คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : (SF) Red riding hood 1/100
Red riding hood | chanbaek
"ให้ข้าไปด้วยเถอะนะ นะแบคฮยอน"
กายสูงโปร่งราวร้อยแปดสิบเซนติเมตรเอ่ยขึ้น .. เขาเดินตามร่างเล็กต้อยๆมาตั้งแต่ทางตลาดท้ายหมู่บ้านพร้อมทั้งพยายามเกลี่ยกล่อมทุกวิธีทางเพื่อให้อีกฝ่ายรำคาญและตอบตกลงอย่างที่ควรจะเป็น.. หากแต่ความสำเร็จนั้นกลับไกลเกินเอื้อม พรานหนุ่มรูปงามนั้นเริ่มท้อเพราะแบคฮยอนน่ะ..ใจแข็งมากเกินไปเสียแล้ว!
เด็กหนุ่มตัวเล็กยังคงเมินเฉย .. เดินมองผู้คนขวักไขว่ทยอยกันออกมาซื้อข้าวซื้อของยามเมื่ออาทิตย์อัสดงลาลับขอบฟ้าจนอากาศนั้นเย็นวูบลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว.. มุมปากสวยลอบยิ้มให้กับพ่อค้าแม่ขายที่ส่งเสียงร้องเรียกลูกค้าหารายได้อย่างเป็นประจำในทุกวัน .. แบคฮยอนชอบบรรยากาศแบบนี้ที่สุด บรรยากาศของตลาด
"ฟังข้าบ้างหรือเปล่าเนี่ย!?"
"อื้อ ฟังสิ" พูดไปเรียวขาเล็กก็เดินแวะเข้าข้างทางดูของใช้ไปเรื่อย .. หอกเล่มงามตรงนั้นดูสะดุดตาเสียจนต้องปลีกกายตามใจไปอย่างไม่คิดจะรีรอเพื่อนตัวยักษ์ที่ตามตื๊อเขามานานนับชั่วโมงครึ่ง .. เซฮุนกอดอกหงุดหงิด แต่ก็รู้ทั้งรู้ว่าถ้าอีกฝ่ายได้ตัดสินใจจะทำอะไรนั้นคงไม่มีใครขัดได้
"เจ้าจะไปคนเดียวจริงๆน่ะหรอ? มันอันตรายนะ อันตรายมากๆ"
"..."
"เถอะน่า..ข้าว่-"
"ถ้ายังไม่หยุดเอ่ยปากล่ะก็.. รู้ใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น" หอกด้ามงามที่แบคฮยอนถือเอาไว้ถูกจ่อขึ้นเสมอแผงอกจนชายหนุ่มเอี้ยวกายหลบแทบไม่ทัน .. ดวงตาเรียวเล็กสีฟ้าครามน้ำทะเลฉายแววหงุดหงิดจนพรานหนุ่มต้องยกมือทั้งสองข้างชูขึ้นเหนือหัวเป็นสัญญาณแห่งการยอมแพ้ .. โหดชะมัด ถ้าไม่ติดว่าเป็นคนที่ข้าชอบล่ะก็..ข้าไม่ยอมหรอก!
"ต้องให้ขู่อยู่เรื่อย เอ้า! จ่ายเงินให้ข้าด้วย" มือเล็กโยนอาวุธใหม่เอี่ยมให้แก่คนตรงหน้า ดวงตาคู่คมดุจหมาป่าเหลือบมองใบหน้าจิ้มลิ้มติดเรียบนิ่งดูมีสเน่ห์น่าค้นหาไม่หยอกนั่นอย่างจำยอม .. เซฮุนว่ามันทั้งน่ารักแถมยังแอบเซ็กซี่นิดๆอีกต่างหาก ถึงจะดุไปหน่อยแต่แบบนี้แหล่ะ .. เร้าใจจะมัด!
"เย็นนี้ข้าไปทานมื้อค่ำที่บ้านเจ้าได้หรือเปล่า"
"อือ อยากมาก็มาสิ"
คนตัวเล็กยิ้มตอบพร้อมทั้งหมุนตัวเดินออกไปเพื่อมุ่งตรงกลับบ้าน .. กระชุ่มกระชวยหัวใจชะมัด คอยดูเถอะ! เมื่อไหร่ที่เราสองคนอายุครบเบญจเพส ข้าจะขอเจ้าแต่งงานแน่แบคฮยอน!
*
"ซุปข้าวโพดบ้านเจ้ายังคงอร่อยเหมือนเดิม"
"แน่นอน"
ลมยามเย็นที่พัดผ่านชั้นดาดฟ้าของตึกที่สูงที่สุดในหมู่บ้านสร้างความผ่อนคลายให้แก่พวกเขาทั้งสอง.. เราทั้งคู่ต่างนั่งห้อยขาเล่นกันอยู่บนสันระเบียงปูนเล็กๆไร้ซึ่งความกลัวด้วยความเคยชิน .. เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็ก .. แบคฮยอนกับเซฮุนเติบโตมาด้วยกันราวกับฝาแฝด เล่นก็เล่นด้วยกัน กินก็กินด้วยกัน หากแต่ตอนนี้สิ่งที่ดูจะแตกต่างไปสักหน่อยก็คงเป็นความสูง ให้ตาย..คิดๆดูแล้วก็ท้อแท้ ตั้งแต่เขาอายุครบสิบห้าปีก็ไม่สูงขึ้นอีกเลย .. :(
ดวงตาเรียวรีทอดมองแสงไฟสีส้มอมเหลืองที่ส่องสว่างมาจากบ้านหลังเล็กๆในชุมชน ป่าสนเขียวขจีโอบล้อมหมู่บ้านของพวกเราเอาไว้ทำให้ตอนกลางคืนหนาวเสียจนต้องห่มผ้าทีละหลายๆชั้น .. ท้องฟ้าสีครามน้ำเงินเต็มไปด้วยดาวดวงน้อยประดับพร่างพราว .. สวยมาก มองทีไรแบคฮยอนก็ไม่มีทางเบื่อ
เซฮุนอมยิ้มก่อนจะหันมามองคนข้างกายช้าๆ ..
"เจ้าจะไม่ไปที่นั่นแล้วใช่มั้ย?"
"อยากโดนข้าต่อยหรอ"
"เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว .."
"..."
"ลืมมันไปเถอะนะ" ความเงียบสงัดก่อตัวขึ้นอย่างกะทันหัน .. คนตัวเล็กทำเพียงมองวิวตรงหน้าโดยไม่นึกตอบคำถามเพื่อนตัวยักษ์ใดๆออกไปทั้งสิ้น เหอะ ..จะมาบอกให้เขาลืมอย่างนั้นหรอ.. ลืมพวกมัน ลืมพวกที่ฆ่าแม่ของเขาได้ลงคออย่างนั้นน่ะหรอ
แบคฮยอนถอนหายใจเสียงดัง .. เด็กหนุ่มคิดและทบทวนดีแล้วว่าควรจะทำอย่างไรต่อ ..
หนูน้อยหมวกแดง .. นิทานโบราณทางฝั่งยุโรปที่เล่าสืบทอดต่อกันมาจนกลายเป็นวรรณกรรมโด่งดังไปทั่วทั้งโลก ใครเล่าจะรู้ .. ว่ามันไม่ใช่เพียงแค่นิทานปรัมปราเพื่อสอนเด็กเล็กๆให้รู้จักระแวดระวังตัว ใครเล่าจะรู้ .. ว่าเรื่องทั้งหมดที่เล่าสืบทอดต่อกันมานั้นมันคือเรื่องจริงและไม่ได้จบสวยงามอย่างเช่นที่ทุกคนเข้าใจ .. ไม่มีพรานป่าบุกมาช่วย หนูน้อยหมวกแดงไม่ได้รอด เหอะ..ทุกอย่างมันก็แค่เรื่องแต่งลมปาก
เพราะคนที่เป็นหนูน้อยหมวกแดงในเรื่องเล่าเหล่านั้นก็คือแม่ของเขาเอง ..
แม่ของบยอน .. แบคฮยอน
*
เสียงควบม้าท่ามกลางสายฝนเม็ดหนักและผืนป่าอันกว้างใหญ่ .. ท้องฟ้ามืดครึ้มไร้ซึ่งแสงจันทร์สาดส่องชวนใจเต้นระทึกไม่ต่างอะไรกับการวิ่งประจันหน้าเข้ามายังเขตนรก ร่างบอบบางบนหลังม้าคลุมผ้าสีแดงเพลิงผืนสดพร้อมทั้งบังคับพาหะคู่ใจให้วิ่งตรงมุ่งหน้าเข้าสู่เขตสัตว์สี่เท้าอันตรายด้วยดวงตาที่แน่วแน่
เขตของหมาป่า ..
เสียงฟ้าคำรามดังเสียดหูอื้ออึง .. สายฝนเทกระหน่ำตกลงมาไม่หยุดหย่อนหากทว่าจะหาที่พักใต้ร่มไม้ดีๆสักแห่งก็หายากเหลือเกิน .. อาชาสีขาวสะอาดเริ่มหยุดวิ่ง เหมือนมันกำลังจะรู้ตัวว่าเข้าใกล้เขตอันตรายมากขึ้นทุกขณะ และถึงแม้ว่าแบคฮยอนจะยังบังคับมันเดินหน้าต่ออย่างไร .. เจ้าอาร์เธอร์ก็ได้แต่ส่งเสียงร้องขัดใจพร้อมทั้งเดินวนเป็นวงกลมไม่กล้าเข้าไปในนั้นสักที .. ร่างบางปีนลงมาจากบังเหียนอย่างคล่องแคล่ว เหลือบมองโพรงป่าใหญ่ๆตรงหน้าซึ่งมืดและแคบกว่าจุดที่เป็นอยู่ไม่น้อยนัก ด้วยสัญชาตญาณ .. อีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะเหยียบถิ่นฐานมันได้สำเร็จ
"ไปต่อสักหน่อยก็ไม่ได้หรอ?"
กรรซ์ ...
เสียงครางทุ้มต่ำของสัตว์กินเนื้อขนาดใหญ่ดังเล็ดรอดออกมาให้ได้ยินกลบเสียงสายฝน .. แบคฮยอนสอดมือเข้าไปยังใต้เสื้อคลุมพร้อมทั้งชักมีดพกขึ้นมาป้องกันตัวไว้ก่อน .. เด็กหนุ่มไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้นตอของเสียงมันซ่อนตัวอยู่ยังทิศไหน เขาไม่กลัวหรอกนะ .. แน่จริงก็ออกมาให้เขาฆ่าซะสิ!
แกรบ ..
ปลายเท้าสี่ขาเหยียบลงกับพื้นป่าจนเกิดเสียง .. จู่ๆฝนก็หยุดตกจนทิ้งไว้เพียงแค่ความชื้นแฉะและความเงียบสงัดจนน่าใจหาย ร่างเล็กหันซ้ายทีขวาที เผลอกัดริมฝีปากบางสวยอย่างตื่นเต้นจนหัวใจแทบหลุดออกมานอกอก
"ไม่มีมนุษย์หน้าไหนกล้าเข้ามาในเขตของข้าได้ลึกถึงเพียงนี้" เสียงทุ้มต่ำคล้ายกับเสียงสัญญาณเรดาร์ในหัวดังขึ้น .. หมาป่าตัวใหญ่ขนาดใกล้เคียงกับอาร์เธอร์ของเขาปรากฏกายออกมาจากโพรงลึกแสนมืดตรงนั้นจนแบคฮยอนตกใจเผลอก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว .. แผงขนสีเทาแซมขาวเปียกลู่ไปด้วยหยาดน้ำ ดวงตาสีส้มอมเหลืองราวกับพระจันทร์เต็มดวงวาวโรจน์จดจ้องเด็กหนุ่มผ้าคลุมสีแดงอย่างไม่ลดละ ..
อืม...หอมดี
"ข้ามาตามหาโชนัล"
"มีธุระอะไรงั้นหรอ?"
"..."
"ไม่กัดหรอกน่า .. บอกมาเถอะ" แค่เสียงหัวเราะทุ้มๆนั่นก็ทำตัวเล็กหน้าแดงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน .. กายบางแอบหยิบหอกเล่มใหม่ที่ซื้อมาพร้อมทั้งชี้มันต่อหน้าคู่ศัตรูด้วยแววตาเรียบนิ่ง
"เจ้ามันสัตว์เดรัจฉาน .. ไว้ใจไม่ได้"
"ไม่แรงไปหน่อยหรือไง"
ฟึ่บ!!
หมาป่าตัวสีน้ำตาลเข้มกระโจนออกมาจากพุ่มไม้ป่าด้านหลังของเขาพร้อมทั้งตั้งท่ารอรับอย่างดี .. เสียงที่เด็กหนุ่มได้ยินเมื่อสักครู่นั้นมันไม่ใช่เสียงของหมาป่าขนสีเทาตรงหน้าหากแต่มันเป็นของขนสีน้ำตาลที่กำลังจ้องเขาจากด้านหลัง.. แบคฮยอนขมวดเรียวคิ้วแน่น หันมองข้างหน้าทีข้างหลังทีเนื่องจากโดนล้อมไว้หมด .. ถึงจะอย่างนั้นก็เตรียมใจไว้แล้ว เขาไม่กลัวหรอก!
"ไง..เด็กน้อย หลงเข้ามาล่ะสิท่า"
"โชนัลอยู่ที่ไหน.."
"แล้วทำไมต้องบอกเจ้าด้วยล่ะ"
"ข้าจะฆ่ามัน.. ฆ่ามันให้ตายแล้วเอาหัวหมาขี้เรื้อนนั่นมาเสียบประจาน!" เสียงขู่ทุ้มต่ำจากหมาป่าหนุ่มทั้งสองตัวเริ่มดังขึ้น .. ที่แท้ก็ศัตรู .. จงใจเหยียบจมูกกันชัดๆแบบนี้เห็นทีเขาเองก็คงปล่อยไว้ไม่ได้ .. หมาป่าสีเทาใช้เท้าหน้าเขี่ยพื้นดินอยู่สองสามครั้งก่อนจะพุ่งกระโจนใส่ร่างบางอย่างไม่คิดรีรอ .. แบคฮยอนหลบกายเอี้ยวได้ทันก่อนจะง้างหอกแหลมคมเฉือนหน้าสัตว์สี่เท้าตัวใหญ่จนเกิดเหลือบซิบขึ้นยังบริเวณข้างแก้ม
เสียงฟึดฟัดเล็ดรอดด้วยความโมโห บังอาจเกินไปแล้วที่ทำให้ข้าเจ็บตัว!
กรรซ์ !!!
เท้าหน้าของมันวิ่งลู่ใส่ร่างบางก่อนจะกดให้คนตัวเล็กนอนหงายและล็อคเหยียบแผงอกเอาไว้ด้วยอุ้งเท้า ..
"ใจเย็นน่า.."
"หุบปากไปเถอะจงอิน" ดวงตาสีส้มฉายแววขุ่นเคืองหากแต่พอได้สบเข้ากับใบหน้าหวานพริ้มเป็นอันต้องเผลอนิ่งเข้าจนได้ เรียวคิ้วของคนใต้ร่างหักลงเข้าหากันด้วยความหนักและเจ็บ.. ถึงแม้เขาจะไม่ได้ออกแรงอะไรมากแต่ด้วยอุ้งเท้าที่ใหญ่ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนหายใจไม่ถนัดแบบสุดๆ
"จะเอาไง" หมาป่าหนุ่มสีน้ำตาลเข้มเอ่ยเรียบ .. เห็นทีต่อจากนี้คงมีเรื่องสนุกๆให้ได้ทำแก้เซ็งแน่
"..."
"..."
"เหอะ.." สัตว์สี่เท้าตรงหน้าเพิ่มแรงกดลงไปจนเด็กหนุ่มเริ่มหายใจไม่ออก ดวงตาเรียวเล็กขยับช้าลงเรื่อยๆและในอีกไม่นาน..เขาคงต้องน็อคไปเพราะขาดอากาศ ..
"ปากเก่งแบบนี้มันต้องโดนลงโทษ"
นั่นคือประโยคสุดท้ายที่แบคฮยอนได้ยิน ..
ก่อนที่ทุกสิ่งจะดับลง ..
*
เสียงฝ่าเท้าสับวิ่งท่ามกลางป่าไม้รกครึ้มราวๆสิบกว่ากิโลเมตรเข้ามายังเขตปกครองของสัตว์กินเนื้อที่มีอิทธิพลมากที่สุดในแถบซีกฝั่งตะวันตก .. ดวงจันทร์ไร้ซึ่งเมฆหมอกบดบังสาดกระทบหมาป่าหนุ่มสองตัวที่วิ่งเข้ามาด้านในจนถึงหน้าปราสาทกินพื้นที่หลายพันไร่ .. ทั้งคู่ชะลอความเร็วลงเพื่อให้ประตูไม้บานยักษ์เปิดทิ้งตัวลงมา ต้อนรับทหารองครักษ์ที่ฝีมือดีที่สุดควบตำแหน่งหลานชายของกษัตริย์แห่งวูฟ ผู้ซึ่งปกครองหมาป่าในอาณาเขตนี้ทั้งหมด
คบเพลิงไฟส่องแสงสว่างทั่วทั้งทางเดิน .. ความโอ่โถงยิ่งใหญ่สมกับเป็นปราสาทของกษัตริย์ปรากฏสู่สายตาของทั้งคู่ หมาป่าหนุ่มขนสีเทาแบกร่างเล็กขึ้นหลังมานานนับหลายสิบนาทีก่อนจะค่อยๆย่างกรายเข้าสู่เบื้องหน้าบัลลังก์ทองซึ่งมีชายสูงใหญ่ร่างกายกำยำนั่งอยู่ .. ดวงตาคู่คมสีเทาหม่นเหลือบมองบุคคลภายใต้ผ้าคลุมสีแดงด้วยความสงสัย กลิ่นเนื้อมนุษย์หอมอ่อนๆลอยเตะจมูกจนเผลอกัดริมฝีปากยับยั้งชั่งใจตามสัญชาตญาณ ..
แผงขนหนามันเงาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นผิวกายดั่งเช่นมนุษย์ .. รูปร่างสูงโปร่งไล่เลี่ยกันหากแต่หน้าตาที่หล่อเหลาคนละแบบช่างเป็นสเน่ห์ที่มองไม่รู้จักเบื่อ .. หนุ่มผิวขาวเปลือยแผงอกท่อนบนประกอบกับกางเกงขายาวสีเข้มโอบกอดคนตัวเล็กเอาไว้ไม่ห่าง .. เรือนผมสีแดงช้ำตัดกับดวงตาคู่คมสีแสด โครงหน้าหล่อเหลาติดหยิ่งยโสเป็นที่หมายปองแก่ผู้พบเห็นจนชาชิน .. เขาเหลือบมองผู้เป็นลุงก่อนที่จะถูกตั้งคำถามด้วยสายตาคู่นั้นทันที ..
"ข้าแค่อยากได้ไว้เป็นทาส หวังว่าท่านคงไม่ขัด"
"ทาสรักบนเตียงน่ะหรอ?"
"เงียบปากไปเถอะ"
"พูดแค่นี้ทำเป็นเขิน ปกติเจ้ามนุษย์นี่กลายเป็นมื้อค่ำระหว่างเราสองคนไปแล้ว จะเก็บกลับมาทำไมก็ไม่รู้" จงอินกอดอกพร้อมทั้งชำเลืองมองเพื่อนตัวดีด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ..
"ว่าไงชานยอล? หรือเจ้าพาเด็กนี่เข้ามาเพื่อทำเรื่องอย่างว่าด้วยจริงๆ" เรียวคิ้วเข้มเลิกขึ้น .. หรี่ตามองหลานชายตัวดีที่เปรียบเสมือนมือขวาของตนเองด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม .. จะว่าไปปีนี้ชายหนุ่มเองก็โตขึ้นมาก สมควรแล้วที่จะคิดเรื่องแบบนั้นเป็นธรรมดา
"เปล่า .. ข้าแค่เห็นว่าเจ้ามนุษย์นี่มันมาตามหาท่าน แถมยังบุกรุกพื้นที่ของเราโดยไม่มีความเกรงกลัว ถ้าเกิดฆ่าไป..มันก็นึกเสียดายที่ตายไวเกินกว่าเหตุ" ชายหนุ่มหลุบมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่สลบคาอกของตัวเอง ..
"เด็กตัวแค่นี้จะมาตามหาข้าไปทำไมกัน?" ดวงตาสีหม่นจดจ้องไปยังร่างบางพร้อมทั้งขมวดเรียวคิ้งสงสัย .. เอาเป็นว่าวันพรุ่งนี้คงได้มีเวลาสืบสวนกันยาว ดูจากลักษณะแล้ว..หลานชายตัวดีของเขาคงอยากจะได้เด็กนั่นไว้เป็นทาสจนไม่ยอมปล่อยทิ้งไปง่ายๆแน่
"ถ้ามันเป็นความต้องการของเจ้า ลุงเองก็ไม่ขัด"
"..."
"แต่ระวังหน่อยล่ะ แผลบนหน้าที่ได้มา ก็คงเป็นเพราะยัยเด็กหมวกแดงนี่ด้วยใช่มั้ย" จงอินกระแอมไอหัวเราะในลำคอเบาๆพร้อมทั้งเหลือบมองร่างสูงที่แอบนิ่งไปกับคำพูดของคนเป็นลุง .. เหอะ ..คิดแล้วก็ตลก .. ปาร์ค ชานยอล ทหารหนุ่มฝีมือดีแห่งราชวังวูฟพลาดท่าโดนเด็กที่ไหนก็ไม่รู้เอาหอกเฉือนหน้าจนเลือดซิบ รู้ถึงไหนอายเค้าถึงนั่น ..
มือแกร่งกระชับคนในอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น .. พอเห็นยัยเด็กปากดีเวลาสิ้นฤทธิ์แบบนี้ก็ได้แต่มันเขี้ยวเพราะบังอาจมาทำเขาเจ็บตัวจนเสียเลือด .. ชายหนุ่มโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงไปใกล้ๆ กระซิบเสียงทุ้มรอดไรฟันแม้จะรู้ว่าตอนนี้คนตัวเล็กไม่มีทางได้ยินสิ่งที่เขาเอ่ยก็ตาม ..
"ตื่นมาเมื่อไหร่เจ้าโดนแน่ .. ตัวแสบ"
*
-56
ท่ามกลางความเงียบงันภายในป่าสนรกร้างอันแสนกว้างใหญ่ .. ร่างกายของผมเย็นเฉียบราวกับถูกแช่แข็งด้วยหิมะขาวโพลนเสียจนปวดเนื้อปวดตัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไอควันจางๆถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากบางซีดพร้อมด้วยมือเรียวกระชับผ้าคลุมสีแดงเพลิงให้แน่นยิ่งขึ้น .. ดวงตาคู่เล็กสอดส่องไปทั่วทั้งบริเวณ .. เสียงค้างคาวกลุ่มหนึ่งบินผ่านหัวยังพอเป็นคำตอบให้แก่เขาได้บ้างว่าแบคฮยอนนั้นไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ..
เรียวขาเล็กเริ่มขยับไปตามพื้น .. กลิ่นดินลอยเตะจมูกเคล้าเศษใบไม้เปียกแฉะแสดงถึงกลุ่มฝนที่พึ่งผ่านพ้น .. เด็กหนุ่มเดินลัดเลาะอย่างไร้ซึ่งจุดหมาย เขาจำได้เพียงแค่ว่าตัวเองมุทะลุเข้ามายังเขตของหมาป่าเพื่อตามล่าหาโชนัล ... แล้วต่อจากนั้น .. ทุกอย่างมันก็มืดดับลง
"น้ำ?" เอ่ยเสียงแผ่วพร้อมด้วยลำคอที่แห้งเป็นผง .. กายเล็กเร่งฝีเท้าเพื่อเดินตามต้นเสียงนั้นไปเผื่อจะเจอลำธารสักแห่งภายในป่าแห่งนี้ .. เขาได้แต่ภาวนาหวังว่าเสียงที่ได้ยินนั้นจะเป็นเสียงของน้ำจริงๆไม่ใช่อาการหลอนหูเพียงเพราะความเหนื่อยล้าจากร่างกาย .. เด็กหนุ่มเดินลึกตามทางเข้ามาเรื่อยๆ .. ความมืดมิดที่มีเพียงแค่แสงจันทร์นวลผ่องสาดส่องลงมานั้นจำให้แบคฮยอนก้าวเท้ายาวขึ้น.. หวังให้ถึงที่หมายไวๆ
ไม่นานนัก .. โขดหินน้อยใหญ่ที่เริ่มปรากฏให้เห็นบ่งบอกว่าสถานที่ตรงหน้าคือธารน้ำตก แบคฮยอนกลืนน้ำลายเหนียวฝาดลงคอด้วยความดีใจพร้อมทั้งวิ่งตรงต่อไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ .. เขาหลือบเห็นน้ำเย็นใสแจ๋วสะท้อนแสงจันท์ กลิ่นหอมอ่อนๆจากดอกไม้ บรรยากาศเงียบสงบไม่วังเวงดั่งเช่นป่าอื่นๆที่เคยพานพบ .. พร้อมทั้ง ..ร่างกายกำยำของบุรุษเพศแปลกหน้าซึ่งกำลังหันหลังให้แก่ตัวเขาเองอยู่ไม่ห่าง
มือแกร่งชะโลมน้ำขึ้นลูบกายอย่างเชื่องช้า .. เรือนผมสีแดงเข้มตัดกับแผ่นหลังขาวๆนั่นทำเอาแบคฮยอนหายใจไม่ทั่วท้อง
ให้ตาย .. แล้วทำไมต้องมาเจอจังหวะที่คนอื่นเค้ากำลังอาบน้ำอยู่ด้วยละเนี่ย!
ตัวเล็กตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆลำธาร .. หวังว่าพอได้ดื่มน้ำดับแก้กระหายเสร็จก็จะรีบเผ่นออกไปในทันที หากทว่าคนตัวใหญ่กลับเอี้ยวกายหันมาเจอพร้อมทั้งยิ้มเล็กๆยังมุมปากราวกับรู้ทันว่าแบคฮยอนแอบจดจ้องร่างกายของเขาอยู่ บ้าชะมัด! ..ไม่เรียกซวยแล้วจะเรียกอะไรได้อีก!
"เดี๋ยวสิ จะไปไหนหรอ?" เสียงทุ้มเอ่ยท้วงไว้ทันทีที่แบคฮยอนตัดสินใจหันหลังกลับ ..ถามออกมาได้ ใครมันจะไปกล้าอยู่ต่อกันเล่า!
"มาเล่นน้ำด้วยกันก่อน"
"..."
"ไม่ทำอะไรเจ้าหรอกน่า มาเร็ว" รอยยิ้มจากหนุ่มผิวขาวคนนั้นทำหัวใจแบคฮยอนสูบฉีดจนใบหน้าแดงก่ำร้อนรุ่ม ยิ่งเมื่อเห็นว่าเขาพยายามจะเดินใกล้เข้ามายังขอบฝั่ง .. แบคฮยอนยิ่งควบคุมอาการเหมือนคนเป็นหอบแบบนี้ไม่ได้
ร่างสูงใหญ่กว่าเด็กหนุ่มหลายสิบเซนติเมตรเดินประชิดเข้ามาจนน้ำตื้นเหลือเพียงแค่หัวเข่า ยื่นมือออกไปรับเมื่อเห็นว่าคนจิ้มลิ้มยังไม่ยอมลงมาเล่นด้วยกันเสียที ..
"จะไม่ลงมาจริงหรอ?"
"ท..ทำไมต้องลงไปด้วย ข้าไม่อยากเปียกเสียหน่อย"
"..."
"อีกอย่าง..เราก็ไม่ได้รู้จักกัน" ชายหนุ่มอมยิ้มพร้อมกับถือวิสาสะยื่นมือไปจับข้อแขนบางนั่นไว้ .. เขาเหลือบมองดวงตาเรียวรีคู่นั้นก่อนจะก้มลงจุมพิตหลังมือนุ่มเบาๆเป็นการทำความรู้จักในแบบฉบับของตัวเอง
"เราได้รู้จักกันแน่.."
เขากัดริมฝีปากหยักพร้อมทั้งเหลือบมองแก้มชมพูกลมๆด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"บยอน แบคฮยอน"
ซ่าา!!!
"อ้ะ!!! แค่กๆ!!"
ร่างบางสำลักไอออกมาทันทีที่น้ำเย็นเฉียบถูกราดลงบนหัวจนหมดถังอย่างไม่ทันตั้งตัว .. เรือนผมสีเทาสว่างเปียกลู่ก่อนที่จะถูกสะบัดไปมาด้วยความมึนงง.. แบคฮยอนเงยหน้าขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาเช่นเดียวกันกับคนในความฝันจำให้เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันจนแทบจะเรียงชิดติดเป็นเส้น
"ไง? เย็นมั้ย?" ท่าทางหยิ่งยโสผิดกับที่เขาคิดไว้เป็นอย่างมากนั้นทำเอาเด็กหนุ่มขยับกายไปมาก่อนจะพบว่าร่างทั้งร่างถูกมัดไว้กับเก้าอี้ไม้เก่าๆตัวนึง
"ปล่อยข้านะ!!"
"ปล่อยหรอ? .. ข้าไม่โง่ปล่อยคนที่มันกล้าทำข้าเจ็บตัวหรอกนะ"
"เจ็บตัว? ข้าไปทำร้ายร่างกายเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!?" .. เสียงแค่นหัวเราะพร้อมด้วยกายสูงที่โน้มตัวลงมาอย่างช้าๆ มือทั้งสองข้างวางทาบลงกับพนักแขนก่อนจะดันเก้าอี้ถอยไปข้างหลังจนชนเข้ากับกำแพงห้อง
แบคฮยอนหายใจเร็วขึ้น .. รอยแผลที่เริ่มตกสะเก็ดนิดๆยังข้างแก้มของคนตรงหน้าทำให้เขาเผลอนึกอะไรออก
หรือว่า..
"เจ้าเป็นหมาป่างั้นหรอ?" เด็กหนุ่มเอ่ยถามเมื่อคลับคล้ายคลับคลาว่าคนตรงหน้าจะใช่หมาป่าตัวใหญ่สีเทา .. ที่กระโจนออกมาจากโพรงไม้เมื่อคืน
"ข้าเป็นหมาป่าแล้วมันยังไง? จะฆ่า?"
"เหอะ..นั่นมันแน่อยู่แล้ว" ปากดีนักนะ .. ขนาดตื่นมาแล้วยังทำเป็นซ่าอยู่อีก
"ก็ลองดู"
"..."
"แต่ก่อนจะไปฆ่าใครเค้าเนี่ย หาทางแก้มัดตัวเองให้มันได้ก่อนเถอะ" ชายหนุ่มยีผมสีเทาเปียกๆนั่นพร้อมทั้งเคาะเชือกเส้นหนาที่มัดร่างน้อยติดไว้กับเก้าอี้ด้วยแววตาล้อเลียน .. แบคฮยอนเผลอนิ่ง จู่ๆดวงตาเรียวเล็กก็ฉายแววเศร้าหมองพร้อมทั้งเผลอกัดริมฝีปากสีหวานด้วยความหวั่นประหม่า .. เรียวมือบางแอบควงมีดพกที่ดึงซ่อนไว้จากด้านหลังด้วยความชำนิชำนาญ .. รอให้เผลอเมื่อไหร่ล่ะก็ เขาจ้วงแน่!
"ใครจะไปแก้ได้กันเล่า" เด็กหนุ่มขยับตัวไปมาราวกับพยายามที่จะฝืนกายออกจากเชือกเส้นหนาเส้นนี้ .. เสียงถอนหายใจพร้อมทั้งส่งสายตาออดอ้อนให้เขาช่วยนั้นมันชักจะร้ายกาจเกินไปแล้ว!
"ตัวข้าก็แค่นี้ .. ทำไม่ได้หรอก"
"..."
"เรายอมแล้ว" ชานยอลหรี่ตาไม่ไว้ใจหากทว่าพอได้เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังหงอเป็นลูกหมาตัวเล็กๆมันก็อดสงสารไม่ได้ .. เขาโน้มกายลงไปอีกหนจนใบหน้าของเราสองคนใกล้กันแทบไม่เหลือช่องว่าง .. กลิ่นหวานหอมคล้ายขนมอันแสนโปรดปรานลอยกวนใจหมาป่าหนุ่มวนไปวนมา ไม่อยากปฏิเสธหรอกนะว่าชอบ .. แต่เพราะว่าคนตรงหน้ามันช่างดื้อแสนดื้อ เขาเองจะไม่ยอมตกเป็นทาสยัยตัวแสบนี่ง่ายๆหรอก!
ดวงตาทั้งคู่สบประสานกันอย่างเชื่องช้า .. ลมหายใจอุ่นๆแลกผ่านซึ่งกันและกันดูแล้วสัมผัสได้ถึงความเซ็กซี่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน .. ชานยอลเอียงใบหน้าเล็กน้อยพร้อมทั้งเอ่ยเบาๆคล้ายกับการกระซิบ
"ยอมแล้วจริงๆนะ" เสียงทุ้มแสนมีสเน่ห์ทำใจดวงเล็กเริ่มเต้นแรงขึ้น .. เขายิ้มหวานก่อนจะขยับใบหน้าเข้าไปอีกจนปลายจมูกของเราสองคนแตะกัน .. แบคฮยอนเริ่มไม่แน่ใจ ว่าความเป็นจริงแล้ว .. ใครกันแน่ที่ตกหลุมพราง
"ยอมจริงๆ"
"แล้วถ้าไม่เชื่อล่ะ?" มือแกร่งค่อยๆเชยคางเรียวให้เชิดขึ้นจนตัวน้อยเผลอกลืนน้ำลายด้วยความประหม่า .. มีดชื้นเหงื่อที่กำเอาไว้ซะแน่นนั้นกำลังจะหลุดลงแล้วถ้าคนตรงหน้ายังเอาแต่เล่นแบบนี้อยู่
"ร..เราก็ไม่ใช่คนชอบโกหกเสียหน่อย"
"..."
"..."
"ส่วนใหญ่คนโกหกจะชอบกำมือ"
เพล้ง !!
เสียงมีดพกเล่มเล็กที่หลุดลงไปโดยไม่ทันตั้งตัวนั้นทำเอาคนเจ้าเล่ห์แอบยิ้ม .. ถึงเด็กหนุ่มจะเก่งกล้าฝีมือดีมาจากไหน หากทว่าเรื่องเล่ห์เหลี่ยม คำว่าเด็ก..ยังไงก็ตามผู้ใหญ่ไม่ทันอยู่ดี .. ชานยอลเลิกคิ้วขึ้นพร้อมทั้งใช้นิ้วโป้งเกลี่ยแก้มนุ่มนิ่มเบาๆด้วยความเอ็นดู
"เจ้าน่ารักกว่าที่ข้าคิดไว้เยอะ"
"..." เสียงถอนหายใจดังๆถูกพ่นใส่หน้าเมื่อตัวเองดันโง่พลาดในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง
"เอาไว้เย็นนี้ข้าจะให้รางวัล"
"ข้าไม่อยากได้"
"แต่ข้าอยากให้" ดวงตาสีแสดแฝงไปด้วยความทะเล้นและความหื่นกระหายอย่างชัดเจนทำเอาแบคฮยอนเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างไม่สบอารมณ์
"ไม่อยากรู้หรอว่าเจ้าจะได้อะไร?"
"อะไรที่มันมาจากเจ้าข้าก็ไม่อยากทั้งนั้นแหละ"
"ฟังดูเจ็บปวดนะ แต่ไม่" มือแกร่งเอื้อมไปลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ .. อยากจะปัดออกแทบบ้าแต่ก็ทำไม่ได้! มันน่าเจ็บใจนัก!!
*
"ข้าไม่ไป! ปล่อยนะ!"
"เห็นตัวเล็กๆทำไมแรงเยอะขนาดนี้เนี่ย!"
แบคฮยอนขืนร่างกายตัวเองเอาไว้ยามเมื่อจู่ๆก็มีผู้ชายตัวใหญ่ผิวแทนเดินเข้ามาแก้มัดให้แก่เขาภายในห้องคุมขัง .. จงอินพยายามจะเกลี้ยกล่อมด้วยคำพูดทุกวิถีทาง ไม่นึกว่าเจ้าเด็กมนุษย์ผ้าคลุมสีแดงนี่จะฤทธิ์เยอะจนเล่นเค้าเหนื่อยพอตัว
"มันมีอะไรดีนักหนาในห้องขังเนี่ย!? อย่าขืนตัวได้มั้ย"
"ปล่อย!! ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น!!" เวรกรรมแท้ๆ .. แล้วไอ้คนที่มันเอาตัวเด็กนี่เข้ามามันหายหัวไปไหนวะ!!
"แบคฮยอน" เสียงทุ้มต่ำพร้อมด้วยรูปร่างสูงโปร่งน่าเกรงขามเดินเข้ามาภายในห้อง .. ตั้งแต่เขาออกไปสำรวจความเรียบร้อยตรงป่าทิศฝั่งตะวันออกก็กินเวลาไปเกือบครึ่งค่อนวัน กว่าจะกลับมาก็เลยฝากให้จงอินช่วยดูแลและแก้มัดให้ .. แต่ดูๆจากสภาพ กลับไม่กลับมาก็ดูเหมือนจะมีค่าเท่ากัน
ชานยอลขมวดคิ้วดุร่างบางไปทีนึงพร้อมทั้งกอดอก .. น่ามันเขี้ยว คิดว่าตัวเองเป็นเสือแต่ที่ไหนได้ก็แค่ลูกแมว
"จะพาข้าไปไหน"
"ไปทานข้าว ยังไม่ได้ทานอะไรไม่ใช่หรอ?" ดูแลอย่างดีขนาดนี้ .. เขาคิดว่ามันชักจะแปลกๆ
"ทำหน้าอย่างนั้นทำไม?"
"ทำไม่ได้หรอ?"
"นี่เจ้า!"
"ข้าจัดการเอง มานี่" หนุ่มผิวแทนได้แต่กัดฟันกรอดๆยามเมื่อเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มกวนประสาทพร้อมกับโดนเพื่อนสนิทของตัวเองนั้นลากออกไป ถึงจะหอมจะน่ารักก็เถอะ .. แต่เขาไม่ชอบคนดื้อด้านก๋ากั่นแบบนี้! มันหงุดหงิด!
เสียงรองเท้าสองคู่ที่ก้าวเดินมาตามทางออกแคบๆ .. กลิ่นเย็นชื้นเนื่องจากข้างนอกเกิดฝนตกทำให้เด็กหนุ่มเผลอคิดถึงเรื่องราวและจุดมุ่งหมายที่เขาดั้นด้นเสี่ยงชีวิตเข้ามาในเขตหมาป่าแบบนี้ .. แบคฮยอนมาเพื่อแก้แค้นให้กับแม่ของเขา ที่แม่ต้องตายก็เป็นเพราะพวกมัน!
เด็กหนุ่มกระตุกข้อแขนเล็กน้อย ..บันไดวนสูงใหญ่เด่นตระหง่านตรงหน้านั้นทำเอาเรียวคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
"ไหนว่าจะไปทานข้าว"
"เด็กดื้อสมควรได้ทานหรอ?"
"แต่ข้าหิว ยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อวานเลย " มือนุ่มนิ่มรั้งแขนหมาป่าหนุ่มเอาไว้ทันควัน .. ท้องน้อยๆเริ่มประท้วงหนักขึ้นจนหิวไส้กิ่วไปหมด ถ้าเกิดว่าคืนนี้ไม่ได้ทานอีก .. เขาคงไม่มีแรงตื่นขึ้นมาทำอะไรต่อแน่ๆ
ชานยอลอมยิ้มจนแก้มบุ๋ม .. นึกเอ็นดูริมฝีปากสีหวานที่งองุ้มลง แก้มนุ่มนิ่มที่ขยับไปมาเมื่ออีกฝ่ายแสดงสีหน้าสีตาไม่พอใจ
"อ้อนข้าสิ"
"?" บ้าไปแล้วหรอ? ใครจะไปทำแบบนั้นกันเล่า!?
"ไม่ได้บังคับนะ ไม่อยากทำก็แล้วแต่"
"..."
"แค่อ้อนข้า อยากทานอะไรเจ้าก็จะได้ทาน" เสียงกลืนน้ำลายลงคอพร้อมด้วยเสียงลมหายใจดังเฮือกนั่นดูเด็กน้อยเสียจนคนโตกว่าลอบหัวเราะ .. แบคฮยอนดูไม่เหมือนกับครั้งแรกที่เขาเจอ ความจริงแล้ว..ร่างบางน่ะดูซื่อตรงและมีความเป็นเด็กสูงมากกว่าที่คิด
"ทุกอย่างแน่นะ?"
"แน่นอน" แขนเล็กทั้งสองข้างโอบกอดกายสูงพร้อมทั้งเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย ดวงตาใสแจ๋วและรอยยิ้มน่ารักนั่นมันชักจะมากเกินไปแล้ว!
"ข้าหิวจริงๆนะ ให้ข้าทานเถอะน้าา น้าๆๆ"
ไม่ไหว .. ใครทนได้ก็ทนไป แต่ข้าไม่ไหวจริงๆ
*
แบคฮยอนเองไม่รู้ว่าจะได้เจอโชนัลเมื่อไหร่ .. เด็กหนุ่มรู้เพียงแค่ว่าจะต้องทำให้ชานยอลแล้วก็หมาป่าตัวอื่นๆไว้ใจ ถึงมันจะไม่ใช่แผนเริ่มต้นแต่พอมาคิดๆดูแล้ว .. การมุทะลุลุยเดี่ยวดูเหมือนจะไม่ใช่วิธีที่ดีสักเท่าไหร่นัก .. ร่างบอบบางอยู่ในชุดนอนตัวโคร่งของอีกฝ่าย ไม่ยักรู้มาก่อนว่าหมาป่าพวกนี้จะมีวิถีชีวิตที่คล้ายคลึงมนุษย์มากจนเรียกได้ว่าแยกแทบไม่ออก ไม่ว่าจะการทานอาหาร การอาบน้ำ หรืออาจเป็นเพราะอยู่ในปราสาทราชวังเลยต้องวางตัวแบบนี้ ..
เด็กหนุ่มหยิบหนังสือนิทานขนาดเท่าฝ่ามือบนหัวเตียงขึ้นมาเปิดอ่านแก้เซ็ง .. ตอนนี้เขาอยู่ในห้องของชานยอล จะว่ามีข้อดีก็มี..แต่ข้อเสียคงเยอะมากกว่า
"ให้อ่านให้ฟังมั้ย?"
"ไม่เอา จะนอนแล้ว" จู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ .. หมาป่าหรือว่าผีกันแน่
"มาเอารางวัลก่อนสิ" ร่างสูงเดินมาประชิดข้างเตียงฝั่งของเขาพร้อมทั้งดึงนิทานเล่มเก่าๆนั้นออกจากมือด้วย
"ยังไม่ลืมอีกหรอ?"
"ลืมได้ยังไง" มือแกร่งวางทาบลงกับต้นขาของอีกฝ่าย ถึงจะรู้สึกไม่ปลอดภัยแต่แบคฮยอนเองก็เลือกที่จะนิ่งมากกว่าโหวกเหวก ไม่เช่นนั้นทุกๆอย่างมันจะเร็วขึ้น และยากที่จะดิ้นหลุด ..
"ข้าจะสอนให้เจ้ารู้จักความเป็นผู้ใหญ่ ..ในอีกด้านหนึ่งให้มากขึ้น" ดวงตาวาวโรจน์เหลือบมองใบหน้าจิ้มลิ้มน่าฟัดนั่นอย่างปิดความรู้สึกไม่มิด กลิ่นหอมหวาน สัมผัสนุ่มนิ่ม แถมบรรยากาศยังเป็นใจอย่างบอกไม่ถูก .. คนที่ไม่ได้หมกมุ่นกับอะไรแบบนี้มากมายนักพอถึงเวลามันก็มักจะแสดงออกมามากจนรู้สึกว่าควบคุมตัวเองแทบไม่อยู่
"ข้าเป็นผู้ใหญ่แล้ว!"
"ไม่เชื่อหรอก" นิ้วแกร่งค่อยๆกลัดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ด สังเกตเห็นร่างบางที่ขยับถอยหลังจนชิดติดกับหัวเตียงก็ได้แต่ยิ้มเอ็นดูในความไร้เดียงสาแบบนั้น
"จะถอดเองหรือจะให้ข้าถอดให้"
"ไม่เอา!"
"เลือกได้ดีนี่"
"ย๊า!!" ข้อเท้าบางถูกดึงลงมาจนตัวเล็กนอนราบลงกับผืนเตียงกว้าง .. กายใหญ่ขึ้นคร่อมก่อนจะถือวิสาสะใช้ปลายนิ้วสอดเข้าไปยังใต้เสื้อตัวใหญ่ .. ค่อยๆไล่สัมผัสผิวเนียนนุ่มช้าๆพร้อมทั้งโน้มใบหน้าลงไปใกล้ๆจนเรียกได้ว่าแทบจะจูบกันรอมร่อ
"ข้าไม่เอารางวัลนี่แล้ว!"
"ข้าก็ไม่อยากขัดใจเจ้าหรอกนะ แต่ .." มือแกร่งเอื้อมปัดหน้าม้าสีเทาสว่างออกให้แก่คนใต้ร่าง รู้สึกได้ถึงเสียงหอบหายใจแห่งความปรารถนานั้นมันช่างแรงขึ้นๆทุกขณะ ..
"อยากได้เจ้าเป็นเมียเหลือเกิน แบคฮยอน"
TBC
มันขนาดนั้นเลยหรอคะคุณพี่ 55555555 มันห้ามไม่อยู่แล้วหรอ /ขอโทษที่หายไปนานอีกค้าบบ :(
ความคิดเห็น