[KNB]AkaKuro รักมากมายของนายน้อย

ตอนที่ 8 : AkaKuro Chapter8

     วันต่อมาคุโรโกะมาโรงเรียนด้วยความอ่อนเพลียภายใต้ขอบตาคู่สวยมีรอยคล้ำเกิดจากการนอนไม่หลับเพราะทั้งคืนในหัวมีแต่ภาพของคนๆนั้นที่จูบอยู่กับผู้ชายที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้จักซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องนึกถึงทั้งที่เขาคนนั้นทั้งที่เป็นคนที่ทำให้ตัวเขาตายทั้งเป็นในคืนนั้นแต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่ารู้สึกดีแม้จะไม่เต็มใจเท่าไหร่ก็เถอะ...สองเท้าก้าวบันไดไปเรื่อยๆจนมาหยุดที่ชั้นสุดท้ายของตึกเรียนซึ่งเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาอยู่ชั้นสุดท้ายได้ไง....

''ไดกิ เรียวตะ ผมอยากให้พวกนายช่วย...''

ก่อนที่เท้าทั้งคู่จะก้าวลงบันไดก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นก่อนจะหันหลังกลับเดินไปยังต้นเสียงก่อนจะเห็นผู้ชายร่างสูงสามคนที่เขาเองก็รู้จักกำลังยืนอยู่ที่ระเบียง...

''ทำไม''

''จับตาดูเท็ตสึยะให้ผมหน่อย..''

''ทำไมล่ะอาคาชิจจิมีอะไรรึป่าว''

''โคคิ''

ร่างเล็กที่กำลังแอบฟังได้ยินชื่อที่ไม่ได้เป็นคนอยู่ในกลุ่มสนทนาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเป็นใคร

ออด..

แกร้ง!

เสียงสัญญาณที่นักเรียนทุกคนต้องเตรียมเรียนคาบแรก ร่างเล็กสดุ้งจนถังที่วางอยู่ข้างๆล้มทำให้บทสนทนาที่ตนเองกำลังฟังอยู่เงียบไปก่อนจะได้ยินเสียงรองเท้ากำลังเดินเข้ามาใกล้ เฮือกสุดท้ายคุโรโกะตัดสินใจลุกขึ้ินและวิ่งลงบันไปอย่างรวดเร็ว..

ตุบ!

''อ้าวๆ''

''ขอโทษครับ''

เพราะไม่ทันระวังทำให้วิ่งไปชนคนเข้า ร่างเล็กกล่าวขอโทษก่อนจะมองคนตรงหน้าที่มีหน้าทะเล้นปนเจ้าเล่ห์ 

''นายใช่คุโรโกะ เท็ตสึยะ ใช่มั้ย''

''ครับ?''

''พอดีเลยนายเป็นน้องของรุ่นพี่มายุซุมิใช่รึป่าว?''

''ใช่ครับ''

คุโรโกะตอบคำถามไปง่ายๆแต่ก็อดสงสัยผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ทั้งที่ตัวเขาเพิ่งจะได้เจอกับพี่ที่คนละนามสกุลแค่เมื่อแต่มาวันนี้ทำไมถึงได้รู้เร็วนักล่ะ...

''มายุซุมิฝากมาบอกว่ามาเจอกันหลังโรงเรียนตอนเย็นหน่อยน่ะ''

''ทำไมเหรอครับ''

''อันนี้ผมไม่รู้อย่าลืมไปล้ะกันคุโรโกะ''

เลิกเรียนร่างเล็กมาหลังโรงเรียนตามที่คนๆนั้นบอกสักพักคุโรโกะรู้สึกว่าบรรณยากาศแปลกแต่ก็ยังคงรอพี่ตนเอง..

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นรู้ได้เลยว่ามีคนกำลังเดินมาร่างเล็กถอนหายใจก่อนจะหันไปทางที่มีเสียง..

''พี่มีอะ...''

ร่างเล็กพูดไม่จบคำก่อนที่ตากลมโตจะเบิกกว้างขึ้นพอเห็นผู้ที่เดินมานั้นไม่ใช่พี่ของตนเองแต่กลับเป็นคนๆที่เจ้าตัวไม่อยากเห็นหน้าและภาพในหัวเมื่อตอนที่คนๆนั้นจูบอยู่กับใครสักคนก็ลอยเข้ามา...

''มาทำอะไรที่นี่เท็ตสึยะ''

''....''

''ผมถามนายอยู่น้ะ''

ตึก ตึก ตึก

''อย่าเข้ามาใกล้ผม''

''...''

ร่างสูงหยุดอยู่กับที่ก่อนจะถามต่อ

''นายมาทำอะไรเท็ตสึยะ''

''แล้วคุณมาทำอะไรทีนี่อาคาชิคุง''

''ในกระดาษไดกิบอกให้มาเจอกันหลังโรงเรียน''

''....''

อาคาชิมองคนที่ตัวเล็กกว่าตรงหน้าก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะถามอีกคำถามออกไปโดยที่คุโรโกะยังไม่ตอบคำถามแรก...

''ใครให้นายมาหลังโรงเรียน''

''มีผู้ชายคนหนึ่งบอกว่าพี่ของผมให้มาที่หลังโรงเรียน''

'พี่?'

สุดท้ายร่างเล็กตอบออกไปทั้งที่ไม่อยากจะคุยกับร่างสูงตรงหน้า ก่อนจะเห็นคิ้วคนตรงหน้าที่กำลังขมวดเข้ากันอย่างคิดๆ ก่อนจะคลายออกจากกัน

'คงเป็นนายสิน้ะโคคิ'

''ผมว่านายระวังตัวไว้ด้วยเท็ตสึยะ''

สิ้นคำพูดของอาคาชิ คุโรโกะนึกย้อนไปเมื่อเช้าที่มีร่างสูงตรงหน้าสนทนากับเพื่อนอีกสองคนเรื่องของตนเอง..

''ทำไมครับ?''

''....''

อาคาชิไม่ตอบแต่กลับเดินเข้าไปพลางจะแก้ม แต่ร่างเล็กเดินถอยร่างสูงชงักมือก่อนจะชักกลับ

''้เกลียดผมหรอเท็ตสึยะ''

''...''

คุโรโกะไม่ตอบเพราะความรู้สึกเขากับคนตรงหน้านั้นมันไม่ใช่เกลียดแต่เพราะอะไรไม่รู้ทำให้เขาอย่างอยู่ห่างๆเพื่อนดูกิริยาของคนตรงหน้า ถึงคนตรงหน้าจะทำร้ายร่างกายของเขาแต่เจ้าตัวเองก็ไม่ได้รู้สึกเกลียดเพราะมันก็เป็นความเขลาของตัวเองที่ไม่ระวังตัวถึงได้ไปเจอกับเขา แต่มันก็มีความรู้สึกหลายๆอย่างเข้ามาจนบอกไม่ถูก...

''จะกลับตอนไหน''

''?''

''จะไปส่ง''

''ไม่ต้องครับผมกลับเองได้''

''แต่ผมสั่ง''

ตาคมมองมายังคนตัวเล็ก ทำเอาร่างเล็กชงักก่อนจะใจเต็นรัวไม่เป็นจังหวะพอได้เห็นตาคู่สวยของร่างสูงที่เจ้าตัวมักจะใจเต็นแรงเมื่อได้เห็นตาคู่สวยคู่นั้นที่มองมายังตนเองอย่างคาดคั้น ก่อนจะหลบสายตาคู่นั้นและตอบออกไป...

''คะ..ครับ''

อีกด้านหนึ่ง...

มีชายคนหนึ่งที่กำลังแอบและกำลังวิดิโอคอลแต่จับภาพการกระทำที่กล้องหลังทำเพื่อให้คนที่คอลด้วยได้เห็น..

''นายเห็นรึยัง 'แนช' '' 

''หึ ไอ้เด็กนั่นน่าสนใจดี''

''หึ ถ้าอยากได้ไว้จะเอาไปให้ถึงที่''

''หวังว่าจะได้น้ะ 'โคคิ' ''

ฟุริฮาตะแสยะยิ้มร้ายออกมาก่อนจะมองทั้งคู่ที่อยู่ในกล้องที่กำลังพากันเดินออกไป...

---------------ติดตามตอนต่อไป--------------