คุณหนูตัวร้ายกับนายเพลย์บอย

ลำดับตอนที่ #9 : ไอ้บ้า นายมันทุเรศที่สุดในโลกเลย

ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งครุ่นคิดอยู่ รถที่กำลังแล่นก็หยุดกะทันหัน นายภูผาบ่นบ้าอะไรอยู่ก็ไม่รู้ แถมยังตีพวงมาลัยอีก

“นี่”ฉันสะกิดไหล่หมอนั่นจึ๊กๆ

“อะไร”

“รถเป็นอะไร”

“ไม่รู้ ผมไม่ใช่ช่างยนต์สักหน่อยจะได้รู้ว่ารถเป็นอะไร”ดูมันตอบ ช่างกวนอวัยวะเบื้องล่างดีแท้ แล้วเขาก็ลงจากรถ ฉันจึงลงตาม

“นี่แน่ะ ไอ้รถบ้าดันมาเสียตอนนี้”ฉันเตะที่ล้อรถ เจ็บหง่ะ ล้อแข็งชะมัด

“เฮ้ยๆๆ คุณ นั่นมันรถผมนะ”นายภูผาร้องห้าม

“ช่างสิ ไม่ใช่รถฉันสักหน่อย”

“แล้วเราจะทำยังไงดี”

“เรางั้นเหรอ ต้องพูดว่า นายคนเดียวต่างหาก เพราะฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วย นายเป็นคนพาฉันมาลำบากเองนะ ไอ้รถนี่ก็เฮงซวยชะมัด ออกจะใหม่ ไม่ได้เรื่อง”

“หยุดพล่ามซะทีได้มั้ย แล้วใครสั่งให้คุณมาเรียกผมว่านาย”

“ฉันพอใจ มีอะไรมั้ย ฉันจะเรียกนายว่า คุณ ก็ต่อเมื่อฉันต้องทำงานร่วมกับนาย”

“โอเคๆๆ ทีนี้มาช่วยคิดกันก่อนมาจะทำยังไงดี”

“เรียกแท็กซี่สิ ไม่เห็นจะยาก”แค่นี้ก็คิดไม่ได้

“ใช้อะไรคิด”

“พูดอะไรน่ะ”

“ผมถามว่าใช้อะไรคิด สมองหรือว่าขี้เลื่อย แถวนี้มีแท็กซี่ผ่านมาบ้างมั้ย”นายภูผาพูดพร้อมกับใช้มือชี้เส้นทางที่มา เออเนาะ ไม่มีแท็กซี่ผ่านมาจริงๆด้วย ใครจะกล้าผ่านมาล่ะทางออกเปลี่ยวขนาดนี้

“แล้วใครใช้ให้นายมาทางเปลี่ยวๆแบบนี้ล่ะ เอ๊ะ! หรือว่า นายจะทำอะไรฉัน”ฉันลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย ทางยิ่งเปลี่ยวๆด้วย เกิดนายภูผาทำอะไรฉันขึ้นฉันจะทำยังไงดีเนี่ย

“คุณรู้แล้วเหรอ ก็ดี จะได้ไม่ต้องบอกให้เสียเวลา”นั่นไง จริงๆด้วย นายภูผาเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้ว พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกช้างด้วย ลูกยังไม่ได้แต่งงานกับใครเลยน้า นายภูผายื่นหน้าเข้ามา อี๋! เอาหน้าหื่นๆของนายออกไปนะ

“คุณคิดไปถึงไหนเนี่ย เวลาแบบนี้ผมไม่มีอารมณ์มาทำอะไรคุณหรอก ต่อให้คุณสวยเท่าพอลล่า ผมยังไม่เอาเลย”

อะ อ้าว เหรอ ไอ้บ้า ทำให้ฉันคิดอะไรเลยเถิด แต่ก็ดีที่นายภูผาไม่ได้ทำอะไรฉัน ฉันจะเก็บเอาไว้ให้ผู้ชายคนนั้น

เออ ใช่ ฉันมีนามบัตรของเขานี่นา นายเอกราช หุหุ ฉันจะจำชื่อนี้ไว้ตลอดเลย

“ใบอะไรน่ะ ขอผมดูหน่อยสิ”นายภูผายื่นมือเข้ามาหมายจะหยิบไปดู

“เรื่องอะไรจะให้ดู”ฉันเอานามบัตรของคุณเอกราชเก็บไว้ในกระเป๋าพร้อมปิดอย่างมิดชิด หวงค่ะหวง นายภูผาก็เปิดท้ายรถ

“นายจะเอาอะไรน่ะ”

“เอาเต็นท์”เขาพูดพร้อมหยิบเต็นท์ออกมา

“นายเอาของพวกนี้ไว้ในรถด้วยเหรอ ทำเหมือนกับว่านายรู้ล่วงหน้าว่ารถมันจะเสียเลยเตรียมมันมาอย่างนั้นแหละ”

“ผมพกของพวกนี้ไว้ในรถตลอด เผื่อจะมีเรื่องฉุกเฉิน แล้วมันก็มีจริงๆด้วย”

“แล้วนายจะเอาเต็นท์มาทำไม”ฉันมองหน้านายภูผา แล้วนายภูผาก็มองหน้าฉันตอบ

“เอามากินมั้ง”

“พูดให้มันดีๆหน่อยสิ”ฉันยังถามเขาไม่เลิก

“ก็เอามากางนอนสิคุณ”

“นอนในเต็นท์เนี่ยนะ ไม่เอาด้วยหรอก”

“เลือกเอาว่าจะนอนในเต็นท์รึว่าจะนอนกลางพื้นอย่างนี้”เขาพูดในขณะที่กำลังกางเต็นท์อยู่

“โทรศัพท์ไง นายก็โทรบอกให้ใครก็ได้มารับ”

“แบตฯหมด”ให้มันได้อย่างนี้สิ โธ่ ต้องนอนในเต็นท์จริงๆเหรอ โทรศัพท์ฉันก็ลืมไว้ในบ้านนายภูผา

“เสร็จแล้ว”ฉันจึงเดินเข้าไปในเต็นท์ นายภูผาก็เข้าไปในเต็นท์ด้วย อะไรนะ เข้าไปในเต็นท์เหรอ

“นายภูผาออกไปเลย”ฉันดันตัวนายภูผาให้ออกไปจากเต็นท์

“อะไรกันคุณ เต็นท์นั่นมันของผมนะ ผมมีสิทธิ์ที่จะนอนก็ได้”เออ ลืมไปว่าเต็นท์เป็นของนายภูผาฉันจึงเดินออกไป แล้วนายภูผาก็รูดซิบพร้อมเอนหลังนอน เต็นท์นั่นมันก็ของนายภูผา แล้วฉันจะนอนตรงไหนดีนะ ใช่

ฉันจะนอนตรงไหน!!!

“นายภูผา ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ นายจะให้ฉันนอนตรงไหน”

“คุณก็นอนข้างนอกนั่นไง”

“นายจะบ้ารึไง ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย”ฉันเดินไปนั่งตรงขอนไม้ใกล้ๆเต็นท์

“คุณก็มานอนกับผมสิ”

“ นอนกับนายเนี่ยนะ ฉันยอมนอนตรงนี้เลยดีกว่า”ฉันพูดเพื่อที่จะให้นายภูผาเห็นใจแล้วยอมให้ฉันนอนข้างในส่วนนายภูผาก็นอนข้างนอก

ผ่านไป 30 นาที

ฉันยังนั่งตบยุงอยู่ข้างนอก

ผ่านไป 50 นาที

“นายภูผา นายจะให้ฉันนอนข้างนอกจริงๆเหรอ”

 ผ่านไป 60 นาที

“ฉันจะโดนยุงหามแล้วนะ ใจคอนายจะไม่มาดูฉันเลยรึไง นายภูผา ไอ้บ้า ฉันจะจองล้างจองผลาญนายไม่มีที่สิ้นสุดฉันจะจ้างมือปืนมาฆ่านาย ไอ้ยุงนี่ก็เหมือนกันจะกัดอะไรนักหนา นายภูผา ถ้าขืนนายยังนอนหลับเป็นหมูอยู่อย่างนั้นฉันจะแช่งนาย ชาติหน้าขอให้นาย อ้วนเหมือนหมู เดินเหมือนหมา กินเหมือนนก หายใจเหมือนวัวถูกเชือด วิ่งเหมือนลิงอุรังอุตัง นายภูผา ฉันชักจะหมดความอดทนกับนายแล้วนะ ฉันพูดจนขนาดนี้นายยังไม่ตื่นอีกเหรอ ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ผู้ชายอะไรบ้าที่สุดในโลกเลย คอยดูนะ ฉันจะไล่นายออกจากบริษัท”

ฉันพูดจนเหนื่อยเพื่อที่จะให้นายภูผาตื่น แต่ไม่มีวี่แววท่าทีว่าจะตื่นของนายภูผาเลย คำพูดฉันศักดิ์สิทธิ์นะจะบอกให้ ถ้าชาติหน้านายเป็นอย่างที่ฉันบอก นายจะโทษฉันไม่ได้นะ