(os/sf) #614Hadesz | chanbaek

ลำดับตอนที่ #8 : SF | pheromone 03 (100per)

- pheromone -

   เม็ดสุดท้าย .. 

   นิ้วเรียวหยิบเอายาในซองสีใสขึ้นพิจารณาอย่างถี่ถ้วนมากเสียยิ่งกว่าทุกๆครั้ง  กลืนน้ำลายฝาดเฝื่อนลงคอเมื่อรับรู้ว่าอีกแค่ยี่สิบสี่ชั่วโมงหลังจากนี้เขาจะกลายเป็นเพียงแค่มนุษย์ที่ดึงดูดสัตว์กินเลือดทุกชนิดรวมไปถึงแวมไพร์เข้าหาตัวเอง .. กลัว ความกลัวก่อเกิดจนทำให้ร่างบางหายใจติดขัด นึกไปถึงใบหน้าหล่อเหลากำลังโน้มลงมาอย่างโหยหา เขี้ยวคมคู่นั้นเสียดสีกับลำคอระหงจนทำให้แบคฮยอนเจ็บ.. 

   เม็ดกลมไร้สีและกลิ่นถูกโยนเข้าปากตามด้วยเสียงฟันกรามซี่เล็กบดเคี้ยวลงอย่างช้าๆ .. ดวงตากลมใสกวาดมองรอบทิศอย่างเหม่อลอย คิดถึงบ้านจัง .. 

   "พี่ไค.."  เสียงหวานเอ่ยแหบแห้ง ร่างสูงของคนที่กำลังยืนฉีกยิ้มจากหลังพุ่มไม้ใหญ่ส่งผลต่อหัวใจดวงน้อยๆของแบคฮยอนให้เต้นระรัว 

   "พี่ไค! พี่ไครอแบคก่อน!!"  เมื่อเห็นว่าคนตัวโตหันหลังเดินกลับ ทำท่าทีราวกับไม่สนใจเสียงเรียกของเขาขาเล็กๆจึงเริ่มออกแรงวิ่ง ..

   

   เมฆเทาครึ้ม .. กลิ่นฝน .. กลิ่นความชื้น  เท้าคู่น้อยวิ่งเป็นจังหวะผ่านสวนกุหลาบและบ่อน้ำพุมาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จากตอนแรกที่ได้ยินเสียงนกตัวเล็กๆร้องเถียงกันไปมาแต่ตอนนี้กลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย  .. ดวงตาลูกแก้วเบนหาคนเป็นพี่อย่างมีความหวัง เขาจะได้กลับบ้านแล้วใช่มั้ย? พี่ไคจะมาพาเขากลับบ้านใช่หรือเปล่า?  คำถามที่อยากจะเอื้อนเอ่ยออกไปให้อีกฝ่ายได้รับรู้วนเวียนอยู่ในหัวสมองจนไม่อาจคิดถึงเรื่องอื่นได้อีก    

   "พี่ไค..พี่ไ-อ้ะ!!"   ร่างบางล้มลงไปกองกับพื้นหญ้าสีช้ำราวกับโดนขัดขา  บ้าจริง..ทั้งที่วิ่งอยู่บนพื้นเรียบแท้ๆยังจะอุตส่าห์สะดุดอากาศให้เสียเวลาเล่นอีก!

   เด็กหนุ่มโอดครวญ ถึงจะไม่มีแผลอะไรมากมายนักแต่มันก็ทำให้เขาหงุดหงิด .. 

   "เจ็บหรือเปล่า.."  เงาสูงที่ถอดทับลงมายังตัวเล็กๆทำเอาใบหน้าหวานพริ้มยกขึ้นมองด้วยความสงสัย  น้ำตาหยดน้อยเริ่มวิ่งผ่านมาจ่อจนสัมผัสได้ถึงความร้อนผ่าวบริเวณขอบตา อีกฝ่ายเผยยิ้ม ยื่นมือแกร่งออกมารับเด็กผมส้มด้วยท่าทีใจดีอย่างเคย

   คนตัวเล็กยันกายขึ้นก่อนจะโผเข้ากอดคนตัวโตด้วยความรู้สึกดีใจ หากแต่พอนึกถึงสิ่งที่ชายหนุ่มทำกับตัวเองจนต้องมาติดอยู่ในวงล้อมบ้าๆแบบนี้ .. มันทำให้แบคฮยอน ลดความสนิทใจลง 

   "ทำไมพี่มาอยู่ที่นี่"  จมูกรั้นขึ้นสีแดงอ่อนๆสูดน้ำมูกเข้าไปจนเกิดเสียง .. เหลือบมองดอกกุหลาบสีดำขลับถูกหยิบยื่นให้จากคนตรงหน้าด้วยแววตาสับสน  กลิ่นหอมมีสเน่ห์ลอยฟุ้ง ร่างบางขมวดปมคิ้วเพราะไม่เข้าใจการกระทำของพี่ชายตัวเอง  

   "กลับบ้านกันนะ"  

   .. ความรู้สึกมึนหัวจนแทบอาเจียนออกมาก่อกวนการทรงตัวทำเอาเรียวเท้าแทบยืนไม่อยู่ แบคฮยอนหายใจติดขัดยามเมื่อปรายสายตาขึ้นมองร่างสูงที่ยืนยิ้มยะเยือกห่างไปเพียงไม่กี่เซน   เขาเจ็บ .. เจ็บคอราวกับโดนมีดกรีด .. ไม่ไหวแล้ว อาการเหมือนจะตายให้ได้เลย 

   "หลับตาซะคนดี.." 

   "..."

   "เวลาที่เธอเจ็บปวด มันน่ามองที่สุด" 

   

  #614Hadesz

   "ฮึก.." 

   ดวงเนตรคู่หวานเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาจนผู้พบเห็นไม่อาจอดเวทนาได้  ความเจ็บปวดจากการถูกมัดไว้กับเก้าอี้แข็งๆกำลังรุมเร้าเขาหลังจากที่ลืมตาตื่น  ปากจิ้มลิ้มถูกมัดไว้ด้วยผ้าชื้นมีกลิ่นฝุ่น แบคฮยอนอยู่กับเหตุการณ์นี้มาร่วมชั่วโมงแล้วหากแต่ไร้วี่แววว่าจะได้ออกไปจากสถานที่บ้าๆแห่งนี้ .. 

   เขาวงกต .. 

--

 "อื้อ..อ"  เสียงครางอื้ออึงในลำคอระหงบ่งบอกว่าแรงและกำลังที่เหลืออยู่ตอนนี้ใกล้มอดดับเต็มทีแล้ว ความมืดมิดคลืบคลานเข้ามาหาร่างบางทีละเล็กทีละน้อยจนดวงตาคู่หวานไม่สามารถใช้การมันต่อได้อีก  สิ่งมีชีวิตตัวจ้อยปรากฏขึ้น มันเหลือบมองตุ๊กตาแสนน่ารักที่ถูกจับมัดด้วยความพึงพอใจ .. นายท่านต้องชอบ และตบรางวัลให้เขาอย่างงามเป็นแน่ 

   แบคฮยอนตัวสั่น .. อากาศหนาวเหน็บปะทะผิวกายจนฟันคู่น้อยกระทบกันเบาๆ ไม่รู้ว่าเวลานี้เป็นเวลาเท่าไหร่หากแต่ช่างยาวนานเหลือเกินสำหรับความรู้สึกของเขา  เพียงครู่ .. แสงจากตะเกียงไฟและชายร่างสูงสันทัดก็โผล่มายืนอยู่ตรงหน้า กลิ่นคาวคล้ายซากสัตว์ลอยเตะจมูกจนต้องขมวดเรียวคิ้วรับด้วยความสะอิดสะเอียน

   เปลวเพลิงสีส้มสาดกระทบเจ้าของฮู้ดสีดำสกปรกจนเหลือบเห็นเสี้ยวหน้าของคนตัวใหญ่ ในมือแกร่งถือตะเกียงผุพังพร้อมกับก้าวเข้ามาหาแบคฮยอนด้วยรอยยิ้มพิศวงน่าขนลุก .. เด็กน้อยขยับกายขลุกขลัก อยากจะหลีกหนีจากชายตรงหน้าหากแต่สิ่งที่พันธนาการตัวเองเอาไว้ช่างแน่นหนาเกินกว่าจะหลุดจริงๆ 

   "ทำดีมากเอส.."  เสียงทุ้มแหบพร่าดังก้อง .. เหมือนคนตัวเล็กรู้สึกคุ้นเคยกับชื่อนี้ก่อนจะนึกขึ้นได้เมื่อเหลือบไปเห็นตัวประหลาดจมูกยื่นยืนหลบมุมอยู่ที่ซอกไม้ด้านข้าง  .. นี่มันเรื่องบ้าอะไร คนที่เขาวิ่งตามมาจากคฤหาสน์เป็นสัตว์หน้าขนแทนที่จะเป็นพี่ชายของตัวเองอย่างนั้นน่ะหรอ!?  .. แบคฮยอนเบือนหน้าหนี นิ้วแกร่งแอบเปื้อนคราบเลือดแห้งกรังสัมผัสกับปลายคางรั้นเชิดอย่างพึงพอใจ  .. น่ารัก .. น่ารักเหมือนตุ๊กตาอย่างที่ทาสประหลาดของเขาโม้เอาไว้จริงๆด้วย

   "หลับข้ามวันเลยนะ .. คงเหนื่อยแย่"

   "อื้ออ!"

   "อาา..ลืมไปเลย ขอโทษที"   ร่างสูงแก้ผ้ามัดปากสีหม่นออกก่อนจะรับรู้ได้ว่ามันเปียกชื้นจากหยาดน้ำตามากแค่ไหน .. 

   ปากจิ้มลิ้มขึ้นสีช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง ได้แต่ภาวนาเล็กๆในใจขอให้มีใครสักคนมาช่วยตัวเองออกไปจากเขาวงกตบ้าๆนี่! 

   "ฮึ! ..อ.."

   "รังเกียจผมงั้นสิ"  ตาคมหลุบมองเรียวมือเปรอะเปื้อนก่อนจะกระตุกยิ้ม ..ใบหน้าเรียวซีดภายใต้ฮู้ดคลุมดูหล่อเหลาไม่น้อยหากแต่ซูบผอมจนเกินพอดี  เสียงกลืนน้ำลายลงคอดังขึ้น แบคฮยอนไม่เข้าใจว่าคนครงหน้าจะจับตัวเขามัดไว้แบบนี้เพื่ออะไร..   ชายหนุ่มถลกหมวกคลุม ..เรือนผมสีน้ำตาลเข้มรับกับเรียวคิ้วหนาปรากฏสู่สายตา  ร่องรอยตามพวงแก้มบ่งบอกว่าเขาคงต้องเคยผ่านการสู้สบมาอย่างหนักหน่วง .. และน่าแปลก ที่มันดูเหมาะและเข้ากับบุคลิกของเขาได้อย่างแปลกประหลาด 

   "ที่คุณบอกว่าแบคหลับข้ามวันหมายความว่ายังไง?"   เสียงหวานเอื้อนเอ่ยให้ได้ยินเป็นครั้งแรก  'แจฮยอน' ผุดยิ้มอีกหน  ไอ้สรรพนามที่แทนตัวเองว่าแบคนี่มันช่างน่ามันเขี้ยวเสียจริงๆ

   เรียวคิ้วข้างถนัดยกขึ้น เม้มริมปากหยักพร้อมกับจดจ้องความจิ้มลิ้มตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา 

   "ก็หมายความว่า..คุณหลับตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้วก็มาตื่นเอาวันนี้เย็นไง" 

   "!"  ง..งั้นก็แสดงว่า .. อีกไม่กี่ชั่วโมงยาของเขาจะหมดฤทธิ์น่ะสิ  ยิ่งคิดยิ่งกระวนกระวายใจ ตัวน้อยๆขยับขลุกขลิกไปมาจนเหงื่อไหลไม่หยุด .. กายสูงขยับเข้าใกล้ กลิ่นหอมไม่ต่างจากขนมถูกสูดดมเข้าอย่างเต็มปอดจนเกิดเสียง น่ารักแถมยังตัวหอมแบบนี้อีก ไม่น่า ... ไอ้ชานยอลมันถึงเลี้ยงรักษาราวกับไข่ในหิน 

   "ปล่อยแบค!"

   "อืม..เห็นทีจะยากหน่อยล่ะ คุณเล่นทำผมเพ้อไม่หยุดเลยรู้หรือเปล่า หืม?" 

   "เพ้อบ้าอะไร! ย..ย๊า!!"  อีกฝ่ายโน้มใบหน้าลงมาพร้อมกับกดจมูกโด่งลงกับหลาดไหล่บาง .. เสื้อตัวจ้อยจะขาดอยู่แล้ว ยิ่งแบคฮยอนเสียดสีร่างกายกับเชือกแข็งเมื่อไหร่ ยิ่งทำให้ฟีโรโมนจากเหงื่อทวีกลิ่นรุนแรงเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น 

   มือหนาจับเข้ายังแขนเรียวเล็กเพื่อไม่ให้ออกแรงดิ้น .. ได้คนน่ารักมาครองแบบนี้ คงทำลายหัวใจศัตรูของเขาจนเละเป็นผงแน่ๆ ใบหน้าหวาดพริ้มเหยเก .. เขาขยะแขยงสิ่งมีชีวิตตรงหน้ามากถึงมากที่สุดจนยากจะเอ่ยออกมาเป็นคำพูด ความกลัวส่งผลให้น้ำตาหยดน้อยเริ่มไหลออกมาอีกหนจนเจ็บขอบตาไปทั้งเบ้า 

   คิดถึง..คุณชานยอลจังเลย .. 

   ถ้าคนตัวใหญ่อยู่ด้วย .. เขาคงสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ทำอะไรแบบนี้กับตัวเอง .. ถึงบางครั้งจะรู้สึกไม่ชอบหน้า แต่ความรู้สึกบางอย่างที่แฝงมาคือ..ความปลอดภัย 

   "อ๊ะ!!!"

   "ร้องอีกสิ ร้องเลยคนดี"

   "ฮือ!! ไม่!! อ..อ!!"

   ผลั่ก !!! 

   กายสูงหงายหลังล้มลงไปกองกับพื้นราวกับโดนบางอย่างผลักอย่างรุนแรง เสียงค้างคาวบินว่อนทั่วสารทิศประกอบกับลมมหาศาลกอบโกยเอาทุกสิ่งทุกอย่างให้บินจนปลิวไม่เป็นทิศเป็นทาง .. แจฮยอนพลิกตัวขึ้นนั่ง เหลือบมองร่างสูงใหญ่ราวสองเมตรปรากฏกายจากด้านหลังเด็กผมส้มด้วยใบหน้าดุดัน  ..คลื่นความดันต่ำภายในกายชายหนุ่มผมน้ำตาลปลุกเร้าให้ร่างมนุษย์แปรเปลี่ยนเป็นสัตว์สี่เท้าน่าเกรงขาม .. หมาป่าเขี้ยวคมขู่คำรามเสียงลั่นยามเมื่อสบดวงเนตรเรียบนิ่งของปีศาจชั้นสูงอย่างแวมไพร์ 

   "ไม่เจอกันนาน..ยังสกปรกเหมือนเดิม"

   

   กรรซ์ !!!!   

   มันขู่ก้องด้วยความโทสะจนร่างบางสะดุ้ง .. หัวใจดวงน้อยรัวเร็วเสียยิ่งกว่ากลองเมื่อรับรู้ได้ว่าอีกไม่นานการต่อสู้กำลังจะเริ่มขึ้น  

   ลำตัวมีขนพุ่งกระโจนใส่แวมไพร์หนุ่มอย่างไม่คิดรีรอ เท้าคู่หน้าตะปบเข้ากับแผงอกหวังกรีดมันให้เละเป็นแผงเลือดอย่างที่ใจคิด  เราสองคนต่างเคยอยู่ในจุดที่เหมือนกัน จุดที่ได้รับเกียรติและโอกาสเท่ากัน หากแต่ความอิจฉาริษยาก่อเกิดในใจของสัตว์หน้าขนมันมากเกินกว่าจะทำใจอยู่ร่วมกับคนที่เคยใช้ความสัมพันธ์ว่า 'เพื่อน' ได้  .. ใช่ .. เราเคยเป็นเพื่อนกัน กินนอนด้วยกัน ทำงานร่วมกัน และไม่คิด..ว่าเราต่างจะมาอยู่ในจุดที่ต่างกันลิบลับราวฟ้ากับเหวแบบนี้ 

   คนนึงมั่นคงสุขสบาย..คนนึงเป็นได้แค่หมา ..จนตรอก 

   ค้างคาวนับพันรุมทึ้งเหล่าเอลฟ์ที่กำลังมาวอแวกับตัวแบคฮยอนจนเกิดภาพน่าสะอิดสะเอียน ดวงตาคู่หวานลับลงพร้อมกับหักห้ามใจตัวเองให้อยู่นิ่งที่สุด ..อย่ากลัว อย่าสติแตก คุณชานยอลจะต้องไม่เป็นอะไร ..เขาเองก็เช่นกัน 

   "อ้ะ!!!" ลำแขนแกร่งเผลอพลั้งให้กับเล็บแหลมคมที่บรรจงจิกลงมาอย่างห้ามไม่ได้ .. ตัวเล็กพยายามทำอะไรสักอย่างเพื่อที่จะได้หลุดจากเส้นเชือกบ้าๆนี่  ไม่กลัวแล้ว .. แบคฮยอนทนเห็นอีกฝ่ายเจ็บเพราะเขาไม่ได้หรอกนะ 

   ร่างบางดิ้นขลุกขลักจนสัมผัสได้ถึงปากแหลมๆเหนอะๆของอะไรบางอย่างกำลังแทะเส้นเชือกอยู่ด้านหลัง .. ลูกค้างคาวตัวเล็กสีเผือกโดดเด่นต่างจากฝูงกำลังช่วยเขาแก้เชือกมัดด้วยเขี้ยวเล่มน้อยอย่างตั้งใจ  .. ทำไม ถึงรู้ว่าแบคฮยอนต้องการกันนะ 

   ! 

   เชือกขาดลงหลังจากใช้เวลานานอยู่พอสมควร ดวงตาคู่หวานยังคงจับจ้องการต่อสู้ที่เหมือนจะยังสูสีไม่มีใครยอมใครจนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะพลาด .. แบคฮยอนเหลือบเห็นบางอย่างที่ซ่อนอยู่ตรงมุมพุ่มไม้ มีเอลฟ์จำนวนหนึ่งกำลังต่อกรกับพวกค้างคาวโดยไร้ซึ่งความสนใจต่อ'ดาบยาว' งามคู่นั้น  .. คงเป็นของที่นี่แน่ๆ ไม่อย่างงั้นคงไม่ตระเตรียมสัตว์ประหลาดจมูกยื่นยืนเฝ้าเป็นอย่างดีหรอก 

   ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันแน่น .. ทางเดียวที่จะช่วยได้คือต้องเอาดาบเล่นนั้นมาสู้  ใบหน้าหวานพริ้มเหลือบมองหาตัวช่วยก่อนจะสบเข้ากับสัตว์จิ๋วที่นั่งสะบัดปีกอ่อนๆของตัวเองอยู่ไม่ไกลนัก 

   "ดุ๊กดิ๊ก"  เมื่อไม่รู้ว่าจะเรียกเจ้าลูกค้างคาวผิวเผือกที่ช่วยแก้มัดตัวเองไว้ยังไงจึงเอ่ยออกไปแบบเบาๆ ..มันผงกหัวขึ้นมองพร้อมกับสบดวงตาใสแจ๋วราวกับรับรู้ว่าแบคฮยอนเรียก .. 

   นี่แหละ ... ตัวช่วยของเขา

  #614Hadesz

   "นี่..ฟังแบครู้เรื่องอยู่ใช่หรือเปล่า"

   "..."

   "นี่ๆ ดุ๊กดิ๊ก" 

   "แง่ง!"   เมื่ออาศัยจังหวะหลบออกมาซ่อนอยู่ที่มุมๆหนึ่ง การเจรจาระหว่างคนกับค้างคาวจึงเริ่มต้นขึ้น ตอนแรกไอ้เราก็นึกว่าจะบอกง่าย เชื่อฟัง ความจริงแล้วดื้อเสียยิ่งกว่าดื้อ ดูทำ ..มาแยกเขี้ยวน้อยๆนั่นใส่เขาอีก เดี๋ยวก็จับหักปีกเลยนี่!  

   "ดุ๊กดิ๊ก ..ถ้าเราไม่ไปเอาดาบนั่น คุณชานยอลอาจตายได้เลยนะ" 

   "..."

   "แบครู้ว่าดุ๊กดิ๊กทำได้ นะๆ ถ่วงเวลาให้แบคที" 

   ประสบการณ์การอ้อนค้างคาวครั้งแรกในชีวิตของแบคฮยอนเป็นอะไรที่ประสบความสำเร็จ ..เจ้าตัวจ้อยยอมทำตามที่อีกฝ่ายบอกก่อนการสนทนาจะจบลงและดำเนินแผนการไปอย่างเงียบๆ .. 

  #614Hadesz 

   อั่กก.. 

   ร่างสูงล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลสดๆดูเจ็บ .. แจฮยอนแอบแลบเลียริมฝีปากกับความสำเร็จที่กำลังจะเกิดขึ้น เหอะ..ชีวิตนี้เขาไม่เคยชนะผู้ชายที่ชื่อปาร์ค ชานยอลเลย สักครั้งก็ไม่มี ..ทำไม ทำไมเขาถึงได้กลายเป็นคนที่แพ้ ทำไมถึงกลายเป็นแค่เบอร์สองเวลาทำงานร่วมกัน เขาไม่อาจสู้เพียงเพราะตัวเองมันเป็นแค่หมาป่าใช่หรือเปล่า!! 

   เล็บยาวเกือบสิบเซนติเมตรง้างขึ้น .. เพียงแค่ฝังมันลงไปบนใบหน้าสมบูรณ์แบบที่ใครๆต่างก็พากันอิจฉานั่นทุกอย่างก็จะจบ  .. เหอะ ลาก่อน 

   "ตายซะเถอะ" 

   ฉับ!!! 

   หากเสียงที่ดังขึ้นนั้นไม่ได้เกิดจากการกระทำของหมาป่า .. ดาบคมยาวฟังลึกทะลุร่างแจฮยอนจนไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหนได้เพราะแบคฮยอนได้ทำการแทงตัดขั้วหัวใจอีกฝ่าย .. 

   จนตายคาที่ .. 

  #614Hadesz

   "เป็นแวมไพร์ก็ดีนะเนี่ย..แค่รอให้มันสมานแผลเองก็หาย" 

   ปากจิ้มลิ้มคุยจ้อ .. ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายนั่นมาได้ประมาณอาทิตย์นึงแล้ว .. เขาวงกตถูกสั่งเผา แบคฮยอนสภาพจิตใจดีขึ้นเพราะตอนนี้เขาได้เลี้ยงดุ๊กดิ๊กเป็นเพื่อนด้วย!  .. ร่างสูงยิ้มมุมปาก ตอนนี้ทั้งคู่กำลังนั่งอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์เพื่อเตรียมตัวเข้านอนอย่างเช่นทุกวัน .. 

   แต่คงไม่ใช่วันนี้แล้วแหละมั้ง :) 

   "ยิ้มไร" 

   "เปล่า .. พี่แค่ ได้กลิ่น" จมูกโด่งเริ่มฟุดฟิดตามพวงแก้มนุ่มนิ่มพร้อมกับไล่ต่ำลงมายังเรียวคอระหง ริมฝีปากหยักกดจูบเนิบนาบให้อีกฝ่ายคุ้นชินกับจังหวะการเล้าโลมแบบที่ยังไม่เคยลองมาก่อน  .. แบคฮยอนขยับกายหนี ดันไหล่กว้างที่ชักจะรวมกับไหล่เขาเป็นสิ่งเดียวกันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม 

   "ผีหื่น!"

   "อยากป้อนยาหนูจังเลย"  พูดพร้อมกับกดจูบกับริมฝีปากมุบมิบอย่างหมั่นเขี้ยว 

   "ไม่เอา"

   "แต่พี่ว่า..พี่ชักทนไม่ไหวแล้วนะ" 

   "ย๊า! พี่ชานยอล!!"   กายสูงโน้มลงไปทับร่างบอบบางเอาไว้ก่อนจะจัดการปิดความนุ่มนิ่มละเมียดชิมริมฝีปากหวานหอมอย่างโหยหา .. 

   เห็นที ..คืนนี้คงได้ป้อนยากันทั้งคืน 

   CUT 

END

TBC  

เย้ๆๆๆ จบไปอีกเรื่องแล้ว ต่อไปอาจจะได้แต่ง os เป็นส่วนใหญ่นะคะ 

*ใครไม่เม้นก็ฝากเล่นแท็กให้เค้าด้วยนะคับ!