คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : โดนจับแต่งตัว
ชมพูเดินทอดน่องไปเรื่อยๆเธอกำลังรอคนขับรถจนป่านนี้ยังไม่มารับเธอเลย เธอนั่งๆยืนๆแถวริมฟุตบาท จนกระทั่งตกเย็น ก็ไม่มีวี่แววท่าทีของคนขับรถเลย
“นี่คุณ ทำอะไรน่ะ เหมือนกับหมารอเจ้าของเลย”เธอหันควับไปที่ต้นเสียงอันกวนประสาทนั่นทันที
“นาย!!! มาที่นี่ทำไม”ชมพูชี้หน้าภูผา
“คุณเป็นเจ้าของที่นี่เหรอครับ ไม่เห็นมีชื่อเขียนไว้เลยนี่นา”
“นายภูผา!!!”
“เรียกชื่อผมทำไมเหรอครับ รึว่ากลัวจำไม่ได้”
ไอ่กวนประสาทเอ้ย ถ้าฉันอยู่กับแกไปนานๆมีหวังฉันเป็นบ้าตายแน่ๆ
ชมพูจึงเดินหนีภูผา ภูผาก็เดินตามชมพูไป
“นายจะเดินตามฉันมาทำไม ทางอื่นมีเยอะแยะทำไมไม่เดินล่ะ”
“ผมไม่ได้เดินตามคุณ ผมเดินไปที่รถของผมต่างหาก”
แล้วเขาก็เดินไปขึ้นรถ ปล่อยให้ชมพูยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว แล้วเขาก็เลี้ยวรถกลับมา
“นี่คุณ จะไปกับผมไหม แถวนี้มันอันตรายนะ ยิ่งเปลี่ยวๆอยู่ด้วย”
นายมันน่าอันตรายกว่าเยอะเลย ชิ
“ฉันยอมเดินดีกว่าไปกับนาย”
“งั้นก็ตามใจนะครับ ผมไปล่ะ”
บรื้นนน เสียงรถของนายภูผาขับแล่นออกไปทิ้งให้ชมพูอยู่คนเดียว
เฮ้ยยย จะไปจริงๆเหรอ รอฉันด้วยสิ ปากหนอปากไม่น่าพูดอย่างนั้นเลย เดินกลับบ้านก็ได้วะ
แล้วชมพูก็เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย บ้านของเธออยู่ไกลจากที่นี่นัก แล้วเธอจะทำอย่างไรล่ะทีนี้ เธอเดินไปเรื่อยๆจนเห็นนายภูผาคนเดิมยืนอยู่ใกล้ๆรถ เธอจึงเดินเข้าไปใกล้เขา
เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ยอมเสียหน้านิดหน่อย ก็คุ้ม
“นาย”ชมพูสะกิดแขนนายภูผา
“อ้าว! คุณ มีอะไรเหรอครับ อย่าบอกนะว่าคุณจะไปกับผม”
“นายจะว่าอย่างนั้นก็ได้”
“ผมว่าแล้วอย่างคุณน่ะ ต้องมาพึ่งผมอยู่วันยังค่ำ”
ได้ทีว่าฉันใหญ่เลยนะ อย่าให้ถึงตาฉันก็แล้วกัน แม่จะด่าไม่ให้ลืมพระคุณเลย
“แล้วเมื่อไหร่จะขึ้นรถล่ะ”
“คุณต้องสัญญากับผมก่อน”
“สัญญาอะไร”
“ถ้าผมให้คุณไปด้วย คุณจะต้องพูดเพราะๆกับผม มี ค่ะ ทุกครั้ง แล้วเวลาเรียกผมก็ต้องเรียกว่าคุณภูผาด้วย โอเค้”
จะต้องพูดค่ะทุกครั้งเนี่ยนะ โอย จะบ้าตาย ถ้านายมันน่าเคารพฉันก็จะเรียกนะ แต่ในกรณีนี้ฉันยอมเรียก แต่ฉันจะไม่พูดเพราะกับนายในใจก็แล้วกัน
“ก็ได้”
“หืม อะไรนะ เอาใหม่อีกทีซิ”
“ก็ได้ค่ะ คุณภูผาสุดหล่อไม่มีใครเกิน”
“ฮ่าๆๆพูดอย่างนี้ถึงจะดีหน่อย”เขาหัวเราะอย่างชอบใจ
ทุเรศไม่มีใครเกินต่างหากย่ะ
เขาพาชมพูไปที่ที่แห่งหนึ่งซึ่งชมพูไม่คุ้นหน้าไม่คุ้นตามาก่อน เป็นบ้านหลังใหญ่โตพอๆกับบ้านของเธอ
“นี่ไม่ใช่บ้านฉันนี่…..คะ”ชมพูพูดขึ้นก่อนเพิ่งนึกขึ้นได้
“ก็ใช่ไง”
“แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม”
“เดี๋ยวคุณก็รู้เองแหละครับ”
หรือว่านายนี่จะพาฉันมา........อ๊ายยย เวอร์จิ้นของช้านนนนนน ฉันจะไม่ยอมเสียเวอร์จิ้นให้กับนายนี่เด็ดขาด
“ฉันไม่ไปนะคะ นาย เอ้ย คุณต้องพาฉันออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
ฉันเกาะประตูรถ ถ้าฉันไป ประตูรถของนายก็ต้องหลุดเหมือนกัน อ้ากกกกกกก
“ไม่ไปไม่ได้ มานี่เลยคุณ คุณจะไปดีๆหรือว่าจะให้ผมอุ้มไป”
“เดินไปดีๆก็ได้ เชอะ”
ในที่สุดฉันก็ต้องมากับนายภูผาจนได้ เขาพาฉันมาที่ห้องๆหนึ่งซึ่งมีพี่สาวของนายภูผาอยู่ในห้อง
“พี่ฟ้าครับ ช่วยแต่งตัวให้คุณชมพูด้วย”
“ได้จ๊ะ”
โห!คนบ้านนี้เขาพูดเพราะจัง ไม่เห็นเหมือนบ้านฉันเลย เฮียมีแต่ มึงกับกู พอนายภูผาออกไป
“ชมพูไปอาบน้ำก่อนสิ”
“เอ๋ ทำไมต้องอาบน้ำด้วยคะ”
“เถอะน่า”
พอฉันอาบน้ำเสร็จพี่ฟ้าก็จับฉันแต่งหน้าทำผม เบาๆก็ได้ค่ะ อ้ากกกกกก จะทำผมรึว่าจะถลกหนังหัวคะ เจ็บชะมัดเลย เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ มือหนักสุดยอด
“เสร็จแล้วค่ะน้องชมพู”
พอฉันดูตัวเองในกระจก ว้าว พระเจ้ายอดมันจอร์ดมาก สวยสุดยอด จะถลกหนังหัวกี่ครั้งฉันก็ยอม ฮ่าๆๆ ขนาดอั้มยังชิดซ้ายพอลล่ายังชิดขวา ฮ่าๆๆๆ
“เมื่อไหร่จะเสร็จครับพี่ฟ้.....”
ตกใจล่ะซี้ เห็นคนสวยๆอย่างฉันสวยกว่าเดิมหลายเท่า โฮ่ๆๆ
“เสร็จตั้งนานแล้วเป็นไงฝีมือพี่”
“แจ่มมากเลยครับ จากลูกเป็ดขี้เหร่กลายเป็นนางงามเลยพี่”
เฮ้ยๆๆใครลูกเป็ดขี้เหร่กันยะ พูดให้มันดีๆหน่อย คนเขายิ่งอารมณ์ดีอยู่ด้วยมาทำให้อารมณ์เสียอีก เอ แล้วจับฉันแต่งตัวขนาดนี้จะไปไหนกันนะ
ความคิดเห็น