คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : เจ้าหนี้ หรือ แฟน?
22
ห้องทำงานของจางอี้หาน ห้างสรรพสินค้าK11 ย่านจิมซาจุ่ย
"เดี๋ยวพี่เซ็นเอกสารพวกนี้เสร็จ แล้วเราไปหาอะไรกินกันนะแอนนี่"
จางอี้หานพึมพำพูดกับแอนนี่ เขานั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของตัวเอง โดยมีแอนนี่นั่งซ้อนบนตัก เธอหน้าแดงเพราะมือซ้ายของเขา ดึงเอวเธอให้เอนตัวไปพิงเขาไว้
พอเธอค่อยๆขยับตัวออกมา เขาก็กดมือดึงเธอเข้าไปอีก จนเธอเหนื่อยที่จะฝืนตัวเองแล้ว ก็เลยพิงอกเขาไว้ก็ได้
คนอะไร ดื้อจริงๆ สู้ด้วยแล้วเหนื่อยจังเลย แอนนี่ถอนหายใจออกมา รดต้นคอของเขา
“เบื่อแล้วเหรอ แป๊บนึงนะ เหลืออีกสองฉบับก็เสร็จแล้วครับ”
จางอี้หานอมยิ้มพึมพำบอกเธอ รู้สึกได้ว่ามือเธอเล่นกระดุมเสื้อเขาอยู่ แล้วลมหายใจเธอก็รดต้นคอเขา มันให้ความรู้สึกอุ่นๆซ่านๆแปลกๆ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำงาน โดยมีใครสักคนนั่งทับบนตัวเขาอยู่ จริงๆเขาจะให้เธอ ไปนั่งรอตรงโซฟาก่อนก็ได้
แต่เขาก็อยากใกล้ชิดกับเธอ เรียกได้ว่าอยากให้เธออยู่ใกล้ๆตัวเขาไว้ อยากให้เธอชินที่ต้องตัวติดกับกับเขาไว้ ยิ่งลืมไอ้เพื่อนที่ชื่อ หวังจื่อหยานั่น ไปเลยก็ยิ่งดี
“ค่ะพี่อี้หาน”
เสียงเธอที่ตอบมานั่น ให้ความรู้สึกดีจัง เขาเลื่อนมือด้านซ้ายที่กอดเอวเธอไว้ ลูบด้านข้างลำตัวเธอไปด้วย
“อื้อ พี่อี้หานอย่าเล่นซิค่ะ รีบๆทำค่ะ แอนนี่ต้องกลับบ้านก่อนค่ำนะคะ แม่บอกให้ไปรอที่บ้านค่ะ”
“เหรอ แล้วแม่จะกลับกี่โมงล่ะ”
จางอี้หานคุยกับเธอ เหลือบตามองนาฬิกาที่ผนังห้อง แล้วถามเธอต่อ มือก็เปิดเอกสารอ่านไปด้วย
“แม่บอกว่าเลิกร้าน ร้านปิดแล้วก็พักนึง จะกลับไปเจอแอนนี่ที่บ้านค่ะ”
“อืม ห้างปิดก็สามทุ่ม กว่าจะเคลียร์ทุกอย่าง ก็น่าจะถึงบ้านสี่ทุ่มกว่าแล้วล่ะ”
“เหรอค่ะ ดึกขนาดนั้น งั้นแม่คงจะหิวแย่ แอนนี่กลับไปทำอาหารให้แม่กินดีกว่าค่ะ”
แอนนี่เงยหัวมาจากไหล่เขา นึกเมนูอาหารหลากลายในหัว สบตากับจางอี้หานที่หันหน้ามายิ้มให้ แล้วก็ส่ายหัว
“วันนี้ไม่ต้องทำนะ พี่ต้องไปเซ็นเอกสาร ที่โรงแรมตอนเย็นอีกที่นึง ไปกับพี่ก่อน แล้วจะไปส่งที่บ้าน”
“งั้นให้แอนนี่กลับเองก็ได้นะคะ แอนนี่ไปก่อน ไปทำกับข้าวให้แม่ดีกว่าค่ะ”
“หึ ไม่เอา ไปด้วยกัน เรื่องมื้อเย็นเดี๋ยวเราเอา ที่โรงแรมไปฝากแม่แอนนี่ก็ได้”
แอนนี่ย่นคอ แล้วส่ายหัว เขาหันไปมองแล้วก็อดขำท่าทางของเธอไม่ได้ ยัยแม่มดน้อยนี่ ไม่คิดจะทำท่าสวยๆอ่อยอะไรเขาเลย
“โหย ไม่ดีกว่าค่ะ อาหารโรงแรมแพงแน่ๆ แอนนี่ต้องประหยัดค่ะ ไหนจะค่าเรียน ค่าเช่าบ้านพ่อ ตอนนี้เพิ่มหนี้ของแม่อีก กินอาหารโรงแรมไม่ได้หรอกค่ะ”
“หึ กินได้ซิ พี่เลี้ยงแอนนี่ได้สบายๆ กินไปเหอะน่า”
“ไม่ดีกว่าค่ะ เกรงใจให้เจ้าหนี้เลี้ยงได้ยังไงค่ะ แอนนี่ก็ลดน้ำหนักไปเลยดีกว่าค่ะ มีแต่คนบอกว่าอ้วน ก็ช่วงนี้ก็ไดเอทไปเลยดีกว่า”
“ใครบอกแอนนี่อ้วน หึ ไม่อ้วนหรอก ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ทำให้ดูอ้วนไง เดี๋ยวไปหาเสื้อผ้าใส่กันนะ”
“ค่ะ ไม่เอาค่ะ พี่อี้หานชวนแต่ละอย่าง แอนนี่บอกแล้วไงค่ะ ว่าต้องประหยัดๆ”
จางอี้หานระเบิดเสียงหัวเราะออกมา แล้วปิดแฟ้มงานตัวสุดท้ายลงไป เขาวางปากกาลง แล้วหมุนตัวเธอมามองหน้าเขา
“แอนนี่ครับ เป็นแฟนกับจางอี้หาน ไปบอกคนอื่นว่าต้องประหยัดเนี่ย เขาคงขำกันตายเลยนะ”
“ก็เราเป็นแฟนหลอกๆกันนี่ค่ะ คนเขาไม่รู้หรอกค่ะ ว่าจริงๆเราเป็นแค่เจ้าหนี้กับลูกหนี้กัน”
“แฟนหลอกๆอะไร นี่เข้าใจว่ายังไงนะ”
จางอี้หานฟังแต่ละคำของแอนนี่ แล้วก็สะดุดหูขึ้นมา เธอกระพริบตาปริบๆใส่เขา
โอ้ว นี่ดูท่าทางจะไม่เข้าใจ ที่เขาพูด เมื่อสักชั่วโมงก่อนแน่ๆเลย
“ก็เรา จะเป็นแฟนหลอกๆกันไป จนกว่าพี่แองจี้จะกลับมา ตอนนี้แอนนี่ ก็ทำงานแทนพี่แองจี้ไปก่อน ก็เท่ากับ สี่ลบหนึ่งก็เหลือสามล้าน ถ้าพี่แองจี้เอาเงินมาคืนก็จะเหลือ สอง แล้วแอนนี่ก็เอาเงินเก็บ สามแสน หักไปอีก ก็จะเท่ากับเหลืออีก ล้านเจ็ด แล้วถ้า…”
“พอ พอแล้ว หยุดพูดก่อนแอนนี่”
จางอี้หานถอนหายใจ คิดสงสัยว่า สมองยัยแม่มดนี่ทำด้วยอะไร เขาเสนอวิธีง่ายๆให้ คือ เป็นแฟน หมั้นกัน แล้วก็แต่งงานกัน ให้เธอ
แล้วนี่เธอดันคิดหาเงิน หักโน่นลบนี่อะไรฟะ แถมยังบอกว่าเขาเป็นแค่เจ้าหนี้ เป็นแฟนกันหลอกๆด้วย
“ค่ะ พี่อี้หานไม่ต้องห่วงนะคะ แอนนี่คิดว่าจะปรับปรุงของในร้านแม่ แล้วก็เปิดขายออนไลน์อีกด้วย เอาไปขายในกลุ่มเด็กอีกทาง ถ้ามันขายดี ก็..”
“พี่บอกว่าหยุดไง เฮ้อ แอนนี่ พี่ถามจริงๆนะ เราเคยมีแฟนมาก่อนไหม”
แอนนี่หยุดนับนิ้ว แล้วก็ส่ายหัว มองจางอี้หานที่ ทำหน้าตาปั้นยากมองมา
“ไม่ ไม่มีค่ะ ไม่เคยมีแฟน”
“แล้วมีใครมาจีบแอนนี่บ้างไหม ไปเดตกับใครมาบ้าง หือ”
“มี เคยมีมาจีบ แต่แอนนี่ไปทุ่มเค้า มีคนนึงไปหักมือเขา เขาก็เลยแจ้งตำรวจค่ะ วุ่นวายมากเลยพวกผู้ชายเนี่ย”
“ฮ่าๆๆ แล้วเดตล่ะ เคยไปเดตกับใครมาบ้าง”
เธอสั่นหัวจนผมกระจาย เขายกมือไปจับผมที่รุ่ยร่ายให้ มองตาเธอ ที่ไม่มีวี่แววจะโกหกสักนิด
“เดต จะไปเดตได้ไงค่ะ แอนนี่ทำงานตลอด เช้าก็ทำงาน สายหน่อยไปเรียน ตกเย็นก็ทำงาน ไม่มีเวลาไปเดตกับใครหรอกค่ะ”
“เฮ้อ ฮ่าๆ โอเค พี่เข้าใจแล้ว ฮ่าๆ ยัยซื่อบื้อเอ๊ย”
“พี่อี้หานไม่ต้องห่วงนะคะ แอนนี่จะคิดวิธี หาเงินมาใช้พี่อี้หานให้ได้ค่ะ พี่อี้หานไม่ต้องกังวลนะคะ”
“กังวลดิ กังวลมากๆเลย พี่ตามสมองเธอไม่ค่อยทันเลย”
จางอี้หานดึงตัวเธอไปกอดไว้ เธอยังยกมือนับนิ้ว พูดเรื่องหาเงินมาใช้หนี้อยู่อีก
เขาอยากจะบ้าตาย บอกว่าชอบ บอกว่าไม่สนใจเงินมากกว่าตัวเธอ แต่เธอไม่ซึมซับมัน เข้าสมองไปมั่งเลย
นี่ดูไม่ออกว่า เขาจีบ งั้นเหรอเนี่ย ยัยแม่มดซื่อบื้อเอ๊ย
“ไปเหอะ ไปดูเสื้อผ้าใส่ ไปทำงานกับพี่อีกแห่งนึงก่อน แล้วพี่จะพาไปส่งที่บ้านนะ”
“ค่ะ แล้วเป็นแฟนกันนี่ ต้องไปไหนมาไหนด้วยกัน ตลอดเลยเหรอค่ะพี่อี้หาน แล้วตอนแอนนี่ไปเรียนล่ะค่ะ จะทำไงค่ะ”
จางอี้หานอ้าปาก เหมือนอยากจะอธิบายอะไร แต่ก็หุบปากลงไปอีกรอบ
อธิบายไปก็คงไม่เก็ทอีกแหล่ะ ทำเลยดีกว่า ทำมันไปเลย ดูซิจะว่ายังไง
“ก็เอาตารางเรียนมา ถ้าว่างพี่จะไปรับไปส่ง ถ้าไม่ว่างจะให้รถไปรับ ห้ามไปซ้อนมอเตอร์ไซด์ใครนะ จำได้ไหม”
“ค่ะจำได้ค่ะ พี่อี้หานกลัวเสียชื่อใช่ไหมค่ะ ได้ค่ะแอนนี่จะระวังตัวค่ะ”
นั่นไง เขาหึงจะตาย หวงเธอจะแย่ มาบอกกลัวเสียชื่อเสียงอะไรฟะ
เฮ้อ คนอย่างเขาเนี่ยนะ กลัวคนนินทา อยากจะบ้าตาย
“อือ ที่ห้ามๆไป ห้ามทำนะแอนนี่่”
"ค่ะพี่อี้หาน"
เธอพยักหน้า แล้วก็หันมายิ้มให้เขา
จางอี้หาน ทั้งอยากจะหัวเราะ และอยากจะขยุ้มหัวเธอ ในเวลาเดียวกันซะเหลือเกิน
……………
หน้าห้องทำงานของจางอี้หาน
“อาเฟิง ไปเตรียมรถรอนะ เดี๋ยวจะไปเดินดูเสื้อผ้าก่อน ไม่เกินครึ่งชั่วโมงลงไป”
"ครับคุณอี้หาน"
จางอี้หานจูงมือสาวน้อยคนนึงออกมาจากห้อง อาเฟิงก้มหน้ารับคำ แต่ตาโต กับคำว่าเดินดูเสื้อผ้า ก็เจ้านายเขาไม่เคยไปเดินซื้อเสื้อผ้าแบบนั้น
น่าจะเป็นของสาวน้อยคนข้างหลัง ที่โดนลากไปแล้วนั่นแน่ๆ
เอ๊ะ ทำไมคุณแองจี้วันนี้ยิ้มให้เขาด้วยฟะ เธอแต่งตัวเป็นเด็กวัยรุ่นเลย
“อ้อ อาเฟิง”
“ครับๆคุณอี้หาน”
“บอกที่โรงแรม ขอโต๊ะดินเนอร์สองที่ด้วยนะ ขอมุมสงบๆหน่อยล่ะ”
“หา คะ ครับ”
จางอี้หานพูดโดยไม่ได้หันหลังกลับมามอง เขาจูงแขนแม่สาวน้อยนั่นไปติดๆ
แต่อาเฟิงกำลังมึนๆ กับข้อมูลใหม่ๆของเจ้านายน้อย
อะไรเนี่ย เจ้านายเขาจะพาเธอไปที่โรงแรมทำงานด้วยต่อ แล้วก็จองโต๊ะดินเนอร์กันด้วยเหรอนั่น
“หมั้นเดือนหน้า แต่งปีหน้าชัวร์แล้วล่ะครับ คุณนายจาง อาเฟิงจะได้ไปงานแต่งเจ้านายสักที เฮ้อ”
……จบตอน…..
ความคิดเห็น