Fic : Shaman In Ragnarok

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่4 ลาก่อน(ชั่วคราว)นะเพื่อน

โอ้ มาอัพแล้วนะคะ (กินข้าวเสร็จ เป้าหมายคือห้องคอม) ขอบคุณทุกคนที่ชอบเรื่องนี้กันนะคะ เดี๋ยวตอนต่อๆไป เราจะให้น้องสาวล็อกเป็นเรามาอัพแทนเพราะใกล้สอบแย้วคับ

............................................................................................



.... “อีกนิดเดียวแล้วนะฮาโอ สู้ๆๆ” โยร้องเชียร์ฮาโอ ที่กำลังสู้กับมอนส์เตอร์ในพิรามิดชั้น1อย่างเอาเป็นเอาตาย “อย่าเผลอยิงเวทย์ออกมาน้า เพราะตัวเองยังเป็นโนวิสสสสส”



“เลิกพูดได้แล้ว เจ้าน้องจอมเฉื่อย นี่ฉันทำโทษยังไม่รู้ตัวอีกเรอะ!!” ฮาโอหันมาตวาดโย ที่ตอนนี้เขาลากมาเป็นเพื่อนฝึกวิชา และเป็นคลังเสบียง แน่นอน เขาก็ยังไม่หายโมโหเรื่องยูมิด้วย แต่โยก็ยังนั่งฟังร็อกสะเดิดชุดใหม่ที่เพิ่งซื้อมาอย่างสบายใจเฉิบ “ฉันพูดไม่ได้ยินเหรอ โอ๊ยยยย หงุดหงิดๆๆ” ฮาโอบ่นออกมาอย่างเหลืออด “อย่ากังวลเรื่องยูมิไปเลยน่า ฮาโอ”



“นายจะมาเข้าใจอะไร ยูมิน่ะ ไม่เคยออกไปไหนเลยนะ”



“นายนั่นแหล่ะที่ไม่เคยเข้าใจยูมิ”



โยพูดน้ำเสียงจริงจัง ฮาโอเงียบไป “ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ถึงข้างนอกมันจะมีอันตรายก็จริง แต่ว่า มันก็ยังมีอะไรดีๆอยู่ในนั้นนะ” โยยิ้มออกมา ผู้เป็นพี่คิ้วย่น “อะไร??”



“อย่างเช่น...เพื่อนไง ฉันเชื่อนะ ว่ายูมิต้องมีเพื่อนที่ดีคอยร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกันซักวันแน่ๆ”

.................................................................................



กลางทะเลทรายอันร้อนระอุ มีโนวิสกับอาเชอร์เดินโต๋เต๋อยู่ที่นั่น สภาพใกล้เหมือนผีเข้าไปทุกที “น้ำจ๋าาาา หิวน้ำเหลือเกินนน” ยูมิคราง เหงื่อท่วมตัว ฮาฟุคุวิ่งไปจับดรอปส์เคราะห์ร้ายตัวหนึ่งมา “ยูมี้~~มาดูดน้ำส้มกานดีกว่าาาา ท่าทางจาเยนชื่นจายยยย” หนูจ๋า เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าเนี่ย โอ๊ย ตายๆ - -“ “หนายยย น้ำโส้มมมม มาหาแม่มาาาา” ยูมิกางแขนทั้ง2ข้าง พลางเดินเข้ามาหา ดรอปส์น้อยหน้าตาเหมือนผีหลอก ดิ้นด๊อกแด๊กๆอยู่ในมืออาเชอร์สาวด้วยความกลัวสุดขีด “เหอ ~ เหอ ~ กินน้ำส้มมมมม” ...ฟิ้ว....คนเขียนขอไว้อาลัยแด่ดรอปส์น้อย ที่อุทิศตนเสียสละเพื่อชาติ ขอให้ไปที่ชอบๆเน้อ สา...ธุ .....



+++++++++



“เอ ไหนล่ะ นักบวชที่ว่า ยังไม่เห็นมีเลย” ฮาฟุคุมองหานักบวชคนหนึ่ง ที่ยูมิบอกว่า ให้มาหาเพื่อยืนยันตน “ก็ย่าคิโนะบอกว่าอยู่แถวนี้นี่นา โอย ฝุ่นทรายเยอะจัง มองไม่ค่อยเห็นทางเลย”



“อืม...เอ๊ะ นั่น มีอะไรอยู่ตรงนั้นด้วยล่ะ!!”



“ไหนๆ จริงๆด้วย ต้องเป็นนักบวชคนนั้นแน่ๆเลย ไปกันเถอะ ฮาฟุคุ!!” แล้วทั้ง2 ก็รีบวิ่งเข้าไปที่นั่นทันที ด้วยความหวังที่มีจนล้น สิ่งนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนเห็นได้ว่าเป็นรูปร่างของคนแน่นอน “บราโว!!! เยสสส!!! ภารกิจ เคลียร์!!!” ยูมิกระโดดตัวลอย พวกเธอมาถึงแล้ว ฮาฟุคุหันไปมองที่นักบวชสาวคนนั้น เห็นเธอแย้มยิ้มบางๆ แต่เพียงแค่นั้น ก็ทำให้เธอดูสวยขึ้นมาก จากที่เมื่อกี้ใบหน้าสงบนิ่งเหมือนรูปปั้น “เธอ..จะมายืนยันตนใช่ไหม” ยูมิหันกลับมาตอบอย่างร่าเริง “เจ้าค่ะ!! ฉันต้องการเป็นอโคไลท์ ต้องสาบานอะไรมั้ยคะ อย่างนี้รึเปล่าคะ” แล้วเธอก็ชู3นิ้วขึ้นมา “ด้วยเกียรติของลูกเสือ ข้าสัญญาว่า...”



“ไม่ต้องหรอกจ้ะ” เสียงของเธอหยุดยูมิที่กำลังตื่นเต้นสุดๆ “เดี๋ยวฉันจะบอกท่านคิโนะให้เองนะ ว่าเธอมาหาฉันแล้ว อาซาคุระ  ยูมิ”



“ค่ะ!!!”



“เอ่อ..ยูมิจ๊ะ ฉัน...”



นักบวชคนนั้นก้มหน้า พลางถอดหมวกแม่ชีออกช้าๆ เผยให้เห็นผมยาวสลวยสีน้ำตาล เธอยิ้มให้ยูมิ มันเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นเหลือเกิน ใช่แล้ว ผู้หญิงคนเดียวในชีวิตที่สามารถให้รอยยิ้มแบบนี้ได้ มีเพียงแค่.... “คุณแม่??” ยูมิอ้าปากค้าง ถึงจะไม่ได้เจอกันนาน แต่ก็ยังจำยิ้มนั้นได้ ฮาฟุคุอ้าปากหวอด้วยความตะลึงตึงๆ “แม่เธอ..เหรอ ยูมิ??”



“ใช่”



เธอพยักหน้ารับ (รู้ใช่ป่ะ ว่าแม่โยชื่ออะไร) “แม่มาเป็นนักบวชอยู่ที่นี่เหรอคะ” “ใช่แล้วล่ะจ้ะ แม่มาบำเพ็ญตบะอยู่ที่นี่ และรับหน้าที่เป็นผู้ยืนยันตนในการรับคนเป็นสาวกของพระเจ้า ผู้ที่จะเดินทางเข้าสู่เส้นทางนักบวชน่ะ” เคโกะอธิบาย และเดินเข้าไปกอดยูมิ “จากนี้ไป ก็พยายามเข้านะจ๊ะ โยกับฮาโอสบายดีสินะ”



“หูย แข็งแรงปานช้างถึกเลยค่า”



“งั้นก็คงไม่ต้องเป็นห่วง เอาล่ะ งั้นแม่จะส่งพวกเธอกลับไปที่โบสถ์เลยละกัน”



เคโกะคลายกอดยูมิ แล้วเดินถอยหลังออกมา เธอร่ายคาถา ก่อนที่จะหยิบอัญมณีสีฟ้าใสจากถุงเล็กๆ แล้วปามันลงกับพื้น เกิดแสงสีฟ้าสว่างจ้าขึ้นมาจากพื้นดิน ตรงกลางเป็นรูขนาดใหญ่ “เอาล่ะ พวกเธอเดินเข้าประตูวาร์ปนี่ไปนะ แล้วมันจะไปโผล่ที่โบสถ์เลย”

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ คุณแม่ เดี๋ยวจะมาเยี่ยมนะคะ” ยูมิโบกมือ แล้วเดินหายเข้าไปในวาร์ป ฮาฟุคุเองก็กำลังจะแหย่เท้าเข้าไป เคโกะก็เรียกไว้ก่อน “หนู..เพื่อนยูมิใช่ไหมจ๊ะ” “อ่า..ค่ะ...” เธอตอบรับอย่างเขินๆ “ดูแลยูมิด้วยนะ”



“ค่ะ ลาล่ะนะคะ คุณน้า” ....ฟุ่บบบ....ไปแล้ว..ทั้ง2กลับไปที่โบสถ์แล้ว......... “กลับมาแล้วสิ ยูมิ” คิโนะพูดขึ้น เมื่อเห็นหลานรักนอนกองอยู่กับพื้น ลงผิดท่าไปนิดส์ “เอาล่ะ ลุกขึ้นมา แล้วเดินมาหาย่า” ยูมิปัดฝุ่น แล้วเดินไปหาคิโนะช้าๆ ใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆ “ยื่นมือมาสิ” เธอทำตามอย่างว่าง่าย คิโนะเอามือแตะก่อนที่จะพูดขึ้นว่า “พระผู้เป็นเจ้า บัดนี้ ได้มีมนุษย์ผู้บริสุทธิ์มาปฏิญาณตนขอเข้าร่วมเป็นสาวกของท่าน ขอท่านพระผู้เป็นเจ้าจงรับรู้ และให้คำแนะนำชี้ทางแห่งแสงแก่มนุษย์ผู้นี้ด้วยเถิด...อาเมน..” เมื่อพูดจบ เกิดแสงสว่างเป็นดวงเล็กๆขึ้นที่มือของยูมิ “แสดงว่าท่านยอมรับแล้วสิ ยินดีต้อนรับเด็กใหม่” ทั้ง3หันไปตามเสียงนั้น พบแอนนายืนอยู่ มีชุดกระโปรงสีขาวพาดไว้ที่แขน เธอเดินเข้ามาลากยูมิออกไปทันที “ไปเปลี่ยนชุด แล้วมาฝึกกับฉันเดี๋ยวนี้”



“ดะ..เดี๋ยวซี่ แล้วเพื่อนฉันล่ะ”



แอนนามองไปที่ฮาฟุคุ เธอเองก็มองอโคสาวเหมือนกันแต่ออกแนวกลัวๆ “ฉันขอยูมิไปฝึกให้เข้าที่เข้าทางซะก่อน หวังว่าเธอคงจะไม่ขัดข้องนะ”



“แหม~~ไม่หรอกจ้า”



ฮาฟุคุยิ้มเจื่อนๆ “คงจะไม่ได้เจอกันระยะนึง ซัก..2เดือนเห็นจะได้” แอนนาพูดเสียงเรียบ 2สาวแหกปากขึ้นพร้อมกัน “2เดือน!!!!”



“ใช่ 2 เดือน ระหว่างนี้เธอก็ไปฝึกเพิ่มระดับให้มันเก่งขึ้นกว่านี้สิ นักธนูอย่างเธอน่ะ ฉันว่าแป๊บเดียวก็ไปโลดแล้ว”



“ทำไม เธอถึงคิดอย่างนั้นล่ะ...อะ..แอนนา”



“สายตาฉันไม่เคยพลาด”



แอนนาชี้ที่ตาช้างหนึ่งของตัวเอง แล้วก็เดินออกไป แต่ก่อนจะปิดประตูห้อง เธอยังแถมท้ายให้อีก “เธอยังมีแววเก่งขึ้นกว่านี้อีกเยอะ 2เดือนนี้ก็พยายามเข้าละกัน” นักธนูสาวเกิดอาการตื้นตันมาก เพราะเพิ่งเคยมีคนให้กำลังใจขนาดนี้ ถึงจะเป็นหมอนั่น ก็ยังไม่เคยพูด...เอาแต่เล่นบ้าๆบอๆอยู่ได้ - -* ดังนั้น ฮาฟุคุจึงลาคิโนะ แล้วก็ออกไปจากโบสถ์..และเธอก็ชนเข้ากับพ่อค้าคนหนึ่ง “อุ๊ย ขอโทษค่ะ”



“แหะๆ ไม่เป็นไรครับนิดหน่อยๆเอง” พ่อค้าคนนั้นยิ้มให้ พลางจัดเฮดโฟนให้เข้าที่ แล้วก็เดินเข้าโบสถ์ไป เธอมองตามพลางคิดว่า [เป็นพ่อค้าจะมาที่นี่ทำไมหว่า?? เอ๊ะ..ว่าแต่..]



“ทำไมหน้าคุ้นๆ???”



................................................................................



โอ๊ะ โอ พ่อค้าคนนั้นจะมาทำอะไรที่โบสถ์นะ?? แล้วยูมิจะต้องฝึกโหดอะไรบ้าง(อยู่กะแอนนาไม่โหดได้ไง) และคนอื่นๆจะเป็นยังไงต่อไป ต้องติดตามตอนหน้านะค้า

To be continued...