จารึกแค้นด้วยใจรัก

"จารึก" บินกลับมาเมืองไทย หลังจากที่ไม่ได้มาเยือนห้าปีกว่า 

เขาทิ้งอดีตที่ขุ่นเคือง กับผู้หญิงที่หลอกลวงคนนั้นไว้ที่นี่

"อัญชิสา" เธอทำให้เขาตัดสินใจจากไป หลังจากได้รับการ์ดงานแต่งงานของเธอ เป็นคำตอบความรักของเขา

"อัญ เจครักอัญนะ เรามาคบกันเถอะนะ"

"เจค!! อัญว่าเจคไปคิดดีๆก่อนดีกว่านะ"

การบอกรัก และขอเป็นแฟนของเขาในวันนั้น มันคงดูไม่มีอนาคตซินะ เธอถึงเลือกคนที่แก่รุ่นพ่อนั่นมาเป็นสามีแทนเขา

สี่ปีในมหาลัย เขานึกไปเองว่ารู้จักผู้หญิงคนนั้นดีพอ เขาไว้ใจ และเชื่อเธอจนหมดหัวใจ 

จวบจนได้รับการ์ดแต่งงานนั่น ตอนเทอมสุดท้ายก่อนเรียนจบ

"เจค แกเห็นการ์ดแต่งงานยัยอัญรึยังฟะ?"

"อะไรนะ! ใครจะแต่งงาน อัญเหรอ?"

"อือ เจ้าบ่าวรุ่นใหญ่เลยว่ะ รุ่นพ่อเลยนะ เป็นนักธุรกิจรวยอยู่ มีลูกติดโตพอๆกับยัยอัญด้วย ไม่รู้ยัยอัญคิดยังไง รีบแต่งจัง"

อัญ เธอให้คำตอบเขาแล้วซินะ ตอบได้เจ็บปวดมากเหลือเกิน

จนถึงทุกวันนี้ มันผ่านมาห้าปีกว่าแล้ว เขาก็ยังจดจำเธอได้เสมอ

ทุกช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมา สี่ปีระหว่างเรียนนั่น มันไม่มีความหมายกับเธอเลยซินะ

เขานี่มันโง่จริงๆ ที่ดูเธอไม่ออก

จริงๆ ถ้าเธอแค่บอกว่า อยากได้เงินมากขนาดนั้น เขาเองก็มีให้ อาจจะมากกว่าตาแก่นั่นด้วยซ้ำ

ข่าวคราวล่าสุดของเธอจากเพื่อนรุ่นเดียวกันคือ เธอกลายเป็นแม่ม่ายเนื้อหอมไปแล้ว 

จารึกหันไปมองภาพนอกกระจกที่รถวิ่ง เห็นหนุ่มสาวในชุดนักศึกษาเดินเคียงคู่กันอยู่ไกลๆ

เขากำมือแน่น นึกถึงตัวเองที่เคยจูงมือเธอ เดินไปทุกที่ด้วยกันอย่างมีความสุข 

"เจค! อัญมาแล้ว ตื่นๆๆไปเรียน"

ภาพเธอที่แวะมาปลุกเขาไปเรียนอยู่บ่อยครั้ง เดินบ่นวนเวียนรอบห้อง เก็บข้าวของยามเขานอนหลับ

"เจคเลิกแกล้งอัญซะทีได้ไหม"

ภาพเธอที่ชอบโวยวาย ทำตาโตหน้ามุ่ยๆใส่ เวลาเขาหยิกแก้ม หรือยีผมนุ่มๆนั่น

ความสุขที่หลอกลวงเหล่านั้น!!

"ระยำเอ๊ย!"

เขาเผลอสบถออกมา จนคนขับรถสะดุ้ง เหลือบมองเขาจากกระจกมองหลัง อย่างหวาดๆ

เขาสั่งให้รถจอดที่หน้าบ้านเดี่ยวหลังนึง ในแถบที่เขาคุ้นเคย เพราะเข้านอกออกในบ่อยมากสมัยเรียน เขาลงจากรถ มายืนกำมือแน่นมองเข้าไปในตัวบ้านแห่งนั้น

"ผมกลับมาแล้วนะอัญ คุณติดค้างอะไรผม ยังจำได้ไหม"