่สุดในสายตาฉันตอนนี้ล่ะ แหม...ก็เกือบจะป็อปที่สุดในสายชั้นแถมยังยิ้มเก่งอีกต่างหาก เสียอย่างเดียวชอบทำตัวเหมือนเด็กอายุห้าขวบ

“อ้าวนิ...” ฉันทักขึ้นพลางหยุดกึก ฉันไม่คิดว่าเธอจะมานั่งรออยู่ตรงนี้นี่ ฉันก็เลยมองเลยออกไปซะไกลเลย “คนอื่นมาถึงยังอ่ะ”

นิส่งยิ้มแบบเด็กได้อมยิ้มมาให้ฉัน “มากันแล้ว แต่ยังมาไม่ครบเลยค่ะ” นิส่ายหัวเบาๆก่อนจะชี้ไปทางด้านหลังของฉัน “พวกที่มายืนกองกันตรงนู้นนน” เธอลากเสียง

ฉันมองตามนิก่อนจะพยักหน้า

“แหมพี่ฟิน วันนี้มาเปรี้ยวเลยนะ” นิยิ้มก่อนจะสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

ส่วนฉันที่น้องนิเห็นอยู่โรงเรียนในชุดนักเรียนหรือไม่ก็ชุดออกกำลังกายทุกวันได้แต่ยิ้มแห้ง ก็เล่นทักกันแบบนี้เลย ฉันยิ่งไม่ค่อยมั่นใจกับเจ้าเสื้อกล้ามสีครีมกับกางเกงสีขาวสี่ส่วนที่ใส่อยู่เท่าไหร่ ไหนจะผมที่พึ่งไปม้วนมาด้วย ก็ปกติฉันไม่ได้พิถีพิถันกับเรื่องแต่งตัวเท่าไหร่หรอก แต่คราวนี้ขอเปรี้ยวหน่อยเถอะ ไหนๆก็จบมัธยมปลายแล้ว

 

 

หลังจากที่ฉันนั่งคุยกับน้องนิซะจนน้ำไหลไฟดับได้เกือบยี่สิบนาที คนอื่นๆที่เหลือก็เริ่มเดินมายังที่ที่ฉันกับน้องนินั่งอยู่ ก็ใช่น่ะสิ ฉันไม่ได้เดินไปหาเจ้าพวกนั้น ก็ฉันน่ะรู้จักรุ่นน้องอยู่ไม่กี่คน แล้วแต่ละคนที่ฉันรู้จักนั้นก็เจ๋งสุดๆ ไม่ใช่ชอบทำตัวเป็นเด็กอมมือแบบเด็กพวกนี้

“อ้าวตั้ม” น้องนิโบกมือด้วยท่าทีร่าเริงตามแบบฉบับของเธอให้กับเด็กผู้ชายผิวขาวหน้าตี๋ จะว่าไปแล้วตานี่ก็หน้าคุ้นๆแฮะ

“หวัดดีมุก” ตั้มยิ้มก่อนจะหันมาทางฉัน “หวัดดีครับพี่ฟิน”

“อ่ะ...หวัดดีจ้ะ” ฉันยิ้มตอบให้ตั้มที่ตอนนี้ตาเป็นขีดไปแล้ว ฉันว่าฉันคงต้องตีสนิทกับตั้มแล้วล่ะมั้ง เพราะทริปนี้ที่ไปกันสิบคนเนี่ย มีเด็กผู้ชายอยู่แค่สองคน แล้วฉันก็อยากได้คนคอยช่วยถือของด้วยล่ะสิ อ๋อ เกือบลืมไป อีกเหตุผลหนึ่งก็คือหน้าตาของตั้มก็ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว ส่วนเด็กผู้ชายอีกคนที่ชื่อโอ๊ตน่ะ จัดว่าเตี้ยไปหน่อยในมาตรฐานของฉัน แถมยังเป็นคนไม่มีมาดอีกด้วย

“อาจารย์จะถึงยังครับ” ตั้มถามฉัน ก็ใช่สิ ตั้มไม่มีทางถามน้องนิอยู่แล้ว เพราะน้องนิไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่

“พี่โทรไปถามอาจารย์ประมาณสิบนาทีที่แล้ว...บอกว่าอยู่บนโทลล์เวย์แล้วล่ะ คงไม่นาน” ฉันเหลือบมองนาฬิกา อาจารย์หนิบ้าจริง อีกแค่ชั่วโมงครึ่งก็ถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้ว ฉันจะมีเวลาพอเดินซื้อของปลอดภาษีมั๊ยเนี่ย

“หวัดดีค่ะพี่ฟิน” เด็กผู้หญิงสองคนที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนทักฉัน ส่วนฉันก็ได้แต่ยิ้มให้เพราะไม่รู้ชื่อ

“นี่เอกับปลานะพี่ฟิน” น้องนิหันมาบอกฉันพลางชี้ไปที่เด็กหญิงตัวป้อมที่ตัดผมสั้นซึ่งต่างกับอีกคนที่ตัวแห้งและมีผมหยักศก จะว่าไปแล้วฉันไม่ค่อยชอบหน้ายัยปลาที่มีผมหยักศกเท่าไหร่เลย ดูแล้วมันขวางหูขวางตายังไงก็ไม่รู้

“เฮ้ยๆ นั่นไงอาจารย์เดินมาแล้ว” เด็กผู้ชายอีกคนที่ชื่อโอ๊ตร้องขึ้นพลางโบกไม้โบกมือให้อาจารย์เห็น ฉันเผอิญรู้จักโอ๊ตเพราะเขาเป็นรุ่นน้องที่อยู่ห้องสองเหมือนกันกับฉัน หรือในบางทีพวกเราก็เรียกกันว่าน้องห้อง

อาจารย์รีบจ้ำอ้าวเข้ามาหาพวกเราที่ยกมือไหว้อาจารย์เกือบจะพร้อมกันทุกคน

“ครบรึยังเนี่ย” อาจารย์ถามออกมาพลางเริ่มนับจำนวนนักเรียน ฉันล่ะไม่อยากบอกว่าอาจารย์นั่นแหละเป็นคนที่มาสายที่สุด แต่ก็อย่างว่าแหละ เวลาผู้ใหญ่ทำผิดน่ะพวกเราว่าไม่ได้หรอก

พออาจารย์นับเลขได้ครบสิบ เขาก็เริ่มทำท่าราวกับจะต้อนพวกเราเข้าคอก ฉันอยากจะบอกจริงๆเลยว่าพวกเราไม่ใช่เด็กห้าขวบที่ต้องมีคนมาคอยต้อนเวลาไปทัศนะศึกษาซะหน่อย และอีกอย่าง ที่นี่มันสนามบินนะ ให้ตายเหอะ อาจารย์ไม่อายชาวบ้านชาวเมืองบางเลยเหรอ