คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : ชีวิตธรรมดาของนักศึกษา
นพรมอไรภพ้วยแววาาหวั เนื้อหาอประวัิศาสร์ไทยที่มีวามสลับับ้อนและวามยืยาว ายหนุ่มรหน้าลับสามารถทำวามเ้าใไ้ในระยะเวลาสั้น ๆ
“เย็นนี้นายว่าไหม ันอยาไปื้ออที่ห้า”
“็พอว่าอยู่รับ”
ไรภพมอนพรอย่าแปลใ อยู่ี ๆ อาารย์สาวลับวนเาไปห้า แ่เา็ไม่ไ้เ้าี้อะไรเธอมานั เินามเธอไปนถึลานอรถ
“ึ้นมาสิ”
ไรภพเปิประูรถมินิูเปอร์ันสีาวอนพร นั่ลบนเบะ้า ๆ รถันนี้ราาไม่น่าะ่ำว่าสอล้านบาท อาารย์อเาเพิ่บรรุใหม่ไม่นาน เินเือนสอหมื่นลา ๆ ไม่น่าะสามารถออรถนี้ไ้ หาานะที่บ้านไม่ไ้ร่ำรวย
“มออะไรยะ”
นพรับรถ เหลือบามอลูศิษย์้า ๆ สายาอายหนุ่มมอเธอสลับับรถเป็นระยะ ไรภพยิ้มมุมปา มอไปที่ใบหน้าอาารย์สาว
“เปล่ารับ แ่ิว่าใบหน้าอาารย์น่ารัี”
“เ็บ้า”
นพรหันมาว่าไรภพ ่อนที่ะับรถไปไม่สนใายหนุ่มอี ทัู้่เินเ้าไปในห้าสรรพสิน้า นพรพาไรภพเ้าไปใน I Studio
“อาารย์ะื้อโทรศัพท์ใหม่หรอรับ ?”
“เปล่า อมันเสียหนะสิ เลยะมาูอมใหม่”
นพรเินไปหยุอยู่ที่หน้า IMac หน้าอ 27 นิ้ว มีป้ายราาิอยู่ที่ 85,990 บาท ไรภพึเินามอาารย์สาวไป
“โห แพมาเลยนะรับ เือบแสนหนะ”
“็อมัน 5K แถมเป็น Retina อี็้อแพเป็นธรรมา พนัานะ”
นพรูมือเรียพนัานาย ทันในั้นเอ พนัานสาวนหนึ่ใส่เสื้อสีำอ IStudio ไ้เินเ้ามาที่นพร
“อ่าว ุนั่นเอ”
พนัานสาวทัทายไรภพ เธอำไ้ีว่ารั้่อน ไรภพและานิมาเหมา IPad ไปสิบว่าเรื่อ ทำให้เือนนั้นยอายอเธอทะลุเป้า
“รู้ััน้วยหรอ ?”
“ใ่่ะ รั้ที่แล้วุผู้ายับุผู้หิมาเหมา IPad ไป 11 เรื่อ”
“11 เรื่อ นายื้อไปทำอะไรมามาย”
นพรหันวับมาทาไรภพ ายหนุ่มทำหน้าาเหลอหลา เาหัวแร ๆ ไปมา หันไปมอพนัานอย่านปัา
“พอีบ้านผมทำร้านอาหาร เลยื้อไว้ให้ลู้าสั่อาหารที่โ๊ะรับ”
“ร้านอาหาร ? ไม่ใ่ว่าบ้านเธอเปิายสมุนไพรพื้นบ้านหรอหรอ”
นพรุน เธอเ็ประวัิอไรภพมาบ้าแล้ว ้อมูล่า ๆ ล้วนบ่บอถึประวัิารศึษา เรเลี่ย รวมถึอาีพอรอบรัว
“อนนี้มาเปิร้านอาหารแล้วรับ”
“ไม่เห็นบอันเลย”
ไรภพเาหัว้ำสอ ิสสัยว่าทำไม้อบอ้วย นพรูเหมือนะไม่พอใายหนุ่ม เลือื้อ IMac ่ายเินรเาน์เอร์ หันหน้ามาหาไรภพ
“นายเ็นเลย ยึ้นรถัน้วย”
“เอ่อ”
“ไม่้อพูมา ! หึ”
ไรภพเ็นรถเ็นเินามอาารย์สาว ลอบถอนหายใ อาารย์เป็นอะไรอหล่อนัน อยู่ ๆ ี็เปลี่ยนไปาหน้ามือเป็นหลัมือ เาเ็นมานถึรถอนพร ่อนที่ะย IMac ไว้ที่เบาะหน้าหลั
“ไรภพ”
ไรภพและนพร หันไปมอามเสียหวานใส ปราหิสาวผมยาว ใส่แว่นาสีำ สวมใสุ่สีาวลายลูไม้ ำลัลารถ BMW Z4 สีำ ที่แท้เธอือเมิานั่นเอ
“เธอมาทำอะไรที่นี่”
“นายมาไ้นเียวหรอ ? แล้วนี่ใรเนี่ย”
เมิาเินมาหาไรภพ สายาเหลือบมอนพร น้ำเสียอเธอเอ่ยถามายหนุ่มเหมือนะไม่พอใเล็น้อย
“นี่อาารย์นพร อาารย์ที่ปรึษาอันเอ ส่วนเธอ ื่อ เมิารับ เป็น”
“เป็นว่าที่ภรรยาไรภพ่ะ”
เมิาเอ่ยอบเสร็สรรพ ถือวิสาสะเ้ามาล้อแนไรภพ นพรหน้าเริ่มึ้นสีแ ไรภพรีบสะบัมือเธอออ
“เล่นอะไรอเธอ”
“ฮ่า ๆ ไม่แล้็ไ้ ไว้เอันวันอาทิย์นะะ”
เมิาเมื่อเห็นสีหน้าป่วยารอายหนุ่ม ึำิ ๆ ่อนที่ไปที่รถ BMW Z4 อเธอ ับออไปาลานอรถทันที
“เธอเป็นใรัน”
ะที่ับรถลับมาที่มหาวิทยาลัย บรรยาาศในรถเป็นไป้วยวามอึมรึม ไรภพ็ไม่เ้าใว่านพรเป็นอะไรัน
“ลไปไ้แล้ว ารเรียนพิเศษ่วเย็นไป่อน ันไม่มีอารม์สอน”
นพรไล่ไรภพลารถ ายหนุ่มลารถ ๆ รถมินิูปเปอร์แล่นออไป้วยวามรวเร็ว ไม่มีำร่ำลาอะไรสัำ
“อะไรอเา”
ไรภพลับหอพั ึ่วัศพลและทันัย่าัถามเหุาร์้วยวามเป็นห่ว ไรภพึบอปัไป ไม่อยาะให้ทั้สอนิมา ารเรียนารสอนเป็นไป้วยวามเรียบ่าย ในอนเย็นไรภพเื่อฟัำพูอนพร ึไม่ไ้ไปเรียนหลัเลิเรียนเ่นเย
เวลาล่วเลยมานระทั่ถึวันศุร์ ไรภพเ็บอลับบ้าน เารู้สึเริ่มุ้นเยับีวิที่มหาวิทยาลัยบ้าแล้ว
เมื่อลับถึบ้าน บรรยาาศที่ร้านยัวุ่นวายเหมือนเิม แ่ไม่มีลู้ามาเ้าิวรอแล้ว ผู้นรับประทานอาหารอย่ามีวามสุ พนัานในร้าน่าบริาร้วยวามแ็ัน เมื่อเห็นไรภพ พวเา็โ้ำนับให้ับายหนุ่ม
“บอสรับ”
“อืม ไม่เลว”
พนัานที่โ้ำนับให้ับไรภพ รู้ีว่าบอสอนหมายวามว่าอย่าไร อนนี้เาสามารถลายเป็นผู้ฝึยุทธ์ั้นปรับร่าายระับที่สอไ้แล้ว าารินยาที่ไรภพให้
“แม่ันหละ”
“ุนายอยู่ในรัวรับ”
ไรภพเินเ้าไปในร้าน เห็นานิมาำลัยุ่ับารเ็บเินลู้าอยู่ ึส่สายาทัทาย ไม่อยาวนเธอ เปิประูเ้าไปในรัว
“แม่รับ ผมลับมาแล้ว”
“พี่ายยยยย”
มะลิวาะหลิวล วิ่มาอไรภพทั้ที่ใส่ผ้าันเปื้อนอยู่ ายหนุ่มอุ้มมะลิึ้น หอมแ้ม้ายวา้วยวามิถึ
“ินอะไรมารึยัลู”
“ไม่่อยหิวเท่าไหร่รับแม่”
“ลูไป่วยหนูานหน่อยนะ ทำานั้แ่ร้านเปินอนนี้้าวปลายัไม่ไ้ินเลย”
่อผาพู้วยวามเป็นห่ว เมื่อนึถึวามยันันแ็อานิมา ธุริร้านอาหารอเธอเป็นไป้วยีมา ๆ ลู้าเริ่มะิในลายเป็นลู้าประำ รายไ้ในวันเสาร์อาทิย์เลี่ยแล้วแะถึวันละห้าหมื่นบาทเลยทีเียว เพราะลู้ามัะมารับประทานันเป็นรอบรัว
“เป็นยัไบ้า เหนื่อยไหม”
ไรภพเอ่ยถามานิมา ที่ำลัินน้ำอยู่หลัเาน์เอร์ านิมาหันมามอายหนุ่ม ถอนหายใ้วยวามหนัใ
“เฮ้อ นายเป็นเ้าอร้านประสาอะไร ไม่เยมา่วยเลย ันเนี่ยทำาน ๆ ทุวัน”
“เี๋ยว่อน ร้านอแม่ัน ไม่ใ่ร้านัน”
“เหมือนันนั่นแหละ”
านิมาบ่นอุบอิบ ไรภพหัวเราะอย่าอบใ พวเา่วยันรับลู้า รวมถึิเิน นระทั่ปิร้านล ทั้หมึึ้นไปพัผ่อนบริเวั้นสอ
“ผมว่าแม่้อหยุเพิ่มบ้านะรับ หยุแ่วันันทร์อย่าเียวมันน้อยเินไป”
ไรภพเสนอแนววามินี้ึ้นมา แ่เา่วยานิมาทำร้านอาหารไม่ี่ั่วโม ยัเหนื่อยนานี้ แล้วพวเาที่ทำหวัน่อสัปาห์หละะนาไหน
“แม่ว่า็ีเหมือนันนะ หนูานว่ายัไลู”
“แล้วแุ่ป้าเลย่ะ”
านิมาไม่อยาะเสนอวามิอะไรเพิ่มเิม อนนี้ีวิอเธอ่อน้าที่ะลัวแล้ว เินเือน็เ็บเ็ม ๆ ทั้ยัมีโอาสไู้แลน้อสาวเพียนเียว้วยุภาพีวิที่เรียไ้ว่าีมา ๆ อี่าหา
สุท้ายแล้ว็ไ้มิเอันท์หยุร้านในวันันทร์อัาร โยเปิร้านเพียแ่วันพุธถึวันอาทิย์เท่านั้น านิมาไ้แ้ลู้าในเพ facebook รวมถึ Line @ ถึารเปลี่ยนแปลเวลาเปิปิร้านใหม่
“แม่รับ เสาร์อาทิย์นี้ผมว่าะไม่อยู่นะรับ”
“ไปไหนอีแล้วลู นี่ไม่ลับบ้านมาห้าวัน มานอนืนเียว ยัะไปไหนอี”
่อผาถอนหายใ บ่นลูายเพียนเียวอเธอ ทั้ ๆ ที่เมื่อ่อนลูายอเธอะอยู่ิบ้านมา ั้แ่เ้ามหาวิทยาลัย ็หาเรื่อออาบ้านไ้ทุวี่วัน
“พอี้อไปทำรายานที่ัหวัเียใหม่หนะรับ เพื่อน ๆ นัันไป เลย้อไปนอน้า”
“ั้น็ระวััว้วยนะลู เินพอใ้ไหม เี๋ยวแม่โอนให้สอหมื่นนะ”
่อผาโอนเินให้ับไรภพ ายหนุ่มยิ้มอย่าโอนโยน แ่ไหนแ่ไรแม่อเามัะเป็นห่วเป็นใยเาเสมอ ไม่เยปล่อยให้เา้อลำบาแม้สัรั้
บรรยาาศในบ้านเป็นไป้วยวามผ่อนลาย ไรภพ่วยานิมาสอนหนัสือมะลิ ูเหมือนหัวอมะลิะีมา อนนี้เธอสามารถอ่านออเียนไ้ ทั้ยับวลบูหารไ้อย่าล่อแล่ว สร้าวามปลื้มใให้ับทุนในบ้านมา
ใน่วึไรภพไ้โทรหาัรภพ เพื่อสั่ารเี่ยวับพวอเพรีรี ให้เรียมพร้อมสำหรับารฝึนในภัาารัรพรริ โยมอบหมายให้ทั้สี่นเป็นผู้ฝึเบื้อ้น่อน
ในวันรุ่ึ้นไรภพไปว้านื้อสมุนไพรมาเพื่อทำยาทลายีพร เพราะยาที่มีเริ่มะร่อยหลอลมาแล้ว สมาิอแ๊เิ้ำ(เิม) มีมาว่าห้าร้อยน ยาที่มีอยู่ึไม่เพียพอ
“หลัาเราบ่มเพาะแล้ว วามบริสุทธิ์อัวยา็มาึ้นา อย่าว่า ยาทลายีพรเป็นเพียยาระับ่ำเท่านั้น ไม่อาะนับเป็นอะไรไ้”
ไรภพมอเม็ยาในโถสอโถ ที่ปรุึ้นมาใหม่ำนวนห้าร้อยเม็ ในโลแห่ารบ่มเพาะนั้นะแบ่เม็ยาออเป็นสามระับ ั่อไปนี้
ระับ่ำ
ระับลา
ระับสู
ระับัรพรริ
ระับเทพ
ึ่ในโลมนุษย์นี้สามารถปรุยาไ้สูที่สุือในระับสูเท่านั้น เนื่อา้ออาศัยพลัลมปราในารปรุโอสถ ึเป็น้อำัที่ไม่อาะ้าว้ามไ้
ความคิดเห็น