รักเเสบสะกิดใจ ของยัยเซี้ยวใสกับนายปากจัด

ลำดับตอนที่ #1 : มาเเว้ว>>การพบเจอ-_-^

             ตอนที่ 1 การพบเจอ

โฮะๆ สวัสดีค่ะ >0< ฉันชื่อปูน ตอนนี้ฉันกำลังวิ่งกระเตงกระเป๋านักเรียนมาโรงเรียนอยู่ ไม่ต้องเดาค่ะว่าทำไม เพราะฉันมาสายนั้นเอง TTOTT น่าสงสารไหมค่ะ มีพี่ชายกับเค้าคนเดียวมันก็ไม่เคยคิดจะปลุกกันเล้ย   -_-+   ดันชิ่งมาโรงเรียนก่อน ฉันเลยต้องวิ่งมาโรงเรียนอย่างงี้ไงค่ะ TOT

“อย่าพึ่งปิดประตู้~”

“นังหนู เค้าจะเข้าแถวกันแล้ว รีบไปเถอะ เดี๋ยวครูเค้าว่าเอาน้า”

 ลุงยามนี่ใจดีจริงๆ นึกว่าจะว่าซะอีก

“ค่ะ ลุง ขอบคุณมากค่ะ (-/\-)”

ฉันขอบคุณลุงเค้าแล้วก็รีบชิ่งออกมาก่อนที่ฉันจะถูกเจ็สตาร์มูนเฉาะหัวเอา

“โหย ปูน เส้นยาแดงผ่ารากที่สองของ 64 เลยนะเนี่ย”

“อ่านะ --_--V ทันไหมว่ะ”

รีบจนจะหายใจไม่ทันนะเนี่ย  เกือบตายเลยกรู

“ทันดิ นั่นไงเจ็แกก็พึ่งมา”

“หูย เกือบไปนะเนี่ย” 

“อ้าว แล้วทำไมวันนี้แกมาสายวะเนี่ย”

แกจะถามทำมวะ ถามแล้วอยากฆ่าไอ้พี่เป้ขึ้นมาทันที -__-++

“ไอ้เป้บ้า มันไม่ปลุกฉันอ่ะ +_=++  ดีนะเนี่ยที่แม่มาปลุกไม่งั้นฉันโดนเช็คสายแน่วันนี้”

“แกเรียกพี่แก ที่เป็นแกที่เป็นแฟนฉันว่าไอ้เหรอ =_=++”

“แฟนแก!?? เอาไปเล้ย ฉันจะแถมสร้อยคอทองคำฝังเพชร ประดับพลอยด้วย ถ้าแกเป็นแฟนมันได้นะ”

อยากให้มันไปให้พ้นใจจะขาดเล้ยเชียวล่ะ -*-

“แกพูดจิง O.O?”

“เออเด้ เอาไปเล้ย”

“ห้ามมาขัดคอนะเฟ้ย”

“เออ” แล้วแกจะรู้ว่านรกนั้น มีจริงว่ะ ฮี่ๆๆๆ --v--

“อ๊ายย~~~~ ฉันรักแกจัง >O<!!~”

“อี๋!! แกเป็นเลสเบี่ยนเหรอ ถึงมาหอมแก้มฉันเนี่ย ~O~” โอ๋  แกกำลังทำให้ฉันอับอาย คนเค้ามองกันใหญ่แล้วเฟ้ย

“ฮี่ๆๆ -.,-มาซิจ๊ะ มาให้เสี่ยหอมที” ไอ้โอ๋มันดึงฉันไปกอดแล้วก็หอมแก้มซ้ำไปซ้ำมา

“ยูโน เราคงรักกันไม่ได้ T^T”

“ฮี่ๆๆ อีหนูมามะ มาให้เสี่ยหอมที”

“อะแฮ่มๆ นัทธินันท์ เอมิกา พวกเธอจะเลิกเล่นได้รึยัง -__-^^”

“ค่า~~ TTOTT”

พักเที่ยง

 ฉันกับโอ๋กำลังจะไปกินข้าวที่โรงอาหาร  หลังจากที่ใช้พลังงานไปมากมายในการหาคำตอบของโจทย์คณิต  เอ่อ @_@ ฉันคงพูดผิดไป เพราะที่หาหน่ะมีแต่ฉัน ส่วนไอ้โอ๋หน่ะมันหลับไปตั้งแต่เจ๊แกอ้าปากคำแรกแล้ว -_-++

“โอ๋ กินข้าวผัดกุ้งล่ะกัน ง่ายดี เดี๋ยวจะได้ไปเล่นคอม”

“เออ แล้วแต่ว่ะ”

สักพักฉันกับไอ้โอ๋ ก็เดินมาถึงโรงอาหาร ทำไมคนเยอะจังวะ -_-!? ดารามารึไง คนเยอะชิบหาย กรูจะมีที่นั่งรึป่าวหว่า

“เฮ้ย โอ๋ทำไมคนเยอะจังวะ”

”.....”

“โอ๋ เฮ้ย!! เป็นอะไรวะ 0..0??”

“แกเห็นไหมปูน?? อ๋ายยย~~ >..<”

“เห็นอะไร “

“เอ้า ก็นั้นมันพี่เวสต์ไง แล้วนั้นก็พี่บาส แล้วก็พี่ภู กรี๊ด หล่อทุกคนเลยค่ะ”

“ก็นะ แล้วพวกนั้นใครอ่ะ”

กรูล่ะงง แกน่าจะเอาเวลามาช่วยฉันหาที่นั่งกระซวกข้าวมากกว่านะ แทนที่จะมองคนพวกนั้น หล่อแต่กินไม่ได้

“ชิ นังปูน ก็นั้นมันพวกดาวโรงเรียนเราไง --__--++”

“ดาวโรงเรียน @_@?? ช่างเหอะว่ะ เรามาหาที่นั่งกินข้าวก่อนที่ฉันจะนั่งกินมันที่พื้นโรงอาหารนี่ “

หิวโว้ย  จนจะกินท่อประปาได้อยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่าอยู่โรงเรียนนะ แผล็บ

“-_-^^ ก็ได้วะ”

ฉันมองไปรอบๆโรงอาหารเพื่อหาที่นั่ง พยายามที่จะไม่สนใจเสียงบ่นกระปอดกระแปดของไอ้โอ๋มัน

“เฮ้ย โอ๋ ตรงนั่นไง ป่ะไปนั่งกันเถอะ”

ฉันรีบลากไอ้โอ๋ไปหาที่นั่ง ก่อนที่จะมีชะนีมาแย่ง ฮี่ๆๆ ในที่สุดท่านปูนคนนี้ก็หาที่นั่งได้แล้วค่า~~ ในขณะที่ฉันกำลังนั่งกินข้าวกับไอ้โอ๋ อย่างเมามันส์ โต๊ะของพวกเราก็ถูกทุบ

ปัง!!!!!!

“ใครวะ” ฉันตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันไปมองไอ้โอ๋

“O..O!!” โอ๋ ฉันว่าแกเอาช้อนที่แกคาบออกจากปากก่อนเถอะมันทุเรศว่ะ ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่าเราคบกันมานานได้ไงเนี่ย -_-^ ช่างมัน มาชำระแค้นก่อนดีกว่า หมาตัวไหนบังอาจมาทุบโต๊ะของภริยายูโน

“พวกเธอ รู้ไหมว่าตรงนี้ที่ใคร” เสียงห้าวๆดังมาจากข้างหลังของฉัน

จะรู้ไหมเนี่ย พ่อกรูก็ไม่ได้สร้าง เสือกถามมาได้ กะว่าจะหันไปด่าซักหน่อย

O.o!! แม่เจ้า!! คนหรือเทพบุตรวะเนี่ย หล่ออิบอ๋ายเลย น่าเอามาทำพันธุ์ หน้าใสกิ๊ง ตาสีดำสนิท คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งเป็นสัน บางงี้ปากยังกะผู้หญิง แถมอมชมพูอีก ทรงผมก็ซอยรากไทรอีก เท้เท่ อ๋อย~~ เลือดกำเดาจะไหล+.,+ แถมสูงปานเสาโทรเลข  หล่อมากค่ะ

“ฉันจะรู้ไหมล่ะ ในเมื่อที่ตรงนี้ทุกคนมีสิทธิ์นั่ง” วะ หล่อแต่นิสัยเสียชะมัด

“แต่ตรงนี้เป็นที่ประจำของพวกฉัน” ชิ หล่อแต่หน้า ปากหมาไม่แดก

“นายมีสิทธิ์อะไร ในเมื่อมันเป็นสมบัติของโรงเรียน พ่อนายก็มาได้สร้าง ห๊า”

“จะยังไงก็ช่าง ออกไปฉันจะนั่ง” ไอ้หล่อมันตะโกนใส่ฉัน แกกล้าตะโกนใส่สุภาพสตรี(เหลือน้อย) อย่างฉันเหรอ มากไปแล้วนะเว้ย -_-^^^^

“ไม่ ฉันก็จะนั่ง” พอพูดจบฉันก็นั่งลงกินข้าว ไม่สนใจนายบ้านั่นกับพรรคพวกของมัน

“เธอ”

“...” ขันติลูก ขันติ

เพล้ง!!! เสียงขันติแตก

“ออกไปเดียวนี้” แกกล้าดีมาจากไหนมาแย่งที่ฉันนั่งห๊า แล้วยังมากระชากคอเสื้ออีกเหรอ

“ไม่”

ผัวะ!!!!! O.o (สายตาทุกคน)

“นี่ เธอ.............” ทำไม อึ้งอ่ะดิ หมอนั่นว่าฉันแล้วยังมากระชากคอเสื้ออีก แค่เอาจานข้าวผัดตบ นี่มันยังน้อยไป ถ้าแกยังปากมากอีกล่ะก็ ฉันเอาแกตายแน่

“ทำไม ฉันทำไม เก่งมาจากไหนวะ ถึงมาด่าคนอื่นเค้าห๊า พ่อแกเป็นนายกรึไง อยากได้ที่นั่งนักก็เอาไปเลย แล้วก็ฝากเก็บจานข้าวผัดที่ตบหน้าแกเมื่อกี้ไปด้วนนะ  ไป โอ๋ ถ้าอยู่นานกว่านี้ฉันฆ่าคนตายแน่” ประโยคหลังฉันหันไปบอกโอ๋

ที่มัวแต่อึ้งอยู่  เเล้วก็ลากมันออกมา

“ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยตัวดี”เสียงไอ้หล่อตะโกนออกมา

“เออ รีบมาเอาคืนล่ะกัน”

สักพักฉันกับโอ๋ก็เดินออกมาถึงบริเวณสวนหย่อม ทันทีที่นั่งลงฉันก็

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

“เฮ้ย!!! แกเป็นอะไร” ไอ้โอ๋กระโดดห่างจากฉันทันที

“แก๊~~ คอยดูนะ ฉันกับไอ้บ้านั่น จะไม่มีวันญาติดีกัน -_-^^”ฉันประกาศออกมา

“จ้า~~ฉันเชื่อแล้วจ้า =O=;;”(นะ...นะ...น่ากลัวชะมัด :โอ๋)

“เชื่อแล้วก็ขึ้นห้องซิวะ ยืนอยู่ทำไม -_-^”

“จ้า~ TT^TT” (แกลากฉันมาเองนะ : โอ๋)

แล้ววันนั้นทั้งวันฉันก็ต้องทนนั่งให้ไอ้พวกชอบสอดในห้องจ้องทั้งวัน  แถมสายตายังติดคำว่า ‘อีนี่คงบ้าไปแล้ว’มาอีกด้วย อะไรวะ กรูชักรำคาญแล้วนะเฟ้ย เดี๋ยวจับฆ่าให้หมด

“มองอะไรวะ หน้าฉันไปเหมือนแม่แกรึไง  หันไปซิเว้ย -_-+++

“คร้าบ/ค่ะ~~~ TTOTT”

.........................................................................................................................................................................

สาหวาดดีค่า ~~(-/\-)

ลองอ่านกันดูนะค่ะ  จะติจะชมไม่ว่า แต่ขอคอมเม้นด้วยค่า ต้องขอกราบงามๆสำหรับทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ

ว่าแล้วก็โบกมือลา แหวกผ้าลับเข้าหลังเวทีลิเก ชะเอิงเงงเงย~~