ร่ายเวทรัก(จางอี้หาน)

ลำดับตอนที่ #19 : จับให้มั่น คั้นให้ตาย

19

ภายในลิฟต์ผู้บริหาร ห้างสรรพสินค้าK11 ย่านจิมซาจุ่ย 

“คือ คือพี่อี้หานค่ะ พี่ปล่อยแองจี้ก่อนนะคะ”

แอนนี่พยายามตั้งสติ แล้วก็พูดดีๆกับไอ้บ้าโรคจิต ที่กำลังกอดร่างเธอไว้ซะแนบแน่น 

เอาวะ ก็ไหนๆเขาก็คิดว่าเธอเป็น พี่แองจี้แล้วนี่น่า ก็ต้องกัดฟันพูดดีๆกับเขา แบบที่พี่แองจี้ พูดกับพวกผู้ชายแบบนั้นก็แล้วกัน

พูดดีๆกับเขา ให้เขายอมปล่อยเธอไปก่อนก็แล้วกัน เธอเม้มปาก แล้วคลี่ยิ้มออกมา 

จางอี้หานอมยิ้ม เมื่อร่างนุ่มๆในอ้อมแขน เปลี่ยนท่าที เปลี่ยนคำพูดคำจาเป็นอ่อนหวานกับเขา 

นี่จะมาไม้ไหนอีกล่ะแม่คุณ คราวนี้ไม่หลงกลง่ายๆหรอกนะ ยัยแม่มดน้อยตัวแสบ

“หือ เรียกผมว่าไงนะ”

“เอ่อ พี่อี้หานค่ะ คือแองจี้อึดอัดค่ะ พี่อี้หานปล่อยก่อนนะคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า มันจะไม่ดีค่ะ”

จางอี้หานกดจมูกลงไปบนแก้มแอนนี่อีก ราวกับต่อต้านสิ่งที่เธอกำลังพูด เธอสะดุ้ง ตัวสั่นนิดๆจนเขาก็สัมผัสได้

ยัยแม่มดนี่ ตัวสั่นตลอดเลยแหะ เวลาเขาสกินชิปด้วย เหมือนเธอไม่คุ้นกับการแตะเนื้อต้องตัวรึ

ไหนคนลือกันทั้งบาง ว่ายัยแองจี้ เซเลบสาวสวยนั่น ออกจะแซ่บเรื่องบทรัก เปลี่ยนผู้ชายเป็นว่าเล่น แล้วก็ถึงเนื้อถึงตัวตลอด กับเขาก็ทำมาหลายทีแล้ว

“แล้วไงครับ กลัวคนเห็นเหรอ ไม่มีใครเห็นหรอก เพราะลิฟต์ตัวนี้ มีคนใช้แค่ไม่กี่คนเอง”

“อื้อ คือ ก็ไม่ดีอยู่ดีนะคะ พี่อี้หานเป็นเจ้าของที่นี่ไม่ใช่เหรอค่ะ มันคงไม่ค่อยดีกับภาพลักษณ์ของพี่อี้หานเท่าไหร่”

จางอี้หานยิ้มๆ เขาเอนตัวไปพิงลิฟต์ด้านนึงไว้ แล้วลากร่างนุ่มๆนั่นไปด้วย เธอเอนมาพิงตัวเขาไว้ มือเขากอดที่เอวเธอไว้ ไม่ยอมปล่อยมือ แล้วก็วางคางตัวเองไปบนบ่าเธอ

“ห่วงผม จริงๆเหรอ ตกลงเราจะเรียกกันว่ายังไงกันแน่ หึ ยัยตัวแสบ"

“ระ เรียกอะไรค่ะ”

จางอี้หานพึมพำ แล้วก็งับใบหูแอนนี่เล่นไปด้วย เขาใช้มือนึงปัดผมเธอไปด้านข้าง เปิดซอกคอเธอออกด้านหนึ่ง แล้วกดริมฝีปากลงไปเรื่อยๆ ระหว่างที่พูดไปด้วย

“อื้อ นาย อื้อ พี่อี้หานค่ะ”

“นั่นไง จะเรียกนาย จะเรียกพี่ จะเรียกอะไรกันแน่ หือ”

แอนนี่ตัวสั่นสะท้าน ปากอุ่นๆของผู้ชายที่ซ้อนหลังอยู่ ไม่ได้หยุดเลย มันจูบพรมไปบนหลังหู ต้นคอ ซอกคอ ไหล่ขาวๆของเธอด้านนั้น จนเธอต้องหลับตาลง

“อื้อ ยะ หยุดก่อนนะคะ พี่ พี่อี้หาน”

“หยุดอะไร ก็พูดไปซิ ฟังอยู่”

จางอี้หาน งับไหล่เธอเบาๆ เม้มปาก และลากลิ้นไปจนถึงใบหูเล็กๆนั่น เธอครางออกมาเป็นระยะๆ 

เขาคลี่ยิ้ม เพราะเขาชอบเสียงเธอ ชอบกลิ่นเธอ ชอบผิวเธอ เรียกได้ว่า เขาชอบทุกอย่างเลย แม้ว่าจะไม่รู้ว่า ร่างในอ้อมแขนนี่ เป็นใครกันแน่

“พี่ พี่อี้หานค่ะ หยุดนะคะ เดี๋ยวมีคนเห็น อื้อ”

“ตกลงอายุยี่สิบแล้วจริงๆใช่ไหม”

เขาจูบต้นคอด้านหลังของเธอ แล้วถามอีกที เสื้อยืดตัวที่เธอสวมอยู่นี่ มีกระดุมด้านหลังด้วย เขาสะกิดกระดุมนั่นออก แล้วกดปากลงไปบนแผ่นหลังเธอ

“ค่ะ ยี่ ยี่สิบค่ะ อื้อ พี่ค่ะ อื้อ”

บ้าเอ๊ย เขาจูบที่แผ่นหลังนั่น มือเขาเลื่อนไปจับทรวงอกอิ่มคู่นั้นไว้ มันเต็มมือเขา ไม่ได้ผอมแห้งแบบวันก่อนที่เห็นเลย

“อืม หอมจัง ชอบกลิ่นเธอจัง ชอบทุกอย่างบนตัวเธอเลย”

“พี่ พี่อี้หานค่ะ ลิฟต์ ลิฟต์จะเปิดแล้วนะคะ อื้อ”

แอนนี่ตาปรือ แต่เห็นลิฟต์กำลังจะหยุด ก็ตกใจ เพราะถ้ามีใครมาเห็นเธอกับเขาเข้าล่ะก็ จะทำยังไงนะ

“หึ กลัวคนเห็นจังนะ งั้นไปคุยกันต่อในห้องก็ได้”

จางอี้หานดันตัวเองยืนตรงแล้วจับมือเธอไว้ข้างนึง แอนนี่บิดมือออก แต่เขาหันมามองเธอ

“อย่าหาเรื่องใส่ตัวนะที่รัก ถ้าดิ้นหรือตะโกน จะอุ้มไปเลยนะ เคยโดนมาแล้ว จำได้ไหม”

แอนนี่กลืนน้ำลายลงคอ จำได้ซิ เขาเคยอุ้มเธอตอนนั้นที่ผับ สายตาเขาก็บอกว่า เขาไม่ได้ล้อเล่น 

อีตาบ้านี่มัน บ้าดีเดือดจริงๆ ทำอะไรไม่สนใจใครเลยรึไง ไม่อายคนอื่นบ้างเลยรึ

เธอเม้มปากไว้แน่น พยายามคิดว่าจะทำยังไงดี เขาเป็นเจ้าของที่นี่งั้นเหรอ เธอมองไปรอบๆ แล้วก็นึกขึ้นมาได้

หา เจ้าของที่นี่ งั้นเขาก็เป็นเจ้าหนี้ของแม่งั้นเหรอ 

ถ้าเธอไปทำร้ายเขา หรือว่าทำให้เขาไม่พอใจ ที่แม่บอกว่าติดหนี้เขาตั้งสี่ล้านนั่น เขาจะเอาเรื่องแม่เธอรึเปล่า

จางอี้หานสบตากับยัยแม่มดน้อย ที่มองเขาด้วยท่าทีตกตะลึง และกลัวๆนั่น 

ทำไมจู่ๆก็ดูกลัวเขาขึ้นมา ตะกี้ก่อนเข้าลิฟต์ยังด่าเขา เรียกเขาแบบไม่เกรงใจอยู่เลย 

อยู่กับยัยนี่สนุกจังแหะ เปลี่ยนท่าทีไปเรื่อยๆ เขาเดาอะไรไม่ออกเลย เป็นผู้หญิงที่น่าสนใจจริงๆ

“ตามมาดีๆนะ อย่าให้โมโห เข้าใจไหมที่รัก”

จางอี้หาน ไม่อยากเรียกชื่อเธอที่เขาจับมือไว้แน่น ว่าแองจี้อีกแล้ว เพราะเขารู้สึกว่าเธอไม่ใช่แองจี้ 

แต่เดี๋ยวค่อยไปคาดคั้นกันอีกที เขาไม่ได้โง่ขนาดนั้น คนเราจะเดี๋ยวผอม เดี๋ยวอ้วนรวดเร็วอะไรขนาดนั้นได้ยังไง

แล้วไอ้หน้าอกคัพเอ กับคัพอีน่ะ เขาก็ไม่ได้กินหญ้านะ จะได้แยกขนาดมันไม่ออก ทั้งจับทั้งสัมผัสมันมาหลายทีเแล้ว ไม่มีทางกะขนาดคัพเธอพลาดได้หรอก

“ผมถามว่าเข้าใจไหม ไม่เห็นตอบเลย”

“คะ ค่ะ เข้าใจค่ะพี่อี้หาน”

“อืม ตกลงจะเรียกพี่อี้หานนะ โอเค อย่าให้หลุดเรียกชื่ออื่นมาอีกนะ โดนแน่ๆ”

จางอี้หาน ยกนิ้วไปแตะปากเธอ แล้วดึงมือให้เดินตามเขาไปบนทางเดินหินอ่อนสีดำ  มีคนเดินสวนมาสองคน แล้วหยุดก้มหัวให้เขา 

“สวัสดีค่ะ ท่านรองฯ”

“อือ”

ผู้หญิงสองคนนั่น มองมือเขาที่จับมือเธอไว้ แล้วก็หันไปมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่ก็ก้มหน้าลงไป ไม่ได้พูดอะไรต่อหน้าเขา 

“ตรงโน้นเป็นห้องของแม่ผม ห้องประธานใหญ่ของที่นี่ แต่เราจะไปห้องผมกัน อยู่ทางนั้น ผมเป็นรองประธานของที่นี่ ทุกอย่างที่นี่เป็นของผม อืม ผมหมายถึงตัวคุณด้วยนะที่รัก”

“คะ!! ตะ ตัวฉัน”

“อือ นับจากนาทีนี้ไป คุณเป็นของผม อย่าได้คิดหนีผมอีกนะ ผมจะยุบร้านแองเจิ้ลนั่นทิ้งเลยคอยดู”

แอนนี่ปากสั่นระริก หยุดเดิน จนเขาต้องดึงมือ เธอก้าวขาตามเขาไป ใจหายวาบที่เขาบอกว่า จะเล่นงานร้านของแม่

“อย่า อย่ายุบร้านแม่นะคะ นะคะพี่อี้หาน”

แอนนี่ตกใจสุดๆ เธอดึงมือเขาไว้ให้หยุดเดิน ตอนนี้จางอี้หานมาถึงหน้าห้องตัวเองแล้ว เขาหันไปมองหน้าเธอ ที่รั้งแขนเขาไว้ ขณะที่เขากำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตู ห้องทำงานของตัวเอง

เธอน้ำตาคลอเบ้า มองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน ขอร้อง ราวกับเขาทำร้ายเธอ

จางอี้หานใจหล่นวูบ นี่เขาขู่เธอเล่นๆ เธอร้องไห้ทำไมกัน เขาดึงร่างเธอมากอดไว้ เธอตัวสั่นเหมือนจะร้องไห้ออกมาจริงๆซะด้วย

“อย่า อย่าไปทำแม่เลยนะคะ ฮือๆ ได้โปรดเถอะนะคะ”

“เงียบ อย่าร้องไห้ จุ๊ๆ ไม่เอาที่รัก ผมไม่อยากเห็นคุณร้องไห้”

จางอี้หานกอดร่างแอนนี่ไว้ เขารู้สึกแปลบๆไปทั่วร่าง ที่สัมผัสว่าเธอกำลังสะอื้นในอ้อมแขนเขา เหมือนเป็นเด็กเล็กๆโดนรังแกเลย

บ้าเอ๊ย นี่เขาใจอ่อนกับน้ำตาผู้หญิง ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ยัยนี่ ขู่นิดเดียวก็กลัวจนร้องไห้เลยรึเนี่ย

“พี่ พี่อี้หานค่ะ อย่า ฮือๆ อย่ายึดร้านแม่เลยนะคะ ฮือๆ แอนนี่สงสารแม่ค่ะ”

หือ หูเขาฝาดหรือเปล่า ตะกี้เธอเรียกตัวเอง ว่าอะไรนะ 

“ตะกี้ บอกว่า ใครสงสารแม่นะ”

“ฮือๆ ก็แอนนี่สงสารแม่ค่ะ ฮือๆ”

“แอนนี่ไหน เธอชื่อแอนนี่เหรอ”

เธอไม่ได้ตอบอะไรอีก มีแต่มองเขานิ่งๆ แล้วก็น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มใสๆนั่นอีก ทำเอาเขาใจอ่อนยวบ 

เฮ้อ แพ้จริงๆเว้ย แพ้น้ำตายัยแม่มดนี่จริงๆ 

จางอี้หานเม้มปาก แล้วหันไปเปิดประตูห้องออก เขาย่อตัวก้มไปช้อนร่างของเธอขึ้นมาอุ้มไว้ เขากดปากลงไปบนหน้าผากเธอเบาๆ

“เงียบนะแอนนี่ เดี๋ยวเราคุยกัน ไม่ต้องร้องไห้นะที่รัก”

……..

ห้องทำงานของจางอี้หาน ที่ห้างสรรพสินค้าK11

อาเฟิงกำลังจัดวางแฟ้ม ที่เจ้านายจะต้องเซ็นในวันนี้ เรียงตามลำดับความสำคัญของงาน และจัดของบนโต๊ะเจ้านายอยู่ 

แอ๊ด

เสียงเปิดประตู อาเฟิงหันไปยิ้มให้ เพราะคิดว่าเจ้านายเขามาแล้ว  แต่ก็ต้องหุบยิ้มฉับแทบไม่ทัน

อะไรวะ ภาพนี้มัน อีกแล้วเหรอเนี่ย

ภาพของจางอี้หานอุ้มผู้หญิงคนเดิม ไว้ในอ้อมกอดเดินเข้ามาในห้องทำงาน แล้วก็สบตากับอาเฟิงในระยะแค่คืบ 

“คุณ คุณอี้หาน”

“อือ ออกไปก่อน ถ้าไม่เรียกไม่ต้องเข้ามา”

“คะ ครับ คุณอี้หาน”

อาเฟิงมองร่างผู้หญิงในอ้อมแขนเจ้านายน้อย แล้วก็ตาเหลือก เขารีบหันไปมองที่อื่น เมื่อเจ้านายถลึงตาไม่พอใจ ที่เขาไปมองเธอเข้า 

อะไรฟะ คุณแองจี้ร้องไห้ด้วย นี่มันอะไรวะเนี่ย

“ยังไม่รีบ ออก ไป อีก”

เสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิมนั่น บ่งบอกว่าเจ้านายเขากำลังเริ่มอารมณ์เสียแล้ว

“ครับๆ ออกไปเดี๋ยวนี้เลยครับคุณอี้หาน”

อาเฟิงโกยแน่บออกมาจากห้องของเจ้านายน้อย เรียกได้ว่าเดินเร็วที่สุดในชีวิตเลย พอปิดประตูลงได้ เขาก็ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูนั่น 

ใจโคตรอยากจะเปิดมันเข้าไปดูอีกทีเหลือเกิน ตาเขาไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม 

คุณอี้หานอุ้มคุณแองจี้เข้าไปในห้องทำงานอีกแล้ว คราวนี้คุณแองจี้ร้องไห้ด้วยแหะ

อาเฟิงเอาหูแนบกับประตู แล้วก็สะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงกดล็อก เจ้านายเขาแน่ๆ ที่เดินมาล็อคแบบนั้น

“อาเฟิง ห้ามรายงานเรื่องนี้กับคุณนายจางนะ เข้าใจไหม”

เสียงจางอี้หาน ที่คงรู้ว่าเขาอยู่หน้าประตู สั่งออกมา เสียงนั่นดังฟังชัดเจนสุดๆ

“ครับคุณอี้หาน ไม่รายงานอะไรเลยครับ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยครับวันนี้”

…….จบตอน…….