ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่5 ฝึกนรกพร้อมรบ
ดีค่า ทุกๆคน เรามาอัพแทนพี่สาวนะคะ (ตอนนี้สลบคาเตียงไปแล้ว) ส่วนอีกเรื่องที่พี่เราลงไว้นั้น พี่เค้าฝากมาบอกว่า ลืมก็อปตอนใหม่ลงแผ่นดิสก์ เลยไม่ได้เอามาอัพด้วย ยังไงก็ขอบคุณที่ชอบผลงานของพี่เรานะคะ
...............................................................
หลังโบสถ์ ที่ฝึกโหดประจำของอาเจ๊แอนนา ซึ่งตอนนี้มีสมาชิกใหม่คือยูมิ “อ๊ากกกก จะบ้าเหรอ ใครจะไปทำได้ ให้เอากำปั้นลุ่นๆต่อยหินเนี่ยนะ” ยูมิโวยวาย แอนนาหยิบก้อนหินก้อนที่ว่ามา มันขนาดเท่าลูกแตงโม “อะไร ก้อนแค่นี้เอง ฉันไม่ได้ให้เธอต่อยภูเขาซะหน่อย”
“นั่นแหล่ะ ก็ฉันไม่เคยต่อยนี่”
“มันต้องฝึกทั้งกายแล้วก็ใจให้แข็งแรง เธอบอกเองนะ ว่าจะมาเป็นมองค์”
“ง่า..แต่ฉันจะเอาพลังจิตด้วยอ่ะ”
ยูมิพยายามต่อรอง แต่แอนนายังยืนยันคำเดิม “ฉันทำตารางฝึกมาให้เธอด้วย ฟังนะ ตอนเช้า6โมงถึงเที่ยง เธอต้องไปนั่งสมาธิฝึกพลังจิตกับนังโลง..เอ้อ..เมเด้น ยัยผมเงินน่ะนะ แล้วก็ หลังเที่ยงถึง6โมงเย็น มาฝึกกับฉัน” แอนนาบรรยายยาวยืด ยูมิอ้าปากหวอ “ทะ..ทุกวันเลยเหรอ..??”
“ถูกต้อง ทุกวัน!!”
เมื่อแอนนาพูดเด็ดขาดแบบนี้ เธอก็ไม่สามารถคัดค้านอะไรได้อีก “ลองดู รวมสมาธิไปที่กำปั้น แล้วต่อย ครั้งแรกๆฉันอนุญาตให้ต่อยกี่ครั้งก็ได้จนกว่าจะแตก แต่หลังจากนั้น...ทีเดียว เอาให้แหลก!!” ยูมิสะดุ้ง ทีเดียวเลยเหรอฟระ กำปั้นคนนะ ไม่ใช่คนเหล็ก ว้อยยยย “ฉันจะไปหาท่านคิโนะก่อน ต่อยไปเรื่อยๆนะ เดี๋ยวจะกลับมาดู” แล้วแอนนาก็เดินกลับเข้าไปในโบสถ์ ทิ้งให้ยูมิยืนร้องไห้น้ำตาไหลพรากอยู่หน้าก้อนหิน ฮือๆ ฉันจะต้องต่อยหินเรอะ ให้ฉันไปเข้าฌานกะยัยเมเด้นอะไรนั่นยังจะดีกว่า แง~~
+++++++++++++++++++++++
..ชายป่าห่างจากเมืองพรอนเทร่าไปทางทิศตะวันตกไม่กี่ร้อยเมตร มีอาเชอร์สาวกำลังยิงเหล่ามอนสเตอร์แถวนั้นอย่างขะมักเขม้น “เฮ้อ..เจ้าพวกนี้ชักจะอ่อนไปแล้วแฮะ ให้ตาย...” เธอปาดเหงื่อบนหน้าผาก ตอนนี้ก็บ่ายแก่ๆเข้าไปแล้ว แต่การฝึกฝนของเธอดูท่ายังไม่ไปถึงไหน ฮาฟุคุมองไปยังทิศที่พรอนเทร่าตั้งอยู่ “สู้เขานะ ยูมิ ฉันเชื่อ ว่าเธอจะต้องทำได้”
ไกลออกไปทางทิศตะวันตก มีเมืองตั้งอยู่เมืองหนึ่ง ซึ่งได้รับการขนานนามว่าเป็นเมืองแห่งเวทย์มนต์ นั่นคือนครเวทย์กิฟเฟน จุดเด่นอยู่ที่หอคอยกลางเมือง มีตำนานว่า ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อผนึกปิศาจร้าย และข้างล่างนั้นยังเป็นเมืองเก่าก่อนที่จะมีกิฟเฟนเกิดขึ้น แต่..เราจะไม่พาทุกท่านมาทัวร์รอบเมืองหรอก แต่เราจะ...<เฮ้ย!! ใครวิ่งชนฉันยะ!!> “โธ่ป้า เดินไม่ดูตาม้าเรือเองนี่ ว่าฉันได้ไง!!” <กิ๊สสสส!! นายเป็นใคร เด๋วปลดออกซะเลยนี่ มาว่าคนเขียนเป็นป้า อ๊ายยย!!> อ่านะ คนเขียนกะลังเถียงกับไอ้..ผมฟ้า..ง่ะ..ไม่นะ...นั่นมัน!! สุดที่รักของฉานนี่ โอ้วววว (นี่เจ๊ๆ อย่านอกเรื่องมาก เดี๋ยวจะโดน - -*) เหอะๆ ค้าบผมมม เอาล่ะ กลับมากันต่อ เด็กหนุ่มผมฟ้าที่วิ่งชนคนเขียนตะกี้ หน้าตาเหมือนจะวิ่งหนีอะไรมายังงั้น แต่ฉับพลัน ก็มีเสียงตะโกนไล่หลังเขามา
“เฮ้ยยยย กลับมาเดี๋ยวนี้นะ เด็กเวรรร”
อืม..คนที่วิ่งตามมาคือชายวัยกลางคนๆหนึ่ง หน้าตาเนื้อตัวดำปี๋ดุจฝ่าดงระเบิดชายแดนมา แต่ที่สุดยอดกว่านั้น คือหัวที่ล้านเลี่ยนเตียนโล่งส่องสว่างแข่งกับดวงอาทิตย์ยามบ่าย “ก๊ากกกก อาจารย์ละก็ ผมอุตส่าห์ทำน้ำยาปลูกผมมาให้นะ!! ฮ่าๆๆๆ” เขาวิ่งไปหัวเราะไป “น้ำยาแกทำฉันเป็นแบบนี้ ฉันจะลงโทษ!!!”
“โอ๊ย จับผมให้ได้ก่อนเท้ออออ กั่กๆๆๆ”
จากชุดเสื้อคลุมสีครีมยาวๆของเด็กหนุ่มคนนั้น เห็นได้เลยว่าเขาเป็นเมจ(นักเวทย์) แต่นิสัยคงจะแสบน่าดู แต่วิ่งไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็ต้องมีอันสะดุดล้มคว่ำจับกบอย่างสวยงาม “อ๊ากก เจ็บๆ ดั้งฉันจะหักมั้ยเนี่ย” เขาเอามือลูบจมูก และหันไปข้างหลังก็เห็นเท้าใครคนหนึ่งเหยียบชายผ้าคลุม “อ๋อ แกนี่เอง บังอาจนักนะ!!...อะจ๊ายยย” เมจหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อเห็นเจ้าของเท้าข้างนั้น “ทะ ที่รักจ๋า มาได้ไงเอ่ยยยยย”
“ใครเป็นที่รักนาย แล้วนี่ก่อเรื่องอีกแล้วใช่มั้ย โฮโรโฮโร!!!”
บุคคลที่ยืนอย่างองอาจอยู่นั้นคือฮาฟุคุ หน้าตาถมึงทึงสุดๆ โฮโรโฮโรยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ลำบากยิ่งนัก “ก็แหม...มันอดไม่ได้อ่ะ” เขาลุกขึ้น แล้วก็บิดขี้เกียจนิดๆ “ฝึกทั้งวันน่าเบื่อจะตาย รึเธอไม่เบื่อ”
“ไม่!!”
เธอตอบเสียงเข้ม แล้วก็ดึงคอเสื้อโฮโรโฮโรมาข้างหน้า “งั้นนายช่วยไปกับฉันหน่อย ถ้ามีฉันคงไม่เบื่อสินะ” เขาพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนที่จะยกมือจับไหล่เธอ2ข้าง “แต่ว่า ถ้าจ้องนานกว่านี้ฉันจูบนะ”
“อีตาบ้า!!!!” ฮาฟุคุผลักเขาออกไปทันที จนเขาเซเกือบล้ม “นี่!! แม่คุณ ฉันล้อเล่น!! กะหล่อนน่ะเรอะ โอ้ย คงไม่ต่างอะไรกับหนอนหรอก อี๋แหว่ะ อยากอ้วก!!” โฮโรโฮโรทำหน้าเบี้ยวๆ อาเชอร์สาวโกรธจนหน้าแดง “นาย..นายนี่มัน....” รังสีอำมหิตแผ่ซ่าน โฮโรโฮโรเอาสี่นิ้วยัดเข้าปาก “อว๋าาา กะ กลัวแล้วคร้าบบบ”
“นายจะไปไม่ไป!! หา??”
“ไปจ้า ไปๆๆๆ อะโธ่ ออกไปข้างนอกหลายๆคนสนุกดีออก ว่าแต่ จะไปกันตรงไหนล่ะ”
เขาถามเพื่อนสาวคนสนิท ซึ่งตอนนี้อารมณ์ค่อยเย็นลงหน่อยแล้ว เธอเหยียดยิ้มเล็กน้อย ก่อนตอบว่า
“หมู่บ้านอ็อค”
++++++++++++++++
ขณะเดียวกัน ที่โบสถ์ ภายในห้องของคิโนะ มีเธอ แอนนา และพ่อค้าคนนั้น ทั้ง3เหมือนกำลังตกลงอะไรบางอย่างกันอยู่ เพราะ
สีหน้าเคร่งเครียดมาก (ยกเว้นแอนนา) “ตกลงว่า เอาตามนี้นะ โย” คิโนะพูดกับพ่อค้าคนนั้น โยนั่นเอง ว่าแต่มีเรื่องอะไรกันเหรอ?? “แล้วเธอล่ะ แอนนา มีอะไรขัดข้องไหม”
“ไม่มีค่ะ ฉันยินดี”
เธอตกปากรับคำแน่วแน่ โยยิ้มแหยๆ “เอาเป็นว่า เธอทั้ง2คน ได้หมั้นกันเป็นที่เรียบร้อย ส่วนวันแต่งเดี๋ยวจะหาฤกษ์หายามให้นะ”
“งั้นผมลาล่ะครับย่า เดี๋ยวมีธุระเรื่องฮาโอต้องไปเลื่อนขั้นเป็น High Mage อีก”
โยพูดพลางลุกเดินไปที่ประตู แล้วก็หันมาพูดกับแอนนา “ยินดีที่ได้รู้จักนะ เอ่อ..ไว้ว่างๆจะมาเยี่ยมใหม่” ประตูเปิดออก เห็นยูมิเดินโทรมมาแต่ไกล ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าซีดยิ่งกว่าไก้ต้มร้านเจมส์ พร้อมมือขวาอันบวมเป่ง “ยูมิ ไง”
“อ้าว..โย...หวาดเดดด ค่าาา...คูนนน พี่.....”
เป็นจังหวะเดียวกับที่แอนนาเดินออกมาพอดี ยูมิแทบช็อก จ๊ากกก นางมารลีมกโช้วมาอีกแร้วววววว (ง่ะ คิดงี้ระวังเจ๊แกรู้เข้าล่ะ) แต่โยไม่ได้สังเกตุท่าทีของน้องสาว เลยเดินเข้าไปลูบหัวยุ่งๆด้วยความเอ็นดู “อยู่ที่นี่ก็อย่าดื้อล่ะ ตั้งใจฝึกให้เก่งๆเลยนะ สู้เค้า ยูมิ” เธอตอบรับเสียงเบา โยยิ้มให้ก่อนที่จะเดินจากไป ยูมิยืนนิ่งเมื่อเห็นแอนนามองเธอไม่วางตา แล้วก็ล้วงเอาประคำออกมาจากเสื้อ ก่อนที่จะกวัดแกว่งไปรอบๆพร้อมกับท่องคาถาอะไรซักอย่างไปด้วย ฉับพลัน ลูกไฟวิญญาณก็มาปรากฎตรงหน้า (เสริมนิดๆ พวกอโค พรีส จอมเวทย์ ฮันเตอร์ จะมีเซนส์แรงกว่าอาชีพอื่นๆ จึงสามารถเห็น/รู้สึกว่ามีวิญญาณได้) “อืม..อย่างนั้นเหรอ ดี เจ้ากลับไปได้แล้ว”
“นั่นอะไรอ่ะ”
“วิญญาณน่ะ เขามาบอกว่าเธอต่อยหินแตกแล้ว เอามือมานี่ซิ”
เธอดึงมือยูมิขึ้นมา แล้วประทับฝ่ามือลงไปอย่างแผ่วเบา เกิดแสงสีเขียวเรืองๆ “ฮีล....” มืออโคสาวค่อยๆหายเป็นปกติ “ขั้นแรกถือว่าผ่าน วันนี้ไปพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าวเตรียมไว้แล้ว ถึงเวลาฉันจะมาเรียก”
“เอ่อ แอนนา ขอโทษนะ เมื่อกี้คุยอะไรกับโยเหรอ”
เธอหันมาช้าๆ ใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ใดๆ “ฉันตกลงหมั้นกับโยน่ะ จะมีพี่สาวอีกซักคนคงไม่เป็นไรนะ ยูมิ”
เจ้าตัวบัดนี้อ้าปากค้าง ตัวแข็งทื่อ เกิดอาการช็อกซีนิม่าอย่างรุนแรง รู้สึกสงสารพี่ชายจับใจ โถ โยเอ๊ยยยย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปด้ายยยย T o T
“พรุ่งนี้ก็อย่าลืมฟิตร่างกายให้พร้อมล่ะ ฉันจะออกไปข้างนอกก่อน ค่ำๆจะกลับ อ้อ ฝากดูมัลโก้ด้วย วันนี้เวรเจ้านั่นล้างจานอย่าให้หนีไปได้ เข้าใจมั้ย”
“เจ้าค่า ฮือๆๆๆๆๆ T _ T”
..........................................................
น่าสงสารยูมิจริงๆ เอาล่ะ เหล่าหนุ่มๆสาวๆทั้งหลาย สู้ต่อไปเน้อ!!!
To be continued.....
...............................................................
หลังโบสถ์ ที่ฝึกโหดประจำของอาเจ๊แอนนา ซึ่งตอนนี้มีสมาชิกใหม่คือยูมิ “อ๊ากกกก จะบ้าเหรอ ใครจะไปทำได้ ให้เอากำปั้นลุ่นๆต่อยหินเนี่ยนะ” ยูมิโวยวาย แอนนาหยิบก้อนหินก้อนที่ว่ามา มันขนาดเท่าลูกแตงโม “อะไร ก้อนแค่นี้เอง ฉันไม่ได้ให้เธอต่อยภูเขาซะหน่อย”
“นั่นแหล่ะ ก็ฉันไม่เคยต่อยนี่”
“มันต้องฝึกทั้งกายแล้วก็ใจให้แข็งแรง เธอบอกเองนะ ว่าจะมาเป็นมองค์”
“ง่า..แต่ฉันจะเอาพลังจิตด้วยอ่ะ”
ยูมิพยายามต่อรอง แต่แอนนายังยืนยันคำเดิม “ฉันทำตารางฝึกมาให้เธอด้วย ฟังนะ ตอนเช้า6โมงถึงเที่ยง เธอต้องไปนั่งสมาธิฝึกพลังจิตกับนังโลง..เอ้อ..เมเด้น ยัยผมเงินน่ะนะ แล้วก็ หลังเที่ยงถึง6โมงเย็น มาฝึกกับฉัน” แอนนาบรรยายยาวยืด ยูมิอ้าปากหวอ “ทะ..ทุกวันเลยเหรอ..??”
“ถูกต้อง ทุกวัน!!”
เมื่อแอนนาพูดเด็ดขาดแบบนี้ เธอก็ไม่สามารถคัดค้านอะไรได้อีก “ลองดู รวมสมาธิไปที่กำปั้น แล้วต่อย ครั้งแรกๆฉันอนุญาตให้ต่อยกี่ครั้งก็ได้จนกว่าจะแตก แต่หลังจากนั้น...ทีเดียว เอาให้แหลก!!” ยูมิสะดุ้ง ทีเดียวเลยเหรอฟระ กำปั้นคนนะ ไม่ใช่คนเหล็ก ว้อยยยย “ฉันจะไปหาท่านคิโนะก่อน ต่อยไปเรื่อยๆนะ เดี๋ยวจะกลับมาดู” แล้วแอนนาก็เดินกลับเข้าไปในโบสถ์ ทิ้งให้ยูมิยืนร้องไห้น้ำตาไหลพรากอยู่หน้าก้อนหิน ฮือๆ ฉันจะต้องต่อยหินเรอะ ให้ฉันไปเข้าฌานกะยัยเมเด้นอะไรนั่นยังจะดีกว่า แง~~
+++++++++++++++++++++++
..ชายป่าห่างจากเมืองพรอนเทร่าไปทางทิศตะวันตกไม่กี่ร้อยเมตร มีอาเชอร์สาวกำลังยิงเหล่ามอนสเตอร์แถวนั้นอย่างขะมักเขม้น “เฮ้อ..เจ้าพวกนี้ชักจะอ่อนไปแล้วแฮะ ให้ตาย...” เธอปาดเหงื่อบนหน้าผาก ตอนนี้ก็บ่ายแก่ๆเข้าไปแล้ว แต่การฝึกฝนของเธอดูท่ายังไม่ไปถึงไหน ฮาฟุคุมองไปยังทิศที่พรอนเทร่าตั้งอยู่ “สู้เขานะ ยูมิ ฉันเชื่อ ว่าเธอจะต้องทำได้”
ไกลออกไปทางทิศตะวันตก มีเมืองตั้งอยู่เมืองหนึ่ง ซึ่งได้รับการขนานนามว่าเป็นเมืองแห่งเวทย์มนต์ นั่นคือนครเวทย์กิฟเฟน จุดเด่นอยู่ที่หอคอยกลางเมือง มีตำนานว่า ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อผนึกปิศาจร้าย และข้างล่างนั้นยังเป็นเมืองเก่าก่อนที่จะมีกิฟเฟนเกิดขึ้น แต่..เราจะไม่พาทุกท่านมาทัวร์รอบเมืองหรอก แต่เราจะ...<เฮ้ย!! ใครวิ่งชนฉันยะ!!> “โธ่ป้า เดินไม่ดูตาม้าเรือเองนี่ ว่าฉันได้ไง!!” <กิ๊สสสส!! นายเป็นใคร เด๋วปลดออกซะเลยนี่ มาว่าคนเขียนเป็นป้า อ๊ายยย!!> อ่านะ คนเขียนกะลังเถียงกับไอ้..ผมฟ้า..ง่ะ..ไม่นะ...นั่นมัน!! สุดที่รักของฉานนี่ โอ้วววว (นี่เจ๊ๆ อย่านอกเรื่องมาก เดี๋ยวจะโดน - -*) เหอะๆ ค้าบผมมม เอาล่ะ กลับมากันต่อ เด็กหนุ่มผมฟ้าที่วิ่งชนคนเขียนตะกี้ หน้าตาเหมือนจะวิ่งหนีอะไรมายังงั้น แต่ฉับพลัน ก็มีเสียงตะโกนไล่หลังเขามา
“เฮ้ยยยย กลับมาเดี๋ยวนี้นะ เด็กเวรรร”
อืม..คนที่วิ่งตามมาคือชายวัยกลางคนๆหนึ่ง หน้าตาเนื้อตัวดำปี๋ดุจฝ่าดงระเบิดชายแดนมา แต่ที่สุดยอดกว่านั้น คือหัวที่ล้านเลี่ยนเตียนโล่งส่องสว่างแข่งกับดวงอาทิตย์ยามบ่าย “ก๊ากกกก อาจารย์ละก็ ผมอุตส่าห์ทำน้ำยาปลูกผมมาให้นะ!! ฮ่าๆๆๆ” เขาวิ่งไปหัวเราะไป “น้ำยาแกทำฉันเป็นแบบนี้ ฉันจะลงโทษ!!!”
“โอ๊ย จับผมให้ได้ก่อนเท้ออออ กั่กๆๆๆ”
จากชุดเสื้อคลุมสีครีมยาวๆของเด็กหนุ่มคนนั้น เห็นได้เลยว่าเขาเป็นเมจ(นักเวทย์) แต่นิสัยคงจะแสบน่าดู แต่วิ่งไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็ต้องมีอันสะดุดล้มคว่ำจับกบอย่างสวยงาม “อ๊ากก เจ็บๆ ดั้งฉันจะหักมั้ยเนี่ย” เขาเอามือลูบจมูก และหันไปข้างหลังก็เห็นเท้าใครคนหนึ่งเหยียบชายผ้าคลุม “อ๋อ แกนี่เอง บังอาจนักนะ!!...อะจ๊ายยย” เมจหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อเห็นเจ้าของเท้าข้างนั้น “ทะ ที่รักจ๋า มาได้ไงเอ่ยยยยย”
“ใครเป็นที่รักนาย แล้วนี่ก่อเรื่องอีกแล้วใช่มั้ย โฮโรโฮโร!!!”
บุคคลที่ยืนอย่างองอาจอยู่นั้นคือฮาฟุคุ หน้าตาถมึงทึงสุดๆ โฮโรโฮโรยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ลำบากยิ่งนัก “ก็แหม...มันอดไม่ได้อ่ะ” เขาลุกขึ้น แล้วก็บิดขี้เกียจนิดๆ “ฝึกทั้งวันน่าเบื่อจะตาย รึเธอไม่เบื่อ”
“ไม่!!”
เธอตอบเสียงเข้ม แล้วก็ดึงคอเสื้อโฮโรโฮโรมาข้างหน้า “งั้นนายช่วยไปกับฉันหน่อย ถ้ามีฉันคงไม่เบื่อสินะ” เขาพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนที่จะยกมือจับไหล่เธอ2ข้าง “แต่ว่า ถ้าจ้องนานกว่านี้ฉันจูบนะ”
“อีตาบ้า!!!!” ฮาฟุคุผลักเขาออกไปทันที จนเขาเซเกือบล้ม “นี่!! แม่คุณ ฉันล้อเล่น!! กะหล่อนน่ะเรอะ โอ้ย คงไม่ต่างอะไรกับหนอนหรอก อี๋แหว่ะ อยากอ้วก!!” โฮโรโฮโรทำหน้าเบี้ยวๆ อาเชอร์สาวโกรธจนหน้าแดง “นาย..นายนี่มัน....” รังสีอำมหิตแผ่ซ่าน โฮโรโฮโรเอาสี่นิ้วยัดเข้าปาก “อว๋าาา กะ กลัวแล้วคร้าบบบ”
“นายจะไปไม่ไป!! หา??”
“ไปจ้า ไปๆๆๆ อะโธ่ ออกไปข้างนอกหลายๆคนสนุกดีออก ว่าแต่ จะไปกันตรงไหนล่ะ”
เขาถามเพื่อนสาวคนสนิท ซึ่งตอนนี้อารมณ์ค่อยเย็นลงหน่อยแล้ว เธอเหยียดยิ้มเล็กน้อย ก่อนตอบว่า
“หมู่บ้านอ็อค”
++++++++++++++++
ขณะเดียวกัน ที่โบสถ์ ภายในห้องของคิโนะ มีเธอ แอนนา และพ่อค้าคนนั้น ทั้ง3เหมือนกำลังตกลงอะไรบางอย่างกันอยู่ เพราะ
สีหน้าเคร่งเครียดมาก (ยกเว้นแอนนา) “ตกลงว่า เอาตามนี้นะ โย” คิโนะพูดกับพ่อค้าคนนั้น โยนั่นเอง ว่าแต่มีเรื่องอะไรกันเหรอ?? “แล้วเธอล่ะ แอนนา มีอะไรขัดข้องไหม”
“ไม่มีค่ะ ฉันยินดี”
เธอตกปากรับคำแน่วแน่ โยยิ้มแหยๆ “เอาเป็นว่า เธอทั้ง2คน ได้หมั้นกันเป็นที่เรียบร้อย ส่วนวันแต่งเดี๋ยวจะหาฤกษ์หายามให้นะ”
“งั้นผมลาล่ะครับย่า เดี๋ยวมีธุระเรื่องฮาโอต้องไปเลื่อนขั้นเป็น High Mage อีก”
โยพูดพลางลุกเดินไปที่ประตู แล้วก็หันมาพูดกับแอนนา “ยินดีที่ได้รู้จักนะ เอ่อ..ไว้ว่างๆจะมาเยี่ยมใหม่” ประตูเปิดออก เห็นยูมิเดินโทรมมาแต่ไกล ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าซีดยิ่งกว่าไก้ต้มร้านเจมส์ พร้อมมือขวาอันบวมเป่ง “ยูมิ ไง”
“อ้าว..โย...หวาดเดดด ค่าาา...คูนนน พี่.....”
เป็นจังหวะเดียวกับที่แอนนาเดินออกมาพอดี ยูมิแทบช็อก จ๊ากกก นางมารลีมกโช้วมาอีกแร้วววววว (ง่ะ คิดงี้ระวังเจ๊แกรู้เข้าล่ะ) แต่โยไม่ได้สังเกตุท่าทีของน้องสาว เลยเดินเข้าไปลูบหัวยุ่งๆด้วยความเอ็นดู “อยู่ที่นี่ก็อย่าดื้อล่ะ ตั้งใจฝึกให้เก่งๆเลยนะ สู้เค้า ยูมิ” เธอตอบรับเสียงเบา โยยิ้มให้ก่อนที่จะเดินจากไป ยูมิยืนนิ่งเมื่อเห็นแอนนามองเธอไม่วางตา แล้วก็ล้วงเอาประคำออกมาจากเสื้อ ก่อนที่จะกวัดแกว่งไปรอบๆพร้อมกับท่องคาถาอะไรซักอย่างไปด้วย ฉับพลัน ลูกไฟวิญญาณก็มาปรากฎตรงหน้า (เสริมนิดๆ พวกอโค พรีส จอมเวทย์ ฮันเตอร์ จะมีเซนส์แรงกว่าอาชีพอื่นๆ จึงสามารถเห็น/รู้สึกว่ามีวิญญาณได้) “อืม..อย่างนั้นเหรอ ดี เจ้ากลับไปได้แล้ว”
“นั่นอะไรอ่ะ”
“วิญญาณน่ะ เขามาบอกว่าเธอต่อยหินแตกแล้ว เอามือมานี่ซิ”
เธอดึงมือยูมิขึ้นมา แล้วประทับฝ่ามือลงไปอย่างแผ่วเบา เกิดแสงสีเขียวเรืองๆ “ฮีล....” มืออโคสาวค่อยๆหายเป็นปกติ “ขั้นแรกถือว่าผ่าน วันนี้ไปพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าวเตรียมไว้แล้ว ถึงเวลาฉันจะมาเรียก”
“เอ่อ แอนนา ขอโทษนะ เมื่อกี้คุยอะไรกับโยเหรอ”
เธอหันมาช้าๆ ใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ใดๆ “ฉันตกลงหมั้นกับโยน่ะ จะมีพี่สาวอีกซักคนคงไม่เป็นไรนะ ยูมิ”
เจ้าตัวบัดนี้อ้าปากค้าง ตัวแข็งทื่อ เกิดอาการช็อกซีนิม่าอย่างรุนแรง รู้สึกสงสารพี่ชายจับใจ โถ โยเอ๊ยยยย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปด้ายยยย T o T
“พรุ่งนี้ก็อย่าลืมฟิตร่างกายให้พร้อมล่ะ ฉันจะออกไปข้างนอกก่อน ค่ำๆจะกลับ อ้อ ฝากดูมัลโก้ด้วย วันนี้เวรเจ้านั่นล้างจานอย่าให้หนีไปได้ เข้าใจมั้ย”
“เจ้าค่า ฮือๆๆๆๆๆ T _ T”
..........................................................
น่าสงสารยูมิจริงๆ เอาล่ะ เหล่าหนุ่มๆสาวๆทั้งหลาย สู้ต่อไปเน้อ!!!
To be continued.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น