ร่ายเวทรัก(จางอี้หาน)

ลำดับตอนที่ #11 : เธอเป็นใครกันแน่

11

ห้องทำงานของจางอี้หาน ผับเจวัน ย่านจิมซาจุ่ย

จางอี้หานเดินตรงไปยังโซฟา ที่หน้าโต๊ะทำงานของตัวเอง ร่างที่อยู่ในอ้อมแขนเขา เหมือนจะรู้สึกตัวแล้ว เธอลืมตา และเหมือนจะตกใจ เมื่อพบว่าเขาอุ้มเธอมาที่ๆเธอไม่รู้จัก

“นาย นายพาฉันมาที่นี่ทำไม”

เธอทุบไหล่เขา และพยายามจะดิ้นรนลงจากอ้อมกอด แต่เขาส่งเสียงหึ ออกมาจากลำคอ แล้วก็นั่งลงบนโซฟา ทั้งที่มีร่างเธออยู่ในอ้อมแขนเช่นนั้น

จางอี้หานกดสะโพกเธอลงกับตักเขา แอนนี่มองไปรอบๆ ด้วยสายตาหวาดระแวงอย่างเห็นได้ชัด  เขาหรี่ตาลง กัดริมฝีปากของตัวเอง ขณะที่เพ่งมองเธออย่างพิจารณา

ยัยแองจี้นี่ อวบอิ่มแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมที่เขาเดินตามหลังเธอเมื่อวันก่อน เธอถึงดูผอมๆแบบพวกนางแบบ แต่มาวันนี้ ยัยนี่ ทำไมเต็มไม้เต็มมือเขาขนาดนี้ ได้ยังไงกันนะ 

นี่ระดับเขา จางอี้หาน กะขนาดตัวของผู้หญิงพลาดด้วยเหรอเนี่ย เขามองไปที่หน้าอกเธอ ซึ่งปรากฎออกมาแก่สายตาประชาชน ซะครึ่งนึงแล้วนั่นอย่างไม่ค่อยพอใจ ไอ้ชุดบ้านี่ มันปิดอะไรได้มั่ง

แอนนี่มองไปรอบๆห้อง แล้วหันกลับมาเห็นสายตาของจางอี้หาน ที่มองร่างเธอไปทั่วอยู่ เธอก็ขยับตัว ชุดดึงลงไปด้านล่างอีกทันที เพราะชุดนี้มันค่อนข้างจะสั้นเป็นบ้า ยิ่งนั่งลงแบบนี้ นี่ร่นขึ้นไป จนจะถึงสะโพกอยู่แล้ว 

การกระทำของแอนนี่ ส่งผลให้ชุดเดรสนั่นถูกรั้งลงมาด้านล่างเพิ่มอีก ด้านบนจึงแทบจะปิดอกอิ่มของเธอไว้ไม่มิด เรียกได้ว่า ดึงข้างล่าง เปิดข้างบนนั่นแหล่ะ

“อื้อ อย่าทำอย่างนั้น ยัยตัวแสบ อย่ามายั่วผมนัก”

จางอี้หานพึมพำออกมา เมื่อทรวงอกอวบอิ่มตรงหน้าเขาคู่นั้น แทบจะหลุดออกมาจากชุดบ้าๆของเธออยู่แล้ว เขากระชับอ้อมกอดเธอเข้าไปแน่นขึ้นอีก

ใครซื้อไอ้ชุดบ้าๆนี่ให้เธอใส่กัน แม่เธอคิดยังไง ให้ลูกสาวใส่ชุดล่อเสือล่อตะเข้แบบนี้ นี่ถ้าไปเดินเพ่นพ่านข้างนอกห้องเขานี่ คงได้โดนคาบไปกินแน่ๆคืนนี้ 

หน้าอกที่ล้นชุดนั่น ช่วงหน้าท้องที่ชุดแหวกออก ด้านข้างลำตัวก็เปิดเป็นช่อง เปลือยหลัง แล้วชุดก็รัดสะโพกมนๆนั่นไว้ จนเห็นรูปร่างชัดเจน ด้านข้างกระโปรงตรงสะโพกนั่น ก็เป็นผ้าซีทรูทั้งแถบยาว

เขาสะดุดลมหายใจ เมื่อเห็นขอบจีสตริงสีดำเล็ก ที่ด้านข้างลำตัวของเธอ ปลายชุดนี่ก็สั้นเหลือเกิน เขาเห็นต้นขาอวบๆขาวๆนั่นได้ชัดเจนมาก 

จางอี้หานดูแล้ว ไม่ผ่านจริงๆ ไอ้ชุดบ้านี่ ไม่สามารถให้ผ่าน ไปเดินข้างนอกผับได้เลย

“ใครไปยั่วนาย นี่ที่ไหน นายพาฉันมาที่นี่ทำไมน่ะ ปล่อยมือนาย ออกจากตัวฉันด้วย”

“ทำไมวันนี้ พูดไม่เพราะเลยล่ะ วันก่อนยังเรียก พี่อี้หานค่ะ พี่อี้หานขาอยู่เลย”

จางอี้หานถอนหายใจ กับหุ่นที่ล่อตาล่อใจของคนบนตัก เขาแปลกใจกับการเรียกขานตัวเองที่แปลกไป ของยัยเซเลบคนดัง ที่ฟังดูไม่คุ้นหู แต่แปลกที่คุ้นอีกแบบ เหมือนเคยได้ยินแบบนี้ที่ไหน

ส่วนแอนนี่นั้นตกใจ นิ่งเงียบไปกับคำทักของไอ้รูปหล่อ ที่กอดเธอไว้บนตักไม่ยอมปล่อย เธอกระพริบตา เม้มปาก พยายามทบทวน

เออ ใช่ อีตาอะไรนะ เขาเรียกตัวเองว่าอี้หานเหรอ อีตานี่รู้จักแองจี้ บอกเธอพูดไม่เพราะ แสดงว่าแองจี้คงพูดดีๆกับอีตานี่แน่ๆ ถ้าเธอไปตะคอกเขาแบบนั้น เดี๋ยวจะรู้ว่าไม่ใช่แองจี้น่ะซิ

“เอ่อ ปล่อยแองจี้ก่อนนะคะ พี่อี้หาน”

“หือ เปลี่ยนไวจริงแหะ ฮ่าๆ เธอนี่ทำตัวประหลาด ชักน่าสนใจขึ้นมาแล้วซิ”

แอนนี่สะดุ้งที่จางอี้หานพูด ไอ้บ้า ไม่ต้องมาสนใจฉันเลยนะ แค่คิดว่าฉันเป็นแองจี้ก็พอ ฉันจะได้กลับไปใช้ชีวิตตัวเองอย่างสงบสุขได้

“ก็ พี่อี้หานปล่อยแองจี้ก่อนนะ แองจี้ต้องรีบไปงานเลี้ยงวันเกิดนะคะ”

“แป๊บนึง เดี๋ยวให้ไป แต่อยากถามอะไรหน่อย”

“อะ อะไรค่ะ พี่อี้หานรีบถามเหอะ แองจี้จะรีบไปงานวันเกิดแล้ว”

แอนนี่รีบเร่งให้อีตาบ้านี่ถามๆมาให้จบๆ จะได้หนีไปจากห้องนี้ซะที 

จางอี้หานก้มหน้าลงมาจนชิดใบหน้าของแอนนี่ เธอตาโต กลั้นลมหายใจเมื่อเขากดจมูกโด่งๆนั่นลงมาที่แก้ม ใบหู แล้วไซ้ลงไปซอกคอเธอ พึมพำเสียงทุ้มๆอยู่ที่ไหล่ขาวๆ ร่างเธอสั่นนิดๆ เมื่อเขางับริมฝีปากกับช่วงบ่่าของเธอ

“อืม กลิ่นเธอน่ะ อื้อ เธอใช้น้ำหอมอะไร”

“อื้อ พี่อี้หานค่ะ อื้อ”

เขาจูบที่ไหล่ที่สั่นนิดๆของเธอ แล้วใช้ลิ้นเลียซอกคอเธอ เธอสะดุ้ง ยกมือขึ้นผลักอกเขา ที่ไม่ได้สะเทือนจากแรงน้อยๆนั่นเลย

“หอม กลิ่นเธอหอม ใช้น้ำหอมอะไร”

ไอ้บ้านี่ จะวุ่นวายอะไรกับน้ำหอมเธอนักหนานะ  คืนนั้นบนเรือ ที่สลึมสะลือก็พูดแต่ว่า เธอตัวหอมๆ นี่ก็ยังจะไม่เลิกวุ่นวายเรื่องนี้อีกเหรอเนี่ย

“ไม่รู้ค่ะ ไม่รู้ยี่ห้ออะไร พี่อี้หานปล่อยก่อนนะคะ”

“ทำไมไม่รู้ล่ะ เอาขวดน้ำหอมมาให้ดูหน่อยซิ อยู่ในกระเป๋ารึเปล่า”

แอนนี่ตกใจสุดขีด เมื่อจางอี้หานก้มมองกระเป๋าสะพายใบเล็กๆ ที่เธอมีอยู่กับตัวนั่น 

ตายๆ ถ้าเปิดกระเป๋า เจอบัตรประชาชนเป็นอันจบเห่ ความแตกแน่ๆว่าเธอไม่่ใช่แองจี้  เธอรีบตะครุบกระเป๋าตัวเองไว้มั่น แล้วตอบเขาปากสั่น

“ไม่มีค่ะ ไม่ได้เอาขวดน้ำหอมมา ใครจะพกขวดใหญ่มาล่ะค่ะ กระเป๋ามันใบนิดเดียว”

“เหรอ อืม งั้นมันยี่ห้ออะไร รู้มั้ย”

มือของจางอี้หานขยับตลอดเวลา ลูบสะโพกกลมกลึงนั่นไป ดันร่างเธอให้มาแนบกับเขา แล้วลูบหลังเธอไปด้วย เขาแตะไปทั่วตัวของเธอ อย่างพึงพอใจ 

นี่เขาเป็นอะไร วันนี้เกิดพิศวาสร่างบนตักนี่ขึ้นมาขนาดนี้ หุ่นยัยนี่ ผิวเธอบริเวณที่ชุดเปิดเปลือยด้านหน้าท้อง ด้านข้าง และหลังเปลือยนั่น ผิวเธอดีเป็นบ้า เนียนมืิอจัง

แอนนี่ไม่ได้รู้เรื่องมืออี้หาน เพราะมัวแต่ตกใจหาข้อแก้ตัวกับน้ำหอม และกลัวเขาจะเปิดกระเป๋าเธอ เธอส่งยิ้มหวานๆไปหาเขาก่อน พยายามจะเบี่ยงเบนความสนใจ เรื่องที่เธอไม่มีคำตอบออกไปดีกว่า

“เอ่อ พี่อี้หานค่ะ ไปส่งแองจี้ไปห้องวีไอพีเถอะนะคะ ป่านนี้แม่คงรอแล้ว เพื่อนๆก็คงรอแองจี้ไปตัดเค้กแล้วค่ะ”

“เหรอ รอไปก่อน ผมยังไม่อยากไปส่ง วันนี้เธอน่าฟัดเป็นบ้าเลย ชุดนี้ไม่อยากให้ใครเจอเลย”

แอนนี่ข่มความตกใจของตัวเองเอาไว้สุดฤทธิ์ ก็ท่าทีจางอี้หานไม่ได้รีบเร่งจะปล่อยเธอออกไปจากห้องนี้เลย เอาไงดีนะ อีตานี่มันบ้าจริง เจอกันทีไรเธอเหงื่อตกทุกที 

อืม ดูท่าทางใช้ไม้แข็งคงไม่มีทางสำเร็จ เธอสู้อีตานี่ไม่ได้หรอก ขนาดตัวเขา สามารถจะคว่ำเธอได้ง่ายดาย 

งั้นก็ต้องไม้อ่อน อ้อนให้เขาไปส่ง น่าจะได้ผลกว่านะ

แอนนี่แตะมือไปที่แผงอกของจางอี้หาน แล้วลูบวนเป็นวงกลมเบาๆ เธอช้อนตามองหน้าเขา ที่หรี่ตาลงมองมือเธอบนอก แล้วหันมาสบตาเธอที่ดูเชิญชวนนั่น 

“พี่อี้หานค่ะ ไปส่งแองจี้เถอะนะคะ นี่งานวันเกิดแองจี้นะคะ ขาดเจ้าภาพได้เหรอค่ะ”

เธอลากมือเล็กๆนั่น ไปประคองใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเอาไว้ ใช้นิ้วโป้งเขี่ยริมฝีปากเขาเบาๆ ปรือตามองไปที่ปากเขา ที่เผยอออกมานิดๆ มือเธอสั่นไป กับภาพปากเขาใกล้ๆ

อีตานี่หล่อชะมัด ยิ่งดูใกล้ๆ ก็ยิ่งเซ็กซี่เป็นบ้าเลย นิ้วเธอบนริมฝีปากเขาชะงักไป

“อืม อย่าไปทำแบบนี้กับใครนะ เธอนี่มันยั่วเก่งจริงๆ”

จางอี้หานรั้งร่างเธอมาแนบชิด แล้วใช้มือรั้งใบหน้าเธอลงมา เขากระซิบเสียงพร่ากับริมฝีปากเธอ แอนนี่หน้าแดงระเรื่อ เมื่อเขางับริมฝีปากเธอ ราวกับทำโทษ

“จูบก่อน แล้วจะไปส่ง เรียกพี่อี้หานขา แล้วจูบก่อน”

แอนนี่ปากสั่นกับคำเรียกร้องของจางอี้หาน เธอสูดลมหายใจเข้า แล้วแนบริมฝีปากตัวเองที่สั่นนิดๆลงไปบนริมฝีปากเขาที่เผยอรออยู่นั่น 

อีตาบ้า ปีศาจชัดๆ เหมือนเขาจะบังคับเธอก็ไม่ใช่ มันเหมือนเขาดึงดูดเธอเข้าไปหาตลอดเลย เธอไม่น่าเข้าใกล้คนอย่างเขาเลย เธอรู้ตัวว่าควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ เมื่อเขาแตะตัวเธอแบบนี้

“พี่อี้หานขา อื้อ”

ปากของแอนนี่แตะลงเบาๆที่ปากเขา เธอกดน้ำหนักลงมาแค่แผ่วเบา ราวกับปีกของผีเสื้อขยับบนปากเขา 

แต่จางอี้หานเปิดปากของเขาออกในทันที ที่ปากแตะกัน เขาใช้ลิ้นเลียริมฝีปากเธอ แล้วแทรกลิ้นของเขาเข้าไปในโพรงปากเล็กๆนั่น  มือเขากดท้ายทอยเธอลงมา เขาขยับเข้าไปแนบชิดเธอขึ้น และซุกไซ้ไปทั่ว ได้ยินเสียงเธอครางออกมาเบาๆ 

ลิ้นเล็กๆของเธอตอบสนองเขา อย่างไม่เป็นงานเท่าใดนัก แต่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเลย เพราะอี้หานชอบเป็นผู้นำอยู่แล้วในทุกๆด้าน 

เขาเปิดปากออกเล็กน้อย เว้นช่วงให้ร่างเล็กๆ แต่อวบอิ่มในอ้อมกอดได้หายใจบ้าง แล้วก็จูบเธออีก เขาจูบราวกับสูบวิญญาณเธอออกจากร่างไป 

เมื่อเขาเงยหน้าออกไป เธอตาปรือ ปากเจ่อนิดๆ หน้าแดงระเรื่อ มือเธอยังโอบอยู่รอบคอเขา

ให้ตายเหอะ นี่ดีนะ ที่วันนี้ยัยตัวแสบนี่อายุครบยี่สิบแล้ว เขานี่อยากลากเธอไปกินทั้งคืนจริงๆ

จางอี้หานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสะกดอารมณ์ที่เตลิดไปของตัวเอง เขาไม่เคยเสียการควบคุมเช่นนี้มาก่อน  เขากอดร่างที่ยังงุนงง กับรสจูบนั่นเข้ามาหา พลางคิดเรื่องที่หม่าม้า อยากให้คบหากับยัยเซเลบนี่

หรือเขาควร ลองเดทกับยัยนี่จริงๆจังดูนะ

“พี่อี้หานจะไปส่งแองจี้ใช่ไหมค่ะ ป่านนี้แม่รอแล้ว”

เสียงเธอที่อยู่ในอ้อมกอดดังขึ้น ปากเจ่อๆนั่นขยับพูดกับเขา บอกตรงๆว่า การไปส่งเธอนั้นไม่ได้อยู่ในหัวเขาเลย ในหัวของเขามีแต่เสียงกระซิบบอก ให้เขาพาเธอกลับบ้านไปด้วยเลยต่างหาก

จางอี้หานพยักหน้า ยอมรับแบบไม่ได้เต็มใจเท่าไหร่

“อือ โอเค ไปงานวันเกิดซินะ เดี๋ยวไปส่ง”

“ค่ะ ไปเลยไหมค่ะ”

จางอี้หานยกร่างบนตักขึ้น พร้อมกับดีดตัวเองขึ้นยืนไปพร้อมกัน เธอเอามือออกจากรอบคอเขาทันที และหมุนตัวจะรีบไป 

“อ่ะๆๆ เดี๋ยวก่อน มีอย่างนึงไม่ค่อยโอเค”

จางอี้หานดึงมือเล็กๆนั่นไว้ แอนนี่หันไปมองเมื่อโดนเหนี่ยวรั้งไว้อีกแล้ว 

อะไรของอีตานี่น่ะ จูบก็จูบไปแล้ว จะอะไรอี๊ก เมื่อไหร่จะไปพ้นห้องนี้สักทีนะ

“อะ อะไรค่ะ พี่อี้หาน แองจี้รีบนะคะ”

เขาเดินมาข้างๆมองเธออีกที ส่ายหัว จับมือเธอลากไปโต๊ะทำงานของเขา เขาดึงผ้าไหมผืนสวยที่มีโลโก้แบรนด์เนมชื่อดัง กระจายไปทั่วผืนนั้น ออกมาจากที่เกี่ยวข้างผนังห้องเขา

จางอี้หานคลุมผ้าผืนนั้นลงบนร่างของแอนนี่ ที่มองเขาตาปริบๆ

“คลุมนี่ไว้ก่อน ไม่งั้นไม่ได้ไป แล้วชุดนี่ ต่อไปอย่าใส่ไปให้ใครเห็นอีก นอกจากผม เข้าใจไหม”

แอนนี่รีบพยักหน้าส่งๆไป จะได้จบๆซะที สีหน้าราวกับบอกว่า รีบไปเหอะน่า จางอี้หานเหมือนจะรู้ว่า เธอต้องการเร่งเขา จึงหัวเราะหึๆ

“ยัยตัวแสบ ไปก็ไป แล้วจะกลับดึกไหม ให้ผมไปส่งไหม”

เขาเปิดประตู แล้วจูงมือเธอเดินออกมาจากห้อง อาเฟิงยังปักหลักอยู่ที่ด้านหน้าห้องเช่นเคย เขาพยักหน้าให้คนสนิทนิดนึง แล้วคุยกับเธอต่อ 

“ว่าไงกลับกี่โมง ผมไปส่งนะ”

แอนนี่ลังเล เธอจะตอบยังไงดีนะ ช่างมันเหอะ รับๆไป แล้วก็หนีกลับบ้านพ่อไปเลยดีกว่า เธอเงยหน้ายิ้มหวาน ให้กับจางอี้หาน มองเขาหวานๆ

“ค่ะ ห้าทุ่มนะคะ พี่อี้หานไปส่งทีนะคะ”

เขาทำเสียงอือๆรับทราบ แล้วบีบมือนุ่มๆนั่นเบาๆ ราวกับตกปากรับคำกันแล้ว 

อาเฟิงอ้าปากหวอ นี่เจ้านายเขากินอะไรผิดสำแดงไปแน่ๆ พาสาวไปนัวเนียในห้องทำงาน แล้วก็ยิ้มหวานแบบนั้น แถมยังบอกว่า จะไปส่งสาวที่บ้านด้วย

ตั้งแต่ทำงานด้วยกัน กับเจ้านายมาเกินสิบปี เจ้านายเขาไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนย่างกราย เข้าไปในโซนทำงาน แล้วก็ไม่เคยไปส่งผู้หญิงด้วยตัวเอง ถึงบ้านผู้หญิงเลยสักครั้ง

บางทีลากผู้หญิงไปโรงแรม ก็ให้เขาไปส่ง หรือเรียกรถไปส่งหญิงตลอด 

นี่วันนี้ เขาจะช็อกตาย จางอี้หานอาสาไปรับไปส่งสาวถึงที่บ้าน 

…...จบตอน….