คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ฝาแฝดที่ต่างกันสุดขั้ว
6
บ้านพักของแองจี้ ย่านเจิ้งกวนโอ ฮ่องกง
“แองจี้ โทรหาน้องรึยัง อาทิตย์หน้าก็วันเกิดลูกแล้วนะ”
แองจี้ หรืออรัญญา แอบหันหน้าไปเบะปาก เมื่อได้ยินนางลี่หยางผู้เป็นมารดา ถามถึงน้องสาวฝาแฝด ที่นานๆจะโคจรมาพบเจอกันสักที
อ้อ จะถึงวันเกิดพวกเธอแล้วซินะ ยัยน้องหน้าโง่นั่น ก็จะต้องมาในวันนั้นทุกปีด้วยซิ
“หึ ยังค่ะ แอนนี่ก็รู้อยู่แล้วแหล่ะแม่ จะโทรไปบอกอีกทำไมค่ะ ก็มาอยู่แล้วทุกปี”
นางลี่หยางหันไปมองหน้าอรัญญา ด้วยความไม่พอใจ ในปฎิกิริยาของลูกสาวคนโต ยามที่พูดถึงน้องสาวฝาแฝด
“อย่ามาทำท่าแบบนั้นนะแองจี้ อะไรน่ะ ปีๆนึงจะเจอกับน้องแค่วันสองวัน วันเกิดของพวกแก กับวันเกิดแม่เนี่ยนะ แม่แค่ให้ลูกโทรหาน้องแค่นั้น น้องเอง ก็ไม่เคยมารบกวนอะไรเราเลยนะ”
“แล้วไงล่ะค่ะ มันเป็นความผิดแองจี้เหรอไงค่ะ ที่ยัยนั่นมันโง่ วิ่งตามพ่อไปน่ะ แม่ก็พูดแบบนี้เรื่อยเลย คิดถึงแต่แอนนี่ตลอด แองจี้ล่ะค่ะ แองจี้เป็นคนที่เลือกแม่นะคะ แองจี้ต่างหากที่อยู่กับแม่มาตลอด”
นางลี่หยางส่ายหัว แองจี้หรืออรัญญานั้น มีนิสัยดุดันก้าวร้าว แต่พอมีคนอื่นอยู่ด้วย ก็จะทำเป็นเรียบร้อยอ่อนหวาน ต่างกับน้องสาวฝาแฝดมาก ราวกับไม่ได้เกิดมาพร้อมกัน
ขานั้นแอนนี่หรืออลิสา เธอนั้นแข็งกร้าวเพียงภายนอก แต่จิตใจอ่อนโยนรู้จักเห็นอกเห็นใจคนอื่น
เธอเป็นแม่ของคนทั้งคู่ เลี้ยงมากับมือ จนวันที่เลิกรากับพ่อของลูกไปนั่น เธอรู้อยู่เต็มอก ว่าที่ลูกสาวคนเล็กของเธอ วิ่งตามพ่อไปในคืนนั้น ก็เพราะสงสารและเห็นใจพ่อ ที่ถูกเธอตัดขาดและไล่ออกจากบ้าน
“แม่ก็ไม่ได้พูด ว่าเป็นความผิดของแองจี้เลยนะ แม่ก็คิดถึง แล้วก็รักลูกทั้งสองคนนั่นแหล่ะ ก็พวกหนูเป็นลูกของแม่ทั้งคู่ แต่แองจี้อยู่กับแม่ แองจี้สบาย ได้ทุกอย่างที่อยากได้ แต่น้องไม่มีอะไรเลยนะลูก แองจี้ไม่สงสารน้องบ้างเหรอไง”
“ไม่ค่ะ ก็แอนนี่เลือกที่จะไปเองนี่ค่ะแม่ แอนนี่รักพ่อมากกว่าแม่ เมื่อไหร่แม่ถึงจะรู้ตัวสักทีค่ะ แองจี้เบื่อ ไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้วค่ะ”
แองจี้สะบัดหน้าพรืดใส่นางลี่หยาง แล้วก็เอาหูฟังยัดใส่หูทั้งสองข้างทันที เพื่อเป็นการบอกมารดากลายๆ ว่าจะไม่ฟังอีกต่อไปแล้ว
นางลี่หยางถอนหายใจ แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
นางลี่หยางตัดสินใจ โทรหาลูกสาวคนเล็กเอง ด้วยความคิดถึง
เมื่อปลายสายส่งเสียงแจ๋วๆมา เธอก็ถึงกับน้ำตาคลอ เพราะไม่ได้เจอลูกคนเล็กมาหลายเดือนแล้ว
“สวัสดีค่ะแม่ แอนนี่ค่ะ”
“จ๊ะ แอนนี่สบายดีไหมลูก”
“สบายดีค่ะแม่ แม่ล่ะค่ะเป็นไงบ้างค่ะ ทานยาตรงเวลารึเปล่าค่ะ แล้วยาบำรุงที่แอนนี่ให้แม่ไปคราวก่อน แม่ทานให้หมดเลยนะคะ เดี๋ยววันเกิดแอนนี่สัปดาห์หน้า แอนนี่จะเอาไปให้แม่อีกค่ะ”
นางลี่หยางน้ำตาซึม กับถ้อยคำที่เป็นห่วงสุขภาพของเธอ จากลูกสาวคนเล็ก
นี่เธอทำอะไรลงไปเนี่ย ทำไมเด็กคนที่ไม่ได้รับอะไรจากเธอ ถึงมาเป็นห่วงเธออย่างนี้ แล้วอีกคนที่เป็นคนแบมือรับจากเธอมาตลอด กลับไม่เคยถามไถ่เรื่องสุขภาพของเธอเลยสักนิด
“จ๊ะ แม่ทานแล้วล่ะ ทั้งยาประจำ แล้วก็ยาบำรุงที่แอนนี่ให้แม่มาน่ะ หนูไม่ต้องซื้อแล้วล่ะลูก มันแพงนะ หนูเก็บเงินไว้ดีกว่า แล้วเงินพอใช้ไหมลูก”
“พอค่ะแม่ แอนนี่เก่งนะคะ ทำงานเก่งเรียนก็เก่ง แม่ไม่ต้องเป็นห่วงแอนนี่นะคะ”
“เหรอจ๊ะ เอ่อ ถ้าแอนนี่ไม่พอ แอนนี่ก็มาเอาเงินที่แม่ก็ได้นะลูก”
“ไม่เป็นไรค่ะแม่ แอนนี่ไหวค่ะ แม่เก็บไว้ให้แองจี้เถอะค่ะ แม่ค่ะ มีลูกค้าเข้าร้านมาแล้ว แอนนี่ต้องไปทำงานก่อนนะคะ แค่นี้ก่อนนะคะแม่ แอนนี่รักแม่นะคะ"
“จ๊ะ แม่ก็รักแอนนี่นะลูก”
นางลี่หยาง วางสายลูกสาวคนเล็กไปแล้ว ก็ยกมือปิดหน้าร้องไห้โฮ
นี่เธอจะทำยังไงดี จะชดเชยยังไงให้กับลูกสาวคนเล็ก ที่เป็นเด็กดีของเธอยังไงดี เงินที่พยายามยัดเยียดให้ในแต่ละครั้ง แอนนี่ก็ไม่เคยรับ แล้วก็ไปทำงานงกๆแบบนั้น
ลูกสาวที่น่าสงสารของเธอ
“แม่ค่ะ วันนี้ตอนบ่าย เราต้องไปเซ็นสัญญาที่ห้างK11นะคะ”
เสียงของแองจี้ลูกสาวคนโต พูดอยู่ที่หน้าประตูห้องนอนของนางลี่หยาง เธอรีบปาดน้ำตาออกจาแก้ม แล้วตะโกนตอบลูกสาวคนโตไป
“จ๊ะแองจี้ แม่จำได้ เดี๋ยวเที่ยงเราก็ออกจากบ้าน ไปพร้อมกันนะลูก”
“ค่ะ งั้นแองจี้ไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะคะแม่ เดี๋ยวแองจี้เลือกชุดนานจะเลทอีก”
“จ๊ะ”
เฮ้อ นางลี่หยางถอนหายใจ ถ้าแองจี้รู้ว่าเธอโทรไปหาแอนนี่ เดี๋ยวก็จะเป็นเรื่องอีก ขานี้ชอบคิดว่าเธอรักแอนนี่มากกว่าอยู่ด้วย เธอไม่อยากให้แองจี้ไม่ชอบน้อง ก็เลยต้องแอบโทรหาทุกครั้ง
ห้างสรรพสินค้า K11 ย่านจิมซาจุ่ย ฮ่องกง
ช่วงบ่ายของวันนั้น จางอี้หานก็ปรากฎตัวพร้อมกับอาเฟิง และคุณนายจางเหมี่ยน แม่บุญธรรมของเขา ซึ่งดำรงตำแหน่งเป็นประธานกรรมการของที่นี่
ส่วนเขาน่ะเหรอ ก็เป็นรองประธานที่ทำงานทุกอย่างให้หม่าม้าน่ะซิ จริงๆคุณนายจางอยากจะยกสมบัติหลายๆอย่างในมือเธอ มาให้เขาเต็มแก่แล้ว
แต่ก็เป็นที่เขาเองนั่นแหล่ะ ที่อิดออดยังไม่อยากจะรับมา รับแต่งานมาทำให้ แต่ไม่อยากรับมอบไปสักที จนเป็นที่หงุดหงิดใจของคุณนายจางเหมี่ยนอยู่
จางเหมี่ยนมองร่างสูงของจางอี้หาน ที่ประคองเธอเข้าไปในลิฟต์ ด้วยแววตารักและเอ็นดู เธอนั้นเสียลูกสาวเพียงคนเดียวไปหลายปีแล้ว เพราะโรคร้ายที่คร่าชีวิตของจางเหม่ยหลิงไป
แต่ลูกสาวเธอก็ทิ้งบางอย่างที่มีค่าไว้ ให้คอยปกปักรักษาเธอยามเก่าเฒ่า นั่นคือ จางอี้หานนั่นเอง
“วันนี้ หม่่าม้ามาลงนามในสัญญา ของผู้เช่าคนไหนเหรอครับ ทำไมหม่าม้ามาเองล่ะครับ ปกติไม่เคยมาเซ็นเองเลยนี่ครับ มีแต่บอกให้ผมเซ็นแทนตลอด”
จางอี้หาน หันไปถามนางจางเหมี่ยน ด้วยความสงสัย สัญญาณระมัดระวังและความช่างสังเกตุของเขา มันทำงานอีกแล้วโดยอัตโนมัติ
“แหม จับผิดหม่าม้ารึไงอี้หาน”
“อืม ผมว่ามันผิดปกติน่ะครับ แล้วใช่ ใช่ไหมครับที่ผมคิด”
นางจางเหมี่ยนหัวเราะเสียงดัง เมื่อลูกชายคนเก่งทักถูกต้อง จางอี้หานหรี่ตามองทีท่าของคุณนายจาง แล้วก็รู้ว่าตัวเองเดาถูกแน่นอน
“ก็แหม คนรู้จักกันน่ะอี้หาน คุณนายลี่หยางเขาเป็นเพื่อนกับเหม่ยหลิงไง เขาเป็นเพื่อนสนิทกับอาเหม่ยหลิงตั้งแต่เรียนประถม พอจะจำได้ไหม”
“คุณนายลี่หยาง อ๋อ คนที่เปิดร้านขายเครื่องเขียนในห้างเราทุกที่น่ะเหรอครับ”
“จ๊ะ นั่นแหล่ะ เขาเป็นเพื่อนกับอาเจ่เหม่ยหลิงของอี้หาน เขามีลูกสาวด้วยนะ ได้ข่าวว่าสวย เป็นเซเล่บชื่อดังเชียวแหล่ะ”
นั่นไง จางอี้หานคิดไว้ไม่มีผิด ถ้าคุณนายจางเหมี่ยนออกโรงมาด้วยตัวเองนี่ หนีไม่พ้นเรื่องจับคู่ให้เขาอีกแล้ว
“ครับ แล้วไงครับ หม่าม้า”
จางอี้หานเบือนหน้าออกไปมองนอกลิฟต์ใสๆ มองลงไปยังลานด้านล่างของห้างสรรพสินค้า เขาพูดตอบคุณนายจางไป ราวกับไม่ใส่ใจอยากจะฟังนัก
“ก็วันนี้เขาจะพาลูกสาวมาด้วยนะ เดี๋ยวอี้หานก็อยู่เจอกันก่อนซิ เผื่อว่าจะคุยกับน้อง แล้วก็รู้จักกันไว้”
“อ๋อ เหรอครับ”
จางอี้หานพยักหน้าส่งเดชไปอย่างนั้นแหล่ะ คุณนายจางเหมี่ยนขมวดคิ้ว แล้วก็ตีแขนลูกชายดังเพี๊ยะ
“ทำเป็นไม่ฟังหม่าม้า นี่คงไม่ได้คิดจะหนีไปนะอี้หาน หม่าม้าแค่ให้รู้จักกันไว้ ไม่บังคับอะไรอี้หานหรอกน่า นะอี้หานนะ”
“ครับๆ เจอก็เจอครับ ตามที่มีพระบัญชามาเลยครับ พระนางจางเหมี่ยน”
“ตายแล้วดูทำเข้า มาล้อหม่าม้าแบบนี้อีกแล้วนะ”
สองแม่ลูกหัวเราะกันคิกๆ แล้วก็เดินออกจากลิฟต์ไป อาเฟิงที่เดินตามหลังมาก็ได้แต่ขำแล้วก็ส่ายหัว
จับคู่ให้เจ้านายของเขาอีกแล้วซิเนี่ย คุณนายจาง ช่างไม่เข็ดไม่หลาบเอาซะเลย เดี๋ยวเจ้านายเขาก็ทำเรื่องอีกแหล่ะ คุณอี้หานน่ะ เคยดูตัวดีๆกับคนอื่นเขาเป็นที่ไหน
…….จบตอน….
ความคิดเห็น