ร่ายเวทรัก(จางอี้หาน)

ลำดับตอนที่ #12 : พ่อคนคลั่งรัก

12

หน้าห้องวีไอพีที่ชั้นสอง ผับเจวัน ย่านจิมซาจุ่ย

แอนนี่ใจเต้นตึ่กตั่ก เมื่อจางอี้หาน เดินจูงมือมาส่งเธอ ถึงที่หน้าห้องวีไอพีแล้ว เธออยากถอนหายใจ ออกมาอย่างโล่งอก แต่ก็ยังทำไม่ได้

ก็เพราะว่าอีตาบ้านั่น ยังไม่ยอมปล่อยมือเธอน่ะสิ

แอนนี่พยายามบิดมือเล็กๆของตัวเอง ออกจากอุ้งมือที่แข็งแรงกว่า ของจางอี้หาน เขาหัวเราะหึๆ แล้วหันมาก้มลงมองมือ ที่จับกันไว้นั้น

“รีบจริงๆซินะ คุณน้องแองจี้ พอถึงปุ๊บ ก็จะถีบหัวผมส่งเลยเหรอ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะพี่อี้หาน แองจี้เป็นห่วงแม่ เเล้ว เเล้วก็เพื่อนๆในงานนะคะ”

"พี่ เรียกผมพี่ก็ได้ แต่ผมไม่เป็นแค่พี่นะบอกก่อน"

เธอส่งยิ้มหวานๆให้กับเขา แต่เขาดูแล้ว รอยยิ้มนั้น มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้

จางอี้หานมองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นว่ามีใครเดินผ่านไปผ่านมา เขาก็กระชากแขนของแอนนี่ ดึงร่างเธอเข้ามาหาตัวเขา

เขายกสองมือขึ้นโอบเอวเธอเอาไว้ มีความรู้สึกว่า ไม่อยากปล่อยมือจากร่างตรงหน้านี่เลย

ทำไมมีความรู้สึกว่า ถ้าปล่อยมือไป เธอจะหายตัวไปนะ

“อุ๊ย พี่อี้หาน ทำอะไรคะเนี่ย เดี๋ยวใครมาเห็นเข้านะคะ”

“ก็พี่ไม่อยากปล่อยเธอ ให้เข้าไปในนั้นเลย ที่วันก่อนพูดว่า แองจี้โสดอยู่ เรื่องจริงใช่ไหมที่บอกกับพี่ ไหนพูดชัดๆอีกทีซิ”

เขาจ้องตาเธอ ที่เอาแต่หลบสายตาเขา อย่างพยายามคาดคั้นเอาคำตอบ

จางอี้หาน ไม่ชอบ การที่ต้องเป็นมือที่สามของใคร เขาอยากเช็คให้แน่ใจว่า ผู้หญิงตรงหน้านี้ไม่มีเจ้าของอย่างแน่นอน

“ว่าไงล่ะคนสวย โสดจริงๆใช่ไหม เราจะได้ไปต่อกันได้”

เขาใช้มือข้างหนึ่งเชยคางเธอขึ้นมา สายตาของเธอ มันกล้าๆกลัวๆชอบกล แต่เธอก็พยักหน้าออกมาในที่สุด

“ค่ะ โสดค่ะ ไม่ได้คบกับใครอยู่”

ที่แอนนี่เงียบในทีแรก ที่ได้ยินคำถามนั้น ก็เพราะเธอไม่รู้จริงๆว่าพี่สาว แองจี้นั้น คบหากับใครอยู่รึเปล่า เลยไม่รู้จะตอบเขาเช่นไรดี

แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะบอก บอกสถานะของตัวเองกับเขา ว่าโสดออกไปแบบนั้น

จริงๆอีตานี่ ก็ไม่ได้ถามเธอสักหน่อย เขาถามพี่สาวเธอต่างหาก ตอบมันส่งเดชๆไปแบบนั้น เขาก็คงไม่ได้สนใจอยู่แล้วแหล่ะ

“โอเค เธอโสด พี่ก็โสด งั้นเราก็ไปต่อกันได้ คืนนี้พี่จะไปส่งเธอที่บ้านนะ ห้ามหนีกลับไปกับใคร เข้าใจมั้ย”

“อือค่ะ เข้าใจค่ะ”

แอนนี่พยักหน้าส่งๆไปอีกแล้ว เมื่อไหร่เขาจะปล่อยเธอไปซะทีกันนะ

“แองจี้ มองหน้าพี่ พี่ไม่เคยไปส่งผู้หญิงคนไหนถึงบ้าน แล้วก็ไม่เคย รู้สึกอย่างนี้กับใครด้วย ฉะนั้น อย่ามาล้อเล่นกับพี่ ถ้าซ่อนใครไว้ พี่เอาตายนะ”

แอนนี่ถึงกับยิ้มแหยๆออกมา นี่อีตาบ้า จางอี้หานนี่ จริงจังกับพี่สาวเธอขนาดนี้เชียวเหรอ 

คำพูดเขาทำเธอใจสั่นเลย แต่เขาไม่ได้บอกเธอนี่น่า เขาบอกแองจี้ล่ะมั้ง

“คะ ค่ะ ไม่ได้ซ่อนใครไว้ค่ะ”

แอนนี่ปากสั่น รู้สึกกลัวจางอี้หานขึ้นมาอีกแล้ว ผู้ชายคนนี้อันตรายจริงๆ ทั้งหล่อ ทั้งดุ และน่ากลัวด้วย เธอต้องรีบถอยห่าง ออกไปให้ไกลที่สุดแล้ว

“โอเค งั้นคืนนี้เราค่อยคุยกันอีกที ตอนพี่ไปส่งเธอที่บ้านนะ เดี๋ยวสี่ทุ่มครึ่งพี่จะมาใหม่ ห้ามไปอ่อยใครนะ พี่บอกก่อนว่า พี่เป็นคนหวงของมาก”

แอนนี่เม้มปาก ได้แต่มองจางอี้หาน ที่เอาแต่สั่งเธอ ตาปริบๆ 

พ่อคุณเอ๊ย จะย้ำอะไรนักหนา ทำอย่างกับเป็นผัวเมียกับเธอแล้ว ก็ไม่ปาน เฮ้อ

“กู๊ดบายคิสส์กันก่อน”

จางอี้หานบอก แล้วก้มตัวลงไปหาแอนนี่ ตอนแรกเขาตั้งใจ ว่าจะจูบเธอเบาๆ แล้วส่งเธอเข้าห้องไป

แต่เธอเผยอปากรับริมฝีปากเขา ที่แตะลงไป มันก็เหมือนกับมีแม่เหล็ก ดึงดูดเขาอีกแล้ว เขาครางออกมา

"อืม"

มือของจางอี้หาน เคลื่อนที่ไปที่ท้ายทอยของเธอ แล้วดึงตัวเธอ เข้ามาใกล้ขึ้น เขาบดขยี้ปากลงไป หนักหน่วงกว่าที่คิดไว้แต่แรก

แอนนี่ตกใจ เพราะคิดว่า เขาจะจูบเบาๆ เธอก็อยากจะทำให้มันจบๆไป จึงแหงนหน้าขึ้นรับปากเขาแต่โดยดี

แล้วนี่เขาทำอะไร ลิ้นอุ่นๆของเขาแทรกเข้ามาในปากเธออีกแล้ว เขาจูบเธออย่างดูดดื่ม และหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ จนเธอต้องร้องอืออาประท้วง

“ยัยตัวแสบ เธอนี่มันแม่มดชัดๆ เข้าใกล้ไม่ได้เลย”

จางอี้หานพึมพำกับริมฝีปากเธอ แอนนี่ตาปรือ ปากแดงระเรื่อเพราะฝีมือเขาอีกแล้ว

“รีบเข้าไป ก่อนที่พี่จะอุ้มเธอไปไหนต่อไหนอีก สี่ทุ่มครึ่งเจอกัน คืนนี้ เธออายุยี่สิบแล้วใช่ไหม”

“คะ ค่ะ ใช่ค่ะ ครบยี่สิบแล้วค่ะ”

“ดีแล้ว โตมีแฟนได้แล้ว แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะยัยแม่มด”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่อี้หาน”

แอนนี่พึมพำขอบคุณเขา แล้วหมุนตัว เอื้อมมือไปเลื่อนประตูบานเลื่อนเปิดออก แล้วร่างเธอก็เดินหายเข้าไปในนั้น

จางอี้หานถอนหายใจออกมาดังเฮือก มองตามร่างอวบอิ่มนั้นไป รู้สึกใจหายแปลกๆ

เขาพยายามสลัด ไอ้ความรู้สึกสับสน และการกระทำบ้าๆบอๆทั้งหลาย ที่ไม่เคยเป็นมาก่อนออกไป

นี่เขา เขาตกหลุมรักยัยแม่มดนั่นแน่ๆเลย!!

………….

ภายในห้องวีไอพี ผับเจวันของอี้หาน

งานเลี้ยงวันเกิดของแองจี้ เต็มไปด้วยผู้คนมากมายในห้อง 

แสงไฟที่สลัวสลัว เเล้วก็เสียงอึกทึกคึกโครม ทั้งเสียงดนตรีและเสียงผู้คนคุยกัน ปนเปกันอยู่ในห้อง

แอนนี่เดินฝ่าผู้คน เข้าไปที่ด้านข้างของเวทีขนาดเล็กๆ ซึ่งยกพื้นขึ้นสูงกว่าปกตินิดหน่อย เธอเห็นแม่ของเธอแล้ว

คุณนายลี่หยางหันหน้ามาเห็นลูกสาว ที่เดินฝ่าผู้คนเข้ามา แล้วก็ขมวดคิ้ว

เอ๊ะ! ทำไมลูกสาวเธอแต่งตัวแปลกๆกว่าตอนไป

“หายไปห้องน้ำซะนานเลยลูก แม่กำลังเป็นห่วงอยู่เชียว แล้วนั่น ผ้าอะไรอ่ะ ของแบรนด์เนมด้วยนี่น่า”

“ผ้าคลุมชุดนะคะแม่ บังเอิญแอนนี่เจอเพื่อน เค้าให้มา ชุดมันโป๊นะคะแม่”

คุณนายหลี่หยางพยักหน้า ใบหน้าเปื้อนยิ้ม อย่างเอ็นดูลูกสาวคนเล็ก ที่เรียบร้อยกว่าลูกสาวคนโต

“อ่อจ๊ะ แองจี้เค้าตัดเค้กไปแล้วเมื่อครู่นี้เอง มาทานเค้กก่อนนะแอนนี่ หิวไหมลูก”

“ค่ะ แม่ หิวนิดนึงค่ะ”

แอนนี่รีบสวาปามเค้กเข้าไป ด้วยความรวดเร็ว เธอตักโน่นตักนี่ ที่แม่เอามาวางไว้ให้บนโต๊ะ รีบกินๆ ราวกับกลัวคนจะมาแย่งกิน

แองจี้เดินเข้ามา เห็นน้องสาวกินไม่หยุดไม่หย่อน ก็เบะปาก พูดทักขึ้นมา

“กินเก่งขนาดนี้ มิน่าล่ะถึงอ้วนขนาดนั้น ไดเอทบ้างนะเธอนะ เดี๋ยวคนอื่น เค้าจะคิดว่าฉันอ้วน”

“ก็ช่างประไร จะอ้วนก็เรื่องของแอนนี่ ไม่เห็นเกี่ยวกับใครเลย”

แอนนี่ยังคงตั้งหน้าตั้งตากิน เธอพยายามทำเวลา เพราะคิดว่า จะต้องรีบหนีออกไปก่อนสี่ทุ่มครึ่ง ไม่อยากสนใจพี่สาว ที่คอยแต่จะค่อนแคะเธอไม่เลิก

เธอแง้มกระเป๋าสะพาย แอบดูโทรศัพท์มือถือ ตายแล้วจะสามทุ่มแล้ว รีบเผ่นดีกว่ามั้ง

“แม่คะ แอนนี่ปวดท้อง เอ่อ ขอตัวกลับบ้านก่อนได้มั้ยคะ”

แอนนี่เอามือกุมท้อง ทำท่าทางประกอบ กับการโกหกของตัวเอง 

 ฝั่งคุณนายลี่หยางมีท่าทีตกใจเล็กน้อย เธอคิดว่า ลูกสาวคนเล็กคงจะกินเร็วเกินไป เลยอาหารไม่ย่อยแหงๆ

“ตายแล้วๆ แม่ก็บอกหนูแล้ว ว่าให้ค่อยๆกิน เนี่ยอาหารไม่ย่อยสิท่า แม่ก็ไม่ได้พกยามาด้วย เอาไงล่ะทีนี้”

“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะแม่ เดี๋ยวแอนนี่รีบกลับบ้าน ที่บ้านพ่อมียาช่วยย่อยติดบ้านอยู่ค่ะ”

“เหรอลูก เอางั้นเหรอ แม่นึกว่าแอนนี่จะค้างที่บ้านแม่ อีกคืนนึงซะอีก”

“งั้นคราวหน้า แอนนี่หาเวลามานอนค้างบ้านแม่อีกทีนะคะ วันนี้แอนนี่ ขอกลับไปนอนบ้านพ่อดีกว่าค่ะ”

แอนนี่กุมมือ คุณนายลี่หยางเอาไว้ รีบทำข้อตกลงกับแม่ของเธออย่างรวดเร็ว ท่ามกลาง เสียงสบถ อย่างไม่พอใจของพี่สาว ที่แม่ดูอาลัยอาวรณ์น้องขนาดนั้น

“เชอะ แอนนี่เค้าอยากกลับบ้านแล้ว ก็ปล่อยเค้าไปเถอะค่ะแม่ ยัยนี่เคยนอนดึกๆ ซะที่ไหนละคะแม่”

คุณนายลี่หยางพยักหน้า ก็จริงตามที่ลูกสาวคนโตของเธอพูด ลูกสาวคนเล็กของเธอนั้น ไม่เคยนอนดึก มักจะเข้านอนแต่หัววันตลอด

“โอเคจ๊ะ แล้วนี่จะกลับยังไง จะเรียกรถแท็กซี่ไปส่งเหรอ”

“เดี๋ยวเพื่อนแอนนี่มารับค่ะ แอนนี่ส่งข้อความไปบอกเมื่อกี้แล้วค่ะ”

“จ้า งั้นกลับดีๆนะลูก ถึงบ้านแล้ว ส่งข้อความมาบอกแม่ด้วยนะ”

“ค่ะแม่ งั้นหนูไปก่อนนะคะ หนูไปก่อนนะคะพี่แองจี้”

แอนนี่ลนลาน ร่ำลาแม่และพี่สาว เธอรีบเดินออกมาจากห้องวีไอพี แล้วเดินหลบออกไปทางหน้าประตูผับ

………....

บริเวณด้านหน้า ผับเจวัน ย่านจิมซาจุ่ย

อาเฟิง เดินกลับมาจากรถที่จอดด้านหน้า เพราะได้รับคำสั่งว่า คืนนี้ เจ้านายของเขา จะขับรถเอง

เขาจึงลงไปตรวจรถ ให้กับเจ้านายอีกครั้ง

เมื่อเฟิงเดินกลับมาที่ด้านหน้าของผับ เขาก็เห็นผู้หญิง ที่ดูคุ้นตาในชุดเดรสรัดรูปสีดำ ซึ่งมีผ้าคลุมผืนโปรด ของเจ้านายเขาพาดอยู่บนไหล่

ผู้หญิงคนนั้น ก้าวขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ ของผู้ชายคนหนึ่ง 

 สองคนนั้นคุยกัน เหมือนสนิทสนมกันมาก ก่อนที่รถมอเตอร์ไซค์คันนั้น จะแล่นหายออกไป

อาเฟิงเกาหัวแกร่กๆอยู่ที่ด้านหน้าประตูผับ

อะไรวะ นี่ระดับเจ้านายของเขา จางอี้หาน โดนเทเหรอเนี่ย 

……….

ห้องทำงานของจางอี้หาน ผับเจวัน ย่านจิมซาจุ่ย

“เรียบร้อยไหมอาเฟิง กุญแจรถวางไว้ตรงนั้นแหล่ะ เดี๋ยวคืนนี้ ฉันกลับเอง”

จางอี้หานพูดกับอาเฟิง โดยที่ไม่ได้เงยหน้า ขึ้นจากเอกสารที่อ่านอยู่ แต่เขาไม่ได้ยิน เสียงฝีเท้าของอาเฟิงเดินกลับออกจากห้องไป

จึงเงยหน้าขึ้นมองคนสนิทด้วยความแปลกใจ อาเฟิงยืนทำท่า เหมือนกับมีเรื่องจะพูดกับเขา แต่ไม่พูดออกมาสักที

“อะไร!! มีอะไรก็พูดมา ยืนทำอ้ำๆอึ้งๆอยู่แบบนั้น จะรู้เรื่องกันรึเปล่า”

“คือ คือว่าคืนนี้เจ้านายจะไปส่ง คุณแองจี้เหรอครับ”

จางอี้หานหรี่ตามองลูกน้อง ไม่เข้าใจว่า อาเฟิงถามเช่นนั้นทำไม ตลอดระยะเวลาสิบกว่าปี ที่ทำงานด้วยกันมา ลูกน้องเขา ก็เป็นคนฉลาดนี่น่า

ทำไมถามคำถามโง่ๆแบบนี้

“อืม ใช่ มีอะไรงั้นเหรอ”

“คือ คือผมลงไปที่รถเมื่อกี้ เห็นคุณแองจี้ยืนคุยกับผู้ชายคนนึง อยู่ที่หน้าผับ แล้วก็ แล้วเธอก็ขึ้นรถมอเตอร์ไซด์ ไปกับผู้ชายคนนั้นแล้วครับ”

“หา!! อะไรนะ!!”

จางอี้หานผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาเดินผ่านร่างของอาเฟิงไปด้วยท่าทีฉุนเฉียว จนลูกน้องคนสนิทถึงกับห่อไหล่ ด้วยความหวาดกลัว

เป็นที่รู้กันดีว่า เวลาเจ้านายของเขาโมโหนั้น มันน่ากลัวขนาดไหน

“ระยำ ใครวะ มาขโมยผู้หญิงของฉันไป”

…...จบตอน…..