รัตติกาลนี้เพื่อเธอ...

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

“ผมว่าเราพูดเรื่องนี้กันวันหลังเถอะครับ ท่านพ่อ” ชายหนุ่มบอกปัดอย่างอารมณ์เสียกับผู้ที่เป็นบิดาของเขาหลังพูดจบ ชายหนุ่มผู้ซึ่งเอาแต่ใจตนเองอย่างถึงที่สุดก็หันหลังกลับและเดินอย่างเร่งรีบลับหายไปจากสายตาตรงมุมห้องโถงของปราสาท ผู้เป็นบิดามองตามลูกชายคนสุดท้องผู้ที่มักสร้างปัญหามากมายให้แก่เขาอยู่เสมออย่างครุ่นคิด

ฤดูหนาวปกติมาเยือน ณ ดินแดนแห่งนี้ได้เกือบเดือนแล้ว  อาณาจักรเลโนรา ดินแดนที่มีเพียงแค่สองฤดูกาลเท่านั้น  ฤดูหนาวปกติ และ ฤดูหนาวกว่าปกติ ต้นไม้บริเวณสวนด้านหลังปราสาทสั่นไหวตามแรงลม ใบไม้หลากสีปลิวว่อนไปทั่วทั้งบริเวณสวนสวยที่ดูออกว่าผ่านการดูแลมาอย่างดี

ต้นไม้น้อยใหญ่ในอาณาจักรนี้เติบโตได้แม้จะมีหิมะปกคลุมผืนดินเกือบตลอดทั้งปี อาจเป็นเพราะการปรับตัวตามสภาพแวดล้อมทีผ่านมาหลายพันปี เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มที่เดินย่ำลงบนหิมะสีขาวสะอาด ทำให้กระรอกสีน้ำตาลบางตัวบนต้นโอ๊คใกล้ๆนั้นตกใจวิ่งหนีเข้าโพรงไม้กลางลำต้นไป

เขาเลือกที่จะนั่งลงบนหินก้อนใหญ่ใต้ต้นโอ๊คต้นหนึ่งอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับความเย็นของหิมะที่เกาะบนก้อนหินสีน้ำตาลดำก้อนนั้น ลมเย็นที่มีไอน้ำแข็งปะปนพัดผ่านผมสีดำสนิทที่ยาวประต้นคอตัดกับสีผิวขาวซีดของชายหนุ่มผู้มีนัยน์ตาสีเทาอมฟ้า เขากระชับดาบยาวคู่กายในมือแน่นขึ้นราวกับว่าจะมีใครชิงไปจากมือ ในใจของเขาตอนนี้นึกถึงแต่เพียงเรื่องที่บิดาพูดกับเขาไปเท่านั้น ชายหนุ่มปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับความคิดและหยุดลงที่การถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ทำไมต้องรีบร้อนนัก” เสียงพึมพำเบาๆหลุดอออกมาจากปากเรียวบางอมชมพูที่ตอนนี้ดูจะแห้งผากจากความเย็นยะเยือกของอากาศ อาจเป็นเพราะความเงียบสงัดไร้เสียงผู้คนจะมีก็แต่เพียงเสียงของลมที่ดังหวีดหวิวกับเสียงใบไม้ที่เสียดสีกันนานาเสียงของธรรมชาติที่ทำให้อารมณ์ร้อนที่เคยมีอยู่ของชายหนุ่มเมื่อสักครู่ดูจะดูเย็นลงมากขึ้นแล้ว

เขาเพลินกับการเหม่อมองเกล็ดหิมะบางๆที่ตกลงมาเรื่อยๆ จนกระทั่งหิมะเหล่านั้นดูจะกระหน่ำแรงขึ้นสายลมแรงพัดชายผ้าคลุมกำมะหยี่สีดำประดับขอบทองให้ปลิวไปมา

สักพักเขาจึงตัดสินใจลุกขึ้นและตั้งใจที่จะเดินกลับเข้าไปในปราสาทเพราะอากาศเริ่มเย็นขึ้นมากแล้ว มือที่เรียวยาวกระชับดาบแน่นขึ้น พร้อมกับเคาะเกล็ดหิมะบางๆที่เกาะดาบยาวคู่กายนั้นออกเบาๆระหว่างที่ร่างสูงสง่ากำลังจะก้าวเดินนั้น อะไรบางอย่างตกวูบผ่านลงมาที่หน้าของเขาชายหนุ่มชักดาบออกจากฝักอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับเสียงร้องของสิ่งที่ตกลงมานั้นดังขึ้น

“โอ๊ย เจ็บจัง” เสียงใสๆที่ฟังดูเจ็บปวดไม่น้อยของสิ่งที่พึ่งตกลงมาตรงหน้า สาวน้อยผมยาวประบ่าบ่นงึมงัมกับชุดกระโปรงลายดอกไม้เล็กๆที่ขาดเป็นแนวยาวจากการเกี่ยวกับกิ่งไม้

“เอ่อ…เธอเป็นอะไรรึเปล่า” คำถามที่ตะกุกตะกักแต่ฟังดูห่วงใยของชายหนุ่มกับคนตรงหน้า ทำให้สาวน้อยผมสีน้ำตาลแดงที่ดูยุ่งๆเงยหน้าขึ้นมามอง

“ฉันก็เจ็บสิ ถามมาได้ ไม่เคยตกจากต้นไม้หรือไง” สาวน้อยตาโตสีน้ำตาลที่เหมือนกับถั่วเฮเซลตอบกลับด้วยอารมณ์ที่บูดบึ้งพร้อมกับถลึงตามองคนถามอย่างไม่พอใจ ร่างเล็กๆบางๆพยายามดันตัวเองขึ้นจากพื้นหิมะที่หนาวเย็น

“ให้เราช่วยเถอะ” ชายหนุ่มเก็บดาบเข้าฝักเบาๆและวางดาบยาวไว้บนก้อนหินก้อนเดิมที่เขาพึ่งจะลุกขึ้น พร้อมกับคุกเข่าลงและเอื้อมมือเข้าไปหาเพื่อที่จะช่วยประคองสาวน้อยผู้ซึ่งแสดงอาการฮึดฮัดอย่างไม่พอใจให้ลุกขึ้น

“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ นายคิดจะทำอะไรฉันรู้นะ” สายตาโกรธๆส่งผ่านมาให้กับผู้ที่พยายามจะช่วยเหลืออย่างก้าวร้าว ซึ่งตอนนี้ร่างบางลุกขึ้นมายืนได้แล้ว

“ไม่ใช่อย่างที่เธอเข้าใจหรอกนะ เราไม่คิดจะแตะเธอ เพราะจะแอบแต๊ะอั๋งอย่างที่เธอคงจะคิดไว้ เราแค่พยายามจะช่วยและมีน้ำใจกับเธอก็เท่านั้นเอง” ผู้ให้เหตุผลลุกขึ้นยืนบ้าง ชายหนุ่มผู้มีนัยน์ตาดุปฏิเสธพร้อมกับกล่าวอย่างตรงๆ ซึ่งตอนนี้เขาก็เริ่มที่จะอารมณ์เสียขึ้นมาบ้างแล้ว

“นายคิดจะแต๊ะอั๊งฉันด้วยหรอ เฮอะ ตอนแรกฉันคิดว่านายจะแค่แอบขโมยแอปเปิ้ลในย่ามเท่านั้นซะอีก นายนี่มันแย่ที่สุด” สาวน้อยเสียงใสกล่าวอย่างโมโหในสิ่งที่เธอคิดไปเองเป็นตุเป็นตะ พร้อมกับมองชายหนุ่มด้วยสายตารังเกียจ

“เธอเป็นใคร” ชายหนุ่มถามสาวน้อยอย่างนึกขบขันในสิ่งที่เธอคิดเองเออเองแต่ก็ยังคงตีสีหน้านิ่ง

“ทำไมฉันต้องบอกนายก่อนด้วย เสียเปรียบแย่เลย นายบอกฉันก่อนแล้วฉันจะบอก” สาวน้อยยิ้มเยาะเหมือนกับว่าตนนั้นถือไพ่เหนือกว่าให้กับคนหน้านิ่งตรงหน้า หิมะที่เดิมทีตกแรงอยู่แล้ว กลับตกกระหน่ำแรงขึ้นอีก

                “ก็ได้ เราคือ ลอร์ดเคียอัน-โคล เลโนรา เทพแห่งรัตติกาลและความหนาวเหน็บ ทายาทผู้สืบทอดอาณาจักรเลโนราคนต่อไป”


________________________________________________________________________

เราแต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก

ช่วยติชมกันหน่อยนะคะ

^๐^

17/05/51
ANABELLE