ร่ายเวทรัก(จางอี้หาน)

ลำดับตอนที่ #3 : ยัยตัวแสบตัวหอมกรุ่น

3

ท่าจอดเรือของรอยัลฮ่องกง ยอชต์คลับ อ่าวคลอสเวย์ เกาะฮ่องกง

ภายในเรือยอชต์ของจางอี้หาน

หลังจากแอนนี่โทรหานีน่า เพื่อขอความช่วยเหลือไปแล้ว เพื่อนของเธอก็บอกว่า อีกครึ่งชั่วโมงจะมาถึงที่นี่

สามสิบนาที ระหว่างที่รอให้เพื่อนมารับนั้น ผู้ชายตัวโตๆในห้องนั้น ก็มีอาการเกรี้ยวกราดทุบประตูเสียงปึงปังอยู่พักหนึ่ง

แล้วเขาก็เงียบเสียงไป ท่ามกลางความโล่งอกโล่งใจของเธอ แต่แอบเป็นห่วงอาการเขานิดนึง

“ ไอ้บ้านั่นเงียบไปแล้ว หรือว่าสลบไปแล้วนะ”

แอนนี่แนบหูของตัวเองเข้ากับบานประตูห้องนอนชั้นร่างของเรือ แต่เธอไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

ตานั่นคงยังไม่ตายใช่ไหม แค่รีโมทเขวี้ยงใส่หัวแค่นั้น ไม่น่าจะทำให้คนตายได้นะ

แอนนี่ชักรู้สึกไม่ดี แต่ก็ปลอบใจตัวเอง ว่าตัวเธอคงไม่ได้ทำให้ใครตายหรอกมั้ง

เธอหยิบข้าวของที่นำมาวางขวางประตูไว้ออก และดันเก้าอี้ตัวใหญ่ ออกไปให้พ้นหน้าประตู แล้วค่อยๆแง้มเข้าไปดู

สายตาของเธอ ก็เห็นร่างของผู้ชายตัวโตๆหงายนอนอยู่ที่พื้นพรม เธอค่อยๆย่องเข้าไป ยืนมองผู้ชายคนนั้น ด้วยความหวาดหวั่นนิดหน่อย

ตายหรือเปล่านะ แอนนี่คิดแล้วก็ยื่นมือเข้าไปอังที่จมูกของเขา เพื่อดูว่าเขายังหายใจอยู่ไหม

เฮ้อ โล่งอก ยังหายใจอยู่ๆ ตายยากเหมือนกันนะนายเนี่ย

เอายังไงดีล่ะ แต่เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง จับอีตานี่มัดไว้ก่อนดีกว่ามั้ง เขาแรงเยอะซะด้วย เกิดฟื้นมาเธอจะแย่

แอนนี่พลิกร่าง ของผู้ชายตัวโตๆนั่นให้นอนตะแคงด้วยความยากลำบาก แล้วก็มองหาอะไรที่จะสามารถมัดมือเขาได้ แต่มันไม่มีเลยแหะ

อ้อ นึกออกแล้ว เธอตัดสินใจรูดถุงน่อง ตาข่ายสีดำสองชิ้นออกจากท่อนขาของตัวเอง แล้วนำมามัดมือเข้าไว้จนแน่น

เออ แบบนี้ค่อยอุ่นใจ ค่อยสบายใจหน่อย เอาล่ะไหนมาดูซิ ว่ารีโมทนั่นทำหัวนายแตกหรือเปล่านะ 

เธอคุกเข่าลงข้างๆกับร่างของเขา แล้วเสยผมเขาออกไป เพื่อดูหน้าผากของเขาให้ชัดขึ้น

"ก็ไม่แตกนี่นา หัวแข็งนะนายเนี่ย แค่แดงๆ เเล้วก็บวมนิดหน่อยเอง”

เธอยิ้มโล่งอก เปิดกระเป๋าสะพายของตัวเองออก แล้วก็ควักบาล์มตลับเล็กๆ ออกมาทาที่หน้าผากของเขาให้ ขณะที่ปากก็พูดพึมพำ

“อย่าโกรธกันเลยนะนาย ฉันไม่ได้ตั้งใจ นี่ก็แค่หัวโนนิดหน่อยเอง ไม่เคืองกันนะ”

เธอใช้มือคลึงเบาๆ บนหน้าผากที่ปูดออกมาของเขา แล้วก็ก้มตัวลงไปเป่า หน้าผากปูดๆนั่นให้เบาๆ

“โอมเพี้ยง หายแล้วๆ”

“อืม ยัยบ้า นี่เธอทำอะไร”

แอนนี่สะดุ้ง จู่ๆเขาก็ลืมตามามองเธอ ทำให้เธอผงะ และล้มหงายหลังไปด้านหลัง

ผู้ชายคนนั้น ก็กระเถิบตัวเข้ามาหาเธอทันที ทั้งๆที่มือถูกมัดอยู่ที่ด้านหน้า

“ยัยตัวแสบ นี่เธอกล้ามัดมือฉันเหรอ”

จางอี้หานมองข้อมือสองข้างของตัวเอง ที่มีผ้าสีดำพันไว้รอบๆอย่างขุ่นเคือง

“เออ ก็ใช่น่ะสิ ก็นายมันโรคจิต แล้วก็บ้ากาม ก็ต้องมัดไว้ก่อน”

“มาแกะออกเดี๋ยวนี้นะ ถ้าฉันหลุดออกไปได้ เธอตายแน่ๆ”

ผู้ชายตัวโตนั่นดิ้นรนและเกรี้ยวกราดใส่เธอ แต่เธอกลับนั่งหัวเราะคิกคัก แล้วแลบลิ้นใส่เขา

“แบร่ๆ จ้างให้ก็ไม่แกะให้หรอก นายโดนมัดอย่างนี้ก็ดีแล้ว จะได้ไม่ไปหื่นกามที่ไหน”

เขาหันขวับมามองเธอในความมืด แล้วขบกรามแน่น ผู้หญิงที่มองเห็นเลือนลางคนนั้น กวนประสาทชะมัด

“เธอคิดว่าแค่มัดมือฉันไว้ แล้วเธอก็จะปลอดภัยงั้นเหรอ”

“นายนั่งเฉยๆเลย ฉันโทรตามเพื่อนให้มาช่วยแล้ว เดี๋ยวเพื่อนฉันก็มา แล้วฉันก็จะแจ้งความให้ตำรวจมาจับนายด้วย ที่บุกรุกขึ้นเรือของคนอื่นแบบนี้”

จางอี้หานหัวเราะเสียงดังลั่น ยัยตัวแสบนี่พูดอะไร เขาเนี่ยนะบุกรุกขึ้นเรือของตัวเอง ตลกเป็นบ้า

“นายหัวเราะอะไร หัวโนแค่นี้ สติไม่ดีไปเลยรึไง”

เขาโคตรจะหมั่นเขี้ยวแม่ตัวแสบตรงหน้าจริงๆ จึงก้มหัวลง แล้วแกล้งร้องครวญคราง ราวกับเจ็บปวดมากมาย

“โอ้ยๆๆเจ็บหัวจังๆ “

แอนนี่ตกใจ นี่เธอทำรุนแรงกับเขาเกินไปหรือเปล่านะ เธอขยับตัวเข้าไปใกล้เขา พร้อมกับยื่นมือไปแตะหน้าผาก เพื่อจะดูว่ามันเป็นอะไรมากหรือเปล่า

แต่ทันทีที่มือเธอแตะถูกหน้าผากเขา เขาก็พุ่งตัวเข้าใส่เธอทันที

จางอี้หานคล้องแขน ที่ถูกมัดด้วยถุงน่องอยู่ไปที่คอของแอนนี่ แล้วกระชากตัวเธอเข้าไปใกล้ เขารูดแขนที่ถูกล็อคไว้ ลงไปไว้ที่แผ่นหลังเธอ เพื่อล็อคร่างเธอไว้ด้วย

“เอาล่ะโอเค ทีนี้เราก็มาถูกมัดไว้ด้วยกัน ค่อยเสมอภาคหน่อยนะที่รัก”

“ไอ้บ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“เมื่อกี้นี้ ใครนะที่บอกว่า ผมโรคจิตแล้วก็บ้ากาม งั้นเรามาต่อกันเลยดีกว่าที่รัก”

จางอี้หานดันร่างของแอนนี่ ไปติดขอบเตียง แล้วใช้มือของตัวเองจับเบาะที่นอนไว้ ก่อนจะก้มหน้าลงไปจูบเธอ

“ไอ้บ้า”

สิ้นเสียงนั้น ริมฝีปากของจางอี้หานก็ประกบเข้ากับปากของแอนนี่ เสียงอู้อี้ของเธอ ดังอยู่ในปากของเขาแทน

เขาแทรกลิ้นเข้าไปในช่องปากของเธอ และสัมผัสกับลิ้นของเธออย่างจัดเจน เสียงของเธอเงียบหายไปแล้ว 

เขาชันเข่าลุกขึ้น พร้อมกับหนีบร่างของเธอที่ถูกล้อมไว้ด้วยแขนของเขา ยกขึ้นไปวางบนเตียงนอน

ยัยตัวแสบนั่นพยายามดิ้นอีกแล้ว เขาก้มหน้าลงไป จูบเธออีกครั้ง และครั้งนี้เขาจูบเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนได้ยินเสียงครางบาๆ ออกมาจากลำคอของเธอ

ร่างที่แนบชิดเขาอยู่สั่นสะท้าน เมื่อเขาซุกหน้าลงไปที่ลำคอ เม้มติ่งหู แล้วจูบไล่เรื่อยลงไปที่ไหล่ ซอกคอและเนินอก

“อื้อนาย หยุดเถอะนะ”

มือเธอที่กดแน่นอยู่ตรงเอวของเขา พยายามดันร่างเขาออก ด้วยแรงอันน้อยนิด

“ผมชอบกลิ่นคุณจัง ใส่น้ำหอมอะไร กลิ่นนี้มันกลิ่นอะไร”

จางอี้หานรู้สึกพึงพอใจกับกลิ่นของผู้หญิง ที่อยู่ใต้ร่างของเขามาก ผิวเธอเนียนนุ่ม มีกลิ่นหอมแปลกๆมาจากร่างของเธอ

“นายๆหยุดเถอะ พะ พอแล้ว เดี๋ยวฉันแกะผ้าที่มือของนายให้ก็ได้”

แอนนี่พยายามต่อรอง จางอี้หานกลับรู้สึกไม่อยากแกะผ้าที่มัดไว้ออกซะแล้ว เขาชอบที่ร่างกายเขาแนบชิดกับเธอแบบนี้

แต่เขาก็ชักอยากจะเห็นหน้าของผู้หญิง ที่อยู่ในอ้อมกอดคนนี้ขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆ  ก็ทั้งรูปร่าง กลิ่นกายแล้วน้ำเสียงของเธอมันช่างน่าพึงพอใจ เธอจะมีหน้าตาเป็นยังไงนะ

งั้นก็ลองให้เธอแกะผ้านั่นออก แล้วมาดูหน้าเธอกันดีกว่า

"ได้ เธอแกะผ้านั่นออกไป"

“งั้นนาย ก็เลิกรัดฉันไว้ซิ”

“ไม่เอาๆแบบนั้นที่รัก คุณก็หมุนตัวไปทางมือผม แล้วก็แกะผ้านั่นออกให้ผมซิ”

“ถ้าฉันแกะมันให้แล้ว นายต้องปล่อยฉันไปนะ”

“อืม”

จางอี้หานงืมงำ ตอบเธอไปส่งเดชอย่างนั้นแหละ บ้าเหรอใครจะปล่อยเธอไปกัน เขาชักอยากจะเก็บผู้หญิงคนนี้ เอาไว้ข้างๆกายซะแล้ว

ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน ทำให้เขารู้สึกสนุกและตื่นเต้นอย่างนี้มานานมากแล้ว

แอนนี่พลิกหมุนตัวไปทางด้านหลัง เลยกลายเป็นว่า จางอี้หานกอดเธอไว้จากด้านหลัง มือของเขาสัมผัสเสียดสีกับหน้าอกของเธอ ยามที่เธอบิดร่างไป ทำให้เธอหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา

จางอี้หานเองก็รู้สึก ถึงทรวงอกที่นุ่มๆนั่นที่ปัดท่อนแขนเขาอยู่  ตอนนี้แขนเขาพาดอยู่บนหน้าอกของเธอทั้งสองข้าง เขายิ้มแล้วจงใจ ขยับแขนเขาให้แน่นขึ้น

ระหว่างที่ผู้หญิงในอ้อมแขนกำลังพยายามแกะผ้านั่นออก เขาก็ก้มหน้าลงไป วางคางเกยไปกับไหล่ของเธอ เขาได้กลิ่นหอมนั่นอีกแล้ว จึงซุกจมูกลงไปที่แถวใบหูและแก้มของเธอ

“นี่นาย อยู่เฉยๆได้ไหม มันจั๊กจี้นะ”

แอนนี่รู้สึกขนลุกเกรียว เมื่อคางที่มีหนวดขึ้นนิดๆของเขา ถูไถเข้ากับซอกคอและแก้มเธอ เขาขยับตัวกดจมูกลงไป

“เธอใช้น้ำหอมกลิ่นอะไร กลิ่นมันหอมแปลกๆ ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน”

“มันไม่มีขายหรอก เพราะว่าฉันทำมันขึ้นมาใช้เอง”

“อ๋อเหรอ มิน่าล่ะไม่เคยได้กลิ่นแบบนี้มาก่อนเลย แกะออกหรือยัง”

จางอี้หานอยากเห็นหน้าของผู้หญิงคนนี้เต็มทีแล้ว

“ไม่ออกอ่ะ ฉันดันมัดซะแน่น ผูกเงื่อนตายด้วยน่ะซิ นายปล่อยฉันไปก่อนไม่ได้เหรอ ฉันจะไปหาอะไรมาตัดมันออกให้”

“แน่ใจนะ ว่าจะไม่ขี้โกง”

“ไม่โกงหรอกน่า จะไปหาอะไรมาตัดให้จริงๆ”

“อืม ก็ได้"

 เขาคิดก่อนจะตอบตกลง ยังไงๆเธอก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้วล่ะ เพราะเรือไม่ได้จอดอยู่ริมฝั่ง เขาขับมันออกมาเองนี่น่า 

จางอี้หานตัดสินใจ รูดแขนออกจากตัวเธอ เพื่อปล่อยเธอให้ไปหาอะไร มาตัดผ้าที่มัดมือเขาอยู่ออก

เขาคงจะชะล่าใจไปหน่อย เพราะคิดว่ายังไงเธอก็ลงจากเรือไม่ได้

เพราะทันทีที่แอนนี่หลุดออกจากตัวเขาไปได้ เธอก็พุ่งตัวรีบออกไปนอกห้องอย่างว่องไว

“อีบ้าไอ้โรคจิต นายมันบ้ากาม อยู่ในนั้นแหล่ะ ไม่ต้องออกมาหรอก”

แอนนี่ไปยืนตะโกนด่าว่าเขา อยู่ที่หน้าห้อง เธอดันเก้าอี้และของมาวางไว้กันประตูเหมือนเดิม

“ยัยตัวแสบเอ๊ย นี่เธอกล้าโกหกฉันเหรอ กลับเข้ามาแก้มัดให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“บ้าเหรอ ใครจะโง่ไปทำอย่างงั้นกัน แบร่ๆ”

แอนนี่แลบลิ้นใส่ประตูห้อง ใช้เท้าแตะประตูดังปึง!

เอ๊ะเสียงเรือนี่! 

นีน่ามาช่วยเธอแล้วงั้นเหรอ!

เธอดีใจ รีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นบนของเรือ พบกับแอนนี่และรปภ.สองคนที่ขับเรือเล็กออกมา เพราะได้รับแจ้งจากนี่นาว่า เธอมาติดอยู่ที่เรือลำนี้

หลังจากแอนนี่ก้าวลงเรือเล็กไปแล้ว เธอก็หันไปมองที่เรือยอชต์ลำนั้นอีกครั้ง

"บ๊ายบายนะ ไอ้โรคจิต หวังว่าชาตินี้เราคงไม่ต้องเจอกันอีกแล้ว"

…… จบตอน……