[Pre-sale] Lighters

ตอนที่ 19 : Chapter 18

Chapter  18

แต่กลับกลายเป็นการยั่วยุอีกฝ่ายไปเสีย

                “อย่ากัดปากนะ มันจะทำให้พี่ทนไม่ไหว”

                ถูกดุเข้าแบบนั้น หลินเฉินเลยทำหน้าไม่ถูกรีบคลายริมฝีปากล่างออกจากฟันเล็กๆ ของตนแทบจะทันที ก่อนจะแกล้งกระแอมออกมาแล้วหันหน้ากลับไปมองทางที่หน้ากระจกตามเดิม ความรู้สึกนี้มันช่าง…

                รถยนต์ขับตรงมาเรื่อยๆ สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้หนาทึบ ยากจะคาดเดาว่าจุดหมายนั้นคือที่ไหน แต่สำหรับคนจีนที่เพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรกแบบเขายังไงก็ไม่มีทางรู้ ได้แต่มองรอบด้านอย่างผ่อนคลายที่จะได้เป็นตัวเองไม่ต้องปลอมตัวเป็นน้องชายเหมือนกับทุกที

                เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น โม่เส้าเฉียนสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด จริงๆ แล้ววันนี้ชุนเสี่ยวมีตารางงานที่ต้องไป แล้วก็จำเป็นต้องไปด้วย แต่เขาจะไม่มีวันยอมให้อีกฝ่ายไปที่นั่นเป็นอันขาดจึงปล่อยให้มันดังไป

                “พี่เส้าเฉียน เสียงโทรศัพท์ดังครับ” หลินเฉินร้องบอกเพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน

                “ช่างมันเถอะ นี่เวลาพักผ่อน” โม่เส้าเฉียนหันกลับมายิ้มแล้วบอกไม่ให้หลินเฉินสนใจกับมันมากนัก

                “แล้วถ้าเกิดเขามีเรื่องด่วนอะไรล่ะครับ”

                “ช่างหัว”

                หลินเฉินตกใจ เมื่อได้ยินเส้าเฉียนตวาดออกมาแบบนั้น ก่อนที่อีกฝ่ายจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่กับหลินเฉินที่ไม่เคยชินกับภาพลักษณ์ของเขาแบบนี้ จึงต้องหันกลับไปแล้วเอ่ยขอโทษ

                “พี่ขอโทษ พี่แค่…แค่ไม่อยากให้ใครมารบกวนตอนที่เรากำลัง ‘เดท’ กันอยู่เท่านั้น” เส้าเฉียนโกหก เขารู้ว่าเป็นใครที่โทร.มา และมีธุระอะไร คนคนนี้ต่อให้ปิดเครื่องก็หนีได้ยาก ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งความเร็วพยายามจะไปถึงจุดหมายก่อนที่จะถูกตามตัวได้

                “พี่เส้าเฉียน ทำไมถึงเร่งความเร็วมากขนาดนี้ล่ะครับ” หลินเฉินตกใจ ความเร็วของรถตอนนี้เกินไป จนเขาต้องหาที่จับเพื่อทรงตัวให้อยู่ ชายหนุ่มหันมองทั้งทางตรงหน้าและใบหน้าของคนขับด้วยความกังวล มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมอยู่ๆ เส้าเฉียนถึงได้ทำตัวประหลาดไป

                หรือจะเกิดอาการเหมือนกับวันนั้นขึ้นมาอีก

                ก่อนจะได้คิดถึงเรื่องอะไรไปมากกว่านี้ หลินเฉินเห็นรถสีดำข้างหน้าสองคันที่สวนมาทั้งสองด้าน เขาถึงกลับอุทานร้องด้วยความตกใจสุดขีด

                “พี่เส้าเฉียน ระวัง…”

                เอี๊ยด...

                เสียงเบรกรถลากยาวจนหลินเฉินต้องรีบหลับตาลง อุบัติเหตุรถชนเมื่อครั้งก่อน ยังทำให้กลัวไม่หาย ตอนนี้หากต้องเจออีกคงไม่โชคดีแบบครั้งที่แล้วเป็นแน่ ชายหนุ่มหลับตาสนิทตัวสั่นไปด้วยความกลัว ก่อนที่จะลืมตาเมื่อไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ บนร่างกาย

                ก่อนจะรีบหันไปมองคนขับเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า โชคดีที่ทุกอย่างดูปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือสีหน้าที่เคร่งเครียดของเส้าเฉียนที่ทำให้เขาต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้น

                “พี่เส้าเฉียน… เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

                “หลินเฉิน อยู่แต่บนรถ ถ้าพี่ไม่สั่งห้ามออกจากรถเด็ดขาด”  

                “เกิดอะไรขึ้นครับ”

                “ไม่ต้องถาม จำเอาไว้ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอกนั้นก็ตาม ต่อให้เกิดอะไรขึ้นกับพี่ก็ไม่ต้องสนใจ” เส้าเฉียนสั่งอย่างจริงอีกครั้ง ก่อนจะดับเครื่องแล้วเปิดประตูลงจากรถไป เป็นขณะเดียวกับที่รถยนต์สีดำสองคันที่วิ่งมาปิดทางเอาไว้เปิดประตูออกมาเช่นกัน พร้อมกับชายชุดสูทดำสวมแว่นตาหลายคนเดินตรงมาหา

                หลินเฉินเริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่าง ชายเหล่านั้นไม่ได้เพียงแค่ผ่านมาแต่จงใจมาต่างหาก เขานั่งมองเส้าเฉียนออกไปพูดคุยกับคนเหล่านั้นด้วยท่าทางที่ตึงเครียด ไม่นานก็เกิดการต่อสู้ขึ้น ชายหนุ่มร้องขึ้นทันทีเมื่อเส้าเฉียนถูกทำร้ายด้วยการล็อกแขนทั้งสองข้าง ก่อนที่หมัดตรงจะเสยเข้าที่หน้าท้องหลายต่อหลายครั้ง

                หัวใจของหลินเฉินกระตุก ลืมสิ้นทุกสิ่งแล้วเปิดประตูรถลงไปเพื่อร้องขอให้คนเหล่านั้นหยุดการกระทำนั้นเสีย

                “หยุด…”

                “คุณชุนเสี่ยว กรุณากลับไปกับพวกเราด้วยครับ”

ชายชุดดำคนหนึ่งบอกกับเขา หลินเฉินเหมือนจะร้องไห้เมื่อเห็นสภาพของเส้าเฉียนที่ถูกทำร้ายจะเลือดไหลซึมออกจากริมฝีปาก หน้าตาฟกช้ำ หัวใจของเขาเจ็บเหมือนถูกใครเอามีดมากรีด

“ผมจะไป ก็ต่อเมื่อพวกคุณปล่อยเขา” หลินเฉินจำต้องยื่นข้อเสนอแลกเปลี่ยนกับอิสรภาพและความปลอดภัยของเส้าเฉียน และเมื่ออีกฝ่ายได้ยินก็ถึงกลับร้องออกมาแทบจะทันที

“ไม่ อย่าไป…”

ยังไม่ทันได้เรียกครบ หลินเฉินก็ตะโกนกลบเสียงพูดของอีกฝ่ายทันที

“ว่ายังไง ผมบอกให้พวกคุณปล่อยเขา ไม่อย่างนั้นผมจะไม่ไปไหนทั้งสิ้น”

“หยุดมือ คุณชุนเสี่ยวเชิญครับ” หัวหน้าชุดสูทดำตะโกนบอกลูกน้อง แต่ยังให้จับตัวเอาไว้ก่อนเพื่อไม่ให้ก่อเรื่อง ก่อนจะเปิดประตูรถยนต์เพื่อรอให้ชุนเสี่ยวเดินมาขึ้น

หลินเฉินตาแดงก่ำมองเส้าเฉียนที่ถูกจับตัวเอาไว้ พร้อมกับสายตาที่พยายามส่งมาแทนความหมายมาว่า

‘อย่า’

                แต่หลินเฉินไม่มีทางเลือก ถึงอย่างไรก็ต้องช่วยเส้าเฉียนเอาไว้ให้ได้ ไม่ว่าจะต้องไปเจออะไรข้างหน้าก็ตาม เขาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ให้อีกฝ่ายมั่นใจว่าจะต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

                เขาไม่ใช่ตัวคนเดียว แต่ยังมีเส้าเฉียนอีกคน

                หลินเฉินถูกพาตัวมาที่ตึกของบริษัท รอบข้างถูกระนาบไปด้วยบอดี้การ์ดชุดดำหุ่นล่ำที่พร้อมจะหักคอเขาได้ทุกเมื่อถ้าคิดจะหลบหนีหรือขยับเขยื้อน ลิฟต์เปิดขึ้นเมื่อถึงชั้นบนสุดซึ่งน่าจะเป็นที่ทำงานของผู้บริหารของค่ายนี้ ชายหนุ่มยังไม่เคยได้พบกับรองประธาน แต่จากความกดดันที่เส้าเฉียนได้พบอยู่ตลอดหลังจากรับโทรศัพท์ของคนคนนี้

                “รองประธานรอคุณอยู่ครับ เชิญทางด้านใน” ชายชุดดำบอกแล้วผายมือ ให้อีกฝ่ายเดินเข้าไป

                “ครับ” หลินเฉินตอบคำเชิญ แล้วเดินเข้าห้องทำงานของรองประธาน ผ่านเลขาฯ ผู้ชายตัวเล็กหน้าตานิ่งเฉย ที่กำลังก้มหน้าทำงานอยู่ และไม่ขัดขวางเหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าเขาจะเข้ามาที่นี่

                หลินเฉินเปิดประตูเข้าไปข้างในแล้วเผชิญหน้ากับปีศาจร้ายตัวจริง ชายที่เขาเคยเห็นแค่จากรูปถ่าย ดูหล่อเหลาคล้ายดาราหรือแม้แต่นักร้องชื่อดัง แต่สีหน้าที่ดูร้ายกาจตอนนี้ก็รู้ได้ทันทีว่าอย่าพยามยุ่งเกี่ยวกับคนคนนี้เป็นอันขาด ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตาม

                “ชุนเสี่ยว…นายมาได้สักที”

talk 

นิยายเรื่องนี้จะเปิดพรีเซลในรอบ one day ในวันพรุ่งนี้ค่ะ หลังจากนั้นจะอัพต่อให้อ่านในเดือนที่เปิดพรีออเดอร์ 

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ 

bahiti