สามีของข้าถูกหมาบ้ากัดตายไปแล้ว

สตรีหน้าหวานในตาโศกเศร้าในชุดเจ้าสาวสีแดงสดนั่งให้สตรีสูงวัยหวีผมเกล้าที่เป็นมวยตามแบบนิยมของสตรีสูงศักดิ์ของแคว้นฉีอย่างนิ่งสงบ"องค์หญิงเก้างดงามมากเพคะ"แม่นมเสียนที่มาช่วยแต่งตัวอดออกปากชมไม่ได้องค์หญิงตัวประกันนางนี้เพิ่งจะถึงวัยปักปิ่นวันนี้ แทนที่จะมีงานปักปิ่นกลับมีราชโองการสมรสพระราชทานระหว่างองค์หญิงเก้าเจียงจิ่วซิ่งกับฉีอ๋อง แม่นมคนเก่าแก่ของตำหนักฉีอ๋องนางเห็นความเศร้าโศกและหวาดกลัวในดวงตาโตคู่สวยนั้นแต่ก็ทำตามโดยดีไม่มีข้อสักถามไม่โวยวายร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคุณหนูตระกูลใหญ่ในห้องหอทั่วไปมีแต่นํ้าตาที่ร่วงหล่นราวสายฝนเพียงครู่เดียวก็หายไปกลับมาสงบเยือกเย็นนั่งหลังตรงอีกครั้งความเข้มแข็งที่อยู่ในสายเลือดราชวงค์ที่นางเห็นแต่ในบุรุษ เมื่อแต่งตัวในชุดเจ้าสาวแบบนี้แม่นมเสียนที่เคยอยู่ในวังมานานสาวงามล่มเมืองก็เห็นมาไม่น้อยแต่องค์หญิงเก้าจากหานเป่ยผู้นี้งดงามราวดอกเหมยในสวนในฤดูหนาวที่ให้ความรู้สึกเย็นสบายตาสบายใจอีก3-4ปีคงเป็นสตรีที่รูปโฉมหาใดเปรียบน่าเสียดายที่ต้องมาเป็นองค์ประกัน

เจียงจิ่วซิ่งมองดูตัวเองในกระจกทองเหลืองภาพสาวน้อยในชุดสีแดงถูกแต่งเต็มจนเกือบจำตัวเองไม่ได้งดงามเป็นอย่างไรวันนี้ก็ต้องไปเป็นภรรยาคนที่เกือบจะสังหารบิดาและพี่น้องของนางหากตายไปตอนนี้ได้คงดี แต่หากนางตายแคว้นฉีคงไปหาเรื่องกับหานเป่ยอยู่ดีต้องอยู่ต่อไปให้ได้มือเล็กกำแน่น!

"แม่นมเสียนทางตำหนักฉีอ๋องส่งรถมารับพระชายาแล้วขอรับ"

"ข้ารู้แล้ว"

"องค์หญิงเจียงจิ่วซิ่งเชิญเสด็จเพคะ"แม่นมเสียนหันมาทูลเชิญเสด็จอย่างนอบน้อม

เจียงจิ่วซิ่งหันไปพูดกับนางกำนัลคนสนิท"ชิงชิงไปหยิบพัดมาให้ข้าหน่อย"นางกำนัลคนสนิทรีบไปเปิดหีบเครื่องประดับของเจ้านายหยิบพัดกระดาษที่องค์หญิงมักจะเอาออกมาเมื่อคิดถึงครอบครัวที่หานเป่ย

"พัดพระราชทานเพคะ"ชิงชิงคุกเข่าเอาประคองพัดด้วยสองมือเหนือหัวของนาง

เมื่อหยิบพัดมาเจียงจิ่วซิ่งคลี่พัดกระดาษที่ฮ่องเต้เฉินหรานทรงประทานให้นางมาบนพัดมีอักษรเป็นพู่กันลายพระหัตถ์ของฮ่องเต้แห่งหานเป่ย

"เสียสละ อดทน"

ใบหน้าที่เรียบเย็นคลี่ยิ้มน้อยๆออกมาเป็นครั้งแรกของวันนี้นิ้วยาวเรียวลูบไปบนตัวอักษรทรงพลังนั้นเเผ่วเบา

,ลูกจะอดทนเพคะเสด็จพ่อ,องค์หญิงน้อยรวบพัดมาถือไว้ในมือเชิดหน้ายืนหลังตรงพูดเสียงเรียบ

"ข้าพร้อมแล้วแม่นมเสียน"

"เพคะ"แม่นมเสียนเห็นอักษรบนพัดนั่นแล้วรู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมาก จากบ้านเมืองมาตั้งแต่เป็นเด็กหญิงจนวันนี้เป็นหญิงสาวต่างบ้านเมืองต่างเมืองมาแล้วยังต้องมาแต่งงานโดยไม่รู้ตัวอีกนางเป็นบ่าวก็ได้เพียงทำตามคำสั่งของนายเท่านั้น

สมรสพระราชทานครั้งนี้เป็นไปอย่างเงียบเชียบไม่มีสินสอดไม่มีเกี้ยวแปดคนหามมารับเจ้าสาวมีเพียงรถม้าและทหารองค์รักษ์ไม่กี่คนและหีบสมบัติส่วนตัวขององค์หญิงที่ติดตัวมาไม่กีหีบเท่านั้น ไม่มีงานเลี้ยง ไม่มีพิธีกราบไหว้ฟ้าดินและในคืนเข้าหอเจ้าบ่าวก็ให้คนสนิทไปรับนางกำนัลหอสำราญในวังมาสองนาง ปล่อยให้เจ้าสาวนั่งรอจนฟ้าสางแม้แต่ผ้าคลุมหน้าก็ไม่ได้เปิด มาเห็นหน้ากันตอนเช้าตอนเข้าวังไปยกนํ้าชาให้ฮ่องเต้และฮ่องเฮา เขาจึงได้เห็นใบหน้างดงามที่เรียบเย็นเฉยชา

"ใครจะพาเจ้าไปสังหารหรือไรดูทำหน้าเข้า!"ฉีอ๋องอดพูดจาแดกดันไม่ได้ และเขาก็หันไปก็เห็นสตรีร้องให้ที่เงียบและสวยที่สุดนํ้าตาที่ไหลลงมาราวเม็ดฝน"น่าเบื่อ หยุดเปิ่นหวางจะไปขี่ม้าเข้าวัง!" เขาก็เปิดม่านออกไปขี่ม้าแทนนั่งคู่ไปกับนาง องค์หญิงตัวประกันกำมือแน่นจนเล็บยาวจิกลงไปในเนื้อเลือดออกโดยไม่รู้ตัวนางข่มความหวาดกลัวใช่นางกลัวหวังหย่งจื้อฉีอ๋อง! และหลังจากเสร็จพิธียกนํ้าชากลับมาตำหนักเจียงจิ่วซิ่งก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะนางได้ไปอยู่เรือนเล็กหลังตำหนักฯแม้จะเล็กและเก่าดูทรุดโทรมองค์หญิงน้อยก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรเพราะนางมีความหวังอีก2ปีเท่านั้นนางก็จะได้กลับบ้าน!

"องค์หญิงนี่มันเรือนคนใช้นี่เพคะ!"นางกำนัลคนสนิทบ่น

"ชิงชิงนี่ก็ดีมากแล้วเรามันคนอาศัย แค่ย้ายออกมาจากจวนหลังนั้นเข้ามาอยู่ในเรือนหลังนี้เท่านั้นมาช่วยกันทำความสะอาดเถอะ"

"ตำแหน่งพระชายาเอกต้องอยู่ตำหนักหน้าสิเพคะนี่!อะไรกันนางกำนัลก็ไม่จัดมาให้องค์หญิงแบบนี้ไม่ได้นะเพคะหม่อมฉันจะส่งข่าวไปหาองค์ชายสามนะเพคะ!"

"อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่อดทนหน่อยอีกไม่นานเสด็จพี่ทั้งแปดก็จะมารับพวกเราแล้ว อีกไม่นาน!นะชิงิชงใจเย็นๆ"มือของผู้เป็นนายตบเบาๆลงบนหลังมือหยาบกร้านอย่างปลอบใจ

"องค์หญิงเพคะ ฮือๆ"นางกำนัลกอดขานายของตนร้องให้อย่างอัดอั้นสงสารนายหญิงของตนที่ต้องมาพบเหตุการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้

หนึ่งปีผ่านไป ตำหนักฉีอ๋อง

เรือนหลักที่ตอนนี้เจ้าของตำหนักนั่งดื่มสุราหน้าตาบึ้งตึงจนบ่าวในตำหนักพากันหวาดหวั่นหลังจากที่กลับมาจากหอสุราในตลาดกับเหล่าแม่ทัพนายกองและเสนาบดีกลาโหม องค์หญิงตัวประกันจากหานเป่ยที่ฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้อภิเษกเข้ามาเป็นพระชายาเอก เขาประทับใจในความกล้าหาญของนาง  เขายังจำไม่ลืมดวงหน้าหวานซึ้งดวงตากลมโตที่เหมือนมีดวงดาวเป็นหมื่นดวงแข่งกันกระพริบแสงอวดความงามมีทั้งหวาดหวั่นและพร้อมยอมพลีชีวิตในท้องพระโรงหานเป่ยรบกวนจิตใจของเขาอยู่ทุกวันถือว่าเป็นหนึ่งแต่ท่าทางหวาดกลัวเขานั่นมันน่าขัดใจอย่างมากเขาก็ได้ปฏิเสธว่าเขาพึงพอใจนางอยู่ไม่น้อย ฮ่องเต้ได้ปรึกษาที่จะรวมแผ่นดินโดยใช้การแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์แต่ก็กลัวว่าทางหานเป่ยจะปฏิเสธแผนการก็จะไม่สำเร็จอีกจึงต้องรวบรัดแบบนี้

,,แค่ท่าเรือเป่ยโจไม่พอหรอกเสด็จพี่ฉีอ๋องเราต้องได้ทั้งแคว้นหานเป่ย,,ฮ่องเต้หย่งอี้เคยตรัสกับเขาถึงแผนการรวมแผ่นดินที่ไม่ต้องเสียเลือดเนื้อเพราะองค์หญิงเก้าเจียงจิ่วซิ่งคือจุดอ่อนและจุดแข็งของหานเป่ยแคว้นเล็กๆแต่อุดมสมบูรณ์ด้วยพืชพรรณธัญญาหารและอื่นๆเหลือเวลาเพียง2ปีก็จะต้องส่งองค์หญิงเก้ากลับหานเป่ยตามสัญญาจึงพระราชทานสมรสเขา ให้นี่ก็จะได้หนึ่งปีแล้วที่ไม่เคยพบกันหน้าอีกเพราะตำหนักพระชายาเอกมีเว่ยหมี่อิงชายารองที่เขาแต่งเข้ามาห่างกันแค่10วันเขาอ้างไปกับขุนนางในราชสำนักว่ามีฤกษ์ดีแค่ปีนี้หาไม่ก็อีกนาน จึงมีการอภิเษกสมรสยิ่งใหญ่มีเกี้ยวเจ้าสาวที่ใช้ทหารแปดคนหาม สินสอดยาวไปถึงหน้าประตูเหมืองหลวงเป็นที่รํ่าลือถึงความยิ่งใหญ่ของการอภิเษกครั้งนี้ไปนานและรับเข้าตำหนักฉีอ๋องเป็นพระชายาในฉีอ๋องในเรือนหลักในงานพิธีมงคลในตำหนักฉีไม่มีใครคิดถึงพระชายาเอกเรือนเล็กท้ายตำหนักฯอีกคน!

เรือนของพระชายาเอกเป็นเรือนเล็กท้ายจวนกับนางกำนัลที่ติดตามมาจากหานเป่ยเพียง2คนเขาไม่เคยถามถึงนางและนางก็ไม่มาขอสิ่งใดเลยยิ่งทำให้เขาโมโหมากขึ้นเขารับอนุเข้ามาอีกหลายนาง ก็ไม่มีวี่แววว่าเรือนท้ายตำหนักจะมาเรียกร้องอะไรยิ่งทำให้เขาโมโหซึ่งตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงอยากให้คนในเรือนเล็กท้ายตำหนักมาเรียกร้องหึงหวงเขานัก!?

ภาพที่เห็นที่ร้านนํ้าชาในเพิงเล็กๆข้างหอสุรา คนเรือนเล็กที่เขาไม่เห็นหน้าเมียสมรสพระราชทานมาหนึ่งปี นางโตเป็นสาวสะพรั่งแม้จะใส่หมวกมีผ้าคลุมหน้าแต่เมื่อลมพัดมาผ้าบางๆนั่นก็เผยให้เห็นดวงหน้างดงาม มันสร้างความไม่พอใจให้เขาเป็นอย่างมากภาพการพูดจายิ้มอ่อนหวานที่เขาไม่เคยเห็นกลับยิ้มหัวเราะเสียงใสกับราชครูหนุ่มหลินชุนหราน

,นางกล้าสวมหมวกเขียวให้ข้ารึ,เขาขบฟันแน่นสาดสุรารสร้อนแรงลงไปอีกวันนี้เขาดื่มไม่น้อยเลย

,,ท่านอ๋องเพคะเพคะ" เสียงหวานของเว่ยหมี่อิงดังขึ้นทำลายความเงียบลง

,,เห็นนางกำนัลซุบซิบกัน ดอกซิ่งบานนอกกำแพงที่เรือนหลังนี่เป็นความจริงหรือเพคะ"คำพูดที่เหมือดเอานํ้าร้อนมาราดลงหัวใจของเขายิ่งโกรธเจ้าของเรือนเล็กมากขึ้นไปอีก

"ท่านอ๋องเพคะตอนนี้ซุบซิบกันไปทั่วทั้งตำหนักว่าท่านราชครูหลินที่เมื่อก่อนก็ไปที่มาหาสู่กับพระชายาเอกตั้งแต่มาจากหานเป่ยไปสอนหนังสือตามรับสั่งของฝ่าบาทที่จวนรับรองสนิทสนมกันมากต่อมาสมรสพระราชทานกับท่านอ๋องเข้าตำหนักฉีราชครูหนุ่มก็ยังมาฝากหนังสือให้เรือนเล็กและทางเรือนเล็กฝากขนมกลับไปเป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆมันแปลกอยู่นะเพคะ"เว่ยหมี่อิงลอบมองเสี้ยวหน้าของสามีเมื่อเห็นว่าใบหน้าคมเข้มที่นั้นขบกรามแน่นเขาโมโหแล้วฉีอ๋องเป็นคนหยิ่งทนงไม่มีทางยอมให้เกิดเรื่องที่หยาบหมิ่นเกีรยติของเขาเช่นนี้เกิดขึ้นแน่นอนนังองค์หญิงนั่นต้องโดนลงโทษโบยแน่นอนหมี่อิงยิ้มอย่างพอใจ

"ท่านอ๋องนี่สุราซินเฟิงท่านพ่อมาเยี่ยมหม่อมฉันวันนี้ฝากมาถวายท่านอ๋องเพคะ,,หย่งจื้อมองดวงหน้าที่เขาหลงรักมาตั้งแต่ยังเป็นหนุ่มแรกรุ่นรั้งร่างบางเข้ามาโอบกอดกดจมูกโด่งเป็นสันของเขาไปที่เรือนหอมที่ทานํ้ามันนั่นอย่างแสนรัก

,,เมื่อไหร่จะมีลูกชายลูกสาวให้ชื่นใจบ้างเปิ่นหวางอิจฉาฮ่องเต้จะแย่ฮองเฮาทรงมีพระโอรสถวายฝ่าบาทอีกแล้ว,,

,,ท่านอ๋องพูดจาไม่น่าฟังก็ท่านอ๋องไปอยู่แต่ค่ายทหารก็ไปอยู่กับน้องสาวทั้งหลายแล้วอิงเอ้อร์จะตั้งครรภ์ได้ก็ประหลาดแล้วเพคะ,,ท่าทางปั้นปึ่งของนางทำให้หย่งจื้ออารมย์ดีขึ้นมานิดหนึ่ง

,,นั่นสินะเปิ่นหวางคงต้องทูลลาพักบ้าง,,มือใหญ่ลูบไล้เรื่อยขึ้นไปถึงทรวงอกหยุ่นนุ่มบีบเบาสร้างความเสียวซ่านให้หญิงสาวในอ้อมแขนไม่น้อย

,,ท่านอ๋องท่านพ่อของอิงเอ้อร์บอกว่าสุรานี่จะช่วยให้พระองค์แข็งแรงเพคะ,,ก่อนปิดหน้าเอียงอาย

,,งั้นรึเปิ่นหวางจะดื่มให้หมดกาฝากขอบคุณใต้เท้าเว่ยแทนเปิ่นหวางด้วยวันนี้อิงเอ้อร์มาหาเปิ่นหวางถึงตำหนักกลางเพื่อส่งสุรางั้นรึ,,หย่งจื้อมองนางแววตารักใคร่แต่วันนี้เขามีบางอย่างต้องไปสะสางให้เรียบร้อย

,,เพคะท่านอ๋องอย่าลืมดื่มสุราซินเฟิงให้หมดกานะเพคะอิงเอ้อร์ขอตัวก่อนหม่อมฉันทูลลาเพคะ,,เว่ยหมี่อิงเดินออกไปจากห้องหนังสือยิ้มอย่างสมใจ

,,ไปเตรียมนํ้าข้าจะอาบนํ้ารอท่านอ๋อง,,เสียงสั่งห้วนสั้นก้าวนำออกไปอย่างรวดเร็ว

,,เพคะพระชายา,,ในสุรากานั้นมีสมุนไพรบางอย่างที่จะนำท่านอ๋องมาหานางในคืนนี้ หมอพเนจรชื่อดังเคยตรวจให้นางเขาบอกว่านางไม่สามารถตั้งครรภ์ได้นางไม่เชื่อหรอกแต่นี้แต่งเข้าตำหนักฉีมาเกือบปียังไม่มีวี่แววทั้งๆที่ฉีอ๋องก็เสด็จมาแต่เรือนของนางเสมอยังไม่ตั้งครรภ์ทายาทฉีอ๋องสักคนวันนี้นางจะต้องตั้งครรภ์ให้ได้สุราผสมสมุนไพรตำรับพิเศษที่มารดาของนางจ่ายเงินไปหลายร้อยตำลึงเงินต้องได้ผลแน่

ในห้องหนังสือหย่งจื้อนั่งดื่มสุราต่อไปในใจคุกรุ่นด้วยความโกรธที่ราชครูหน้าอ่อนนั่นและองค์หญิงเก้ายิ้มหัวเราะให้กันมันรบกวนจิตใจเขาเป็นอย่างมากอีกทั้งเรื่องที่หมี่อิงพูดถึงอีก

,,ใครอยู่ข้างนอก เอาสุรามาอีก!,,

,,ท่านอ๋องดื่มมากไปแล้วพะย่ะค่ะรักษาพระวรกายด้วยพะย่ะค่ะ,,พ่อบ้านเวินกล่าวท้วงติงอย่างห่วงใย

,,เจ้าหรือข้าที่เป็นนาย!?,,

,,ท่านอ๋องพะย่ะค่ะ,,

,,รินสุราซินเฟิงในกานั่นมาก็ได้เร็วเข้า!,,

,,พะย่ะค่ะ,,

เวลาผ่านไปหย่งจื้อฉีอ๋องนั่งดื่มสุราซินเฟิงจนหมดกาไปนานแล้วตอนนี้ร่างกายของเขาร้อนรุ่มไปหมด

,,พ่อบ้านเวินพระชายาเจียงไปไหนมาวันนี้,,

,,เอ่อ..พระชายามาบอกกระหม่อมว่าจะไปซื้อด้ายมาเพิ่มและจะเอาหนังสือไปคืนท่านราชครูที่ร้านหนังสือในตลาดพะย่ะค่ะ,,มือใหญ่กำแน่นขึ้นดวงตาหรี่แคบลงกรามขบกันแน่น

,,พวกเขาแอบพบหลับหลังข้ารึ?,,พ่อบ้านเวินสะดุ้งตกใจก่อนรีบตอบอย่างรนราน

,,ไม่เคยพะย่ะค่ะเป็นราชครูมาฝากหนังสือเอาไว้ให้พระชายาและบางครั้งพระชายาก็ฝากขนมของหานเป่ยที่พระองค์ทำเองให้ราชครูเป็นการตอบแทนที่ให้ยืมหนังสืออ่านพะย่ะค่ะ,,

,,แล้วทำไมวันนี้พระชายาออกไปพบมันได้!,,เสียงดังราวฟ้าผ่าของฉีอ๋องทำให้พ่อบ้านเวินสะดุ้ง!

,,ใครพบใครพะย่ะค่ะ!,,

,,ก็คนเรือนเล็กกับราชครูหน้าโง่นั่นไง!,,ปลายเสียงทุ้มตํ่ามากเช่นนี้ท่านอ๋องของเขาโกรธมาก,พ่อบ้านเวินขมวดคิ้วแน่นพยายามนึกว่าเกิดขึ้นเมื่อใด?อ้อนึกออกแล้ว!,

,,วันนี้นางกำนัลของพระชายามาขอป้ายอนุญาติออกไปซื้อด้ายกับผ้ามาปักฉลองพระองค์พะย่ะค่ะ,,

"ปักชุดให้ใคร?ให้ข้าอย่างนั้นรึนางโกหกเจ้าน่ะสิ!" ต้องสั่งสอนให้รู้สำนึกว่าตัวเองเป็นใครเห็นข้าโง่เง่าหรืออย่างไร?!

,,เพล้ง!,,เสียงแก้วสุรากระทบผนังห้องหนังสือร่วงลงพื้นห้องแตกละเอืยด เขาลุกขึ้นยืนโงนเงนเพราะวันนี้เขาดื่มไปไม่น้อยแล้ว

,,เจ้าไม่ต้องตามมาใครตามมาเปิ่นหวางจะสั่งโบยให้ตาย!,,เขาสั่งเสียงแข็งก่อนพาร่างใหญ่เดินเซไปตามทางเดินทิศทางคือทางเรือนท้ายตำหนักทันที

"พระชายาปลายยามจื่อแล้วเพคะ,,เสียงชิงชิงนางกำนัลที่ติดตามกันมาจากหานเป่ยดังขึ้น

,,เดี๋ยวนะชิงชิงน้อยอีกนิดเดียว,,เสียงหวานใสตอบรับพลางก้มหน้าปักต่อไปอีกแค่ไม่กี่ฝีเข็มเข็มขัดคาดเอวของบิดา ฮ่องเต้เจียงเฉินหรานแห่งหานเป่ย

"อีกหนึ่งปีหานเป่ยของพวกเราก็จะเป็นอิสระแล้วพระชายาทรงดีพระทัยไหมเพคะ?,,

,,แน่นอนสิข้าน่ะฝันทั้งหลับและตื่นเลยนะชิงชิงว่าจะได้กลับไปอยู่ร่วมกันอีกอย่างมีความสุขที่หานเป่ย,,

,,แล้วตำแหน่งพระชายาเล่าเพคะ,,นางกำนัลคนสนิทถามอย่างกังวล

,,ท่านราชครูบอกว่าให้ยื่นฏีกากลับหานเป่ยเลยเพราะท่านราชครูสอบถามนางกรมพิธีการมาแล้วข้าน่ะไม่มีชื่อในทำเนียบราชวงค์หวังในฐานะสะใภ้หลวงอยู่แล้วอีกอย่างข้าไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆกับราชวงค์หวังแห่งแคว้นฉีเจ้าอย่ากังวลไป แค่ยื่นขอให้หย่าขาดก็จบ,,

,,ดีเหลือเกินอีกหนึ่งองค์หญิงก็จะได้กลับหานเป่ยแล้วหม่อมฉันดีใจนักเพคะ ทรงเข้าบรรทมเถิดเพคะพรุ่งนี้ยังต้องทำขนมเพิ่มอีกเพคะ,,

,,เจ้าไปนอนก่อนเถิดอีกเดี๋ยวข้าก็ดับเทียนนอนแล้ว เสร็จแล้ว,,จิ่วซิ่งกัดด้ายสุดท้ายออกกางออกให้นางกำนัลได้ชม

,,องค์หญิงปักงดงามมากเพคะผ้าคาดเอวผืนนี้หากใช้คู่กับชุดสีเทาดำเหมือนของราชครูวันนี้คงสง่างามมากเพคะ,,

,,มันใช่อยู่แล้วนั่นคนที่ข้ารักที่สุดเดี๋ยวชิงชิงเอาไปซักนะและพึ่งลมเอาไว้อีกไม่นานจะถึงวันปีใหม่ข้าจะให้ส่งไป,,เสด็จพ่อคำต่อมาเสียงเบาคนของนอกจึงเข้าใจผิดไปใหญ่โตเงาดำทะมึนทอดยาวตามแสงคบเพลิงเขาที่ยืนฟังอยู่ด้านนอกโกรธเคืองถึงที่สุด ดวงตาพยัคฆแดงกลํ่าประกอบกับสุราซินเฟิงนั่นทำให้เลือดลมของเขาเดือดพล่านด้วยความปราถนาในตัวของสตรีข้างในห้องนั้น

,,มีข้าฉีอ๋องอยู่อย่าหวังว่าจะกลับไปมีความสุขกับชู้รักนั่นได้เลย,,สมองคิดร่างกายตอบสนองทันทีหย่งจื้อพลักประตูเข้าไปทันที

,,ท่านอ๋องฉี!,,

"ถวายพระพรท่านอ๋อง,,องค์หญิงเก้าย่อตัวถวายพระพร

,,ออกไป!,,ชิงชิงหันมามองนายหญิงของตนองค์หญิงเก้าพยักหน้าให้นางออกไปเขาคงมีเรื่องจะพูดคุยกระมัง

,,มีอะไรไว้คุยกันพรุ่งนี้เถิดเพคะ,,องค์หญิงเก้าก้าวเท้าไปอยู่ข้างประตูอย่างหวาดระแวงท่าทางฉีอ๋องมึนเมาไม่น้อย ร่างใหญ่ของหย่งจื้อก้าวพรวดมาดักทางออกของนางเอาไว้จนหมดสิ้น

,,จะหนีไปไหนวันนี้เห็นชายหูชายตาให้ไอ้ราชครูหน้าอ่อนนั่นที่ตอนนี้กลับกลัวเปิ่นหวางๆเป็นสวามีของเจ้า"

,,หม่อมฉันเป็นตัวประกันท่านอ๋องไม่ใช่สวามีของหม่อมฉันเพคะ,,องค์หญิงเก้าเถียงเสียงตํ่านางผู้เคยกลัวฉีอ๋องผู้นี้มากแต่ต้องยอมเดินทางมาเพราะเป็นห่วงพี่น้องและบิดาอีกทั้งราษฏรหานเป่ยที่บริสุทธ์อีกเป็นล้านชีวิตจึงยอมมาเป็นองค์ประกันเดินทางมาพร้อมกับขบวนบรรณาการเมื่อสองปีที่แล้ว!

,,ไม่ใช่สวามีงั้นรึ!เจ้าอวดดีนักนะ!,,เขาขบกรามแน่นดวงตาโกรธจัดผสมกับสุราซินเฟิงก่อให้เกิดอารมย์หนึ่งที่เขากำลังจะควบคุมมันไม่ได้!

องค์หญิงเก้าได้กลิ่นสุราจากร่างกายสูงใหญ่นั่น,คงดื่มมาไม่น้อยทีเดียว,องค์หญิงน้อยคิดหาหนทางรอดให้กับตัวเองเพราะนางรู้สึกถึงอันตราย! หย่งจื้อเหลือบไปเห็นเห็นผ้าคาดเอวลายไผ่สวยงามพร้อมเสื้อคลุมที่แขวนอยู่นี่มันเล็กกว่าเสื้อผ้าของเขานั่นหมายความว่าไม่ใช่ทำมาเพื่อมอบให้เขาความโกรธพุ่งขึ้นสูงไปอีกร่างใหญ่หันมาจ้องมององค์หญิงตัวประกันรู้สึกถึงอันตรายทันที

"เจ้าเย็บเสื้อให้ใครพูดมา"ดวงตาพยัคฆแดงกลํ่าก้าวเท้าเข้ามาใกล้หญิงสาวไอร้อนจากร่างกายของเขาแผ่มาถึงตัวนาง

"หม่อมฉันเย็บเสื้อคลุมกับผ้าคาดเอวให้เสด็จพ่อของหม่อมฉันจะไหว้วานให้ท่านราชครูส่งไปถวายตอนปีใหม่เพคะ!"พูดตอบโต้และถอยหลังไปจนติดเสาเตียงนอนของนาง

"จะให้เปิ่นหวางเชื่องั้นรึ!?" หน้าตาบึงตึงตวาดเสียงดังลั่นข่มขู่ของฉีอ๋องหญิงสาวเริ่มหวาดกลัวมากขึ้นจึงเรียบพูดเกี้ยกล่อมทั้งที่กลัวจนสั่นไปทั้งสั่น

"ท่านอ๋อง!ท่านอ๋องเมามากแล้วหม่อมฉันจะไปบอกให้ท่านพ่อบ้านเวินพากลับตำหนักกลางและต้มนํ้าแกงสร่างเมามาถวายนะเพคะ"จิ่วซิ่งเริ่มเบี่ยงตัวเองออกจากที่คับแคบตรงนั้นออกทางด้านข้างอย่างช้าๆดวงตาโตจับจ้องที่ร่างใหญ่อย่างหวั่นเกรง

"ไม่ต้อง เปิ่นหวางมาเข้าหอเจ้ามากินอยู่ในตำหนักของข้าเป็นปีแล้ว ถึงเวลาทำหน้าที่เสียทีมานี่!"

"ท่านอ๋องท่านเมาแล้ว ค่อยๆพูดกันก่อนเพคะ! "โฉมงามยังเอานํ้าเย็นเข้าลูบ

"ทำไมยังหวังว่าจะได้กลับไปหาเจ้าราชครูหน้าอ่อนนั่นอีกใช่ไหม?"

ดวงตาแดงกลํ่าที่มองนิ่งดังพยัคฆจ้องตระครุบเหยื่อจนจิ่วซิ่งหวาดกลัว

"ท่านราชครูเป็นอาจารย์ของสถานศึกษาเขามีความเมตตามาสอนหนังสือให้หม่อมฉันซึ่งไม่มีความสัมพันธ์อื่นใดกับท่านราชครูนะเพคะ ท่านอย่าเข้ามา อย่าเข้าไม่นะเพคะออกไปนะ"เขาเดินเข้ามาอย่างไม่สนใจคำห้ามปรามของหญิงสาวความกลัวจนกล้ามือน้อยตวาดไปที่ใบหน้าของบุรุษตรงหน้าเต็มแรงด้วยควายกลัวจนต้องปกป้องตัวเองอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

เพี้ยะ!ใบหน้าคมเข้มขบกรามแน่นดวงตาวาวโรจน์

"ชอบแบบนี้ก็ไม่บอกได้ซิ"

เพี้ยะ เพี้ย!หย่งจื้อฝ่ามือหนาหนักตวัดไปที่ใบหน้างามอย่างไม่ออมแรงสองทีซ้อนใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือของเขาเกิดเป็นฝ่ามือบวมแดงขึ้นที

หย่งจื้อไม่สนใจแถมพลักนางล้มบนเตียงเอามือใหญ่บีบคอนางเอาไว้ไม่สนใจสองมือน้อยที่พยายามยื้อยุดเสื้อผ้าของตนเอาไว้

"ปล่อย ปล่อยนะข้าบอกให้ปล่อยข้าเจ้าคนเลว ข้ายอมตายก็ไม่ยอมให้คนชั่วเช่นเจ้าข่มเหงรังแกข้าปล่อยข้านะ"หญิงสาวทั้งดิ้นทั้งถีบแต่ตัวนางเล็กเท่านี้จะไปสู้อะไรกับขุนศึกของแคว้นฉี หย่งจื้อชะงักไป,ชั่วรึยอมตายดีกว่ายอมเป็นคนของข้ารึ?ก็ดี!,

มือใหญ่รวบมือเล็กทั้งสองไว้เหนือหัวกดให้อยู่กับเตียงมืออีกข้างลงมือฉีกเสื้อผ้าออกอย่างบ้าคลั่งจนร่างกายเปลือยเปล่างดงามปรากฏต่อหน้าเขา

ผิวขาวเนียนดูอิ่มนํ้าราวจะคั้นนํ้าออกมาได้ ข่าวลือที่เคยได้ยินวันนี้ได้กับตาทำให้ฉีอ๋องผู้โหดเหี้ยมดื่มสุราจนเมามายผสมซินเฟิงทำให้อารมณ์โกรธ หึงหวง หรือเพราะรู้สึกเสียหน้าที่ข่าวลือว่าพระชายาเอกสวมหมวกเขียวให้กันแน่ ความปราถนาที่พุ่งสูงขึ้นมากเขาปราถนาร่างงดงามตรงหน้าอย่างไม่เคยมีกับใครมาก่อน

"ปล่อยหม่อมฉันก่อนเพคะ พระองค์ไม่ได้รังเกียจหม่อมฉันหรอกรึ ปล่อยยย,กรี๊ด.."

เจียงจิ่วซิ่งดิ้นรนทั้งกัดทั้งถีบในเมื่อหยาบคายกับนางถึงขนาดนี้,,ปล่อยข้านะ ไอ้คนใจร้ายปล่อย คนชั่ว,,

ถึงแม้จะเป็นเชลยแต่นางเป็นถึงองค์หญิงหนึ่งเดียวของหานเป่ยข้าก็เป็นคนมีศักดิ์ศรีเช่นกันการกระทำเช่นนี้เยี่ยงสัตว์ป่าเช่นนี้นางกัดเข้าที่ข้อมือใหญ่อย่างสุดแรงของนางจนเลือดไหลออกมาจากรอยฟัน หย่งจื้อเจ็บไม่เท่าไหร่แต่โกรธจนขาดสติเงื้อมือตบลงไปบนใบหน้าเล็กๆนั้นอย่างไม่ออมแรงใบหน้างามสะบัดไปตามแรงสองครั้งติดๆหญิงสาวหยุดนิ่งไปด้วยความมึนงง!

,,เพี้ย!เพี้ย!,,ใบหน้างามสะบัดไปตามแรงตบหย่งจื้อมองข้อมือที่มีเลือดไหลออกมานางนิ่งไปหายใจหอบถี่ เขาแหลบลิ้นเลียที่ข้อมือตัวเองเลือดดวงตาวาววับ

"ฟันคมดีนี่...เจ้าดุร้ายถึงเพียงนี้เชียวรึ คิดจะเก็บพรหมจรรย์ไว้ให้เจ้าหน้าอ่อนนั่นรึฝันไปเถอะ"