ร่ายเวทรัก(จางอี้หาน)

ลำดับตอนที่ #8 : ร่ำลาพ่อไปงานวันเกิด

8

อพาร์ทเม้นท์ห้องเล็กๆของแอนนี่ ย่านจิมซาจุ่ย

"พ่อค่ะ พ่อแน่ใจเหรอคะ หรือว่าแอนนี่ควรจะไปพรุ่งนี้ดีค่ะ"

อลิสาหรือแอนนี่ทำท่าคิดหนัก เธอหันไปปรึกษาคุณอำพล พ่อของเธอ ในขณะที่มือของเธอ ก็วุ่นวายกับการทำกับข้าวไปด้วย

 "ไปเถอะลูก ไปค้างกับแม่เขา สักคืนนึง พรุ่งนี้ก็วันเกิดเราแล้ว จะได้อยู่กับแม่กับพี่สาวเราบ้าง อยู่กับพ่อทุกวันอยู่แล้ว จะคิดมากอะไรนักหนาล่ะ"

 คุณอำพลหัวเราะ เพราะแอนนี่ลูกสาวของเขา จะเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง ที่ต้องไปนอนที่อื่นที่ไม่ใช่บ้าน

 ลูกสาวของเขา มักจะทำราวกับเขานั้น เป็นลูกของเธอ ทั้งๆที่เขานั้น เป็นพ่อของเธอแท้ๆ

 "แต่แอนนี่เป็นห่วงพ่อนะคะ พ่อต้องอยู่คนเดียว ตั้งสองคืนเชียวนะคะ เดี๋ยวพ่อก็เหงาแย่เลยค่ะ"

"นั่นดูพูดเข้าสิ นี่ตกลงใครเป็นพ่อ ใครเป็นลูกกันเนี่ย หือ ฮ่าๆ"

แอนนี่หันไปยิ้ม ให้กับคุณอำพลผู้เป็นบิดา แล้วก็ทยอย ยกกับข้าวออกมาจากครัว มาวางขึ้นบนโต๊ะอาหารเล็กๆ  

เมื่อเธอยกกับข้าวทั้งหมด มาวางครบแล้วเธอก็หันไปเรียกพ่อของเธออีกครั้ง ให้มารวมตัวกัน

 "พ่อคะ มาทานข้าวกันเถอะค่ะ เดี๋ยวแอนนี่ ก็ต้องไปบ้านแม่แล้ว มาทานข้าวพร้อมกันก่อนนะคะ"

 คุณอำพลส่ายหน้า ชีวิตของเขาไม่เคยเหงาเลย เพราะว่ามีแอนนี่อยู่ด้วย ลูกสาวคนนี้เป็นทั้งกำลังใจ แล้วก็เป็นทุกสิ่ง ให้เขาสู้ชีวิตมาตลอด

 "เอาๆ แล้วไปอยู่บ้านแม่ ก็ไม่ต้องโทรมาหาพ่อบ่อยนักล่ะ เดี๋ยวทางนั้น เค้าจะหาว่าพ่อ สอนเราไม่ดีอีก รู้มั้ย"

แอนนี่ย่นจมูก แล้วก็พึมพำเถียงกับคุณอำพล ขณะที่มือเธอก็คีบอาหาร ใส่ลงไปในชามของพ่อตลอด

 "ถ้าแอนนี่ไม่โทรหาพ่อ พ่อก็เหงาแย่สิคะ แล้วใครคะจะมาว่า แอนนี่โทรหาพ่อนะคะ ไม่ได้โทรหาใครซะหน่อย"

 "เถียงเก่งจริงๆนะเราน่ะ  นี่ไม่อยู่สักสองวัน บ้านคงเงียบแย่เลยมั้ง"

"โห พ่อหาว่าแอนนี่หนวกหูเหรอค่ะเนี่ย"

 สองพ่อลูกกินข้าวไปเถียงกันไป มันเป็นอย่างนี้มานับสิบปีแล้ว 

 บ้านนี้ ถึงแม้จะไม่มีเงินทองมากมาย แต่ก็เปี่ยมล้น ไปด้วยความรักและความสุข

………...

บ้านพักของแองจี้ ย่านเจิ้งกวนโอ

คุณนายลี่หยาง วุ่นวายกับการจัดห้องพักให้กับลูกสาวคนเล็ก เธอทั้งตื่นเต้นและมีความสุข ที่จะได้เจอหน้าของฝาแฝดคนเล็ก แอนนี่

 เพราะปีๆหนึ่ง ลูกสาวคนเล็ก จะมีโอกาสมาค้างบ้านเธอ ก็แค่หนสองหนเท่านั้น

และวันนี้ก็คือโอกาสนั้น เพราะพรุ่งนี้เป็นวันเกิด ของลูกสาวทั้งสองคนของเธอ ฉะนั้นในคืนนี้ ลูกสาวคนเล็กของเธอ ก็จะมานอนค้างที่นี่

 "หึ แม่จะจัดอะไรนักหนากันค่ะ ยัยแอนนี่แค่มาซุกหัวนอน แค่คืนสองคืนเอง ห้องนี้ ก็ยังดีกว่าห้องยัยนั่น ที่บ้านโน้นตั้งเยอะ"

"แองจี้ อย่าพูดแบบนั้น กับน้องสิลูก "

"พูดอะไรคะ ก็แองจี้พูดความจริง บ้านโน้นของพ่อน่ะ รวมกันทั้งบ้าน ยังกว้างไม่เท่ากับห้องรับแขก ของบ้านเราเลย"

"แองจี้ แม่บอกให้หยุดไง เวลาน้องมา หนูอย่าพูดอย่างนี้นะลูก เห็นแก่แม่เถอะ พรุ่งนี้ก็วันเกิดเราสองคนแล้ว ให้แม่มีความสุขบ้างได้มั้ย"

 ร่างของแองจี้ ที่พิงขอบประตูอยู่ สะบัดหน้าใส่นางลี่หยาง ผู้มารดาทันที อย่างไม่พอใจ

"โอ้ย!! เบื่อจริงๆ แม่จะเกรงอกเกรงใจอะไร ยัยแอนนี่มันหนักหนาค่ะ หนูเบื่อ หนูออกไปเที่ยวกับเพื่อนดีกว่า"

 ว่าแล้วแองจี้ ก็หมุนตัว เดินดุ่มๆเชิดหน้าออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้มารดาตะโกนตามหลัง

 "อ้าว แองจี้ น้องกำลังจะมานะลูก ไม่อยู่รอ เจอน้องก่อนเหรอลูก"

"ชิ! ใครอยากจะเจอยัยนั่นกันล่ะ"

....................

หน้าพาทเม้นท์ของแอนนี่ ย่านจิมซาจุ่ย

หวังจื่อหยา นั่งอยู่บนอานของรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ คันใหม่ของเขา

 เขานั่งรอแอนนี่อยู่ตรงนี้ มาประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังคงยิ้มได้อยู่

 เพราะเขาพอจะเดาได้อยู่แหล่ะ ว่าเหตุการณ์ก็คงเป็นเหมือนเดิม ที่แอนนี่เพื่อนรัก กำลังร่ำลาคุณอำพลพ่อของเธอ โดยลาแล้วลาอีก ลาไม่จบไม่สิ้นซะที

 มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งแหล่ะ ที่ยัยแอนนี่นั่นจะต้องออกจากบ้านไปไหนไกลๆ หรือไปค้างที่อื่น  

เธอจะเอาแต่สั่งพ่อของเธอ ว่าอย่าลืมทำนั่นทำนี่  ทำท่าเหมือนจะไป แต่ก็ไม่ยอมไปสักที วนเวียนพูดลา  จนพ่อของเธอรำคาญนั่นแหล่ะ ถึงจะลงมาจากบ้านได้

 นี่ตอนนี้ หวังจื่อหยาก็คาดเดาว่า คุณอำพลก็คงจะกำลัง รำคาญเธออยู่เป็นแน่

"จื่อหยาๆ"

มาแล้ว ยัยแอนนี่ วิ่งลงมาจากอพาร์ทเม้นท์แล้ว หวังจื่อหยาหัวเราะออกมา แล้วยกมือขึ้นโบกตอบเธอ 

 "นึกว่าต้องรอแอนนี่ สักชั่วโมงนึงซะแล้ว นี่ดีนะ คราวนี้แค่ครึ่งชั่วโมงเอง"

 "อะไรอ่ะ นี่จื่อหยาว่าแอนนี่เหรอ ก็พ่อน่ะสิ บอกอะไร ก็เอาแต่ส่ายหน้า ไม่ยอมฟังแอนนี่บ้างเลย"

 หวังจื่อหยาหลุดขำออกมา เขาหัวเราะดังลั่น จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมามอง ด้วยความตลกขบขันแอนนี่

 "พ่อของแอนนี่ไม่ฟัง หรือว่า แอนนี่พูดหลายรอบแล้ว พ่อเลยไม่อยากฟังกันแน่"

"ห๊า อะไรนะ เหรอไม่รู้สิ แอนนี่ว่า แอนนี่ก็พูดแค่ไม่กี่ครั้งเองนะ จื่อหยาอ่ะ อย่ามาเข้าข้างพ่อซิ จื่อหยาเป็นเพื่อนของแอนนี่นะ ต้องเข้าข้างแอนนี่สิ"

หวังจื่อหยาหันไปหยิบ หมวกกันน็อกสำรอง มาสวมให้กับแอนนี่ เขาเหลือบตามอง หน้าของแอนนี่ ที่ทำปากยื่นๆ ราวก็ไม่พอใจเขาอยู่

"โอเคๆ จื่อหยาเข้าข้างแอนนี่ก็ได้ครับ เราไปกันเถอะ เดี๋ยวไปส่งแอนนี่ที่บ้านแม่เลยนะ"

 "จริงๆ แอนนี่ไปเองก็ได้ แล้ววันนี้จื่อหยาไม่มีสอนเด็กๆเหรอ"

"มีสอนตอนเช้า ตอนเย็นให้พี่ไห่สอนแทนแล้วล่ะ"

"อย่างนี้จื่อหยา ก็ต้องเสียรายได้ เพราะแอนนี่อีกแล้วน่ะสิ ว้า!"

"ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนกันก็ต้องไปส่งเพื่อนสิ พรุ่งนี้วันเกิดแอนนี่แล้วด้วย วันเกิดแอนนี่ทีไร จื่อหยาก็ไม่เคยได้อยู่กับแอนนี่เลย"

 "อ๋อ ก็เพราะแอนนี่ต้องไปบ้านแม่ทุกปีไงล่ะ นี่จื่อหยา ไม่ได้งอนแอนนี่ใช่ไหมเนี่ย"

"เปล่าเลย ก็เพราะว่าแอนนี่ จะไม่อยู่พรุ่งนี้ไง วันนี้ก็เลยต้องมาเจอกับแอนนี่ก่อน เอ้า! นี่ของขวัญวันเกิดล่วงหน้าของจื่อหยา"

"โห! ซื้ออะไรมาอีกแล้ว เปลืองเงินแย่เลยจื่อหยา"

"ไม่หรอกน่า วันเกิดเพื่อนนะ เลิกงกสักวันนึงเถอะน่า แอนนี่"

"โอเค งั้นขอรับไว้นะคะ ขอบคุณนะจื่อหยา"

"อือ ไม่เป็นไร สุขสันต์วันเกิดนะ แอนนี่เพื่อนรัก"

…....จบตอน......