ร่ายเวทรัก(จางอี้หาน)

ลำดับตอนที่ #14 : ตามร่องรอยยัยแม่มด

14

ด้านหน้าอพาร์ทเม้นท์ของแอนนี่ ย่านจิมซาจุ่ย ฮ่องกง

“ไม่ออกอ่ะจื่อหยา แอนนี่แกะไม่เคยได้สักที”

หวังจื่อหยาอมยิ้ม แล้วก้มตัวลงแกะสายรัดหมวกกันน็อค ออกจากคางของแอนนี่ให้ เธอเงยหน้ามายิ้มให้เขา 

“ขอบคุณนะจื่อหยา อุตส่าห์ไปรับกลับบ้าน แหะๆ แอนนี่ไม่ค่อยมีหมวกกันน็อคแพงๆแบบนี้ จะใส่จะถอดไม่คุ้นสักทีเลยอ่่ะ”

“ก็นั่งรถจื่อหยาทุกวันซิ จะได้ชิน”

“อ้าว ได้ไง แล้วเป๋าเป่าของแอนนี่ล่ะ เดี๋ยวมันน้อยใจแย่ ฮ่าๆ”

“เฮ้อ มันยังแล่นไปได้ก็บุญแล้วล่ะ คงอีกไม่นานหรอก แอนนี่ก็คงต้องเอามันไปใส่ฮวงซุ้ยแล้วล่ะ"

“โอ้ย จื่อหยา อย่ามาแช่งลูกแอนนี่ซิ มันแก่แล้วอ่ะ อย่าไปแช่งให้มันตายนะ แอนนี่ไม่มีตังค์มาถอยลูกคันใหม่นะ”

หวังจื่อหยาส่ายหน้า ก็ไอ้เป๋าเป่าของแอนนี่ สภาพดูไม่จืด ขับวันน็อควันแบบนั้น ยังจะบอกไม่ให้เขาพูดอีก เขาน่ะห่วงผู้หญิงคนนี้จริงๆ กลัวว่าจะขับไปเกิดอุบัติเหตุที่ไหนตลอดเลย

“เลิกขับมันเหอะแอนนี่ ให้จื่อหยาซื้อต่อไหม จะเอาไปทิ้ง นี่ทำตัวน่าเป็นห่วงตลอดเลยอ่ะ เห็นแอนนี่ขับมันทีไร ใจคอไม่ดีเลย กลัวจะไปล้มตรงไหนตลอด”

“แหม ไม่หรอกมั้งจื่อหยา ก็มัน มันยังพอขับไปได้อยู่แหล่ะน่า”

“แอนนี่ เชื่อจื่อหยาบ้างเหอะนะ จะไปไหนก็โทรมา เดี๋ยวจื่อหยาไปรับไปส่งก็ได้ อย่าเอาเป๋าเป่าออกมาขับอีกเลย จื่อหยาเป็นห่วงแอนนี่นะ”

“ก็แหม ใครจะกล้ารบกวนจื่อหยาทุกวันล่ะ”

“อยากให้แอนนี่รบกวน รบกวนได้ตลอดทุกวัน ทุกเวลาเลยครับ”

หวังจื่อหยาอยากพูดกับแอนนี่มากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่กลัวเธอจะกระโดดหนีไปซะก่อน แค่นี้เธอก็หัวเราะคิกคักอีกแล้ว เขาได้แต่ถอนหายใจ

“โอ้ย จื่อหยาพูดอะไรเนี่ย จะรบกวนทุกวันทุกเวลานี่ ก็ต้องเป็นแฟนกันแล้วล่ะ ไม่เอาๆ แอนนี่ไปนอนก่อนนะจื่อหยา วันนี้นอนดึกเลยอ่ะ ง่วงแล้วเนี่ย จื่อหยาก็ขับรถกลับบ้านดีๆนะ ถึงแล้วส่งแชทมาบอกแอนนี่ด้วยล่ะ”

“อือ ไปเหอะ หาวสองทีแล้วยัยแม่มด ไปนอนเหอะครับ กู้ดไนท์”

“จ้า กู้ดไนท์ บายนะจื่อหยา”

แอนนี่วิ่งเข้าตัวตึกนั่นไปแล้ว หวังจื่อหยามองเธอจนลับสายตาไป เขาก้มมองหมวกกันน็อค ที่เขาซื้อมานั่น เพื่อให้เธอใส่เวลาซ้อนรถเขา ตั้งใจให้เธอใส่มันคนเดียว 

เฮ้อ การแอบรักเพื่อน นี่่ทำไมมันยากจังวะ หวังจื่อหยาได้แต่ถอนหายใจ

ไหนจะเรื่องที่ปกปิดเธอ ว่าบ้านเขารวยอีก แล้วไหนจะแอบรักเธออีก เขาควรสารภาพเรื่องไหนก่อนดีนะ 

“ไอ้จื่อหยาเอ๊ย ทำตัวเองล้วนๆเลยนะมึงน่ะ”

เขาพึมพำอย่างคับข้องใจ แล้วก็สวมหมวกกันน็อคใบของแอนนี่ ได้กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเธอ ติดอยู่ในหมวกนั่นด้วย แล้วเขาก็ขับรถกลับบ้านไป

คืนนี้เอาเจ้านี่ไปนอนในห้องด้วยดีกว่า มีกลิ่นของยัยแม่มดแอนนี่ด้วยแหะ

…………….

ห้องทำงานของจางอี้หาน ชั้นล่าง ผับเจวัน ย่านจิมซาจุ่ย

ห้าทุ่มเศษๆ อาเฟิงเดินเข้าไปในห้องทำงานของเจ้านาย เพื่อรายงานว่างานปาร์ตี้วันเกิดที่ห้องวีไอพี ซึ่งแองจี้และแม่ใช้จัดงานนั้น กำลังให้พนักงานเข้าไปเคลียร์ห้องแล้ว 

ส่วนแขก แองจี้และแม่ของเธอ ถามหาเขากับพนักงานด้วย 

“อือ บอกไปว่า กลับไปแล้วละกัน”

“เอ่อ คุณอี้หาน ไม่ใช้รถ เอ่อ ไปส่งคุณแองจี้แล้วเหรอครับ”

จางอี้หานหันไปมองหน้าอาเฟิง สายตาบ่งบอกว่า คนสนิททะลึ่งไปพูด จี้จุดเข้าจนได้ 

อาเฟิงหลับตาปี๋ นึกในใจว่า วันนี้วันอะไรฟะ เจ้านายทำตัวแปลกๆทั้งวันเลย

“ไม่!! ไม่ใช้แล้ว ไม่ไปส่งใครทั้งนั้นแหล่ะ”

“คะ ครับ คุณอี้หาน รับทราบครับ ผมจะให้เอารถไปจอดที่เดิมนะครับ ใช้คันที่มีคนขับรถนะครับ”

“เออ!!”

อาเฟิงตั้งท่าจะรีบเผ่น ออกมาจากห้อง แต่พอเอื้อมมือไปเปิดประตูเท่านั้น เสียงทุ้มๆ ของเจ้านาย ที่บ่งบอกว่า อารมณ์ไม่ค่อยจะดี ก็ดังกระหึ่มขึ้นอีก

“แล้วภาพจากกล้องน่ะ จะให้รอไปถึงกี่โมงถึงจะได้ ถ้ามีโจรมาขโมยของที่ผับ ป่านนี้มันคงออกนอกประเทศไปแล้วมั้ง ให้เวลาอีกสามสิบนาที ถ้ายังไม่ได้ จะออกไปทุบกล้องแม่งให้หมดร้านเลย ได้ยินไหม!!”

อาเฟิงสะดุ้งสุดตัว กับเสียงตวาดประโยคสุดท้าย ที่บอกได้ยินไหมนั่น 

“ครับๆคุณอี้หาน เดี๋ยวผม จะไปเร่งพวกมันให้ครับ”

อาเฟิงรีบปิดประตู แล้วก็ออกไปด่าลูกน้องที่นั่งสุมหัวกัน อยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์ ด้วยความโมโหที่โดนด่ามาอีกทอดนึง

“ไอ้ห่า พวกมึงจะเสร็จกันได้รึยังวะ ในห้องนั่น จะฆ่ากูตายอยู่แล้วเนี่ย ถ้าอีกครึ่งชั่วโมงไมได้ ในห้องนั่นจะออกไปทุบกล้องทิ้งแล้วนะเฟ้ย”

“โธ่พี่เฟิง พวกผมเพิ่งมากันนะพี่ เพิ่งทำไปแค่ยังไม่ถึงชั่วโมงเลยนะ ใจเย็นๆดิพี่เฟิง”

อาเฟิงตบหัวไอ้หมิงทันที แล้วชี้ไปที่ห้องของจางอี้หาน 

“มึงก็เข้าไปบอกซิ ว่าให้ลูกพี่เขาใจเย็นๆ นี่เขาใช้สายตาแดกหัวกูมาเนี่ย ถ้าเข้าไปอีกที บอกยังไม่ได้นี่ คงเขวี้ยงอะไรใส่กูแน่ๆ มึงเก่งนักมึงเข้าไปบอกเองเลย ไอ้ห่า ใจเย็นพ่อง มึงน่ะดิ”

อาหมิงยิ้มแหยๆ มองไปทางห้องเจ้านายใหญ่อย่างหวาดๆ 

“โถ่พี่เฟิง ใครจะกล้าเข้าไป ตะกี้ออกมามองรอบนึง ผมนี่ใจหายวาบ หัวใจตกไปอยู่กับพื้นหมดแล้วพี่  ขนาดยังไม่ได้คุยกันสักคำนะเนี่ย”

“เออ รู้ก็ดีแล้ว อย่าเสือกมาบอกให้กูใจเย็นๆอีก กูใจร้อนเว้ย รีบๆเลย ให้เวลาไม่เกินสามสิบนาทีนะ”

อาเฟิงเดินไปตู้เย็น คว้าขวดน้ำเย็นๆออกมากระดกใส่ปาก แล้วก็มองไปที่ห้องเจ้านายอย่างสงสัย 

อะไรของลูกพี่วะ ตอนแรกนึกว่าจะอารมณ์ดี เห็นอุ้มสาวมาจู๋จี๋กันในห้อง นัดแนะกันจะไปส่ง 

แล้วสาวดันทะลึ่ง ไปคุยกับหนุ่มที่ไหนฟะ แต่ก็ไม่ได้หนีไปนี่น่า ทำไมไม่ยอมไปส่งเค้าล่ะ 

ทำไมปล่อยให้สาวกลับเองซะงั้น ตะกี้ยังจับมือกัน พิรี้พิไร ไม่อยากปล่อยมืออยู่เลย 

แล้ว ทำไมมานั่งทำหน้าบูดอยู่ในห้อง เร่งจะดูแต่ไอ้ภาพ ในกล้องนี่ทำไมฟะ หรือว่า จะหาตัวไอ้ผู้ชายที่เต๊าะสาวของเขาฟะ 

โอ้ย งงฉิบเป๋ง จะรายงานคุณนายจางยังไงฟะ นี่กูเอง คิดๆแล้วยังงงๆอยู่เลยเนี่ย

…………………..

ก่อนเวลาเดตไลน์ห้านาที อาเฟิงกับอาหมิงก็โหลดภาพจากกล้องทั้งหมดเสร็จ  ก็เฉพาะด้านหน้าร้าน ก็มีกล้องตั้งแปดตัวแล้ว 

กล้องแปดตัว เอาเวลาสองทุ่มถึงห้าทุ่ม ก็สามชั่วโมงคูณแปดตัวเข้าไป นี่ทำเสร็จไม่เกินสองชั่วโมง ก็นับว่าไวที่สุดเท่าที่เคยทำมาแล้วเนี่ย 

รวมๆแล้วภาพนั่น ต้องใช้เวลาดู ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเชียวนะ

“มึงรีบเอาเข้าไป ให้เจ้านายเลย”

“หา! พี่เฟิง! ไม่เอาดิ พี่เอาเข้าไปดิ ผมไม่ไปหรอก ผมเสร็จแล้ว ผมกลับบ้านดีกว่า”

อาหมิงรีบคว้าเสื้อคลุม และหมวกกันน็อกมาถือไว้  อาเฟิงหันไปดึงคอเสื้อของอาหมิงไว้ แล้วสั่งให้รอคำสั่งก่อน

“ไอ้ห่า อย่าเพิ่งไปนะ เดี๋ยวเอาไปให้เองก็ได้ แต่รอก่อน เผื่ออยากได้อะไรอีก กูขี้เกียจไปตามมึงอีก นั่งลงรอตรงนี้ก่อนนะ อ้อ ถ้ากูหายไปเกินสิบห้านาที เรียกรถพยาบาลให้กูด้วยนะมึง แม่ง วันนี้เจ้านายดุหยั่งกับเสือ ฮึ่มๆ ทั้งคืนเลย เฮ้อ.."

อาเฟิงถือกล่องที่เซฟไฟล์ภาพ จากกล้องวงจรปิดทั้งหมดที่อาหมิงทำให้ ไปเคาะประตูห้องเจ้านาย

“เข้ามา”

อาเฟิงหันไปมองหน้าอาหมิงอีกรอบ ไอ้บ้านั่น ทำท่าไฟท์ติ้งให้เขา ชูมือให้เลย แต่ทำหน้าแหยๆชอบกล ไอ้เวรเอ๊ย  

แล้วอาเฟิงก็เดินเข้าไป เจ้านายยืนอยู่หน้าโต๊ะรออยู่ เมื่อเขาเดินเข้าไป ก็ยกนาฬิกาข้อมือดู แล้วพยักหน้า

“อ้อเสร็จทันซินะ เอามา แล้วไปกันได้”

“ครับคุณอี้หาน แค่นี้ใช่ไหมครับ ผมจะได้ให้พวกมันกลับบ้านกันไป”

“อือ บอกคนขับรถ เอารถมารอที่หน้าร้านด้วย จะกลับแล้วเหมือนกัน”

“ครับคุณอี้หาน”

อาเฟิงรีบเผ่นออกมาจากห้อง มายืนถอนหายใจหน้าประตู อย่างโล่งอก อาหมิงปราดเข้ามาจับแขนเขา กระซิบถาม

“พี่เฟิง โอเคป่ะพี่ ผมกลับได้รึยัง”

“เออ โอเค มึงกับกูรอด กลับได้แล้ว มึงออกไป ก็ตามไอ้หวังคนขับรถ ให้ขับรถมารอเจ้านายที่หน้าร้านเลยนะ”

“ได้พี่ ผมไปนะพี่ ว่าแต่เจ้านายเอาภาพเยอะแยะขนาดนั้น ไปทำอะไรเหรอพี่เฟิง มีใครกล้ามาขโมยของ ที่ร้านเราด้วยเหรอพี่”

“ใครแม่ง จะกล้ามาขโมยของร้านเราฟะ แต่ อืม มีคนมาขโมยผู้หญิงของเจ้านายเราน่ะ อาจจะใช่”

“หือ นายเรามีแฟนแล้วเหรอพี่ ไม่ยักรู้เลย ผมเห็นไปไหนมาไหน คนเดียวตลอด”

“กูก็ไม่รู้ว่ะ ตอนแรกคิดว่าจะได้อาซ้อแล้ว ไหงกลายเป็น อารมณ์เสียใส่ซะงั้นก็ไม่รู้ มึงรีบไปเหอะ เดี๋ยวออกมา รถไม่มารับ จะซวยทั้งคู่นะมึง”

“ครับพี่เฟิง ผมไปนะพี่”

อาหมิงรีบวิ่งออกไป ทิ้งอาเฟิงให้ทรุดตัวลงนั่ง แล้วก็คิดไม่ตก เขาคิดแล้ว ก็แอบกังวล กลัวแทนไอ้หนุ่มมอเตอร์ไซด์นั่นไม่ได้

“มึงเป็นใครวะ กล้ามาขโมยผู้หญิงของจางอี้หาน ชะตาขาดแล้วล่ะมึง”

……จบตอน….