ร่ายเวทรัก(จางอี้หาน)

ลำดับตอนที่ #18 : จะหนีไปไหน..ยัยตัวแสบ

18

"พรุ่งนี้ตอนเที่ยง แอนนี่ไปเจอแม่ที่ร้านแองเจิ้ล ในห้างK11นะลูก"

นั่นคือประโยคสุดท้าย ที่คุณนายลี่หยาง แม่ของเธอบอกเมื่อคืน 

และมันก็ทำให้แอนนี่นอนไม่หลับ จนต้องตื่นแต่เช้าออกจากบ้าน รีบไปตามนัดของแม่ โดยไม่ได้บอกพ่อหรือเพื่อนสนิท อย่างหวังจื่อหยา

…………………..

ห้างสรรพสินค้าK11 ย่านจิมซาจุ่ย ฮ่องกง

แอนนี่ก้าวขาเข้าไปในห้างสรรพสินค้า เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ร้าน"แองเจิ้ล"ของพี่สาวน่ะ อยู่ที่ชั้นไหนตรงไหนของที่นี่

“เอ่อ ไม่ทราบร้านแองเจิ้ลอยู่ชั้นไหนเหรอค่ะ”

แอนนี่ไปเกาะเค้าท์เตอร์ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของห้างฯ ถามถึงที่ตั้งของร้านพี่สาว เพราะถ้าจะให้เดินตามหาคงจะนานเกินไป ที่นี่มันกว้างเกินไป เดี๋ยวจะไปไม่ทันนัดกับแม่พอดี

“อ้อ ชั้นสามค่ะ ฝั่งที่ติดกับริมน้ำนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ”

แอนนี่ส่งยิ้มให้สาวประชาสัมพันธ์ ที่หน้าตาดี รูปร่างแบบบาง เหมือนกับพี่สาวของเธอ ยุคนี้ก็คงต้องรูปร่างแบบนี้แหล่ะ ถึงจะสมัยนิยม 

ใครจะมาอวบๆอ้วนๆแบบเธอกันล่ะ แอนนี่ยิ้มแหยๆ เพราะรู้ตัวดีว่าไม่ใช่คนรูปร่างแบบบางอะไร

แอนนี่ขึ้นบันไดเลื่อนไปที่ชั้นสาม ห้างสรรพสินค้าที่นี่สวยจังเลย ถึงแม้ที่นี่จะอยู่ในย่านเดียวกับที่พักของพ่อ แต่เธอก็ไม่ค่อยได้มาที่นี่หรอก 

ก็ที่นี่ มันหรูหราเกินกว่าที่คนแบบเธอ จะมาเดินเล่นได้ อีกอย่างเธอก็ไม่เคยมีเวลา ที่จะมาเดินเล่นๆด้วย เพราะแค่เรียนกับทำงานพิเศษเวลาก็หมดแล้ว

…………….

จางอี้หานเดินนำหน้า โดยมีอาเฟิงเดินตามหลังมาด้วย เขาหันไปมองคนสนิท ที่เปิดไอแพ็ดดูคิวงานของเขาอยู่

“วันนี้ต้องไปกี่แห่งน่ะอาเฟิง”

“สองแห่งครับ คุณอี้หาน มีเข้ามาเซ็นเอกสารที่นี่ แล้วตอนสี่โมงเย็นก็ไปที่โรงแรม ที่ฝั่งเกาะฮ่องกงครับ”

“อืม ดีแล้ว เบรคทั้งหมดไว้ ที่ไม่เกินหกโมงนะ วันนี้อยากไปลงเรือเล่นสักหน่อย”

“ได้ครับคุณอี้หาน เดี๋ยวผมจะไปสั่งคนขับรถ กับแสตนด์บายเรือที่ท่ารอไว้ครับ”

“อือ แล้วที่สั่ง ให้เปลี่ยนรูปเขียนข้างลิฟต์ทุกชั้นที่นี่น่ะ ได้เปลี่ยนรึยังอาเฟิง”

จางอี้หานเดินพรวดๆนำอาเฟิงไปลิ่ว เขาแหงนหน้าขึ้นมองลิฟต์ ที่เขาให้เปลี่ยนภาพเขียน ซึ่งน่าจะเข้ากับงานในช่วงสัปดาห์หน้ามากกว่านั้น

“ฝ่ายศิลป์มาเปลี่ยน ไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับคุณอี้หาน”

เขาฟังอาเฟิงตอบ แล้วสายตาของเขามองเลยลิฟต์ ไปเห็นผู้หญิงคนนึงที่กำลังยืนอยู่บนบันไดเลื่อน 

นั่นมัน ยัยแองจี้นี่น่า!!

ทำไมไม่ใช้ลิฟต์ล่ะ เจ้าของร้านและพนักงานที่นี่ เขาใช้ลิฟต์กันทั้งนั้น 

เอ๊ะ! ปกติไม่เคยเห็นขึ้นบันไดเลื่อนนี่น่า แล้วทำไม ถึงแต่งตัวแปลกๆ วันนี้แต่งตัวเหมือนเด็กๆเลย รสนิยมเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแหะ 

แปลกคนจริงๆ

จางอี้หานยิ้มที่มุมปาก แล้วก็ส่ายหัว 

แต่แล้วเขาก็ฉุกคิด นึกอะไรขึ้นมาได้ เขาเบิกตาโพลง แล้วหันไปมองผู้หญิง ที่ยืนอยู่บนบันไดเลื่อนนั่นอีกครั้ง

ไม่ใช่ นั่นไม่ใช่ยัยแองจี้แน่ๆ 

การแต่งตัวเบาๆแบบนั้น แล้วก็ไอ้ท่าทาง ราวกับคนไม่เคยมาที่นี่มาก่อนนั่น ผู้หญิงคนนั้น มองดูไปรอบๆห้างอยู่ตลอดเวลา หรือว่า จะเป็น 

“ยัยแม่มดน้อย งั้นเหรอ”

จางอี้หานพึมพำออกมา แล้วหยุดเดินกระทันหัน จนอาเฟิงเดินตามหลังมา เกือบจะเบรคไม่ทัน  

เจ้านายของเขาเป็นอะไรไป หมุนตัวมองตามอะไรบางอย่างที่ชั้นบน หน้าตาตื่นๆแบบนี้ อะไรกันฟะ

“ร้านแองเจิ้ล อยู่ที่ชั้นสามใช่ไหมอาเฟิง”

“ครับคุณอี้หาน ร้านของคุณนายลี่หยางอยู่ที่ชั้นสามครับ เอ่อ มีอะไรเหรอครับ”

“เอากระเป๋า กับของไปไว้ที่ห้องทำงานก่อนนะ แกไปรอที่นั่น เดี๋ยวฉันจะตามไปทีหลัง”

จางอี้หานพูดแล้ว ก็ก้าวพรวดพราดตรงไปที่ ทางขึ้นโดยใช้บันไดเลื่อน ทิ้งให้อาเฟิงยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น

“เอ่อ คุณอี้หานครับ อะ อ้าว… อะไรฟะ”

อาเฟิง ไม่กล้าจะเดินตามเจ้านายไป เพราะเขาสั่งไว้ ให้ไปรอที่ห้องทำงาน เหมือนกับไม่อยากให้ตามไป 

“อะไรอีกวะ สงสัยจังเลยเว้ย”

…………..

ร้านแองเจิ้ล ของคุณนายลี่หยาง ชั้นสาม ห้างสรรพสินค้าK1

แอนนี่ไปยืนด้อมๆมองๆเข้าไปในร้านหรูๆของพี่สาว ด้วยอาการกล้าๆกลัวๆ เธอเคยได้ยินแม่บอกว่าน้องสาวมาเปิดร้านที่นี่ แต่ไม่เคยมาสักที

สายตาเธอมองไปที่ของที่วางไว้เรียงราย ดูราคาแพงนั่น ของพวกนั้น ก็คล้ายๆกับของที่เธอกับพ่อทำขาย แต่ว่าแพ็กเกจจิ้งอะไรๆ ของที่นี่ มันดูเหมือนงานศิลปะมากกว่า 

ก็มันขายแพง ก็ต้องแบบนั้นซินะ เธอคลี่ยิ้ม มองเทียนหอม น้ำหอมระเหยพวกนั้น อย่างพออกพอใจ

เธอชื่นชอบการผสมกลิ่นต่างๆ ทำเครื่องหอม น้ำหอมด้วยตัวเองมาตั้งแต่เด็กแล้ว มันคืองานอดิเรกที่นำพาความสุขใจ มาให้กับเธอเวลาลงมือทำ

แต่แองจี้ไม่ได้ชอบ เธอก็แค่รับรู้เพราะน้องสาวชอบ ก็เลยพลอยได้ความรู้เรื่องนี้มานิดหน่อย

“สวัสดีค่ะคุณแองจี้ คุณนายมารออยู่ข้างในแล้วนะคะ”

พนักงานในร้าน เห็นเธอมายืนอยู่ที่ตู้กระจกหน้าร้าน ก็เดินมาทักทายเธอ เพราะคิดว่าเธอเป็นแองจี้ซินะ

แอนนี่ยิ้ม แล้วพยักหน้าให้

“จ๊ะ ขอบใจนะจ๊ะ แม่อยู่ตรงไหนเหรอค่ะ”

“เอ่อ ตรง ตรงนั้นค่ะคุณแองจี้”

อาเหมยถึงกับงง ที่วันนี้คุณแองจี้ยิ้มแล้วก็บอกขอบใจด้วย  เธอทำงานที่นี่กับคุณแองจี้มาเกือบปี ไม่เคยเห็นท่าที ที่ดูเป็นมิตรเช่นนี้จากเจ้านายน้อยมาก่อนเลย

แล้ว แล้ววันนี้ก็ยังแต่งตัวเหมือนเด็กนักเรียนอีกด้วย ชุดเสื้อยืดเข้ารูป กับกระโปรงบานสั้นเหนือเข่า ถุงน่องยาวครึ่งขาล่าง กับรองเท้าผ้าใบ สะพายเป้อีกต่างหาก

วันนี้คุณแองจี้ที่สวยหรู ดูเป็นเด็กเลย แต่งหน้าบางๆเหมือนไม่ได้แต่งด้วย แปลกมากเลย

“ขอบใจนะคะ”

แอนนี่ยิ้มให้อาเหมย แล้วก็เดินตรงเข้าไปตามทางที่อาเหมยชี้นิ้วบอก เธอคลี่ยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นแผ่นหลังของคุณนายลี่หยาง ซึ่งนั่งหันหลังอยู่ที่โต๊ะตัวในสุดของร้าน

“แม่ค่ะ”

“แอนนี่ แอนนี่ มาแล้วเหรอลูก”

คุณนายลี่หยางหันหน้ามา เธอสวมแว่นตากันแดดสีชาๆอันโตบนหน้า เพื่อปิดร่องรอยความบวมช้ำ จากการร้องไห้เอาไว้

“แม่ แม่ร้องไห้เหรอค่ะ”

แอนนี่เข้าใจได้ทันที ว่าที่แม่สวมแว่นอันโตๆนั่น ก็เพราะเหตุใด

“ฮือๆ แอนนี่ แม่จะทำยังไงดีลูก ฮือๆ”

เธอยื่นมือไปจับมือของแม่เอาไว้ แล้วบีบเบาๆ น้ำตาของแม่ ไหลลงมาจากกรอบแว่นอันโตๆนั่น ทำให้เธอรู้สึกใจไม่ไดี

“แม่ใจเย็นๆนะคะ เกิดอะไรขึ้นค่ะแม่ แม่บอกแอนนี่นะคะ”

“แองจี้น่ะลูก แองจี้ ฮือๆ”

“แองจี้เป็นอะไรค่ะแม่”

แอนนี่ใจหายวาบ ลางสังหรณ์ของเธอมันใช่ซินะ พี่สาวเธอเป็นอะไรไปงั้นเหรอ

“พี่สาวลูกเค้า เค้าหายไปน่ะแอนนี่ เค้าทิ้งจดหมายไว้ในห้องนอน บอกว่าจะไม่อยู่สักพักนึง ฮือๆ แม่พยายามติดต่อเค้าแล้ว แต่ก็ปิดเครื่องหายไปเลย”

“หาย หายไปเหรอค่ะ พี่แองจี้ไม่ได้อยู่ที่บ้านเหรอค่ะ แล้วสักพักนึงนี่มันอะไรค่ะ พี่แองจี้หนีไปไหนค่ะ”

“แม่ไม่รู้เลยแอนนี่ ฮือๆ แม่ค้นห้องแองจี้ก็ไม่เจออะไร อ้อ แต่พาสปอร์ตแองจี้ก็หายไปนะ ฮือๆ ออกนอกประเทศไปแล้วรึเปล่าเนี่ย”

“พาสปอร์ตก็หายไปเหรอค่ะ แล้วพี่แองจี้จะไปไหนล่ะค่ะแม่ เราไม่มีญาติที่ไหนนี่ค่ะ มีแต่ที่นี่ จะออกนอกประเทศไปทำไมค่ะ”

“แม่ไม่รู้ ฮือๆ แองจี้เอาเงินไปด้วยเงินสดล้านนึง ค่าตัวพรีเซ็นเตอร์สองปีกับทางห้างนี่ ฮือๆ มันต้องเอาไปใช้หนี้เขา แองจี้เอาเงินนั่นไป แม่จะทำยังไงดี ต้องทำงานให้เขาด้วย แองจี้มาหายไปแบบนี้ ฮือๆ แม่คงโดนเขาแจ้งความจับแม่แน่ๆเลย”

“หา อะไรนะคะ แจ้ง แจ้งความจับแม่เรื่องอะไรคะ”

“ก็แม่ยืมเงินเจ้าของห้างเขามา แองจี้เสนอว่าจะเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้เขาสองปี เพื่อเอาเงินค่าตัวมาลดหนี้ไป แต่พอเขาจ่ายเงินมา แองจี้เอาเช็คไปขึ้นเงิน แล้วก็หายตัวไปเลย ฮือๆ แม่ตายแน่เลยแอนนี่ จะหาเงินที่ไหนมาตั้งล้านนึง ไปจ่ายให้เขาต้นเดือนหน้านี่”

“ต้นเดือนหน้า อีกสองอาทิตย์เหรอค่ะแม่”

“จ๊ะ แม่ยืมเขามาสามล้าน จะต้องคืนเขาไปก่อนล้านนึง แล้วอีกสองล้านเขาจะยอมให้แม่ผ่อนไปเรื่อยๆ”

“ตั้งล้านหยวน พี่แองจี้เอาไปทำอะไร”

“ฮือๆ แม่คงโดนจับเข้าคุกแน่ๆเลยแอนนี่”

“แม่ค่ะ แม่ใจเย็นๆนะคะ อย่าร้องไห้นะคะ เดี๋ยวเราไปคุยเรื่องนี้กันต่อที่บ้านดีกว่านะคะ”

“แต่แม่ต้องรอปิดร้านก่อนนะลูก วันนี้สิ้นเดือนต้องปิดยอดที่ร้านก่อน ลูกไปรอที่บ้านก่อนดีไหม เดี๋ยวดึกๆปิดร้านแม่ไปหานะ”

คุณนายลี่หยางปากสั่นระริก แต่ก็ยังพยายามกลั้นสะอื้นบอกลูกสาว แอนนี่ใจเสียกับภาพแม่ร้องไห้หนักแบบนี้ เธอไม่เคยเห็นแม่เป็นแบบนี้มาก่อนเลย เธอพยักหน้า แล้วลุกขึ้น

“ค่ะแม่ งั้นแอนนี่ไปรอที่บ้านนะคะ”

“จ๊ะลูก ปิดร้านแล้วแม่ตามไปนะ แอนนี่ หนูนอนเป็นเพื่อนแม่ก่อนนะลูกคืนนี้”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูบอกพ่อเองค่ะแม่”

แอนนี่เดินออกมาจากแม่ที่หายเข้าไปหลังร้าน เธอกดแชทข้อความบอกพ่อ ว่าเธอจะนอนค้างบ้านแม่ อาจจะหลายคืน เพราะแองจี้หายตัวไป และแม่กำลังเสียขวัญอย่างมาก

พ่อตอบมาว่า ให้อยู่ไปจนกว่าแม่จะดีขึ้น ไม่ต้องห่วงพ่อ

แอนนี่เดินอ่านข้อความของพ่อ เธอเดินไปเรื่อยๆก้าวขาไปช้าๆ มองที่มือถือ จนไปสะดุดชน เพราะติดคนที่มายืนขวางอยู่

“ขอโทษนะคะ”

“ไม่เป็นไร”

เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง แต่พยายามเบี่ยงตัวไปอีกด้าน แล้วก็จะเดินไป แต่คนที่ขวางอยู่จับแขนเธอเอาไว้ แล้วก้มตัวลงมา ซุกหน้าลงบนซอกคอเธอ

“อุ๊ย อะไรน่ะคุณ”

“ใช่แล้ว เจอตัวแล้ว เธอจริงๆด้วยยัยแม่มด”

แอนนี่สะบัดตัวออก แต่มือของเขากลับจับแขนเธอเอาไว้ซะแน่น เธอเงยหน้ามองคนตัวสูงๆ ที่ทำกิริยาหยาบคายเช่นนี้ใส่เธอ ด้วยความไม่พอใจ

“นี่นาย หา นะ นาย..”

“ใช่แล้ว ผมเอง จางอี้หาน พี่อี้หานไง จำได้ไหม”

“นะ นาย มาทำอะไรที่นี่”

“ฮ่าๆ สองทีแล้วนะ ที่ถามแบบนี้ ก็ที่นี่ก็ที่ของผมไงที่รัก”

“ที่รักอะไร ใครที่รักของนายกัน ไอ้บ้า ปล่อยมือฉันนะ”

“จุ๊ๆ คนมองแล้วนะที่รัก ไปหาที่คุยกันดีกว่า เรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะเลยแหล่ะ”

จางอี้หานลากแขนแอนนี่ ดึงตัวเธอให้เดินไปกับเขา เธอดิ้นไม่ยอมหยุด

นั่นยิ่งทำให้เขามั่นใจ ว่าเธอไม่ใช่ยัยแองจี้แน่ๆ ยัยนั่นมีแต่โผเข้าหาเขา ไอ้กิริยาผลักเขาออก ทั้งที่ตัวเองดึงดูดเขาให้เข้าหาแบบนี้ มันคือเธอชัดๆ 

เขาเจอแล้ว ยัยแม่มดน้อย

“นาย นะ นายจะพาฉันไปไหนน่ะ”

จางอี้หานลากเธอเข้าไปในลิฟต์สำหรับผู้บริหาร เขากอดเธอเอาไว้ทั้งตัว แล้วยื่นมือไปกดลิฟต์ไปชั้นสุงสุดของที่นี่

พอประตูลิฟต์ปิดลง จางอี้หานก็ก้มตัวลงไปเกยคางกับซอกคอเธอ ที่ด้านหลัง เขาได้กลิ่นเฉพาะตัวของเธอ โชยมาเข้าจมูกทันที จึงยิ้มแล้วกอดร่างนั้นแน่นขึ้น กระซิบเสียงพร่ากับซอกคอเธอ

“จะหนีไปไหนอีก ยัยตัวแสบ สองทีก็เกินพอแล้ว คราวนี้ผมจะไม่ให้คุณหนีไปไหน ได้อีกแล้ว”

…….จบตอน……