กัปตันร้ายพ่ายรัก (E-book มาแล้วจ้า)

ตอนที่ 20 : บทที่ 6/6

บทที่ 6/6

วันนี้พลอยไพลินออกมาช่วยเด็กรับใช้ทำอาหารสำหรับมือกลางวันแต่เธอก็เพียงแค่เป็นลูกมือช่วยหยิบจับเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น เพราะว่าทุกคนยังเห็นว่าเธอป่วยอยู่จึงไม่ให้ทำอะไรมาก ระหว่างช่วยทุกคนทำอาหารเธอเหลือบเห็นแม่เธอกำลังเดินยิ้มมาทางนี้คาดว่าน่าจะมาช่วยทุกคนทำอาหารแต่พอแม่เห็นเธอก็รีบเดินเลี่ยงออกไป

“เดี๋ยวพลอยมานะจ๊ะ” พลอยไพลินบอกทุกคน และรีบสาวเท้าตามแม่ไป

“แม่ แม่ เดี๋ยวก่อน” พลอยไพลินตะโกนเรียกเมื่อแม่เธอจ่ำเท้าเดินหนีอย่างเร็ว แต่เธอยังเดินเร็วได้ไม่ถนัดนักเพราะยังรู้สึกระคายเคืองใจกลางร่างสาวอยู่บ้าง

“มีอะไร ทำไมต้องวิ่งตามแม่แถมตะโกนเสียงดัง เดี๋ยวคนอื่นก็ตกใจกันหมดหรอก” ในที่สุดแม่เธอก็หยุดเดินและหันมาคุยกับเธอเพราะกลัวคนในบ้านจะสงสัยว่าเธอกับแม่มีปัญหาอะไรกัน

“แล้วแม่เดินหนีพลอยทำไมคะ แม่หลบหน้าพลอย” หญิงสาวตอบกลับไป

“หลบอะไรเพ้อเจ้อ แม่จะรีบไปเข้าห้องน้ำ” นางเดือนเพ็ญพูดเสร็จแล้วทำท่าจะก้าวออกไป แต่พลอยไพลินดึงแขนนางไว้ซะก่อน

“เมื่อคืนก่อนแม่คิดจะวางยาคุณผู้ชายหรอคะ” พลอยไพลินถามออกไปเสียงไม่ดังนักเนื่องจากทั้งสองคนไม่ได้อยู่ในที่ลับตาคน

ทางด้านนางเดือนเพ็ญก็ไม่คาดคิดว่าบุตรของตนจะเอ่ยถามออกมาตรงๆ แบบนี้ เลยคิดคำตอบแทบไม่ทันแถมยังกลัวมีคนอื่นมาได้ยินอีก

“ยัยพลอย มาถามอะไรตรงนี้ มานี่เลยมา” นางเดือนเพ็ญเอ็ดบุตรสาวตัวเองเบาๆ และลากไปในห้องว่างห้องหนึ่งพร้อมกดล็อคประตู

“ว่าไงหละคะแม่ แม่ทำทำไมคะ” พลอยไพลินเอ่ยถามนางเดือนเพ็ญอีกทีเมื่อนางเดือนเพ็ญลากเธอเข้ามาถึงกลางห้องแล้ว

“แม่ไม่มีทางเลือก” นางเดือนเพ็ญตอบไม่เต็มเสียงนัก

“แม่คะ!” พลอยไพลินเรียกแม่ตัวเองเสียงดัง ด้วยไม่รู้จะเอื้อนเอ่ยคำไหนกับคำตอบของมารดาตัวเอง

“แต่เรื่องก็ยังไม่เกิด คุณอีวานท่านไม่อยู่ ก็ถือว่าแม่ยังไม่ได้ทำอะไรผิด” นางเดือนเพ็ญเถียงออกไปโดยไม่ถามว่าบุตรสาวรู้เรื่องนั้นได้อย่างไรเพราะนางรู้แก่ใจตัวเองดีอยู่แล้วว่าบุตรสาวตนทราบเรื่องที่เกิดขึ้นได้อย่างไร

“แม่พูดอย่างนี้ได้ยังไงคะ แม่รู้ไหมคะเป็นเพราะแม่คืนนั้นหนูถึง…” พลอยไพลินพูดได้แค่นั่นเพราะก้อนสะอื้นขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอและหญิงสาวก็ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้มากกว่านี้ เธอยังจำคำขู่ของเขาได้ที่สั่งเธอห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาดถ้าไม่อยากเดือนร้อน

“ทำไม แกทำไม ฉันก็ยังเห็นแกสบายดีอยู่นี่” นางเดือนเพ็ญบอกกับบุตรสาวไปอย่างตัดรำคาญ

“แม่” พลอยไพลินเรียกแม่เสียงแผ่ว ทำไมแม่ทำเหมือนไม่สนใจเธอเลย ไม่ใส่ใจด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรลงไป

“เรียกอยู่ได้ มีอะไรอีก ฉันทำเองแหละแต่ทำไม่สำเร็จไง มีอะไรไหม ถ้าไม่มีฉันจะไปทำอย่างอื่น”

พลอยไพลินพูดอะไรไม่ออกได้แต่มองหน้านางเดือนเพ็ญอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าแม่เธอจะพูดกับเธอแบบนั้น ส่วนนางเดือนเพ็ญเมื่อเห็นพลอยไพลินเอาแต่จ้องมองอย่างตัดพ้อแต่ไม่ได้พูดอะไรนางจึงเดินออกไปจากห้องโดยไม่สนใจแววตาเจ็บปวดของบุตรสาว

หลังจากร้องไห้เสร็จแล้วช่วงบ่ายจนถึงช่วงหัวค่ำพลอยไพลินก็กลับมาทำอะไรทุกอย่างเป็นปกติเพื่อไม่ให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่าน โดยส่วนใหญ่แล้วจะเป็นงานที่เธอทำอยู่ประจำเช่นทำอาหาร ทำขนม ดูแลแปรงดอกไม้ แปลงพืชผักสมุนไพร ช่วยคุณผู้หญิงเลือกชุดสำหรับใส่ออกงาน หรืออย่างอื่นที่คุณผู้หญิงไหว้วานให้ทำเพราะตอนนี้เธอเรียนจบแล้วจึงไม่อยากจะอยู่บ้านเฉยๆ ไปวันๆ ความจริงเธออยากออกไปหางานทำข้างนอกแต่คุณผู้หญิงบอกกับเธอว่าท่านเป็นห่วงไม่อยากให้เธอไปอยู่ไกลหูไกลตาแถมเธอเป็นคนต่างชาติยิ่งจะลำบาก ท่านบอกกับเธอว่าจะให้คุณผู้ชายช่วยดูงานที่สนามบินให้แต่นี่ก็ล่วงเลยมาหลายเดือนแล้วคุณผู้หญิงก็ยังไม่ว่ายังไง

หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันหญิงสาวก็เข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายก่อนเข้านอนแต่ด้วยความระแวงเธอจึงล็อคลูกบิดประตูห้องน้ำด้วยอีกชั้นหนึ่ง หญิงสาวทำทุกอย่างด้วยความหวาดระแวงถึงขนาดที่จะเข้านอนแล้วก็ยังเปิดโคมไฟหัวเตียงไว้แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนหญิงสาวเคลิ้มหลับไป

ตกกลางดึก

‘อึก หนัก หรือเราจะโดนผีอำ’ หญิงสาวคิดในใจแม้ว่าจะยังครึ่งหลับครึ่งตื่น

และสิ่งที่เธอคิดว่าเป็นผีอำก็เริ่มลูบไล้ตัวเธอเรื่อยๆ จนเธอขนลุกซู่เพราะความกลัว เธอเป็นคนกลัวผีตั้งแต่เด็กอยู่แล้วแม้ว่าเธอจะย้ายมาอยู่รัสเซียแล้วเธอก็ยังเป็นคนกลัวผีอยู่ เธอคิดว่าผีสามารถไปได้ทุกทีไม่ใช่ว่าผีไทยต้องอยู่ที่ประเทศไทยเท่านั้น

ร่างบางเกร็งขึ้นมา เปลือกตาขยุบขยิบไปมาคล้ายไม่กล้าลืมตามองแถมขนลุกซู่ ทำให้สิ่งที่หญิงสาวคิดว่าเป็นผีอำกระตุกยิ้มมุมปาก เริ่มลูบไล้เนื้อตัวเธอมากขึ้น จนในที่สุดหญิงสาวก็สะดุ้งลืมตาขึ้นมาเพราะเจ้าผีอำที่ว่านี้สอดมือเข้าไปในชายเสื้อและบีบทรวงอกของเธอทั้งสองข้าง
ทันทีที่เธอลืมตาโพลงก็ยิ่งตกใจซ้ำสองอีกเพราะสิ่งที่เธอคิดว่าเป็นผีอำที่ว่านี้คือคุณแดเนียลที่ทาบทับอยู่บนตัวเธอ แถมมือทั้งสองข้างเขาตอนนี้ก็ยังบีบหน้าอกเธอไม่หยุดแม้ว่าเธอจะรู้สึกตัวและเห็นเขาแล้วก็ตาม

“ขี้เซา” แดเนียลเอ่ยออกไปเมื่อเห็นพลอยไพลินลืมตาขึ้นมามองเขาด้วยดวงตากลมโตที่เบิกกว้างแถมยังอ้าปากหวอนิดๆ เห็นแล้วตลก ชายหนุ่มจึงแกล้งสอดลิ้นแทรกลงไปเกี่ยวกระหวัดทักทายลิ้นเล็กของคนใต้ร่างอย่างไม่ทันให้เจ้าของลิ้นเล็กได้ตั้งตัว

+++++นอนหลับฝันดีนะคะ เจอกันพรุ่งนี้ จุ๊บๆ+++++

ฟินน่า