ร่ายเวทรัก(จางอี้หาน)

ลำดับตอนที่ #5 : กลิ่นที่ติดอยู่ในใจของอี้หาน

5

บ้านพักของจางอี้หาน บนเกาะฮ่องกง ประเทศฮ่องกง

นับเป็นเวลาเกือบปีนึงแล้ว ที่จางอี้หาน กลายเป็นคนบ้าบอ ในสายตาของอาเฟิง คนสนิทของเขา และคนรอบๆข้างที่พบเห็น

เพราะทุกครั้งที่เขามองเห็นผู้หญิง ที่มีรูปร่างและลักษณะละม้ายคล้ายคลึงกับ ผู้หญิงที่เขาเคยพบกันในเรือคืนนั้น

จางอี้หานก็จะรีบพุ่งตัวตรงเข้าไป ขอกอดแล้วดมกลิ่นผู้หญิงแต่ละคนทันที เพื่อจะเช็กว่า เป็นเธอใช่หรือไม่

ในครั้งแรกๆที่เขาทำเรื่องประหลาดๆเช่นนั้น อาเฟิงคนสนิทของเขาถึงกับตาเหลือก ออกอาการตกใจหนัก จนเก็บความรู้สึกแปลกใจไม่อยู่ 

จำได้ว่า อาเฟิงเดินไปดึงแขนของเขาออกมาจากผู้หญิง ที่เขาพุ่งเข้าไปซบคนนั้น แล้วแก้ตัวให้เขาว่า เขาเมามากไปหน่อย แล้วก็ขอโทษผู้หญิงคนนั้นแทนเขาซะยกใหญ่

 แต่หลังจากนั้นมา เกือบปีนึงแล้ว อาเฟิงก็ได้แต่ส่ายหัว กับพฤติกรรมประหลาดๆของเขา ที่ทำตัวเป็นสุนัขตำรวจ

อาเฟิงไม่เคยได้รับคำอธิบาย จากเจ้านายเลยแม้แต่ครั้งเดียว ว่าทำไมถึงทำตัวแปลกๆเช่นนั้นมาเกือบปี

แล้วตัวอาเฟิงเอง ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากถามด้วย เพราะคำตอบของเจ้านาย อาจจะต้องแลกมา กับการหัวร้างข้างแตกของเขาก็เป็นได้

จางอี้หานก้าวขึ้นรถยนต์สีดำคันหรู ที่คนขับรถลงมาเปิดประตูให้ แล้วก็ทำหน้าเซ็งตั้งแต่ขึ้นมาบนรถเลย

“เฮ้อ วันนี้เราต้องไปกันอีกกี่ทีนะ”

จางอี้หานถอนหายใจ เเล้วก็พูดขึ้นลอยๆ เขาก็ถามอาเฟิง ที่นั่งอยู่ด้านหน้าคู่กับคนขับรถนั่นแหล่ะ แม้จะไม่ได้เอ่ยชื่อก็ตาม

เขาเอนตัวลงพิงกับเบาะรถ ที่ทำจากหนัง นุ่มๆ แล้วเหม่อมองออกไปนอกรถ ขณะที่รอฟังคำตอบ จากลูกน้องคนสนิท

“มีตรวจงานที่โรงแรมในเขตจิมซาจุ่ยสองแห่ง ช่วงเช้าครับคุณอี้หาน ช่วงบ่ายมีงานเซ็นสัญญากับผู้เช่าสถานที่ห้างสรรพสินค้าของเราในย่านนั้นอีกรายนึง แล้วก็ช่วงเย็น..”

“พอ พอก่อน อาเฟิง เฮ้อ น่าเบื่อชะมัด ไม่มีอะไรตื่นเต้นบ้างเลย”

จางอี้หานสบถ แล้วก็หันไปมองนอกรถอย่างหงุดหงิด

 ตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา เขาก็รู้สึกว่า เรื่องรอบตัวเขา มันช่างน่าเบื่อซะเหลือเกิน ชีวิตเขามันน่าเบื่อหลังจากไม่ได้เจอกับเธออีก

 ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้น คนที่มีกลิ่นหอมประหลาดๆนั่น ไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนกันนะ?

จางอี้หานยกมือขึ้นแตะหัวของตัวเอง ลูบนิ้วไปบนจุดที่เคยโดนเธอคนนั้น ขว้างรีโมทใส่อย่างจัง แล้วก็คลี่ยิ้ม พร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ

“ยัยตัวแสบนั่น ไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนนะ อย่าให้ฉันเจอตัวนะ จะเอาคืนเป็นร้อยเท่าเลย คอยดู”

อาเฟิงได้แต่เหลือบตามองเจ้านายที่พึมพำ พูดอะไรคนเดียวแล้วยิ้ม ผ่านกระจกมองหลัง ด้วยความงุนงงและเป็นห่วง

ตั้งแต่คืนนั้นที่เจ้านายโดนสาววางยา แล้วก็ถูกสาวตีจนหัวโน เจ้านายเขาก็ทำตัวไม่ปกติ เหมือนเดิมอีกเลย

………

หนึ่งปีก่อน ในคืนฮาโลวีน

 หลังจากแอนนี่หนีขึ้นเรือไป กับนีน่าเพื่อนสาว

จางอี้หาน ที่อยู่ในอาการสะลึมสะลือ แล้วถูกขังไว้ ในห้องนอนชั้นล่างของเรือ ก็ประคองร่างของตัวเอง ที่ถูกมัดมือไว้แน่นสองข้างเข้าด้วยกัน เขาไปรื้อลิ้นชักที่ข้างหัวเตียง หามือถือของตัวเองจบพบ

เขาต่อสายหาอาเฟิงคนสนิท พูดเพียงแค่ประโยคเดียว ก่อนจะสลบไปอีกครั้ง

“อาเฟิง ฉันอยู่ที่เรือ มารับที ฉันถูกวางยา”

“คุณอี้หานครับ เรือเหรอครับ เรือที่ไหนครับ คุณอี้หานครับ”

หลังจากนั้น ก็เป็นความวุ่นวายก็บังเกิด กับอาเฟิงและเหล่าคนสนิททั้งหลาย ที่ต้องแกะรอยตามหาตัวเขา 

เพราะเจ้านายที่ตกอยู่ในอันตราย ไม่ได้บอกพิกัดที่ชัดเจน ที่จะหาตัวเขาได้ง่ายๆเลย ก่อนจะเงียบไปเช่นนั้น

ผ่านไปอีกนานหรือไม่ เขาก็ไม่อาจจะรู้ได้

 เขารับรู้ว่า แค่ว่าได้ยินเสียงแว่วๆอาเฟิงคนสนิท และมีคนมาเขย่าตัวเขา เรียกเขาหลายคน 

และเขาก็ถูกผู้คนหลายคน รุมช่วยกันยกร่างอันใหญ่โตของเขาขึ้นมาจากเรือ เพื่อส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

………

HKSH Eastern Medical Centre ที่เกาะฮ่องกง

เช้าวันรุ่งขึ้น จางอี้หานฟื้นมาอีกครั้งที่โรงพยาบาล ตาเขามองเห็นเพดานห้องอันพร่ามัว เขาหลับตาลงอีกครั้ง แล้วลืมตาขึ้นใหม่ เพื่อปรับสายตาให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

“คุณอี้หานฟื้นแล้วครับ นายหญิงจาง”

“อี้หาน เป็นยังไงบ้างลูก ดีขึ้นไหม จำหม่าม้าได้ไหม”

จางเหมี่ยน มารดาบุญธรรมของเขานั่นเอง ที่เอามือมาลูบหน้าลูบตาเขา บีบแขนเขาอยู่ที่ข้างเตียง 

จางอี้หานพยายามฝืนยิ้มและพูดคุยให้เป็นปกติ เพื่อให้เธอคลายความกังวลลงไปบ้าง

“โธ่หม่าม้าครับ ถึงจะโดนตีจนหัวแตก จนเลือดอาบยังไง ผมก็ยังจำหม่าม้าได้ตลอดแหละครับ”

จางอี้หานยิ้มอ่อนๆ เขาเอื้อมมือไปบีบมือ เล็กๆ ของหญิงชรา จางเหมี่ยนผู้ซึ่งรับอุปการะเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็ก 

เธอค้อนเขา เธอยังคงเห็นเขาเป็นเด็ชายตัวเล็กๆคนเดิม ที่มีความซื่อสัตย์และซื่อตรง ซะจนเธอยอมใจอ่อน 

สิบกว่าปีก่อนนั้น เธอยินยอมให้ลูกสาวผู้ล่วงลับ จางเหม่ยหลิง รับเขามาเป็นน้องชาย อย่างไม่ค่อยจะเต็มใจ แต่ก็ไม่อยากขัดใจลูกสาวคนเดียวของบ้าน

เธอใช้เวลาพิสูจน์ใจ ของเด็กผู้ชายคนนี้อยู่นานหลายปี จนสัมผัสได้ว่า เขาจริงใจต่อครอบครัวของเธอจริงๆ จึงตกลงใจกับสามี รับเขามาเป็นลูกชายคนเล็กของตระกูล อ่างถูกต้องตามกฎหมายในที่สุด

แล้วจางอี้หานคนนี้ ก็ไม่เคยทำให้เธอต้องผิดหวังเลยแม้แต่น้อย กับการตัดสินใจในครั้งนั้นของเธอกับสามี

“ยังจะมาพูดเล่นอีก หม่าม้าตกใจแทบแย่ ตอนอาเฟิงโทรไปบอกว่าแกโดนวางยา โดนตีหัว โอ้ยหม่าม้าจะเป็นลม”

“ไม่เป็นไรแล้วครับ ผมดีขึ้นแล้ว หม่าม้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ หม่าม้าก็รู้นี่ครับ ว่าผมน่ะหนังเหนียวจะตายไป”

“เฮ้อ ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะอี้หาน แล้วนี่ ใครวางยาลูกกันน่ะหือ”

“อืม เดี๋ยวเรื่องนั้นผมจัดการเองครับ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่มีเรื่องธุรกิจอะไรมาพัวพันหรอกครับหม่าม้า”

“ครับคุณนายจาง จริงๆมันก็ไม่ใช่ยาพิษอะไรร้ายแรงหรอกครับ เห็นหมอบอกว่า มันเป็นยา เอ่อ ยากล่อมประสาทน่ะครับ มันกล่อมประสาท แล้วก็ปลุกอารมณ์ทางเพศ อะไรพวกนั่นแหล่ะครับ”

“ว้าย ตายแล้ว ผู้หญิงที่ไหนกัน ช่างใจกล้าจริงๆ คิดจะมาล่อลวงอี้หานของฉันได้ อย่างงี้ต้องลากตัว มาจัดการสั่งสอนแล้วนะอาเฟิง”

จากตอนแรกที่เธอดูเศร้าๆอยู่ คุณนายจาง ก็เปลี่ยนท่าทีเป็นโมโหโทโสขึ้นมาทันใด เมื่อทราบว่า มีผู้หญิงจะมาล่อลวงลูกชาย 

เธอมีสีหน้าขุ่นเคือง แล้วก็หันไปกำชับกับคนสนิทของเขาใหญ่โต

“ฮ่าๆๆ ใจเย็นๆครับหม่าม้า ผมยังไม่ได้เสียท่าผู้หญิงคนไหนหรอกครับ หม่าม้ายังไม่ต้องไปสู่ขอใครหรอกครับ”

“อุ้ย หม่าม้าไม่เอานะอี้หาน ผู้หญิงแบบนั้น อย่าเอามาเป็นลูกสะใภ้ของหม่าม้าเชียวนะ”

“ครับๆคุณนายจาง ผมฉลาดนะครับหม่าม้าก็รู้ หม่าม้าวางใจเถอะครับ สะใภ้ของหม่าม้า ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นหรอกครับ”

จางอี้หานปลอบจางเหมี่ยน ผู้เป็นมารดา ใจเขานึกไปถึงผู้หญิงอีกคน ในคืนเดียวกันนั้น

 ถ้าเป็นผู้หญิงคนนั้นซิไม่แน่ ผู้หญิงคนนั้น ถ้าหากหม่าม้าไม่เห็นด้วยขึ้นมา เขาก็คงจะยืนกราน ที่จะเอาเธอมาเป็นเมียอยู่ดีแหล่ะ

ยัยตัวแสบนั่น กลิ่นหอมนั่น เขาจะไปหาเธอได้ยังไง ที่ไหนกันนะ ในเมื่อ เขาไม่รู้เลยว่า เธอหน้าตาเป็นยังไง

………จบตอน……..