รัตติกาลนี้เพื่อเธอ...

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1:เลือก

บทที่ 1:เลือก

หิมะที่ยังพัดกระหน่ำไม่หยุดทำให้ดอกไม้หลากสีในสวนหลังวังถูกปกคลุมไปจนเกือบมิดแม้ว่าสายลมที่พัดวนพร้อมกับหิมะที่กระหน่ำลงมาไม่หยุดจะทำให้มองเกือบไม่เห็นอะไรและอากาศที่หนาวที่เย็นจัดจนทำให้สิ่งมีชีวิต ทั้งหลายต้องรีบหาที่กำบังความหนาวนั้นก็ไม่อาจทำให้ชายหญิงสองคนใต้ต้นโอ๊คใหญ่ต้นหนึ่งหันเหความสนใจไปที่อื่นได้

“อ๋อ นายนั่นเองที่ใครๆก็เรียกกันว่าเจ้าชาย แล้วก็นายอย่าพูดเหมือนโฆษณาอวดอ้างสรรพคุณสินค้าได้ไหม ฟังแล้วหงุดหงิด”เสียงใสๆของสาวน้อยเจื้อยแจ้วกล่าวอย่างตำหนิในคำพูดแนะนำตัวเองของชายหนุ่มผู้ซึ่งตอนนี้ประหลาดใจกับการที่ไม่เกรงกลัวในตำแหน่งอันสูงศักดิ์ของเขา

“แล้วเธอล่ะเป็นใคร”ชายหนุ่มถามกลับด้วยสีหน้าที่นิ่งเช่นเดิม

“ฉันคือ เลอา เลอเนส แล้วก็ฉันเป็นคนธรรมดาไม่จำเป็นจะต้องอวดอ้างสรรพคุณอย่างนายหรอก” คำพูดชวนหงุดหงิดจากปากของสาวน้อยที่จีบปากจีบคอพูดทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าการประชดประชันครั้งนี้เขาจะต้องเอาคืนให้ได้

“แล้วคนธรรมดาอย่างเธอเข้ามาในปราสาทเลโนราของเราได้ยังไง” ชายหนุ่มถามพร้อมกับนึกสงสัยในการคุ้มกันอันแน่นหนาและรัดกุมของทหารยามประจำปราสาทที่ท่านพ่อของเขายืนยันหนักแน่นว่าไม่ว่าจะเป็นหนูนา หนูบ้านหรือตัวอะไรก็ตามแม้เล็กกว่านั้นก็ไม่สามารถเล็ดรอดเข้ามาได้ แต่กลับมีหลักฐานให้เห็นอยู่ท่นโท่ว่าเด็กผู้หญิงที่ตัวใหญ่กว่าแมวยังเข้ามาได้ เรื่องนี้มันชักจะยังไงๆอยู่

“ง่ายมาก ฉันแค่โยนลูกบอลหวายให้สูงพ้นผ่านรั้วที่สูงเว่อร์ของปราสาทนายเข้ามา แล้วขอทหารยามของนายเข้ามาเก็บเอง แรกๆก็ไม่ได้ ทหารยามเก็บออกมาให้ ฉันเลยโยนเข้ามาบ่อยๆจนพวกนั้นเริ่มเบื่อ ขี้เกียจวิ่งหาลูกบอลให้ฉัน เลยปล่อยให้ฉันเข้ามาเก็บเอง หาเจอเมื่อไรก็ออกไป ก็เท่านั้น” สาวน้อยตาโตพูดหน้าตาเฉย แต่ตอนนี้เริ่มเอามือมากอดอกเพราะความหนาวหลังจากที่ยืนประคารมมานาน

“งั้นก็ดีแล้ว ต่อไปนี้มันจะไม่ง่ายเพราะเราจะเอาตัวเธอไปให้ท่านพ่อลงโทษในข้อหาที่เธอบุกรุกเขตพระราชฐาน” พูดจบชายหนุ่มก็คว้าเอาดาบที่วางอยู่บนก้อนหินมาถือไว้พร้อมกับก้าวไปข้างหน้าแล้วคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กๆอันเย็นเฉียบของสาวน้อยผู้ซึ่งกำลังอ้าปากค้างตกใจในการกระทำอันรวดเร็วของเขา

“ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” สาวน้อยเลอาตะโกนใส่หูชายหนุ่มอย่างกราดเกรี้ยว พร้อมกับใช้อีกมือที่ว่างหยิบแอปเปิ้ลในย่ามขว้างใส่ศีรษะของเขาที่ตอนนี้กลายเป็นเป้านิ่งที่มีชีวิตให้สาวน้อยเลอาขว้างแอปเปิ้ลใส่อย่างไม่ยั้งมือ

“หยุดนะ เธอบุกรุกก็ต้องผิดสิ หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันขอสั่งให้หยุด”ความไม่พอใจของผู้ที่หลายๆคนเรียกว่า “เจ้าชาย” แปรเปลี่ยนมาเป็นความเอาแต่ใจในการออกคำสั่ง แล้วก็เริ่มตกใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายแม้จะทำตามที่สั่งแต่ก็มีน้ำตาคลอล้นเอ่อตาสีน้ำตาลสวยๆคู่นั้น

“โฮๆๆ แอปเปิ้ลของฉันบุบบู้บี้หมดแล้ว เพราะนายคนเดียว ไอ้คนนิสัยไม่ดี” ร่างกายที่สั่นเทาเพราะความหนาวและ เสียงร้องไห้ที่ดูไร้เดียงสาเพราะเสียดายของนั้น ทำให้ชายหนุ่มเกิดความรู้สึกสงสารขึ้นมาพร้อมกับนึกเกลียดตัวเองที่อยู่ๆก็มาหาเรื่องทะเลาะกับเด็กผู้หญิงแล้วตอนนี้ยังต้องมาปลอบให้หยุดร้องไห้อีก

“เอาล่ะๆ อย่าร้องไห้เลยนะ เธออยากได้แอปเปิ้ลใช่ไหม เข้ามาเอาในวังสิ เราจะให้คนหามาให้ใหม่ แล้วเราก็จะไม่บอกท่านพ่อก็ได้ ตกลงไหม”เสียงร้องไห้หยุดลง พร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้ใบหน้าเล็กๆนั้นดูน่ารักมากขึ้นกว่าตอนก่อนๆหน้านี้เยอะ มือที่ใหญ่แข็งแรงแต่เรียวยาวยกขึ้นปาดน้ำตาให้กับใบหน้าเล็กๆนั้น

“จริงนะ นายพูดจริงใช่ไหม” น้ำเสียงตื่นเต้นปนหวาดระแวงของสาวน้อยเลอาทำให้คนตรงหน้ารู้สึกดีใจที่ทำให้สาวน้อยหยุดร้องไห้ได้

“พูดจริงสิ แต่ว่า…” น้ำเสียงของชายหนุ่มฉายแววกังวลในสิ่งที่ค้างคาใจของเขามาตลอดทั้งอาทิตย์

“แต่ว่าอะไร พูดให้จบๆสิ” ความอยากรู้ปะปนกับความหนาวทำให้สาวน้อยเริ่มจะหงุดหงิด พร้อมกับส่งสายตาคาดคั้นคนตรงหน้าให้รีบพูดมาให้หมด

การตัดสินใจครั้งนี้ อาจเปลี่ยนอนาคตของทุกสิ่ง แต่นี้ก็ดูเหมือนจะเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่เขาจะสามารถยึดไว้ได้ ชายหนุ่มครุ่นคริดอย่างรวดเร็วแล้วสบตาสาวน้อย พร้อมกับบอกว่า

“แต่ว่า เธอจะต้องทำในสิ่งที่เราขออย่างหนึ่ง แล้วเราจะให้เธอทุกอย่างที่เธอต้องการยกเว้นจะให้ขึ้นครองราชย์แทนเราหรือท่านพ่อน่ะ ไม่ได้”

“โอ้ย ฉันไม่อยากเป็นกษัตริย์หรอก น่าเบื่อ แต่ว่าให้ทุกอย่างจริงๆใช่ไหม ให้มากินเค้กทุกวันที่วังนี่ได้ไหมล่ะ”สาวน้อยเลอายื่นข้อเสนออย่างไร้เดียงสาทำให้คนตรงหน้ามองอย่างขำๆ

“ได้สิ” คำตอบที่ไม่ต้องคิดมากจากปากของชายหนุ่มทำให้เด็กน้อยไร้เดียงสาดีใจจนทำตาโต

“งั้นตกลง นายจะให้ฉันทำอะไรล่ะ” ความอยากรู้เร่งเร้าผ่านทางสายตาของสาวน้อย ทำให้ชายหนุ่มรีบตอบไปว่า

“เธอต้องมาเป็น

“ถ้าได้กินเค้กทุกวันจริงแล้วก็ขอของอย่างอื่นได้อีกเรื่อยๆก็ตกลง แต่นายต้องไปขอกับพ่อแม่ฉันด้วยนะ ทำได้รึเปล่าล่ะ” ข้อเสนอถูกตอบรับอย่างง่ายดาย ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกประหลาดใจกับความเห็นแก่ของและของกิน

ของสาวน้อยจอมอวดดีจนทำให้เขาปั้นสีหน้าไม่ถูก แต่สักพักเจ้าชายหรือลอร์ดเคียอันผู้เย็นชาตามคำร่ำลือก็กลับมา

ตีหน้านิ่ง ทำสายตาดุเช่นเดิม แล้วพูดว่า

“งั้นตามเรามาทางนี้ เราจะพาเธอไปแนะนำให้ท่านพ่อรู้จักกับคู่หมั้นของเรา”


_________________________________________________________________________

ช่วยติชมกันด้วยนะคะ

^ ^

17/05/51
ANABELLE

คู่หมั้นของเรา พูดแล้วห้ามคืนคำนะ” เสียงดุๆของเจ้าชายทำให้สาวน้อยเลอาสะดุ้งเล็กน้อย