ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : อดีตอันขมขื่น>>>วันที่นายบอกเลิกฉัน
Love Twins
<7>
“กัส...เราจบกันแค่นี้เถอะ ! ”
เราจบกันแค่นี้เถอะ...
เราจบกันแค่นี้ ...
เราจบกัน ...
เราจบ ...
บ้าน่า...นี่เป็นประโยคที่ฉันกลัวที่สุดเลยนะ T^T
“แหม... อย่าล้อเล่นสิ ^ - ^”
“…”
“พูดไปซิที่รัก บอกเค้าไป ^ - ^”
ยัยนี่หนิ มันน่ากระทืบจริงๆ - -^
“คือว่า... ( _ _ ) ”
ได้โปรด อย่าพูดเลยนะ ถ้านายพูดอะไรล่ะก็ บอกฉันมาว่านายพูดเล่น ใช่! นายชอบล้อเล่นฉันอยู่แล้วนี่หน่า คราวนี้ก็คงเหมือนกันสินะ ^ - ^ เอ๊ะ! นายอาจจะกำลังซ้อมละครอยู่ก็ได้ ใช่ ใช่ อย่าคิดมากเลยนะ ฉันเนี่ย ^ - ^
“ฉัน...พอ แล้ว ล่ะ”
“…”
“ฉัน พอ แล้ว สำ หรับ เธอ ”
“…”
นายบอกว่า นายพอแล้วสำหรับฉันงั้นเหรอ แล้วต่อจากนี้ไป นายจะเริ่มต้นใหม่กับยัยมีนางั้นเหรอ หมายความว่านายจะทิ้งฉันงั้นเหรอ เหอะ
“ขอโทษนะ ... แต่”
“งั้นเหรอ ! ฉันถูกทิ้งซินะ ห๊า!งั้นเหรอ ToT”
“กัส...ที่ผ่านมาฉันรักเธอด้วยใจจริงนะ”
“หึ...งั้นเหรอ! ToT”
อย่ามาทำแบบนี้นะ เสียงนั้นมันอะไรน่ะ น้ำเสียงที่สั่นเครือแบบนั้น ไหนจะคำบอกรักนั่นอีก แล้วน้ำตานั่นมันอะไร !
“T - T”
“นายอย่ามาบีบน้ำตากับฉัน! ถ้านายคิดจะทิ้งฉันก็ไม่ต้องมาทำเป็นอาลัยอาวรณ์ฉัน ไม่ต้องเลย! ฮือๆ นาย...ฮื่อๆ นายเป็นคนทิ้งฉันนะ TToTT ”
“กัส..อย่าร้องไห้นะ T - T”
เค้าพูดพลางเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาของฉัน ทำไมนะ ทำไมฉันไม่ปัดมือของเขาออกไป เพราะว่ามันไม่ใช่ของฉันอีกต่อไปแล้ว แต่...ฉันกลับจับมือของเค้าเอาไว้ ฉันอยากรั้งเค้าไว้ ฉันสามารถทำได้รึเปล่านะ
“ผา...อย่าทำแบบนี้เลย อย่าทำเหมือนยังรักฉันอยู่ อย่าทำเหมือนไม่อยากไปจากฉัน”
ฉันจับมือเค้าไว้แน่นด้วยสองมือของฉัน มันสั่นนะ ทั้งมือของฉันและมือของเค้า
“ภูผา...ถ้าเป็นอย่างนั้น ถ้านายไม่อยากไปจากฉัน ฉันจะรั้งนายไว้เอง ฉันไม่รู้นะว่าทำไมนายทำแบบนี้ แต่ว่า.. ถ้า..ถ้านายไม่อยากไปฉันจะรั้งนายเอาไว้ T^T”
“โธ่...กัส”
“น่ารำคาญจริงๆเล๊ย - ^ -”
ใช่แล้ว...เพราะยัยนี่สินะ
“เธอต้องการอะไรกันแน่ มีนา ทำไมต้องมายุ่งกับเขา”
“เธอพูดให้ดีๆนะ ใครยุ่งใครกันแน่ ใครๆก็รู้ว่าฉันกับเค้าเป็นแฟนกันแล้ว แบบว่าลึกซึ้งนะ หึ ^ - ^”
“พอเถอะมีนา!”
อะไรกัน เป็นแฟนกันงั้นเหรอ ใครๆก็รู้ว่าเธอเป็นแฟนกันงั้นเหรอ นี่สินะ เหตุผลของสายตาเหล่านั้น สายตาที่มองฉันด้วยความสงสาร ความสมเพช อย่างนี้น่ะเหรอ ฉันมันโง่!
“แฟนงั้นเหรอ...นายเป็นแฟนกับยัยนี่งั้นเหรอ!”
“...”
“เมื่อไหร่?”
“...”
“ฉันถามนายว่าเมื่อไหร่ !”
“พอเถอะกัส มันไม่มีประโยชน์หรอก”
“...เจ็บ”
“...”
“ฉันบอกว่าฉันเจ็บ เข้าใจมั๊ย! หักหลังกันได้ลงคอ ทำแบบนี้ แล้วฉันจะรั้งนายไว้ได้ยังไงล่ะ ห๊า!”
“ฉัน..ขอโทษ”
“ฮู่วว์... ^ - ^”
“กัส..”
“ช่างมันเถอะ ... ก่อนนายจะไปฉันขอพูดอะไรสักหน่อยได้มั๊ย ?”
เขาจ้องมองฉันด้วยแววตาเศร้าสร้อย แล้วพยักหน้า
“ฉันอยากพูดคำที่ไม่เคยพูด อยากทำหน้าที่ของคนรักกันเป็นครั้งสุดท้าย ( _ _ )”
ต้องให้แล้วสินะ ความทรงจำของเราสองคน
ฉันหยิบไดอารี่ขึ้นมา และ จูบเบาๆ ลงบนหน้าปกของมัน
“ฉันให้นาย...ได้โปรดอย่าลืมเรื่องของเราเลยนะ ในนี้มีแต่ความสุข”
ฉันยื่นไดอารี่ไปที่หน้าของเค้า รอยจูบของฉันคงได้สัมผัสริมฝีปากของเค้าแล้วสินะ
“O.O”
“แหะๆ จูบทางอ้อมน่ะ ที่ผ่านมา ฉัน รัก นาย เสมอ ”
ฉันเน้นไปในคำว่า ‘รัก’ คำที่ฉันไม่เคยบอกนายเลย ที่ผ่านมามีแต่ฉันที่ได้รับรักจากนาย แล้ววันนี้ฉันกำลังจะเสียมันไปแล้ว รักของนายไม่มีให้ฉันอีกต่อไป...
“แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ ^ - ^”
“ขอบคุณนะ”
“ทำไมล่ะ ยังไงก็ได้เพื่อนใหม่ล่ะนะ ^ - ^”
“…”
“ลาก่อน My guy ^ - ^”
ฉันอยู่ไม่ได้แล้วล่ะ ต้องไปจากตรงนี้ ที่ที่มีเค้ากับมีนา เค้าที่มองอยู่โดยไม่ละสายตา และมีนาที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ เค้า
รอบยิ้มนั่นกัดกินใจฉัน ฉันเจ็บจนทนไม่ไหวแล้วนะ มิน่าล่ะ น้ำตาถึงไหลลงมาอาบแก้มฉันอีก ไหล...ไม่หยุดเลย TT^TT รอยยิ้มนี่สินะ รอยยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ฮื่อๆ TT^TT”
ฉันขึ้นรถไฟเพื่อจะกลับบ้าน ฉันร้องไห้อย่างบ้าคลั่งอยู่บนนั้น จนคนในรถไฟมองฉันเป็นตาเดียว เนิ่นนานจนทำให้คนในนั้นเลิกสนใจฉัน
“TT^TT”
ถึงบ้านแล้วสินะ ทำไมวันนี้ทางเข้าบ้านฉันมันถึงได้ยาวไกลขนาดนี้ เมื่อไหร่จะถึงสักทีนะ แล้วนั่นมัน...
“O.O”
เอ๊ะ! นั่นมันยัยเมย์ กับ นายลูกหมานี่ ฮิ ฮิ น่ารักนะคู่นี้ ทำไมถึงเข้ากันไม่ได้นะ ดูสิ ยืนข้างกันแต่หันหน้าไปคนละทาง
( - -” ) …….. ( “- - )
พระผู้เป็นเจ้า ลูกไม่เคยร้องขอสิ่งใดจากพระองค์เลย เพราะฉะนั้น ลูกขอใช้สิทธิ์ในวันนี้เลยแล้วกันนะคะ แค่ลูกเจ็บ แค่นี้คงเพียงพอแล้ว ลูกยังก้าวต่อไปได้ แต่ลูกขอให้พระองค์ ช่วยคุ้มครองความรักของเพื่อนทั้งสองของลูก ลูกเชื่อว่าพวกเค้าต้องรักกัน เพราะฉะนั้น ช่วยทำให้ความปรารถนาของลูกเป็นจริงด้วยเถิดค่ะ V /|\\ V
“O.O ….. O.O”
เห็นฉันแล้วล่ะซิ ^ - ^
“กัส / กัส”
( “- - ) … (- -” )
“นี่ไอ้ลูกหมา อย่าบังอาจพูดพร้อมฉันนะ! > O <”
“นี่ยัยทอมบ้าเลือด เธอเงียบไปเลย น่าเบื่อจริง!”
“ไอ้ลูกหมา นาย...”
“ผู้หญิงอะไร...ไม่มีความเป็นผู้หญิงเล๊ย ( - - )(- - )( - -)”
“เหอะ ที่แท้นายก็แอบอิจฉาที่ฉันเท่ห์ว่าสินะ หึ หึ ^ - ^”
“นี่ยัยทอม ! - o -”
พระผู้เป็นเจ้า ลูกชักไม่แน่ใจแล้วค่ะ - -”
“เลิกทะเลาะกันเถอะนะ^ - ^”
“เธอดูแย่จังเลยนะ กัสจัง”
“คงรู้แล้วสินะ ขอโทษที่ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย”
“นายรู้เหรอไมค์? ”
“อือ...ยัยทอมก็รู้”
“งั้นเหรอ เมย์? - -^”
“ฉันได้ยินพวกห้อง B2 พูดกันน่ะ แล้วก็...เห็นมากับตา( _ _ )”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันล่ะ - - ^^^”
อะไรกัน เหมือนฉันโง่อยู่คนเดียวเลย ทุ-เร ศจัง T^T
“ทั้งสองคน ทำไมไม่บอกฉันเลยล่ะ - - ^^^ ”
“เพราะห่วงน่ะสิ / เพราะห่วงน่ะสิ”
O.O
ซึ้งจังเลยอ่ะTT^TT
( - - ) …. ( - - )
“ฉันเห็นเธอกำลังมีความสุขอยู่น่ะ ( . . )”
“ฉันก็...พอได้ยินเธอบอกว่า แฟน ก็พูดไม่ออก ( . . )”
ดูเข้าสิ ทั้งสองคนทำท่าเหมือนกันเลย ก้มหน้า ก้มตา แบบว่า... สำนึกผิดแล้ว ....
“^ - ^ ฉันดีใจมากที่พวกเธอเป็นห่วงฉันนะ”
( - . - ) …. ( - . - )
“ฉันสัญญาว่าจะยิ้มสู้ อาจ้า อาจ้า! > o
“อืม! / อืม!”
“ดีใจจัง ที่ยังมีพวกเธออยู่ ^ - ^ เข้าบ้านกันเถอะ”
อบอุ่นจัง V _ V
แค่ฉันได้กอดคอทั้งสองคนเข้าบ้าน แค่นี้ก็เพิ่มความอบอุ่นให้ฉันได้แล้ว พลังความรักของเพื่อนนี่ก็รุนแรงดีนะฉันหวังว่า ฉันจะลืมผาได้ในเร็ววัน และกลับมาเป็นฉันคนเดิม ที่คอยเดินกั้นกลางทั้งสองคนนี่ ตลอดไป .... ^ - ^
แต่ว่ามีเรื่องที่หนักหนารออยู่ล่ะ ก็เพราะว่าอาทิตย์หน้าก็ต้องสอบกลางภาคแล้วน่ะสิ TT^TT
...................................................................................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น