คุณหนูตัวร้ายกับนายเพลย์บอย

ลำดับตอนที่ #10 : อ้ากกกกกกกบังอาจมาก&พูดแปลกๆ

ฉันลืมตาขึ้นมาด้วยอาการสะลึมสะลือพลางกวาดสายตาไปรอบๆ นี่มันในเต็นท์นี่นา เดี๋ยวก่อนนะ ฉันนอนข้างนอกแล้วก็แช่งนายภูผาจึงผล็อยหลับไป  แล้ว...มาอยู่ในเต็นท์นี่ได้ยังไง เฮือก! รึว่า นายภูผาทำอะไรฉัน ตาย ตาย ตาย เวอร์จิ้นของฉันเสียให้กับนายภูผาแล้วเหรอ แง้ๆๆ ไอ้ฉวยโอกาส  ฉันไม่น่ามากับนายนี่เลย นายภูผาเข้ามาแล้ว ต้องสั่งสอนโทษฐานนายนี่สอยเวอร์จิ้นฉัน

“ตื่นแล้วเหรอ ผมเอา......”

เพียะ!

ยังไม่ทันที่นายภูผาพูดจบฉันก็ตบหน้าเขาก่อน ตอนนี้ใบหน้าของเขามีรอยนิ้วมือห้านิ้วของฉันตราไว้อยู่

“อะไรกันคุณ....”

เพียะ!

ฉันตบหน้าเขาซ้ำสอง

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ตื่นมาก็ตบเอาตบเอา”เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงอินโนเซนต์สุดๆ

“ไม่ต้องทำมาเป็นไขสือเลย นายทำอะไรไว้ก็รู้ดีแก่ใจ”

“ผมทำอะไร”ทำมาเป็นถามนะ ก็ได้ ฉันจะรื้อฟื้นความจำที่นายทำอะไรชั่วๆไว้

“นายทำอะไรฉันเมื่อคืนล่ะ”

“อ๋อ”

“นั่นไง นายยอมรับแล้วใช่มั้ยว่านายทำอะไรฉัน”

“ยอมรับ”เขาพูดก่อนเพิ่งคิดได้ทีหลัง “เฮ้ย คนละเรื่องกันแล้ว ผมเนี่ยนะจะทำอะไรคุณ ต่อให้เอาเงินร้อยล้านพันล้านผมยังไม่อยากจะทำอะไรคุณเลย”

“ทำไม คนอย่างฉันมันมีอะไรขาดตกบกพร่อง”

“ยังจะถามอีกเหรอว่ามีอะไรขาดตกบกพร่อง หน้าตาก็...โอเคนะ ดีอยู่ แต่หน้าอกคุณเนี่ยแบนเหมือนไม้กระดานเลย จะบอกอะไรให้นะว่าใหญ่กว่าคุณน่ะยังผ่านผมมาแล้ว แล้วนับประสาอะไรกับแบนๆอย่างคุณ”

“กรี้ดดดดดดดดด นายกล้าดียังไงมาว่าฉันฮะ”

“พอๆๆ ผมไม่อยากเถียงกับคุณ เรื่องเมื่อคืนน่ะผมเห็นใครก็ไม่รู้บ่นๆๆแถมยังแช่งผมอีกด้วย ผมกลัวว่ามันจะเป็นจริงขึ้นมา เลยให้คุณมานอนด้วย”

ฉันถึงบางอ้อทันทีเลย

“แล้วนายนอนที่ไหนล่ะ”

“จะนอนที่ไหนล่ะ ก็นอนกับคุณนั่นแหละ จะให้ผมเสียสละไปนอนข้างนอกน่ะเหรอ ผมไม่ได้มีเลือดสุภาพบุรุษแรงนะคุณ”

“นายนอนกับฉันเหรอ แล้วนายได้ทำอะไรฉันมั้ยเนี่ย”

“ไม่ได้ทำอะไรหรอก”

“เฮ้อ โล่งอกไป”แล้วฉันก็เดินไปนั่งตรงขอนไม้ที่เดิมนั่นแหละ

“แหม! แต่ว่าตัวคุณเนี่ยหอมชะมัดเลย”

“นายภูผา!!!!!!!”ฉันใช้มือหมายจะทุบเขาแต่นายภูผากลับจับข้อมือฉันได้ทัน

“ขอโทษทีนะครับ บังเอิญว่าผมรับทัน”

ฉันจึงใข้มืออีกข้างหนึ่งทำเหมือนเดิม

“ตอนนี้คุณทำอะไรผมไม่ได้หรอก”อ้ากกกก เขาบิดข้อมือฉันเหมือนกับตำรวจจับผู้ร้าย เจ็บนะโว้ย  จับซะแรง

“ผมอยากจะได้กลิ่นแบบเมื่อคืนนี้จัง”หมายความว่านายภูผาจะหอมฉันเหรอ เฮ้ยๆๆ อย่านะเว้ย เขาเอาหน้าของเขาเข้ามาใกล้ฉันแล้ว ฉันหลบหน้าหนี แต่นายภูผายังเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากกว่าเดิม แล้วเขาก็เอาหน้ามาชนแก้มฉัน

“นี่เป็นบทลงโทษที่คุณตบหน้าผมครั้งแรก ส่วนครั้งที่สองเอาไว้ทีหลังแล้วกัน”

“นาย.... นายมันสุนัขจิ้งจอกชัดๆ”ฉันได้แต่เอามือถูแก้มจนเป็นรอยแดง

“ฮ่าๆๆ”ส่วนนายนั่นได้แต่หัวเราะ  ฉันจะขอสาบานต่อต้น....ต้นอะไรวะเนี่ย ฉันมองไปที่ต้นที่ฉันยืนอยู่ อ้อ รู้แล้วว่าต้นอะไร ฉันขอสาบานต่อต้นขนุนว่า ถ้าฉันไม่สามารถที่จะแก้เผ็ดนายภูผาได้ ขอให้เฮียแชมป์หน้าตาขี้เหร่ไม่มีผู้หญิงมาสน(แล้วกูไปเกี่ยวอะไรกับมึงด้วยวะ - - แชมป์)

“นี่คุณ เป็นอะไรน่ะ ยืนพึมพำคนเดียวอยู่ได้ แค่โดนหอมแก้มแค่นี้เองเสียสติแล้วเหรอ”

“ใครเสียสติ นายนั่นแหละที่เสียสติ มาคิดกันก่อน มาจะทำยังไงถึงได้กลับบ้านซักที ฉันทนอยู่ร่วมกับนายไม่ได้แล้ว”

“คุณไม่อยากอยู่กับผมขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ใช่ แค่อยู่ร่วมโลกกับนายฉันก็อยากจะบ้าตายอยู่แล้ว ขืนอยู่กับนายไปนานๆฉันคงเป็นโรคประสาทขึ้นสมองตาย”

“ได้ ถ้าคุณไม่อยากอยู่กับผม ผมไปก็ได้”พูดจบ นายภูผาก็เดินออกไป เฮ้ยๆๆ เป็นอะไรเนี่ย แค่พูดแค่เนี้ย ต่อมอาการขี้งอนกำเริบรึไง ช่างเขาเถอะ ปล่อยไปซักพัก เดี๋ยวก็มาเองแหละ เฮ้ย!! ทำไมข้าวของของนายภูผามันหายไปเกือบหมดเลยอ่ะ หรือว่านายนั่นจะทิ้งฉันไปจริงๆ ไม่ได้นะในนี้ยิ่งอันตรายอยู่ด้วย ไปตามดีกว่า

“นายภูผา นายอยู่ที่ไหนน่ะ!!!!”ฉันตะโกนดังสุดเสียงแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย

“ยู้ฮู!!!!! นายภูผา ถ้านายไม่ตอบขอให้นายเป็นกระเทย”ขนาดนี้ยังไม่ตอบอีกเหรอเนี่ย

ผ่านไป 30 นาที ฉันยังเรียกนายภูผาอยู่

“เฮ้อ! สงสัยคงจะไปตายที่ไหนแล้วล่ะมั้ง”

“เฮ้!!!! ฉันไม่ได้จะตั้งใจว่านายอย่างนั้นหรอกนะ นายอย่าทำตัวเป็นผู้หญิงอย่างนี้สิ  ฉันขอโทษ!!!!!!!!!!”

ประโยคด้านหลังฉันตะโกนเสียงดังสุดๆ หวังว่านายนั่นคงจะได้ยินนะ

“จริงๆเหรอ”เสียงนายภูผาดังมาจากพุ่มไม้ข้างหลัง

“นายภูผา”

“คุณไม่ได้ตั้งใจว่าผมจริงๆเหรอ”

“อื้อ”

พูดไปงั้นๆแหละ เดี๋ยวจะไม่มีคนพากลับบ้านเลยพูดให้หายงอน แต่ที่จริง ฉันตั้งใจว่านาย อย่างรุนแรงเลยล่ะนายภูผา

“นี่ ตอนนี้นายบอกฉันครั้งแรกว่าเอามาน่ะ เอาอะไรมา”

“อ๋อ ผมเอาอาหารมาน่ะ”เขาพูดพลางหยิบอาหารมาให้ฉัน

“นายเอามาจากไหนอ่ะ”

“ก็.......เอามาจากในรถนี่แหละ”

“เหรอ ในรถนายนี่มีทุกอย่างเลยนะ อย่างกะซุปเปอร์มาเก็ต”

“เหอะๆ เหรอ”แล้วฉันก็ลงมือจัดการกินอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าจนหมดเกลี้ยง แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้กลับบ้านล่ะเนี่ย เฮ้อ! เหนี่อยใจจริงๆ ป่านนี้ทุกคนจะเป็นยังไงกันบ้านนะ เฮียแชมป์ ถึงเฮียจะด่าฉัน จะว่าฉัน ยังไงฉันก็คิดถึงเฮียนะ ไอ่เช ถึงแกจะชอบว่าฉันเป็นยายแก่ ฉันก็รักแกนะ

“คิดถึงบ้านเหรอคุณ”

“อื้อ ฉันอยากกลับบ้านเร็วๆจังเลย”

“เดี๋ยวคุณก็ได้กลับแล้วล่ะ”นายภูผาพูดแปลกๆแฮะ จะได้กลับได้ยังไงเล่า รถดันเสียน่ะ สมองนายคงจะเพี้ยนไปแล้วแหละ คิดถึงคนในบ้านจัง