ร่ายเวทรัก(จางอี้หาน)

ลำดับตอนที่ #13 : อยากจะบ้าตาย

13

หน้าห้องวีไอพีที่ชั้นสอง ผับเจวัน ย่านจิมซาจุ่ย

จางอี้หาน ก้าวขายาวๆเพียงไม่นาน ก็มาถึงที่ห้องวีไอพี ซึ่งเมื่อชั่วโมงที่แล้วเขาเพิ่งมาส่งเธอ เข้าไปภายในห้องนี้ 

อาเฟิงเดินตามหลังเจ้านายมาติดๆ ด้วยท่าทีที่กลัวใจของลูกพี่เหลือเกิน ว่าจะก่อเรื่องขึ้น

จางอี้หานคุกกรุ่นไปด้วยความโกรธ ที่ได้ยินว่าเธอไปคุยกับผู้ชายที่หน้าผับ เขาจึงมาดูที่นี่อีกที เพื่อความแน่ใจว่า เธอหนีออกไปกับผู้ชายคนอื่น จริงอย่างที่คนสนิทเขา ได้คาบข่าวมาบอกหรือไม่

ตึ้งๆๆ ตื้อๆๆ เสียงดนตรีอึกทึกครึกโครม ดังขึ้นทันที ที่เขาเลื่อนประตูเปิดออก  มีคนภายในห้องหันมามองเขา ด้วยความสนใจหลายคน 

เขารู้ดีว่าตัวเองนั้นหน้าตาดี และมีเสน่ห์ดึงดูดผู้คน จึงชินกับสายตาที่คนมักจะจ้องมองเขา 

จางอี้หานเดินฝ่าผู้คน เข้าไปยังโต๊ะหลักของห้อง ซึ่งเธอผู้นั้นน่าจะอยู่ตรงนั้นกับแม่ของเธอ 

เขาหรี่ตาลง เมื่อเห็นคุณนายลี่หยาง หันข้างคุยกับสาวชุดดำ ชุดเดียวกับที่เขาเห็นเมื่อชั่วโมงก่อน 

แต่มันแปลกที่ผ้าคลุมไหล่ผืนโปรดของเขา ไม่ได้คลุมร่างนั้นอยู่ และเธอผู้นั้น ก็ดูแปลกๆตาด้วย

“อ้าว อี้หาน มาดูงานของเจ่ลี่หยาง หรือว่ามาอวยพรวันเกิดแองจี้ค่ะเนี่ย”

คุณนายลี่หยางหันมาเห็นเขาก่อน จึงเอ่ยปากทักขึ้น ตามด้วยลูกสาว แองจี้ ยัยเซเลบดาวเด่นคืนนี้ ในชุดรัดรูปสั้นสีดำนั้น 

“พี่อี้หาน มาอวยพรวันเกิดแองจี้เหรอค่ะ”

แองจี้ปราดเข้ามาเกาะแขนเขา แล้วเอียงคอทำตาเล็กตาน้อยใส่เขา จางอี้หานประหลาดใจ เธอดูผอมลงแหะ 

เขางุนงงกับท่าทีของแองจี้ ที่ขัดๆความรู้สึกเขาชอบกล ทำไมเธอเกาะแกะเขาเหมือนวันนั้น ที่เจอกันที่ห้างสรรพสินค้าของเขาเลย

ก็เมื่อชั่วโมงก่อน ยังคอยจะแกะมือเขาออกอยู่เลย เขาสับสนจนตอบคำถามสองแม่ลูกไม่ถูกเลย

“คะ ครับ ก็แวะมาอวยพรวันเกิดครับ อาเจ่ลี่หยางครับ”

“พี่อี้หานมานี่ซิค่ะ แองจี้มีเค้กวันเกิดแบ่งไว้ให้พี่อี้หานด้วยนะคะ”

แองจี้ลากแขนของจางอี้หาน ที่ดูงุนงงออกไปที่โต๊ะยาวๆ ปูผ้าสีขาวที่ด้านข้างของเวที เขายังคงมองหน้าเธอ พิจารณารูปร่างเธอไปทั่ว อย่างประหลาดใจไม่เลิก

“แองจี้ครับ แล้วผ้าคลุมไหล่ไปไหนแล้วครับ”

“ผ้าคลุมอะไรค่ะ อ๋อผ้าคลุมของแม่น่ะเหรอค่ะ แองจี้ไม่ใส่หรอกค่ะ ชุดก็ไม่โป๊อะไรนี่ค่ะพี่อี้หาน”

เขาชะงักไปกับคำตอบของเธอ มันเป็นไปได้เหรอ แค่ชั่วโมงเดียว เธอลืมผ้าของเขาที่คลุมให้ได้ยังไง

“พี่อี้หานทานเค้กนี่ก่อนซิค่ะ แองจี้ชิมแล้วค่ะอร่อยดี แต่ทานเยอะไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวอ้วนจะออกกล้องตอนไลฟ์ไม่ได้ค่ะ ทานซิค่ะพี่อี้หาน”

ใช่ เธอกลัวอ้วน ทั้งที่รูปร่างแบบบางจะปลิวลม แล้วที่เขากอดเต็มไม้เต็มมือนั่นล่ะ ก็เธอไม่ใช่เหรอนั่น

จางอี้หานสับสนไปหมดแล้ว เขาเริ่มปวดหัวกับความรู้สึกของตัวเอง และข้อมูลกลับไปกลับมาที่ได้รับจากแองจี้ 

เขานี่ใกล่้จะบ้าแล้วรึเปล่าวะ ทำไมเกลียดขี้หน้ายัยนี่ แล้วเมื่อชั่วโมงก่อนก็พิศวาส อยากลากกลับบ้านไปนอนด้วย แล้วตอนนี้ก็รู้สึกแย่ๆอีกแล้ว มือเธอที่แตะแขนเขา ทำไมรู้สึกไม่ดีเลยวะ

“มองแองจี้ทำไมค่ะพี่อี้หาน มีอะไรเหรอค่ะ”

“เอ่อ แองจี้ใช้น้ำหอมอะไรเหรอครับ พี่ได้กลิ่นไม่ถนัด หอมดีนะครับ”

จางอี้หานลองแย็บๆแองจี้ เรื่องน้ำหอมที่เขาถามเธอเมื่อชั่วโมงก่อน เธอส่ายหัว แล้วขยับตัวมาชิดเขา ยิ้มอย่างยั่วยวน เมื่อเปิดผมออกให้เห็นซอกคอ แล้วยื่นมาใกล้ๆตัวเขา

“หอมเหรอค่ะ ดมไหมค่ะ ของดิออร์ค่ะพี่อี้หาน แองจี้ชอบกลิ่นนี้ค่ะ”

จางอี้หานตัดสินใจก้มลงไปที่ซอกคอของแองจี้ ใช่แล้ว เขาต้องพิสูจน์ซิ  จะได้ไม่สับสนอย่างนี้

เขาหลับตาลง แล้วสูดลมหายใจเข้า กลิ่นน้ำหอมหวานๆเอียนๆโชยมาจากร่างของแองจี้ ปะทะเข้ากับจมูกของเขาทันที เขาลืมตาขึ้น แล้วมองเธออีกครั้ง

“แองจี้ใช้กลิ่นนี้ตลอดเหรอครับ เพิ่งฉีดเมื่อกี้รึเปล่า กลิ่นถึงติดทนขนาดนี้”

“ใช้กลิ่นนี้มาหลายเดือนแล้วค่ะ นี่ฉีดตั้งแต่เช้าแล้วนะคะ ตอนเย็นก็มีเติมนิดหน่อยเองค่ะพี่อี้หาน พี่ชอบเหรอค่ะ”

แองจี้ยิ้มด้วยความพอใจ ที่วันนี้จางอี้หานคุยกับเธอหลายประโยค เขาดูสนใจในตัวเธอขึ้นมาแล้วซินะ ถึงถามโน่นนี่ไม่เลิกเลยแบบนี้

“แล้วนี่ เลิกงานกี่โมงครับ แองจี้นัดใครมารับกลับบ้านรึเปล่าครับ”

จางอี้หานกัดฟันถามคำถามสุดท้าย เพราะสองข้อแรกไม่ผ่านแล้ว เหลืออีกข้อนึงซินะ 

เอาให้ชัวร์ก่อนอี้หาน  มันอาจจะลืมๆกันก็ได้น่าคนเรา เขาปลอบใจตัวเอง

“ไม่ได้นัดใครมารับเลยค่ะพี่อี้หาน ก็กลับกับแม่ไงค่ะ เอ๊ะ หรือพี่อี้หานว่างค่ะ ไปส่งแองจี้หน่อยซิค่ะ แองจี้ส่งเพื่อนๆกลับก็คงราวๆเที่ยงคืนค่ะพี่อี้หาน”

จางอี้หานกัดฟันกรอดๆ เมื่อได้ยินคำตอบของแองจี้ เธอมาถามเขากลับให้ไปส่งเธออีกด้วย ราวกับไม่ได้นัดกันไว้

ไม่ผ่าน คำถามที่สามก็ไม่ผ่าน  เขาไม่ได้บ้าไปเองใช่ไหม ที่คิดว่าผู้หญิงที่คล้องแขนกับรอบคอเขาตรงหน้า ไม่ใช่คนเดียวกับเมื่อชั่วโมงที่แล้ว

เขายิ้มแล้วปลดมือที่รอบคอตัวเองออกช้าๆ ก่อนจะพูดขอตัวอย่างสุภาพกับยัยเซเลบคนดัง ที่เพื่อนเต็มห้องไปหมด ไม่มีท่าทีหวาดกลัวเขาสักนิด

“พี่ยังไม่เสร็จงานเลยจ๊ะแองจี้ ไว้โอกาสหน้าละกันนะ พี่ขอไปเคลียร์ธุระด่วนก่อนนะครับ”

เขาหมุนตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ผ่านหน้าคุณนายลี่หยางที่หันมามองเขา เขาจึงก้มตัวให้เธออย่างให้ความเคารพผู้ใหญ่อีกครั้ง ก่อนจะสืบเท้าออกมาด้วยความโมโห และพลุ่งพล่านในใจ

เมื่ออาเฟิงเลื่อนประตูห้องวีไอพีปิดลง เขาก็ต้องสะดุ้ง เพราะเจ้านายสบถเสียงดังออกมา

“แม่งเอ๊ย อยากจะบ้าตาย ยัยนั่นบ้า หรือข้าว่ะเนี่ยที่บ้าไปแล้ว”

………………

ห้องทำงานของจางอี้หาน ที่ผับเจวัน ย่านจิมซาจุ่ย

เจ้านายเดินงุ่นง่านกลับไปยังห้องทำงานที่ชั้นล่าง อาเฟิงเห็นเจ้านายกำมือแน่น ก็กลืนน้ำลายอย่างรอรับสถานการณ์ไม่ดี ใครทำเจ้านายเขาเป็นแบบนี้วะ 

ก็ยัยสาวชุดดำก็ยังอยู่ที่ข้างบนนี่น่า ก็ไม่น่าโมโหแล้วนะ อะไรฟะ อาเฟิงแสนจะงง

“อาเฟิง!!”

“คะ ครับ คุณอี้หาน มีอะไรครับ”

อาเฟิงย่นคอ รีบตอบเพราะกลัวจะโดนหางเลขไปด้วย ยามเจ้านายอารมณ์ไม่ดีอย่างนี้

จางอี้หานหยุดที่หน้าห้องทำงานของตัวเอง แล้วหันกลับมามองหน้าเขาอีกที เขาหรี่ตามองลูกน้องคนสนิท ก่อนจะพึมพำออกมา

“แกบอกว่าเห็นแองจี้คุยกับผู้ชายหน้าผับ แล้วขึ้นรถมอเตอร์ไซด์ไปเหรอ จุดไหน”

“อ๋อครับ ก็หน้าผับด้านขวาครับ ที่จอดรถแท็กซี่ไงครับคุณอี้หาน”

“ตรงนั้น มันมีกล้องกี่ตัว ที่หันไปทางจุดนั้นน่ะอาเฟิง”

“กล้องเหรอครับ กล้องวงจรปิดหน้าผับเราน่ะเหรอครับคุณอี้หาน”

“เออ กี่ตัว ไปเอามาให้หมด เอาอย่างนี้นะอาเฟิง ไปเอาภาพย้อนหลังกล้องทุกตัวที่หน้าร้านมาให้หมด ตั้งแต่ตอนสองทุ่มจนถึงตอนนี้  ด่วนที่สุด ฉันอยากได้คืนนี้”

“หา คะ คืนนี้เหรอครับ แต่ว่าผับใกล้จะปิดแล้ว คือว่า ช่าง..”

จางอี้หานมองมาด้วยสายตาคมกริบ อาเฟิงหยุดต่อรองทันที สายตาแบบนี้ ไม่เสี่ยงดีกว่า เขารีบพยักหน้า กลืนคำปฎิเสธใดๆลงคอไปโดยเร็ว

“ครับคุณอี้หาน ผมจะจัดการให้ด่วนครับ”

“ก็แค่นั้น จะรอในห้องจนกว่าจะได้นะอาเฟิง”

แล้วจางอี้หานก็ปิดประตูห้องทำงาน หายตัวไปด้านใน ส่วนอาเฟิงทำหน้าตายุ่งยาก แล้วก็โทรไปสั่งลูกน้องเสียงโหวกเหวก ราวโลกจะแตก

“ไอ้หมิง มึงไปลากช่างกล้อง รปภ. ใครก็ได้เอามาให้หมด เจ้านายต้องการภาพ จากกล้องหน้าผับเจวันของเราด่วน ไอ้ห่า เอาตอนนี้เว้ย มึงรีบย้ายก้นไปหาตัวคนทำได้มาด่วนเลย ไม่งั้นคืนนี้มึงกับกูไม่ได้นอนแน่ๆ กูพูดจริงดิ เจ้านายนั่งรออยู่เนี่ย มึงก็มาบอกเองซิวะว่าไม่ทัน มึงอยากตายก็มาบอกเลยเว้ย กูยังไม่อยากตายเว้ย ไอ้ห่า”

เสียงเถียงกันวุ่นวายที่หน้าห้อง ลอดเข้าไปภายในห้องที่จางอี้หานยืนอยู่ เขายังเดินไปมาครุ่นคิดเรื่องสาวชุดดำนั่น 

แล้วเขากอดกับใคร จูบกับใคร แองจี้นั่นน่ะเหรอ ชุดมันก็ใช่อยู่หรอกนะ แต่รูปร่าง กลิ่น และวิธีการพูด การสัมผัสทางกายนั่น ทุกอย่างมันไม่ใช่เลยนี่น่า มีแค่ชื่อกับชุดเท่านั้นที่ใช่

โอ้ย อยากจะบ้าตายเว้ย

.…..จบตอน……